Christian Dior
Zojuist moesten we allemaal de Christian Dior zonnebril bewonderen, die Renee vandaag na veel dubben heeft gekocht. Hij staat haar goed, daar zal iedereen het mee eens zijn. Zelfs op een foto die ik met mijn mobieltje maakte.
zaterdag 31 maart 2007
Bandes dessinees
Het hotel Queen Anne in Brussel is zo'n functioneel-sjiek ingericht pand met glazen deuren, een zitje in de hal waar nooit iemand zit, een ontbijtzaal waar iedereen fluistert en een televisie op de kamer met maar een zender (althans, zo was het op mijn kamer).
,,You have a nice, quiet room'', kondigde de portier aan bij het overhandigen van de sleutel. Dat stille klopte. De kamer keek uit op een straat waar helemaal niets gebeurde. In Brussel is het op donderdag trouwens overal na het invallen van de schemering rustig.
's Morgens gebeurde er in die straat nog steeds niks, maar er stond wel een vuurrode auto op een helblauw parkeervlak, wat past bij een stad die zo trots is op stripverhalen dat her en der enorm uitvergrote tekeningen op blinde muren zijn geschilderd.
zondag 25 maart 2007
Bloopers
Je bent pas een echte leraar, als je de grappigste zinnen uit andermans werk wereldkundig maakt. Sommigen schrijven daar boekjes mee vol, ik zet hier een paar onbedoeld geestige regels uit de geschriften van mijn studenten neer.
Uit de terugblikken op de afgelopen weken:
,,Deze periode begon leuk, en eindigde ook wel leuk. Daar tussenin viel het allemaal wel mee.''
,,Dit project was leuk, maar dus ook erg leerzaam.''
En uit artikelen:
,,Het staat nog in de jonge schoenen.''
,,Anne Frank is uitgeroeid tot het symbool van de jodenvervolging.''
Je bent pas een echte leraar, als je de grappigste zinnen uit andermans werk wereldkundig maakt. Sommigen schrijven daar boekjes mee vol, ik zet hier een paar onbedoeld geestige regels uit de geschriften van mijn studenten neer.
Uit de terugblikken op de afgelopen weken:
,,Deze periode begon leuk, en eindigde ook wel leuk. Daar tussenin viel het allemaal wel mee.''
,,Dit project was leuk, maar dus ook erg leerzaam.''
En uit artikelen:
,,Het staat nog in de jonge schoenen.''
,,Anne Frank is uitgeroeid tot het symbool van de jodenvervolging.''
zaterdag 24 maart 2007
Melvin van Eldik, die veel liedjes over Leeuwarden zingt, had een avond georganiseerd rond dichters uit de stad. Uit nieuwsgierigheid ging ik erheen, Melvin trok me aan de mouw en vroeg of ik het samen met hem wilde presenteren. Ach ja, waarom ook niet.
Het leek daardoor wat Idols-achtig, twee mannen achter een tafel die af en toe wat zeiden over de dichters. In de zaal zat onder anderen Huub Mous, die op zijn eigen weblog al eens schreef dat ik me verbeeld de Matthijs van Nieuwkerk van Leeuwarden te zijn.
Ook fotograaf Laurens Aaij was er, die vorig jaar een Zilveren Camera won voor zijn foto van de paarden buitendijks bij Marrum. Daar was nog wat over te doen, sommigen meenden dat hij die foto te fors had bewerkt met Photoshop. Vooral dat witte paard in het midden.
Laurens stuurde me de volgende dag de foto van mij en schrijfster Fettsje Boorsma hierboven, die er ook bijzonder uitziet.
,,Die heb je zeker gephotoshopt'', zei ik, toen ik hem aan de telefoon had.
,,Dat dachten ze hier ook al'', zei Laurens. ,,Maar het is niet zo.''
Van mij had hij er ook nog best een wit paard in mogen plakken.
donderdag 22 maart 2007
Mannen kijken naar mannen
Geregeld is er in de bioscoop een Ladies Night, een filmvertoning voor enkel dames.
Daar komt een zaal vol lekker geparfumeerde vrouwen op af, wat ouder dan het gemiddelde bioscooppubliek, vaak met zo'n sjaaltje om dat je binnen draagt. In de pauze waren er demonstraties van schoonheidsprodukten en sieraden, en er worden flessen wijn en geurtjes verloot.
Als tegenwicht was er gisteren in de bioscoop een mannenavond. Dat publiek was echt heel anders: eerder jongens dan mannen. Bij binnenkomst kreeg je direct een grote fles bier in de handen gedrukt, dat hoort zo bij mannen ook al is het nog maar kwart over acht.
Krijgen de ladies een romantische komedie met Hugh Grant, mannen kijken naar '300', een vechtfilm over Spartanen, voorgesteld als afgetrainde sportschooltypes die in de vijfde eeuw voor Christus drie dagen lang de oprukkende Perzen tegenhielden. De paar vrouwen die je in de film ziet zijn decoratief en gedienstig.
In de pauze waren er zoutjes en meer bier.
,,Foarige wike sei in frou tsjin my, jongen, do kist ek net supe'', zei een jongen naast me tegen zijn buurman. (Vorige week zei een vrouw tegen mij, jongen, jij kunt ook niet zuipen).
,,Do bist ek noch yn oplieding.'' (je bent nog in opleiding), zei de ander.
,,Ja mar as in wiif dat seit...'', zei de eerste een beetje beteuterd. (Ja maar als een vrouw dat zegt)
,,Oh, dat gebeurt wol faker hear, dat se dat sizze'', troostte de ander. (Dat gebeurt wel vaker hoor, dat ze dat zeggen).
Er gaapt een enorme kloof tussen de mannenavond en de ladies night.
Geregeld is er in de bioscoop een Ladies Night, een filmvertoning voor enkel dames.
Daar komt een zaal vol lekker geparfumeerde vrouwen op af, wat ouder dan het gemiddelde bioscooppubliek, vaak met zo'n sjaaltje om dat je binnen draagt. In de pauze waren er demonstraties van schoonheidsprodukten en sieraden, en er worden flessen wijn en geurtjes verloot.
Als tegenwicht was er gisteren in de bioscoop een mannenavond. Dat publiek was echt heel anders: eerder jongens dan mannen. Bij binnenkomst kreeg je direct een grote fles bier in de handen gedrukt, dat hoort zo bij mannen ook al is het nog maar kwart over acht.
Krijgen de ladies een romantische komedie met Hugh Grant, mannen kijken naar '300', een vechtfilm over Spartanen, voorgesteld als afgetrainde sportschooltypes die in de vijfde eeuw voor Christus drie dagen lang de oprukkende Perzen tegenhielden. De paar vrouwen die je in de film ziet zijn decoratief en gedienstig.
In de pauze waren er zoutjes en meer bier.
,,Foarige wike sei in frou tsjin my, jongen, do kist ek net supe'', zei een jongen naast me tegen zijn buurman. (Vorige week zei een vrouw tegen mij, jongen, jij kunt ook niet zuipen).
,,Do bist ek noch yn oplieding.'' (je bent nog in opleiding), zei de ander.
,,Ja mar as in wiif dat seit...'', zei de eerste een beetje beteuterd. (Ja maar als een vrouw dat zegt)
,,Oh, dat gebeurt wol faker hear, dat se dat sizze'', troostte de ander. (Dat gebeurt wel vaker hoor, dat ze dat zeggen).
Er gaapt een enorme kloof tussen de mannenavond en de ladies night.
maandag 19 maart 2007
Bruine Boratbeer
Dit is Thomas, een van mijn studenten. Hij is drummer bij Marron Consa , een band die vandaag speelde in cafe De Toeter in Groningen.
Kort geleden heeft Thomas op wintersportvakantie zijn arm gebroken, maar daar drumt hij niet minder om, al trekt hij er gezichten bij als een parelvisser die af en toe naar lucht komt happen. Dat kan ook de concentratie zijn, misschien doen alle drummers dat wel, maar valt het niet op omdat ze altijd zo achteraf zitten.
Marron, had hij me al uitgelegd, is bruin in het Spaans, en Consa heet de beer uit de Borat-film.
De muziek (vier muzikanten en een zangeres) was prettig in het gehoor liggende rock, als 'Knockin' on heaven's door' en songs van Anouk.
,,Anouk is echt voor beginnende bands'', wist een luisteraar die zelf al zes jaar zangeres bij een band is en alle liedjes van Anouk mee zat te zingen. ,,Dat is lekker toegankelijk. Pas na een paar jaar kun je met je eigen nummers komen.''
Dit is Thomas, een van mijn studenten. Hij is drummer bij Marron Consa , een band die vandaag speelde in cafe De Toeter in Groningen.
Kort geleden heeft Thomas op wintersportvakantie zijn arm gebroken, maar daar drumt hij niet minder om, al trekt hij er gezichten bij als een parelvisser die af en toe naar lucht komt happen. Dat kan ook de concentratie zijn, misschien doen alle drummers dat wel, maar valt het niet op omdat ze altijd zo achteraf zitten.
Marron, had hij me al uitgelegd, is bruin in het Spaans, en Consa heet de beer uit de Borat-film.
De muziek (vier muzikanten en een zangeres) was prettig in het gehoor liggende rock, als 'Knockin' on heaven's door' en songs van Anouk.
,,Anouk is echt voor beginnende bands'', wist een luisteraar die zelf al zes jaar zangeres bij een band is en alle liedjes van Anouk mee zat te zingen. ,,Dat is lekker toegankelijk. Pas na een paar jaar kun je met je eigen nummers komen.''
donderdag 15 maart 2007
Mijn VOC-mentaliteit
De VOC-mentaliteit, dat weet ik nu, die komt vanzelf over je als je op een zonnige donderdagmorgen het stuurwiel vasthoudt van de Batavia, in zeventiende-eeuwse uitdossing met opgeplakte snor. Voor je liggen de wereldzeeën, klaar om bedwongen te worden, achter je roept filmmaker Steven de Jong van alles.
Want het schip is tijdelijk een drijvende filmset, voor 'Scheepsjongens van Bontekoe'. Met Saskia (fotografe van de Leeuwarder Courant, van haar is de bovenste foto) mocht ik een dagje mee het water op, op voorwaarde dat we ons lieten omkleden en schminken. Voor iemand met de juiste VOC-instelling is dat maar een klein offer.
Als straks de kijker denkt, die mensen die het schip uitzwaaien op de kade zijn wel heel levensecht, vooral die vrouw met groente en die man met die VOC-jutezak op zijn schouders, dan zijn we als figurant geslaagd. Nog nooit is een jutezak keer op keer met zoveel overtuiging en motivatie op andere jutezakken gelegd. Ook dat is VOC-mentaliteit.
De VOC-mentaliteit, dat weet ik nu, die komt vanzelf over je als je op een zonnige donderdagmorgen het stuurwiel vasthoudt van de Batavia, in zeventiende-eeuwse uitdossing met opgeplakte snor. Voor je liggen de wereldzeeën, klaar om bedwongen te worden, achter je roept filmmaker Steven de Jong van alles.
Want het schip is tijdelijk een drijvende filmset, voor 'Scheepsjongens van Bontekoe'. Met Saskia (fotografe van de Leeuwarder Courant, van haar is de bovenste foto) mocht ik een dagje mee het water op, op voorwaarde dat we ons lieten omkleden en schminken. Voor iemand met de juiste VOC-instelling is dat maar een klein offer.
Als straks de kijker denkt, die mensen die het schip uitzwaaien op de kade zijn wel heel levensecht, vooral die vrouw met groente en die man met die VOC-jutezak op zijn schouders, dan zijn we als figurant geslaagd. Nog nooit is een jutezak keer op keer met zoveel overtuiging en motivatie op andere jutezakken gelegd. Ook dat is VOC-mentaliteit.
maandag 12 maart 2007
Mainstreamen
Ik kreeg de bovenstaande adembenemende foto gemaild van Menno, die in Salt Lake City woont. ,,Come visit'', had hij geschreven, verder niks.
Op de vraag of hij die foto zelf ergens had gemaakt, stuurde hij een iets langer mailtje.
Hmm - erg verleidelijk allemaal. Maar ja, die mainstream he.
(Ik vroeg in een vervolgmailtje, of je in Salt Lake City eigenlijk veel merkt van de schaatskampioenschappen, waar de kranten hier over volstaan. ,,Het is hier een non-event'', zegt Menno, die er twee keer was geweest en alle beroemdheden zag. ,,Er waren een paar honderd mensen op vrijdag, misschien 500 op zondag.'')
Ik kreeg de bovenstaande adembenemende foto gemaild van Menno, die in Salt Lake City woont. ,,Come visit'', had hij geschreven, verder niks.
Op de vraag of hij die foto zelf ergens had gemaakt, stuurde hij een iets langer mailtje.
Asing, Je bent helemaal aan het mainstreamen met verplichtingen, baan enz. Ik wacht nog op de partner en de borrelnootjes. De foto is van een recente ski trip in de bergen achter. Homemade (in America, by Americans, for Americans).
Hmm - erg verleidelijk allemaal. Maar ja, die mainstream he.
(Ik vroeg in een vervolgmailtje, of je in Salt Lake City eigenlijk veel merkt van de schaatskampioenschappen, waar de kranten hier over volstaan. ,,Het is hier een non-event'', zegt Menno, die er twee keer was geweest en alle beroemdheden zag. ,,Er waren een paar honderd mensen op vrijdag, misschien 500 op zondag.'')
zondag 11 maart 2007
50 jaar
De komende paar jaar wordt iedereen vijftig, een beklemmend idee waar verder weinig aan te doen is.
Sjoerd was zaterdag de tweede, na Peter vorig jaar. Een feestje gaf hij niet, hij zat toen ik om een uur of twee aankwam wel net aan de whiskey en troonde me mee naar het nieuwe huis dat hij die ochtend had gekocht. En naar een cafe daar in de buurt, waar ze goede rode port hebben.
,,Toen ik bij de marine begon'', overwoog Sjoerd filosofisch bij de port, ,,was dit nog de leeftijd waarop ik met pensioen zou gaan. Dan was het gisteren mijn laatste werkdag geweest.'' Inmiddels is daar vijf jaar bij gekomen. Nog best snel, eigenlijk.
Het eigenaardigst is misschien nog wel dat ook Osama Bin Laden op zaterdag vijftig is geworden. Of die dat een vervelende gedachte vindt en of hij een feestje geeft weet ik niet, maar hij zit zeker niet aan de port over zijn pensioen te praten.
zaterdag 10 maart 2007
Een uitglijder
In de Verenigde Staten zetten ze in kantoorgebouwen en shopping malls gele borden neer, met de waarschuwing dat de vloer net gedweild is. Caution: wet floor staat erop. Een vallend mannetje maakt duidelijk welk gevaar de bezoeker loopt.
Soms is de vloer helemaal niet nat, wat doet vermoeden dat ze de borden er neerzetten om bezoekers wijs te maken dat hier continu gedweild wordt.
Hoe dan ook, het zijn mooie, super-Amerikaanse borden.
Maar je hebt ze ook in Nederland, ontdekte ik vanmorgen. Er staat er een in het hoofdpostkantoor in Leeuwarden. Omdat ik toch moest wachten, maakte ik er een foto van met mijn mobieltje.
,,Maakte u zojuist een foto?'', vroeg de man achter de postbankbalie.
,,Dat klopt'', zei ik.
,,Dat is hier niet toegestaan. U bent in een bankgebouw.''
,,Okay'', zei ik.
,,U moet de foto wissen'', voegde de man toe.
,,Okay'', zei ik weer.
Op dat moment kreeg ik telefoon van Joop, en ik vertelde wat me net voor geks was overkomen.
,,Waarom mag je geen foto's maken?'', vroeg Joop.
,,Misschien heeft het met terrorisme van doen'' suggereerde ik.
Dat hoorde de man achter de bankbalie, die iets opmerkte over een overvaller, die hier binnen eerst ook foto's had gemaakt, en dat een collega van hem een tijd ziek thuis heeft moeten zitten. Als ik het goed volgde.
,,Ik ben niet van plan om de bank te overvallen hoor'', stelde ik de man gerust.
,,Dat zei die bankovervaller ook'', zei de man.
Daar kwam een andere, wat grotere man van het postkantoor naar me toe.
,,Heeft u zonet een foto gemaakt?'', vroeg hij.
,,Ja, van dat gele bordje'', zei ik.
,,Dat is hier niet toegestaan'', zei de grotere man.
,,Van zo'n bordje?'', vroeg ik verbaasd.
,,U moet de foto wissen'', ging de man door. ,,Als u dat niet doet, zijn de gevolgen voor u.''
Bijna had ik mijn beurt bij het loket gemist, maar ik was nog precies op tijd. Ik kocht kaartjes voor Ute Lemper en postzegels. Maar bij het pinnen was ik door alle consternatie zowat mijn code vergeten.
,,Ik ben er even af'', legde ik uit. ,,Ik ben net boos toegesproken omdat ik een foto van dat gele bordje had gemaakt.''
,,Mag dat dan niet?'', vroeg de man achter het loket.
,,Ik geloof van niet'', zei ik, en ineens schoot me mijn pin te binnen.
,,Nou, als u het zo'n mooi bordje vindt'', ging de man achter het loket door, ,,dan mag u het meenemen voor vijftig euro.''
Dat heb ik niet gedaan. Wel heb ik de foto inmiddels van mijn mobieltje gewist.
donderdag 8 maart 2007
Een man! Een man!
Bioscoop Cinema was gisteravond helemaal met vrouwen gevuld, want het was Ladies Night. Omdat er een film draaide die ik wilde zien, probeerde ik binnen te komen. De bazin van de bios gaf haar persoonlijke goedkeuring.
Ik ging op een vrije stoel zitten naast twee oudere dames van buiten de stad, die om van alles de slappe lach kregen. ,,Wij zeiden net tegen elkaar, die man vertrouwt het niks, die brengt zijn vrouw tot in de bioscoop'', legde de ene uit.
Verderop in de rij boog zich een vrouw voorover, en vroeg: ,,Mag ik u vragen, wat doet u hier?''
In de pauze - met wijn, hapjes, verloting en demonstratie van verschillende bedrijven - vroegen meer vrouwen dat, of ze keken achterdochtig mijn kant op.
,,Je moet niet de hele tijd zeggen dat je van de Leeuwarder Courant bent'', vond Rita, een oud-klasgenoot die er ook was.
Dat probeerde ik. Een mevrouw die kordaat op me afstapte om te vragen wat ik daar deed, vertelde ik dat ik wraak kwam nemen op mijn ex. Dat zou ze in het stuk na de pauze nog wel zou merken, wanneer ik een scene zou maken.
Een andere mevrouw - haar kende ik - vertelde ik, dat ik erover dacht om me om te laten bouwen. Maar eerst wilde ik eens even zien wat het resultaat kan zijn. En dat ik nu bedenkingen had, om zoveel geld uit te geven om zo te worden.
Bioscoop Cinema was gisteravond helemaal met vrouwen gevuld, want het was Ladies Night. Omdat er een film draaide die ik wilde zien, probeerde ik binnen te komen. De bazin van de bios gaf haar persoonlijke goedkeuring.
Ik ging op een vrije stoel zitten naast twee oudere dames van buiten de stad, die om van alles de slappe lach kregen. ,,Wij zeiden net tegen elkaar, die man vertrouwt het niks, die brengt zijn vrouw tot in de bioscoop'', legde de ene uit.
Verderop in de rij boog zich een vrouw voorover, en vroeg: ,,Mag ik u vragen, wat doet u hier?''
In de pauze - met wijn, hapjes, verloting en demonstratie van verschillende bedrijven - vroegen meer vrouwen dat, of ze keken achterdochtig mijn kant op.
,,Je moet niet de hele tijd zeggen dat je van de Leeuwarder Courant bent'', vond Rita, een oud-klasgenoot die er ook was.
Dat probeerde ik. Een mevrouw die kordaat op me afstapte om te vragen wat ik daar deed, vertelde ik dat ik wraak kwam nemen op mijn ex. Dat zou ze in het stuk na de pauze nog wel zou merken, wanneer ik een scene zou maken.
Een andere mevrouw - haar kende ik - vertelde ik, dat ik erover dacht om me om te laten bouwen. Maar eerst wilde ik eens even zien wat het resultaat kan zijn. En dat ik nu bedenkingen had, om zoveel geld uit te geven om zo te worden.
woensdag 7 maart 2007
Op het ijs
Mijn vader moet vroeger wat in mijn schaatscapaciteiten hebben gezien, want die had hoge noren voor me gekocht, veterschoenen met een schaats eraan vast. Ze waren een slechte investering. Ik ben wel eens op de ijsbaan geweest, destijds zuidelijk van Hollum, maar in plaats van schaatspret herinner ik me vooral de schrale wind.
Gisteravond deden we Speeddate On Ice: eerst lieten we de liefhebbers speeddaten, daarna gingen ze schaatsen. Zelf ging ik, op gehuurde schaatsen, achter een hekje, de baan rond. Allerlei mensen maakten er foto's van, zo vaak tref je in Leeuwarden niet iemand die niet kan schaatsen. Anderen zwierden in hoog tempo links en rechts om me heen. Eentje reed soepel achterstevoren voor me uit, zodat hij me goed kon bekijken.
De foto hier is van Niels Westra, die een groep meiden charterde om te helpen, zodat het bejaarde-effect nog groter werd.
Bekijks of niet, ik heb zes rondjes gemaakt, en het ging helemaal niet gek. De spierpijn, die iedereen voorspelde, is uitgebleven. Maar nog steeds zijn hoge noren (als die nog bestaan) geen goede investering.
Mijn vader moet vroeger wat in mijn schaatscapaciteiten hebben gezien, want die had hoge noren voor me gekocht, veterschoenen met een schaats eraan vast. Ze waren een slechte investering. Ik ben wel eens op de ijsbaan geweest, destijds zuidelijk van Hollum, maar in plaats van schaatspret herinner ik me vooral de schrale wind.
Gisteravond deden we Speeddate On Ice: eerst lieten we de liefhebbers speeddaten, daarna gingen ze schaatsen. Zelf ging ik, op gehuurde schaatsen, achter een hekje, de baan rond. Allerlei mensen maakten er foto's van, zo vaak tref je in Leeuwarden niet iemand die niet kan schaatsen. Anderen zwierden in hoog tempo links en rechts om me heen. Eentje reed soepel achterstevoren voor me uit, zodat hij me goed kon bekijken.
De foto hier is van Niels Westra, die een groep meiden charterde om te helpen, zodat het bejaarde-effect nog groter werd.
Bekijks of niet, ik heb zes rondjes gemaakt, en het ging helemaal niet gek. De spierpijn, die iedereen voorspelde, is uitgebleven. Maar nog steeds zijn hoge noren (als die nog bestaan) geen goede investering.
maandag 5 maart 2007
Kletsen en eten
Deze foto lijkt op de foto die ik vorig jaar maakte, toen ik met de eerstejaars journalistiek naar de opnamen ging van De Wereld Draait Door. Maar ditmaal gingen we naar De Pers, de splinternieuwe gratis krant, die beter wil zijn dan de gratis kranten Metro en Spits.
Hij is zo nieuw, dat op de redactie in een Amsterdams kantoorpand karton voor de ramen staat bij wijze van zonwering. Groepen hebben ze nog niet veel over de vloer gehad, ze sleepten overal stoelen voor ons aan. Adjunct-hoofdredacteur Frank Poorthuis nam er alle tijd voor om te vertellen hoe dat werkt, zo'n nieuwe krant bedenken en maken. En wat een inspanning dat is, met een redactie van veertig man.
Het is altijd verrassend, wat er van zo'n verhaal blijft hangen. ,,Het lijkt mij ook wel wat om daar te werken'', zei een van mijn groep, die goed om zich heen had gekeken. ,,Ze verdienen tussen de 2500 en 3000 in de maand zei die hoofdredacteur, en ze zitten alleen maar te kletsen en te eten.''
(Voordat ze bij De Pers denken, als het zo gaat nodigen we nooit meer iemand uit: de opmerking was een grapje met een ondertoon van afgunst)
Deze foto lijkt op de foto die ik vorig jaar maakte, toen ik met de eerstejaars journalistiek naar de opnamen ging van De Wereld Draait Door. Maar ditmaal gingen we naar De Pers, de splinternieuwe gratis krant, die beter wil zijn dan de gratis kranten Metro en Spits.
Hij is zo nieuw, dat op de redactie in een Amsterdams kantoorpand karton voor de ramen staat bij wijze van zonwering. Groepen hebben ze nog niet veel over de vloer gehad, ze sleepten overal stoelen voor ons aan. Adjunct-hoofdredacteur Frank Poorthuis nam er alle tijd voor om te vertellen hoe dat werkt, zo'n nieuwe krant bedenken en maken. En wat een inspanning dat is, met een redactie van veertig man.
Het is altijd verrassend, wat er van zo'n verhaal blijft hangen. ,,Het lijkt mij ook wel wat om daar te werken'', zei een van mijn groep, die goed om zich heen had gekeken. ,,Ze verdienen tussen de 2500 en 3000 in de maand zei die hoofdredacteur, en ze zitten alleen maar te kletsen en te eten.''
(Voordat ze bij De Pers denken, als het zo gaat nodigen we nooit meer iemand uit: de opmerking was een grapje met een ondertoon van afgunst)
zaterdag 3 maart 2007
Zwetende leeuweriken
Bij toeval - Jacco had een kaartje over - kwam ik gisteravond bij het concert van fanfare Ciocârlia. Het was een van de opzwependste concerten die ik in de Harmonie heb gezien, druk tetterende polka-achtige muziek uit het noorden van Roemenie.
De gezette, zwetende muzikanten probeerden de hele tijd het publiek in beweging te krijgen. Dat hoort bij deze muziek, die doet denken aan kleine rokerige feestzaaltjes met veel drank en dansende dikke mensen, en zweet dat van de ramen loopt.
Af en toe bewoog er wel iemand, maar dan vroeg meestal iemand in de rij erachter of-ie weer wilde gaan zitten. Alleen aan de zijkanten van het toneel stonden mensen te dansen en te klappen. Ik ben er na de pauze ook bij gaan staan, wel zo gezellig.
Ze speelden ook Ciocârlia zelf, een opwindend volksmelodietje dat je in Roemenie wel uit radio's hoort komen . Het was lang geleden ook een hitje van panfluitist Georg Zamfir. Anca, die in Boekarest de secretaresse was Sjoerd, legde me uit dat het leeuwerik betekent.
De meeste bezoekers kwamen pas in beweging toen het was afgelopen. Want toen de zaallichten al brandden zetten de onvermoeibare mannen weer een melodie in. Ze liepen, met iedereen huppelend achter hen aan, de Harmonie door tot in de foyer, waar ze een tijdje doorspeelden.
Om het beeld van een zigeunerorkest compleet te maken, ging de man met de tamboerijn daar met de hoed rond. Een briefje van 10 euro had hij op zijn bezwete voorhoofd geplakt.
(De eerste foto maakte Grytsje, vanaf de trap. De tweede is met mijn telefoon)
Bij toeval - Jacco had een kaartje over - kwam ik gisteravond bij het concert van fanfare Ciocârlia. Het was een van de opzwependste concerten die ik in de Harmonie heb gezien, druk tetterende polka-achtige muziek uit het noorden van Roemenie.
De gezette, zwetende muzikanten probeerden de hele tijd het publiek in beweging te krijgen. Dat hoort bij deze muziek, die doet denken aan kleine rokerige feestzaaltjes met veel drank en dansende dikke mensen, en zweet dat van de ramen loopt.
Af en toe bewoog er wel iemand, maar dan vroeg meestal iemand in de rij erachter of-ie weer wilde gaan zitten. Alleen aan de zijkanten van het toneel stonden mensen te dansen en te klappen. Ik ben er na de pauze ook bij gaan staan, wel zo gezellig.
Ze speelden ook Ciocârlia zelf, een opwindend volksmelodietje dat je in Roemenie wel uit radio's hoort komen . Het was lang geleden ook een hitje van panfluitist Georg Zamfir. Anca, die in Boekarest de secretaresse was Sjoerd, legde me uit dat het leeuwerik betekent.
De meeste bezoekers kwamen pas in beweging toen het was afgelopen. Want toen de zaallichten al brandden zetten de onvermoeibare mannen weer een melodie in. Ze liepen, met iedereen huppelend achter hen aan, de Harmonie door tot in de foyer, waar ze een tijdje doorspeelden.
Om het beeld van een zigeunerorkest compleet te maken, ging de man met de tamboerijn daar met de hoed rond. Een briefje van 10 euro had hij op zijn bezwete voorhoofd geplakt.
(De eerste foto maakte Grytsje, vanaf de trap. De tweede is met mijn telefoon)
donderdag 1 maart 2007
Einde camera
In theater De Meenthe in Steenwijk is gisteren mijn camera gestolen. Ik was er voor een verhaaltje, en had mijn rugzak ergens neergelegd, met jas en zo. Wel een beetje weggestopt achteraf.
Toen ik aan het eind van de avond de boel weer meenam, was de camera verdwenen. De tweede zoomlens zat nog wel in mijn rugzak. En mijn paspoort ook nog.
Als er iets van je gestolen is geeft dat een vreemde onrust. Het liefst zou ik nu naar Steenwijk rijden om te kijken of hij daar echt niet nog ergens ligt. Dat je net niet goed hebt gekeken...
Maar dat is niet zo, ik heb gisteravond grondig gezocht.
Ik had hetzelfde toen mijn fototoestel gestolen was in Buenos Aires. Daar heb ik de stadswandeling waar ik mee bezig was achterstevoren terug gemaakt, om overal te kijken. En zelfs toen ik het zeker had moeten weten, bleef ik twijfelen. De aandrang was enorm om nog eens bij die boekhandel te gaan vragen - nu, drie jaar later, kan ik me die winkel nog goed voor de geest halen, tot en met de plek waar ik best eens mijn fototoestel zou kunnen hebben neerleggen om de handen vrij te hebben voor het bladeren.
Laat ik me er ook nu maar bij neerleggen: het ding is weg, al lang bij iemand anders. Wie het ook is, het zou wel aardig zijn als die af en toe eens een foto opstuurt die met mijn toestel gemaakt is. Dan zet ik die zolang wel op deze blog.
(De foto boven is van Wietze Landman, het bewuste toestel staat erop)
Abonneren op:
Posts (Atom)
