Bloedmaan over Kerkstraat

De vorige keer dat je boven de Grote Kerkstraat een volledige maansverduistering kon zien was, herinner ik me, op mijn verjaardag in 2008. Zoë trok enthousiast de visite mee de stoep op, roepend ,,Een volledige maansverduistering!"

Vannacht was het weer zover, bloedmaan noemden de kranten het al.

Ik had de wekker ervoor gezet en ik verwachtte dat de straat vol zou staan, met vaders die hun kinderen op het wonderlijke zonnestelsel zouden wijzen, nerds met enorme telelenzen, mensen in volkswagenbusjes die de hele avond al vol verwachting wijn hadden zitten drinken, verbaasde kroegbezoekers en, wie weet, een enkeling met broodjes worst in de verkoop. Zoiets als bij de totale zonsverduistering waar ik jaren geleden eens met Sybe voor naar Luxemburg ben gereden. Stiekem hoopte ik ook op slechtgeklede christenen die met bloeddoorlopen ogen tussen de massa zouden doorrennen en waarschuwingen zouden roepen over Het Einde der Tijden, dat nu werkelijk nabij is.

Niks van dat al. Het was doodstil. Ik stond met alleen een broek en een jas aan in de deurpost, er kwam een student voorbij met zijn fiets aan de hand, omdat hij niet meer durfde fietsen denk ik, en er passeerde een busje van een verhuisdienst. Een keer stak de overbuurman zijn hand uit het dakraam, met een mobieltje erin, om een foto te maken.

Na een half uurtje vond ik het welletjes. Dit was bloedmaan, goedenacht.

Overigens was gisteravond de zon ook al lekker bezig. Die kosmos van ons zit toch verdomd leuk in elkaar.

Afols en hun cockpitproblemen

Zonder nadenken zat ik de Imperial March te neuriën, het melodietje dat in de Star Wars-films klinkt zodra Darth Vader in aantocht is.

,,Weet je waar ik zometeen heenga?", zei collega Wieberen onmiddellijk. ,,Naar Stiens. Ik ga de lego-set kopen van Poe's X-Wing Fighter."

Wieberen is, heeft hij me al eens uitgelegd, een Afol, een Adult Fan of Lego. Dat is een genootschap van volwassenen (vooral mannen, denk ik), die na hun dark ages (de tijd dat ze dachten dat ze te groot waren geworden om met Lego te spelen) weer op het rechte pad zijn teruggekeerd.

Ik ben geen Afol, maar ik ging graag mee. Wieberen had al eens verteld over Mr Bricks, een Legowinkel in Stiens. De winkel is naast een woonhuis, op de plek waar bij andere huizen de garage zit. Mr Bricks staat zelf achter de toonbank, een lange man met een bril.

,,Hoi Sido", groette Wieberen. In het echt heet Mr Bricks Sido Bergsma. Hij is ook een Afol. Het liefst, kreeg ik de indruk, zou hij elke doos openscheuren en alles zelf in elkaar zetten, maar dat gaat niet meer als het je nering is geworden.

Poe's X-Fighter is een straalvliegtuig uit de nieuwe Star-Warsfilm die in december gaat draaien.

,,Hier is hij", zei Wieberen en greep een doos van de plank. 717 onderdelen heeft deze set, waaronder piloot Poe Dameron zelf, hier een geel poppetje, in de film acteur Oscar Isaac.

,,Het is een beetje een risico", zei Wieberen. ,,Want er zijn een aantal sets waar de cockpit niet goed sluit."

Overal stonden Star Wars-dingen die Mr Bricks al had opgebouwd. Het was een en al beweegbare onderdelen en vernuftige klepjes waaronder mannetjes schuilgaan.

Er was een indrukwekkende Millennium Falcon en Wieberen wees afgunstig op een Imperial Shuttle, die als topstuk geldt.

Als hoogtepunt mochten we ook nog even in de folder gluren met afbeeldingen van Star-Warssets die in januari pas komen. Over alle afbeelding stond een tekstje gedrukt dat deze plaatjes confidential zijn.

We rekenden af. ,,Succes met de cockpit", zei Mr Bricks.

Op de terugweg begon Wieberen over de ultrageheime folder. Hij had er niets in gezien dat hij wilde hebben, zei hij. Ik had er geen mening over, maar die grote Millennium Falcon uit de winkel vond ik wel mooi.

,,Waarom koop je die niet gewoon?" zei Wieberen. Zo subtiel gaan Afols te werk.

Moraliseren is een heel andere vorm van pornografie bedrijven

De aflevering van Andere Tijden van gisteren ging over Seks in de speelfilm. Omdat het een kort programma is (in dit geval zelfs veel te kort) beperkte het zich tot drie films, Mira van Fons Rademakers, Wat Zien Ik van Paul Verhoeven en Blue Movie van Wim Verstappen en Pim de la Parra.

(De in dit rijtje zeker thuishorende film Daniël werd weer eens overgeslagen, maar gelukkig is er voor zulke gevallen Cinema Ascona, die hem een keer met hoofdrolspeler Peter Schaapman erbij heeft vertoond. Die geregeld kreunde van ellende en schaamte bij het weerzien. Maar wel fantastische anekdotes wist.)

In het midden van de uitzending zat een opname van Wim Verstappen in een rotan hangstoel, die over pornografie praat. Of Wim goede films heeft gemaakt, daar zijn de geleerden het niet over eens en wij bij Ascona ook niet, maar hij kon ze wel fantastisch verdedigen. Hier ook, al wordt uit het fragment niet duidelijk in wat voor verband hij dit zegt:

,,Elke cultuur heeft een geweldige behoefte aan pornografie. De Indiërs vooral hebben dat opgelost door een literatuur waar wij nauwelijks in durven te lezen zonder rode oren te krijgen.'' 

,,Maar wij hebben het probleem heel anders opgelost. Wij zijn aan het moraliseren geslagen. Moraliseren is een heel speciale vorm van pornografie bedrijven, waarbij je zegt 'Ik mot d'r niks van hebben' om er zo toch aan te kunnen blijven denken en er over te kunnen praten." 

,,Daarom geloven wij, geloof ik van Skoop, dat het nuttig is in onze beschaving andere vormen van, van, ja, pornografie te brengen die minder kwetsend zijn. Het goede recht van eerlijke pornografie."

Mooi gezegd, Wim. Ik citeer het hier, omdat  ik jaren na hem ook in Skoop heb geschreven, zonder ook maar een keer te beseffen dat al mijn stukjes eigenlijk niet-kwetsende pornografie zijn geweest.

Een Barry Lyndon-momentje

Burgemeester en wethouders en secretaris van Leeuwarden hulden zich vandaag in achttiende-eeuwse kleding, vanwege Open Monumentendag. Op die dag is ook het stadhuis open, waarvoor de eerste steen in 1715 is gelegd door het driejarige zoontje van Maria Louise en Johan Willem Frederik.

Ze zouden op het bordes verschijnen, een Barry Lyndon-momentje dat je niet wilt missen. Een haag bezoekers had zich om elf uur voor het stadhuis verzameld om dit te zien.

Die verkleedpartij had, zo werd me achter de schermen verteld, nogal wat voeten in de aarde gehad want niet iedereen had er zin in. Er waren eersterangs kostuums uit Assen gehaald, ,,niet iets uit de feestwinkel", zei Saskia Wagenvoort, die de twee dames en zes heren had opgekleed.

Henk Deinum, bijvoorbeeld, had er geen zin in gehad, vertelde hij zelf. Maar hij was er het beste van allemaal uitgekomen, ook dankzij de lange pijp die ze hem erbij hadden gegeven. De foto hierboven  is een bewerkt, zodat hij wat schilderij-ig is. Het befje schoof hem de hele tijd scheef om de hals.

,,We hebben hem nog nooit met haar gezien", zeiden de anderen om beurten. De meningen verschilden. Ik vond hem een eersteklas regent, maar met een ander pak aan had hij ook zo voor een rocker op leeftijd kunnen doorgaan. Robert Plant of Jimmy Page, zeg maar.

,,Als ik mijn bril erbij op zet, ben ik net Oboema", vond hij zelf. Zit wat in, kijk maar.

Thea Koster had vooral iets bruid-achtigs.

Het was even wachten voor de groep het bordes op kwam, want Isabelle Diks was nog niet klaar. ,,Dat had je in de achttiende eeuw ook, vrouwen die altijd wat te laat komen", grapte iemand. Kijk die brillen - die kunnen natuurlijk eigenlijk niet, maar ze gingen niet af.

Uiteindelijk kwam Diks. ,,Ik moest nog blond worden", legde ze uit. Of het echt achttiende-eeuws was, dat weet ik niet, voor mijn gevoel was het meer Liz Taylor. Maar dan blond, dus.

Burgemeester Ferd Crone las een tekst over het stadhuis voor, en nodigde iedereen toen binnen om een kijkje te komen nemen. Dat deden mensen volop, maar nog liever maakten ze een selfie met een van de verklede wethouders.

In de achttiende eeuw rookten heren, naar het schijnt, stevig, maar of ze shagjes rolden vraag ik me af. Andries Ekhart in elk geval wel.

Oud-wethouder Marco Florijn nam ook een kijkje. ,,Als ze dit in mijn tijd hadden bedacht, had ik daar zeker niet aan meegedaan", zei hij resoluut. ,,Zo'n pak trek ik niet aan."

,,We hebben anders nog wel een kostuum in je maat", bood de man van de kostuums aan. ,,Alleen geen pruik meer." Maar Florijn liet zich niet vermurwen. Wethouders op andere gedachten brengen is een kunstvorm op zich.