Citaat uit de Maerkische Allgemeine Zeitung, het blad voor Brandenburg.
Zwei Männer fallen hier besonders auf. Weil sie jung sind und selbstbedruckte T-Shirts tragen, die sie als Jopi-Fans ausweisen. Asing und Lars sind aus Holland angereist, der Heimat von Heesters. "Bei uns ist Jopi fast vergessen", sagt Asing, "wenn man ihn sehen möchte, muss man nach Deutschland fahren. Aber vielleicht entdeckt man ihn in Holland ja noch einmal wieder."
Ja ja, we hebben de krant gehaald dankzij onze mooie T-shirts, met eigenhandig opgeschreven tekst HOLLAND grusst (met umlaut) unser JOPIE. Speciaal voor Johannes Heesters, voor wie we de reis naar de Elblandfestspiele in Wittenberge hadden ondernomen.
Die Festspiele zijn op een festivalterrein tussen prachtige bakstenen fabriekspanden, die Alte Ölmühle , waar wij ook meteen zo'n beetje de jongste bezoekers waren. We waren gelukkig twee uur te vroeg, zodat we aan de broodjes worst, de Festspielpfanne en het bier konden, en we dankzij onze T-shirts veel bekijks trokken.
Bij de stand met boeken en cd's van Heesters zelf vroeg een medewerker of we werkelijk hiervoor uit Nederland waren gekomen. ,,Das werde ich ihm sagen'', beloofde de man, ,,da wird er sich freuen!'' Later zagen we dezelfde man op het podium Heesters begeleiden, dus dat is zeker goed gekomen.
Vervolgens stonden we met graagte de pers te woord, kranten en radio. De fotograaf van de Maerkische Allgemeine ging helemaal uit zijn bol toen ik het plakboek met sigarettenplaatjes van Duitse filmsterren uit de jaren dertig uit mijn rugtas viste. De enige die ons niet opmerkte was televisiezender RBB. Een organisatie van blinde kippen, want we zijn weet hoe vaak nonchalant langs hun wagens geslenterd.
,,Het is geen kritiek hoor'', zei een vrouw in het verkoopstandje van Heesters. ,,Maar als jullie dit volgende keer weer doen moet je schrijven unseren Jopie.''
Scheissse! Zo goed ons best gedaan, vergeet je de vierde naamval!
Schönheit des Alters
In een van de gebouwen stond Simone Rethel, de wel veertig jaar jongere vrouw van Heesters. Mein Simonchen noemt Heesters haar in het lied 'Ich werde 100 Jahre alt'.
Simonchen opende Schönheit des Alters, een tentoonstelling met fotos die ze van haar man had gemaakt. Ze legde uit dat ze wil laten zien dat het ook zo zijn charmes heeft om 103 te wezen. Dat ging er bij de bezoekers, zelf ook niet meer zo piep, in als koek.
De fotos zijn niet erg bijzonder, allemaal close-ups van een charmante oude heer. Wel opmerkelijk is dat hij hier en daar een sigaretje rookt. ,,Dat doet hij als hij zich lekker voelt'', vertelde Simonchen. En hij fitnesst twee keer per week, zei ze ook. Daar had ze geen foto's van.
Eine rauschende Ballnacht
Unser Jopie liet zich op het festivalterrein niet zien. Wel liep daar een fat rond met raar haar. Dit bleek Maxi te zijn, de man die de avond aan elkaar zou praten en nu en dan ook meezong. Maxi somde allerlei jubilea op: Zarah Leander zou dit jaar honderd zijn geworden, de radarcontrole is vijftig jaar.
Deze zangeres deed een korte medley van Zarah Leanderliedjes. Het programma bestond verder vooral uit operetteliedjes, dus veel Wein, Weib und Gesang en een beetje nostalgie.
De nostalgie was het grootst toen het publiek moest joelen omdat ,,der Kaiser kommt''. Ik dacht dat ze Johannes Heesters bedoelden, maar in een koets kwam een andere coryfee aanrijden, verkleed als Duitse keizer. Op het toneel zwaaiden kinderen in matrozenpakjes met vlaggetjes. Duitsland heeft behoefte aan een koninklijke familie, dat is duidelijk. Er was overigens wel een prins in het publiek, die speciaal verwelkomd werd.
Telkens was er een revue, van lenige dames die zich ook nog eens razendsnel konden verkleden.
Het publiek was een beetje mat, wij niet. We klapten dat het een aard had, na elk nummer en nu en dan in de maat van de muziek. We zwaaiden op commando met de sterretjes, tijdens het slotnummer. We riepen luid OOOH! bij het vuurwerk (op de foto met een stukje steeds weer anders verlichte muur).
Ik zat zelfs klaar om in te haken met mijn goedlachse buurvrouw, die me haar lucifers gaf om de sterretjes aan te steken. ,,Auf meinen Alter braucht man kein Feuer mehr'', zei ze. Maar er werd niet ingehaakt.
Ihr Lebt!
Het hoogtepunt was natuurlijk unser Jopie. De revuedanseressen, weer in een andere jurk, namen hem mee het podium op en zetten hem neer tussen twee hoge tafeltjes, waar hij de hele tijd op bleef leunen. Hij droeg een rokkostuum en klapte een hoge hoed uit.
Voor hij ging zingen hield hij eerst een dankbare speech. Lars heeft er een stuk van opgenomen dat nog op YouTube komt. We hoopten dat hij nog iets over Nederland zou zeggen, maar dat zat er niet in. Hij besloot met: ,,Ihr lebt! Ihr lebt mit Freude und ich goenne (o met umlaut) es ihn!''
Daarna zong hij 'Heute gehe ich ins Maxim', uit 'Die lustige Witwe'. Hij klonk een beetje als Dolf Brouwers, een galmende oudemannenstem, niet al te toonvast meer. Maar dadelijk na afloop stonden Lars en ik op, applaudisseerden namens het hele Nederlandse volk zo hard we konden en ik riep een paar keer uit volle borst 'Bravo!', zodat mensen op de rijen voor ons omkeken. Wiedergutmachung is geen half werk.
,,Mag ik nog een lied zingen?'', vroeg hij vervolgens. Ja dat mocht en hij barstte los in 'Ich danke Gott für all die schönen Jahre', dat een premiere bleek te zijn. Lars heeft er ook een stuk van opgenomen. Torsten Gellner omschrijft het zo in de Maerkischer Allgemeine:
Darin heißt es, "kein Augenblick, kein Tag war je vergebens", und obwohl Heesters Gesang dem Orchester dabei etwas davon eilt, ist er für viele der Höhepunkt dieser Nacht. Mit stehenden Ovationen wird Jopi entlassen.
Hij kon het namens ons geschreven hebben.
