Het is op een dinsdagavond geweest - ik was aan het werk in de Zwaan, echt druk was het niet - toen het bericht kwam dat er iets mis was gegaan bij de paardenreddingboot, die was uitgerukt voor een Duits jacht met problemen. Het zware onderstel was in een geul of gat onderwater verdwenen en had acht paarden meegesleurd, die waren verdronken. Dat is vandaag dertig jaar geleden.
,,Op het strand stonden grote kerels te huilen'', schreef de Leeuwarder Courant de volgende dag.
Normaal als de reddingboot was uitgevaren kwam de bemanning na afloop bootwateren, om en om in De Zwaan of in De Welvaart. Dat betekende dat ze twee borrels en een sigaar kregen van de KNZHRM (Koninklijke Noord-en Zuid-Hollandse Reddings Maatschappij, voor spotters: Kan Niet Zwemmen, Help! Red Mij!).
Die avond was dat ook, maar de meesten bleven maar kort en de stemming was bedrukt.
Op vrijdag kwamen ze weer, met bestuur en KNZHRM-directeur Chris van der Zweep, voor een vergadering. Het ongeluk werd nabesproken en er moest besloten worden of de boot voortaan nog wel met paarden getrokken moest worden. Dat was weliswaar ouderwets, maar ook een mooi spektakel. Bovendien was een trekker duur, niet per se sneller (daar verschilden de berichten over) en evenmin zonder gevaar.
Die beslissing was snel genomen: de paarden bleven. Met alle moderne middelen van toen moest dat nieuws vrijdagavond meteen de wereld in. In de hoek was een copieerapparaat neergezet, of misschien was het een fax. (Met de negatiefscan is iets misgegaan, daarom zit er zo'n rare streep door).
En terwijl Van der Zweep het besluit bekend maakte, hield pa de telefoonhoorn bij de luidspreker, zodat een journalist - misschien wel van de Leeuwarder Courant - kon meeschrijven.
,,Er zijn veel reacties van alle kanten'', meldde die krant de volgende dag als uitsmijter, ,,waaronder het telegram van koningin en prins. De meeste reacties zijn positief en vol medeleven, maar er zijn er ook bij, die het gebruik van de paarden afwijzen, omdat men dat ziet als een vorm van dierenkwelling.''
