Zaterdagmiddag hield ik een plezant vraaggesprekje in boekhandel Van der Velde met Jantien de Boer over haar boekje Landschapspijn. Zelf noemt het ze het een pamflet.
Het gaat over de verschraling van het weidelandschap, het verdwijnen van vogelsoorten zoals de grutto en de leeuwerik, de eentonigheid die opgelegd wordt door de economie van veeteelt en akkerbouw. En wat je daaraan kunt doen.
,,Een mooi landschap bevordert ook de cultuur'', zei een vragensteller. (Vragen waren er eigenlijk niet echt, de mensen die er waren kwamen voornamelijk vertellen dat ze het ermee eens waren en aan wat voor landschapspijn ze zelf leden).,,Cultuur?'', vroeg ik. Want je weet nooit precies wat mensen met zulke woorden bedoelen.
Hij bedoelde kunst, poëzie, schilderkunst. Hoe rijker het land, hoe rijker de schilderijen en gedichten erover, daar komt het op neer. Om van alle liederen over de natuur nog maar te zwijgen. Het was inmiddels al een uur aan de gang en dit leek me een geschikte afronding. ,,Voordat u in canon Kom mee naar buiten allemaal begint te zingen'', zei ik.
Een paar mensen begonnen inderdaad te zingen, iemand zette Moai sûnder wergea binne de wâlden in. Een mevrouw in een gele regenjas - op de bovenstaande foto's staat ze nog niet - riep: ,,Het skriezeliet! We moeten het skriezeliet zingen.''
Zij kwam later op me af, een beetje teleurgesteld. ,,Ik dacht echt dat we het skriezeliet gingen zingen'', zei ze. Ik zei dat ik het niet kende. ,,Dat is van Syb van der Ploeg!'', riep ze uit. ,,Wat is de len-te zon-der jou, wat is de len-te zon-der jou'', begon ze, het klonk een beetje eentonig. Ik besefte dat ik net op tijd had afgesloten.
(De foto's zijn van Irene Overduin)
