Het Kooihuis speelt een bijzondere rol in de familie Dijkstra, omdat pake en beppe daar al voor de oorlog pension hielden in de zomer. Pa en mem zijn er getrouwd en ik ben er bijna geboren.
Mem werd er niet moe van te vertellen dat ze bijvoorbeeld Douwe Kalma, die er altijd logeerde, zo'n griezelige man had gevonden. Kalma's naam in de krant was al voldoende om bij haar de herinnering te roepen aan de man die elke dag in een lange zwarte badjas naar het strand liep en daar dan naakt ging zwemmen. Want onder die jas droeg hij niets.
Daarom is het Kooihuis vast onderdeel van elk familiebezoekje. Dit weekeinde ging ik erheen met Merle en met Mathijs, de zoon van Idse. Die had daar wel verhalen over gehoord, maar het nog nooit gezien. Vroeger hebben oom Joop en tante Gerlant daar een paar zomers lang het pension gedaan. Hun kinderen, dus ook Merle en Idse, waren dan mee.
Het is tegenwoordig van Marjolein Bastin, de natuurtekenares, maar die schijnt weinig thuis te zijn. Ook nu niet. Merle en ik liepen even rond het gebouw om te zien of er veel veranderd is. Ja natuurlijk, want er zit tenminste veertig jaar tussen toen en nu.
Mathijs deed daar niet aan mee.
,,Je gaat toch niet zomaar op dat gras lopen!", riep hij verontwaardigd uit. ,,Je wilt toch ook niet dat ze dat bij jou doen?"
Daaraan kun je zien dat de beschaving vooruit gaat en elke volgende generatie weer wat fatsoenlijker is dan die ervoor. Sorry Marjolein, maar we hadden geen kwade bedoelingen.
(De bovenste foto is overigens van december)
