maandag 28 september 2009

Roman by Polanski





Het Amerikaanse uitleveringsverzoek is in de maak voor Roman Polanski, de filmregisseur die zaterdag op het vliegveld van Zürich is gearresteerd. Dat vliegveld heet overigens Kloten.

Polanski deed het in 1977 met een dertienjarig meisje in Los Angeles. Haar moeder had haar aan de regisseur meegegeven, hij zou foto's maken voor een glansblad. Dat liep allemaal anders, ze belandden in het bubbelbad, dronken champagne en gebruikten zelfs drugs.

Daarna begon een rechtszaak, onder leiding van rechter Rittenband. Die was er zo op gebeten om Polanski te pakken dat zowel Polanskis advocaat, de officier van justitie en de advocaat van het meisje achteraf (in de mooie, wat technische docu 'Wanted and desired') zeggen dat de regisseur er goed aan heeft gedaan, de wijk naar Frankrijk te nemen. Met het meisje van toen is het inmiddels bijgelegd.

De zaak is nu dus weer actueel. Op internet schrijven mensen dat ze deze kinderverkrachter moeten castreren, nu ze hem eindelijk hebben.



Waarom kan me dat zoveel schelen? Omdat Polanski 'Le locataire' heeft gemaakt, niet zijn bekendste film maar mijn favoriet, en 'Rosemary's baby', 'Repulsion' en 'Chinatown'. En 'Cul de sac' en 'The pianist'.

Voor de premiere van zijn laatste, 'Oliver Twist', was ik met een horde andere filmjournalisten naar Bordeaux gehaald, voor een persconferentie.

Ik kende de gebruiken in de internationale filmjournalistiek niet, dus verbaasde het me hoeveel er na afloop naar voren snelden om hun programmaboekje door de filmmaker te laten signeren. Zo gretig als tienermeisjes.

Het was genant om te zien. Maar tegelijk dacht ik: dat wil ik ook wel.

Ik had de autobiografie die Polanski in 1984 had geschreven bij me, die had ik in het vliegtuig herlezen, en trok de stoute schoenen aan.

Hij keek verbaasd op, toen hij het in handen had.

,,Ik heb het met plezier gelezen'', zei ik.

,,Thank you'', zei hij.

,,Komt er nog een vervolg?'', vroeg ik meteen.

,,I don't think so'', grijnsde hij en signeerde het kaft (in het midden) met een viltstift.

Dat was mijn tête-à-tête met Roman Polanski. Ik vind dat ze hem dadelijk vrij moeten laten.