Post voor Cinema Ascona

FM Herder, bestuurslid van Cinema Ascona, stuurde een kaart uit Ascona, mede namens Lady Sham '69.

,,De bioscoop van Ascona bestaat honderd jaar!'', meldt hij achterop. ,,Wat ze draaien? Shrek 3. Nou ja!''

Cinema Ascona heeft duidelijk meer gevoel voor uitzonderlijke films dan de Cinema van Ascona.

(Binnenkort is er overigens een bijzondere vertoning. Nee, niet in het Kinopalast. Daar hebben vandalen de wc's kapotgetrapt)

Lieber Ben!

Deze ansichtkaart lag zondag in een plas water op de pier van Holwerd, vlak voor de wielen van de bus naar Leeuwarden. Dit heeft iemand uit Duitsland helemaal volgeschreven en naar een vriend (Ben, de achternaam kan ik niet ontcijferen, Busentisch?) gestuurd die op Ameland op een kampeerboerderij zat.


(De foto is met mijn telefoon gemaakt en daarom niet zo scherp. Het was winderig en nat en de mensen achter me in de rij bij de bus stonden nogal te dringen. Het leek me een slecht idee, de camera uit mijn rugzak te vissen.)

Hulk rijdt paard op Ameland

Op het strand van het Zuidwest reed vanmiddag een vrouwelijke hulk, een amazone in een groene morphsuit op een prachtige Lippizaner hengst. Het zag er absurd uit.



Ze hoorde bij de opnamen van 'Penny's Shadow', de nieuwe film van Steven de Jong. De set was een eindje verderop, paard en berijdster reden ruime rondjes omdat het steeds over moest. In de uiteindelijke film wordt de berijdster digitaal weggepoetst.



In de film speelt de ramp met de paardenreddingboot ook een rol. Omdat het echte monumentje daarvoor niet erg dramatisch is, dat is meer een grafsteen, hebben de filmers op de duinen bij het Tjettepad een tijdelijk monument neergezet, van paarden die al trappelend in de golven storten. Het is van hout en ziet eruit als metaal.


Toevoeging: Alle Lippizaners zijn wit

Een collega die meer van paarden weet dan ik komt melden dat Lippizaners wit zijn en dat het dus niet klopt wat ik hier en in de krant heb geschreven.

,,Ha!'', zeg ik, want dit heb ik toevallig zaterdag van een kenner gehoord. ,,Er zijn op de hele wereld een stuk of zes zwarte, en twee daarvan doen mee aan de filmopnamen op Ameland.''

Wie hard wil maken dat alle Lippizaners wit zijn heeft daar een hele kluif aan. Wie het wil weerleggen hoeft maar met één zwarte op de proppen te komen.

Benny Hill in Bierhuis Lampie

In Bierhuis Lampie werd het pas goed feest toen fotograaf Niels Westra de deur alweer uit was. We waren er deze week voor de aanbieding van een boekje met verhalen uit het kroegje, die eerder in de krant zijn verschenen.

Prominent aanwezig was Roel 'Roeltsje' Dijkstra, die ook op het omslag staat, een droogkomische man die volgens hemzelf vroeger met Benny Hill werd vergeleken. Roeltsje heeft een zwak voor Jantien, een van de vier schrijvers van de verhalen.

Hij trok mij aan de mouw: ,,Waar is Niels? Waar is Niels?'', vroeg hij gehaast. ,,Hiernaast heeft iemand een bh aan!''

Dat was zo. In de biljart- en rookruimte had stamgast Jerry een bh omgedaan, onder algehele hilariteit.

,,Dat wil ik ook wel doen'', bekende Roeltsje. ,,Maar dan met de bh van Jantien en dan moet ze hem hier uittrekken.''

,,Dat vraag je haar zelf maar'', zei ik tegen hem. ,,Zulke dingen durf ik tegen Jantien niet te zeggen.''



Prompt stapte hij op de tafel af waar Jantien zat te praten. Ze wees het voorstel grinnikend af.

,,Die man'', zei Roeltsje en wees naar mij, ,,die man zei: Dat durf jij nooit tegen Jantien te zeggen.''

(De bovenste foto is van Dirk Jepma)

Erlangs erop waarheen waarvoor

Eerst voeren we erlangs, toen klommen we erop.



Het was de aanzet tot een goed verjaardagsfeest, al zeg ik het zelf, waar vooral de witte wijn er goed inging. Het opmerkelijkste kado was een boek met de titel 'The thing about life is that one day you'll be dead'.



Er waren de volgende dag zoveel statiegeldflessen, dat de automaat op tilt sloeg.

(De tweede foto is van Theo van Egeraat)

De kers is uit

Proefondervindelijk onderzoek wijst uit, dat van alle denkbare vruchten die gebruikt kunnen worden als garnering voor oranjekoek, de kers het minst aantrekkelijk gevonden wordt.

Er bleven vanmorgen vier stukken over (8 procent van het totaal) en daarvan had 100 procent een kers.

Vogels in kleur

In 1966 gingen alle schoolkinderen van Het Bildt naar een zangvogeltentoonstelling in Ons Huis in Sint Annaparochie. Ze moesten er een opstel over schrijven.

Ook collega Geiske de Vries was erbij, vertelde ze. Ze zat op een klein schooltje in Oude Bildtdijk, haar vierde klas telde twee leerlingen en met haar opstel won ze de eerste prijs.

,,Het was net de tijd van de Barbiepoppen, dus ik rekende op een Barbie'', vertelde ze.



Maar ze kreeg het boek 'Vogels in kleur'. Ze heeft het nog steeds, het opstel zit erbijin. Op mijn verzoek liet ze het vanmiddag zien.

,,Het was zo'n deceptie, ik weet het nog als de dag van gisteren. Al was ik wel heel blij dat ik een prijs had, het was natuurlijk wel een trofee, ik had het gevoel 'ik kan ook iets goed'.''

,,Later heb ik nog wel een Barbiepop gewonnen, bij de Floralia, ken je dat? Dan moest je thuis allemaal een stekje opkweken. Dat eindigde met een bazaar op school, op zaterdag.''

,,Daar was van alles te doen. Je kon er ook raden naar de naam van een Barbiepop. Ik riep heel hard: 'Greetje!'.''

,,Toen ik de zondagochtend wakker werd lag er een Barbiepop naast me. Die had mijn moeder in het bed gelegd, in het doosje. De naam was eigenlijk Loesje, maar de reservenaam was Greetje en niemand had Loesje geraden.''

,,Twee weken later kreeg mijn zus een Barbiepop waarvan de knieën konden buigen.''

De Thunderbirds zijn terug

Dit is een filmpje van Ken Loutit, een Australiër die bekend is geworden met opnamen waarin alles er als speelgoed en miniatuurtjes uitziet. De Thunderbirds, maar dan echt. Toen ik het voor het eerst zag, viel de bek me open.



Inmiddels weet ik dat het tilt-shiftfotografie heet, het dringt nu ook door in tv-series en op reisbureauposters en je kunt het zelf ook. Dit is de parkeerplaats van het badstrand bij Hollum, afgelopen zondag, gezien vanaf de vuurtoren.



Maar de filmpjes blijven het mooist.

Ook U kunt Karel Helder zijn!

Karel Helder, een schipper uit Parrega met het uiterlijk van een suikerspin, staat vandaag voorop de Sneon & Sneinbijlage van de Leeuwarder Courant. Als je zijn hoofd eruit knipt, kun je jezelf ook een beetje Karel Helder wanen.

Een krant van papier mag dan ouderwets zijn en misschien zelfs niet meer van deze tijd, maar ik moet het elektronische leesplankje nog zien waar je zoiets mee kunt.

Le Gavage

Gisteren at deze groep pâté de foie gras - ganzenleverpastei. Op de foto staat het, een beetje oranje-achtig, te geuren op een schaaltje, overgoten met olijfolie met een licht smaakje.

Het is heel lekker en het gevoel iets misdadigs te doen krijg je er gratis en voor niks bij. Want om het te maken proppen ze zoveel voedsel in een gans of eend, dat zijn lever opzwelt tot tien keer de eigenlijke grootte.

Een van ons at het niet. Niet uit principe overigens, hij had geen trek en ontbreekt dan ook op bovenstaande boevenfoto.

Kleiner dan Rome

Dit is op 1 minuut na een uur in mijn tuin, maar dan versneld. De muziek is van Jim Fassett, die in 1960 vogelgeluiden net zo lang bewerkte tot er een 'Symphony of the Birds' ontstond.



De tuin had vanmiddag bepaald iets Swarowski-achtigs. Ja, Mijn Tuin Mag Kleiner Zijn Dan Rome, Maar Mijn Pilum Is Heel Wat Harder Dan Uw Sternum. Wie weet waar dat uit komt kan niet anders dan een generatiegenoot zijn.

Gevangen in het koren

Dit is schrijver J. D. Salinger, Jerry voor zijn vrienden, terwijl hij zijn veters vastknoopt of zoiets.

Begin dit jaar overleed hij. In 1951 werd hij beroemd door zijn roman 'The Catcher in the Rye', maar veel mensen vinden zijn korte verhalen mooier. Oud-collega Sikke Doele was verzot op 'A Perfect Day for Bananafish'. Bij zijn dood liet Salinger een kluis vol manuscripten na, volgens sommige bronnen wel vijftien.

Salinger meed publiciteit en liet zich niet interviewen. Deze tijd waarin iedereen van alles op Facebook gooit was niks voor hem geweest. Maar hij is dood, en heeft geen invloed meer op die dingen.

Die invloed had hij altijd wel. Hij zei nee tegen Billy Wilder en Steven Spielberg voor de filmrechten op 'The Catcher in the Rye', Birgitte Bardot haalde bakzeil toen ze de rechten van 'A Perfect Day for Bananafish' wilde kopen.

In de jaren zeventig had hij een verhouding met Joyce Maynard, een negentienjarige die bijna de hoofdrol in 'The exorcist' had gespeeld. Later schreef ze een boek over hun relatie. ,,Je schrijft holle, zinloze, beledigende, waardeloze roddels'', zou Salinger hebben gezegd toen ze hem jaren later opzocht.

En nu is er Shane Salerno, een scriptschrijver ('Armageddon', 'Shaft'). Hij werkte vijf jaar aan een documentaire over Salinger. Hij heeft er jan en alleman voor gesproken en zoveel details opgediept (ondermeer de foto hierboven) dat alles wat hij niet kwijt kom in een dik boek over Salinger terechtkomt.

Een journalist die de vrijwel complete film heeft gezien, leerde eruit dat Salinger een week aan een enkele zin kon sleutelen, de rest van zijn leven niet meer sprak met iemand die een komma had toegevoegd en dat hij eronder leed dat Charlie Chaplin er met zijn liefje vandoor was gegaan, Oona O'Neill, dochter van toneelschrijver Eugene O'Neill. Dat was toen Salinger tijdens de Tweede Wereldoorlog in Europa vocht.

Film en boek zouden dit voorjaar uitkomen. Volgens de laatste berichten wordt het 24 september. Tot dan is er alleen deze foto, die eind juli in Newsweek stond. (Het copyright is overigens van Shane Salerno).

Spring niet voor je vijftig bent

Jan, die zaterdag jarig was (52), heeft een tijdje terug een enorme trampoline gekocht voor zijn zoons Koen en Sjoerd. Hij staat in de tuin in Zutphen, met een kooi van netten eromheen.

,,Dan merk je toch dat je ouder wordt'', zei hij. ,,Als je op zo'n ding springt. Dat kun je niet meer aan, dan word je helemaal raar in je hoofd. Duizelig.''

,,Je aambeeld wordt kleiner'', knikte Marjan, die in de verpleging zit en met die dingen op de hoogte is.

,,Ik geloof er helemaal niks van'', zei ik. Johannes, die altijd al ouder is geweest dan wij allemaal, geloofde het evenmin.

Marjan, die in zulke gesprekken met alle winden meewaait, vertelde dat Jan in andere dingen, kermisattracties en zo, ook altijd misselijk wordt.



Het draaide er natuurlijk op uit, dat zowel Johannes (helemaal boven) als ik een tijdlang op de trampoline stonden, in de miezerregen.

Je wordt er niet duizelig van, hebben we vastgesteld. Jan kon niet achterblijven en moest ons na een tijdje springen gelijk geven.

Oud? De duvel is oud!

Irish marketing

Deze had ik nog. Dit was een winkel waar je, volgens een ander opschrift, kon kiezen uit een assortiment van boeken, marmer, wol, drank en voedingswaar.

In a white room

I: Erheen

,,Voor slechts 90 euro kunt u de huurauto omruilen voor een BMW uit de 3-serie'', zei de Ierse autoverhuurder.

,,Nee, het is zo wel goed'', zei Walraven, die de auto had gehuurd. Maar toen de man even weg was, keek hij me met glimmende ogen aan.

,,Of zullen we dat doen?'', vroeg hij.

,,Beslis jij maar'', zei ik. ,,Ik geef niet veel om auto's.''

De man moet dat hebben geroken, want toen hij terugkwam zei hij dat we de BMW ook voor 75 euro extra konden krijgen.

,,We doen het'', zei Wally.

Daarmee was de rit Dublin-Galway een peuleschil geworden.

II. Bijna daar

In het hotel in Clifden hing op de overloop een schilderij van Herman. Het was zo'n beetje het eerste dat we er zagen. Alsof Herman ons begroette.

III. Daar

We hadden dit huis van Herman en Suzanne nog nooit gezien, we wisten er niet meer van dan dat het een stuk kleiner moest zijn dan hun vorige huis. Het was tussen Clifden en Ballyconneely in, in een landschap van meren en heidevelden met stenen muurtjes.

Nummers hebben die huizen niet, maar de taxichauffeur meende dat hij het zo ook wel zou vinden. Dat klopte. Er stonden een stuk of tien auto's op het terrein.

,,We zijn twee dagen aan het opruimen geweest'', vertelde Lol, een bevriende kunstenaar met felle ogen en een baardje.

,,Overal stonden nog verhuisdozen en we moesten een kamer leegmaken voor Herman.'' Die kamer hadden ze wit geverfd, dat hoort zo als je er een overledene inzet.

Op het laatst leek het nog mis te zullen gaan. Omdat Herman gecremeerd gaat worden moet hij in een speciale kist, die moeilijk te krijgen was terwijl ook nog veel zaken gesloten waren omdat het een bank holiday was. Pas een heel eind verderop was er een gevonden, op het laatste nippertje.

,,Typisch Herman'', zei Lol. ,,Hij was bijna te laat voor zijn eigen wake.''

§ Half zes in de middag zette de taxi ons af. Binnen brandde de haard en zat Lynne Saoirse harp te spelen, van die sprookjesachtige pingelmuziek. Later zong een jongere vrouw met lang rood haar een klaaglijk lied. Dat was in de huiskamer, waar een portret dat Lol van Herman had gemaakt aan de muur hing.

De keukentafel stond vol eten, dat steeds werd aangevuld met zalm, zoutjes, sandwiches, verjaardagstaart. En er was heel veel te drinken, wat iedereen dan ook deed.

Suzanne liep mee het achterkamertje in, waar Herman lag tussen de brandende kaarsen. Aan de muur hing een oud zelfportret van hem, vitaal met woest haar. In de verrassend smalle kist, met satijn afgezet, was hij een mager wassen beeld. Het was nogal aangrijpend.

In de loop van de nacht stopten mensen van alles in die kist, witte rozen, weed, een boek van Carlos Castaneda, dat Suzanne er 's morgens weer uit heeft gehaald omdat het niet van Herman was.

,,Hij heeft geen pijn gehad'', vertelde ze. En: ,,Ik heb helemaal niet het gevoel dat hij hier nog is. Hij is volgens mij in sneltreinvaart naar een betere plek vertrokken. Daar zou hij zelf veel meer over kunnen zeggen.'' Dan knikte iedereen, want over dat soort zaken dingen kon Herman uren doorgaan. Voor zijn dozen vol esoterische boeken moet nog een bestemming gevonden worden.

§ Gesprekken gingen ongeveer zo:

,,Hello, what's your name?''

,,I am Asing, nice to meet you.''

,,Nice to meet you too, Hassim. How did you know Herman?''

Een mevrouw was Herman's vorige arts. Zij was half-Frans en kende de fabel van de raaf en de vos uit haar hoofd, net als ik. Die hebben we samen opgezegd.

Een oude man met grijs haar, een tweedjasje en spuug op zijn kin vertelde een onverstaanbare anekdote over Herman, waar hij zelf erg om moest lachen. Het ging over het koken van een kreeft, die deze oude man, toen Herman even niet oplette, in zijn binnenzak had gestoken.

Een man in pak was barpianist, toen hij Herman had leren kennen. Hij komt uit Litouwen, maar werkte in deze omgeving. Herman had hem aangeraden naar het conservatorium in Den Haag te gaan, een raad die hij had opgevolgd.

Nu is hij klassiek geschoold pianist, met een voorliefde voor jazz, en speelt hij in Dublin. De zaken gaan niet echt goed, want er is minder vraag naar muziek dan jaren geleden.

Een mevrouw uit Wiesbaden met een huisje hier in de omgeving vertelde dat ze de Ierse traditie van wakes zo mooi vindt, dat ze het tien jaar geleden voor haar man, die chirurg was, had georganiseerd.

Maar dat was thuis in Duitsland, waar je een hele papierwinkel doormoet om toestemming te krijgen een stoffelijk overschot in je huis te halen.

Een buurman met wit haar en een vriendelijk gezicht sloeg me op de borst toen hij hoorde dat we uit Nederland waren overgekomen. ,,You're good men'', zei hij. ,,You're good men.''

Dat hoop ik maar. Want ergens rond een uur of twee, half drie had ik zoveel bier en whisky gehad, dat ik mensen ging bellen (alsnog mijn excuus) en uiteindelijk op een stoel in de kamer bij Herman in slaap ben gevallen. Wat vast niet zo hoort bij een wake.

Gelukkig gebeurden er meer eigenaardige dingen. Om een uur of negen in de ochtend gingen we terug naar ons hotel.

Dinsdagavond hoorden we in de ene pub in Dublin 'You can't always get what you want' en in de volgende 'Always look on the bright side of life.''

Meer boodschappen van Herman, nemen we maar aan.

(De foto van het huis is van Walraven)