Er stopte een auto en de deurbel ging. Een ouder echtpaar stond op de stoep, de man had een vel papier in zijn handen.
,,Woont hier mevrouw Bos?'', vroeg hij.
,,Niet dat ik weet, en ik woon hier al jaren'', zei ik. ,,Weet u zeker dat u op het juiste adres bent?''
,,Nou, het moet nummer 73 zijn'', zei hij, kijkend op zijn briefje.
Ik bood aan om even in het telefoonboek te kijken. Ik had de naam wel eens gehoord, maar welke woning, dat wist ik niet. In de gids staan allerlei Bossen, maar niet een in deze straat.
Toen ik weer bij de voordeur kwam, stond de auto daar nog stationair te draaien. Het echtpaar liep verderop door ramen naar binnen te kijken, of ze mevrouw Bos ergens zagen. ,,Ik heb haar niet gevonden'', zei ik.
,,We proberen wel wat'', zei de man. ,,En oh ja, uw hond is er net vandoor gegaan.''
Ik zag nog net een kwispelende staart in de heg op het Jacobijnerkerkhof. Ik riep hem, maar Schumi drentelde richting Prinsentuin. Hij stak de Groeneweg over zonder aangereden te worden en besnuffelde het grasveld waar we 's morgens vroeg ook al waren geweest.
Verderop liep een man met een herdershond aan de lijn. Die werd uitgebreid besnuffeld.
Toen ik bij de man kwam, was Schumi alweer verder.
,,Honden moeten hier aan de lijn'', zei de man.
,,Hij is hem net gesmeerd'', legde ik uit. Het was duidelijk dat de man iets dacht als 'in gelul kun je niet wonen'.
Ik had er ook genoeg van. Of hij loopt weg of hij komt weer thuis, dacht ik en liep terug naar huis. Schumi zag dat uit de verte en trippelde braaf, maar op afstand, achter me aan.
Op de hoek van de straat kwam ik het echtpaar weer tegen, nu in de auto. De man draaide het raampje omlaag en zei: ,,We hebben haar gevonden hoor! Ze woont op 63! En succes met uw hond.''
