Deze foto's van Marleen Swart had ik nog, van Oerol. Daar was een boeiende voorstelling, meer een spel, bedacht door Emke Idema, die vanachter het publiek een laptop bediende met een computerstem, die instructies gaf.
Het heette 'Stranger', het werd gespeeld in de vertrekhal van Doeksen en het kwam erop neer dat mensen op basis van eerste indrukken keuzes maakten. Zes mensen gaven zich op als kandidaat, drie anderen (onder wie ik) als jury, de rest was publiek. De kandidaten moesten uit een woud van stokken met mensengezichten erop iemand kiezen 'die je vriend kan zijn', of een aardige werkgever, of een one-night stand.
Met die stokkenpoppetjes was het nog wel leuk, maar in een volgende ronde werden er ook mensen uit het publiek gekozen en werden de vragen steeds raarder.
'Wie heeft spijt van iets dat hij vandaag heeft aangetrokken', 'Wie is ijdel', 'Wie gelooft in god'. Als het om levende mensen gaat, wordt dit ontvrienden op basis van vooroordelen al snel een beetje pijnlijk. Meestal houden kandidaten er ook mee op, vertelde Emke Idema na afloop - dat is natuurlijk waar het om gaat. Hier gebeurde dat ook.
Ook juryleden konden worden weggestuurd, door het publiek. Daar leek niet echt een protocol voor te zijn, dus ik stelde voor om met zijn drieën voor het publiek te gaan staan en iedereen gewoon het ergste jurylid laten aanwijzen.
