In Nederland is Miracle on 34th Street minder bekend, een kerstfilm uit 1947, maar in de Verenigde Staten schijnt hij rond deze tijd niet van het scherm te branden te zijn. Wikipedia noemt hem ,,a perennial Christmas favorite''.
De man die Santa Claus moet spelen in warenhuis Macy's in New York is dronken. Een andere man beklaagt zich erover en wordt zelf in het kerstmannenpak gehesen.
Daar komt een mevrouw langs met een jong meisje. ,,Ze spreekt geen Engels'', zegt ze. ,,Ze is Nederlands en woont hier nog maar pas. Ze woonde in een weeshuis in Rotterdam sinds...''
De mevrouw zegt niks meer, voor de kijkers in 1947 was het zo wel duidelijk; Rotterdam. Bombardementen. 14 mei 1940. Voor de Kerstman ook. Die knikt begripvol en begint dan een gesprekje, in het Nederlands. ,,Sinterklaas!'' roept het meisje verrukt uit. Ze zingen samen Sinterklaas Kapoentje.
Acteur Edmund Gwenn is Brits, het achtjarige meisje, Marlene Lyden, komt uit Californië. Hoe Amerikaans hun Nederlands voor ons ook klinkt, voor een ander meisje (gespeeld door de piepjonge Natalie Wood) in de film is het een mirakel. Zou Santa Claus dan toch echt bestaan? Over die vraag gaat de rest van de film, de man in het kerstmannenpak worstelt er ook mee.
Het Nederlandse meisje komt niet meer terug. Maar dat jaarlijks rond deze tijd willekeurige Amerikanen naar Sinterklaas Kapoentje luisteren is een bijzondere gedachte.
(PS: Terwijl ik dit tikte speelde beiaardier Vincent Hensen variaties op Sinterklaas Kapoentje op het carillon van het Leeuwarder stadhuis. Echt waar, een uur lang variaties! ,,Omdat het leuk is'', reageerde hij. ,,En om mezelf te pushen.'')
