Mevrouw Bos woont hier niet

Er stopte een auto en de deurbel ging. Een ouder echtpaar stond op de stoep, de man had een vel papier in zijn handen.

,,Woont hier mevrouw Bos?'', vroeg hij.

,,Niet dat ik weet, en ik woon hier al jaren'', zei ik. ,,Weet u zeker dat u op het juiste adres bent?''

,,Nou, het moet nummer 73 zijn'', zei hij, kijkend op zijn briefje.

Ik bood aan om even in het telefoonboek te kijken. Ik had de naam wel eens gehoord, maar welke woning, dat wist ik niet. In de gids staan allerlei Bossen, maar niet een in deze straat.

Toen ik weer bij de voordeur kwam, stond de auto daar nog stationair te draaien. Het echtpaar liep verderop door ramen naar binnen te kijken, of ze mevrouw Bos ergens zagen. ,,Ik heb haar niet gevonden'', zei ik.

,,We proberen wel wat'', zei de man. ,,En oh ja, uw hond is er net vandoor gegaan.''

Ik zag nog net een kwispelende staart in de heg op het Jacobijnerkerkhof. Ik riep hem, maar Schumi drentelde richting Prinsentuin. Hij stak de Groeneweg over zonder aangereden te worden en besnuffelde het grasveld waar we 's morgens vroeg ook al waren geweest.

Verderop liep een man met een herdershond aan de lijn. Die werd uitgebreid besnuffeld.

Toen ik bij de man kwam, was Schumi alweer verder.

,,Honden moeten hier aan de lijn'', zei de man.

,,Hij is hem net gesmeerd'', legde ik uit. Het was duidelijk dat de man iets dacht als 'in gelul kun je niet wonen'.

Ik had er ook genoeg van. Of hij loopt weg of hij komt weer thuis, dacht ik en liep terug naar huis. Schumi zag dat uit de verte en trippelde braaf, maar op afstand, achter me aan.

Op de hoek van de straat kwam ik het echtpaar weer tegen, nu in de auto. De man draaide het raampje omlaag en zei: ,,We hebben haar gevonden hoor! Ze woont op 63! En succes met uw hond.''

Oude dames helpen

Eens per jaar is er een puzzelcompetitie in de hal van het Leeuwarder Courant-gebouw.

Allerlei lezers die tot dan toe trouw de wekelijkse puzzel hebben ingevuld doen er hier eentje in wedstrijdverband.

Wie hem het snelste goed heeft ingevuld wint. Dit jaar waren er 160 deelnemers.

Meestal zit ik in de jury, wat neerkomt op het nakijken van de ingevulde puzzels. Een letter fout, of er eentje vergeten: 10 minuten bij de tijd op.

De oudste deelneemster was mevrouw A. Kamstra-Jongeling uit Wommels. Ze is 95. Toen ze 88 was, was ze ook al eens de oudste deelneemster.

Na afloop van de prijsuitreiking hielp ik haar naar haar rollator, want overeind komen ging niet zo soepel. 

Een vriendin ontfermde zich verder over haar. ,,Ik zal haar thuisbrengen'', zei ze.

,,Ja, want deze man doet het niet'', zei mevrouw A. Kamstra-Jongeling schalks. ,,Daar zie ik er niet goed genoeg meer voor uit.''

Pennywise

In de schuur van pa was al een keer wat opgeruimd, maar er ligt nog van alles in.

Ondermeer een paar maskers, die van mij zijn (het mooiere, Amelander woord voor masker is manegesicht) zoals dit clownsmasker. Ik kon de verleiding niet weerstaan om er een kiekje mee te maken. Speciaal voor mensen die aan clownsvrees leiden. En voor horrorfans, natuurlijk.

Roze Zaterdag uitgelegd voor honden

Omdat Schumi best eens iets mag leren over tolerantie bij de mensen, liep ik zonet met hem over het Hofplein. Rondom de vijverbak daar zouden om zeven uur alle Leeuwarder gemeenteraadsleden hand in hand komen staan.

Toen we kwamen waren het er nog maar een paar, maar hun getal zwol snel aan.

,,Kijk Schumi'', zei ik op educatieve toon. ,,Ze gaan elkaar een hand geven, uit solidariteit maar ook om Leeuwarden te laten zien als de ideale stad om in 2019 Roze Zaterdag in te houden. Dat is een rondreizende parade, elk jaar in een andere stad.''

Misschien denkt u nu, dat begrijpt zo'n hond niet, die verstaat dat niet eens. Daar zou u best gelijk in kunnen hebben. Toch had Schumi er wel belangstelling voor, vooral als ze met zijn allen de armen ophieven en luid ,,Heu!'' riepen. Dat gebeurde een keer of zes, zeven.

Ook passerende fietsers trokken zijn aandacht, net als de driftig heen en weer lopende gemeentevoorlichter Hedzer Klarenbeek. Klarenbeek was de regisseur hier. Hij stond in verbinding met de fotografen, die boven in het gemeentehuis door een raam foto's maakten.

Toen tegen het einde de moeder van Niels ook nog aan kwam lopen met haar broekzak vol hondensnoepjes kon het uitje helemaal niet meer stuk. Als het aan Schumi ligt komt die Roze Zaterdag hier zo snel mogelijk heen.

Fun at the Blue Bay Beach Bar

In Blue Bay, een van de resorts op Curaçao, is altijd wat te doen. Zo staat het tenminste op de bordjes.

Het is eigenlijk een afgesloten gebied met bungalows, een golfbaan en een strand, met slagbomen ervoor.  Maar die doen ze zo voor je open als je komt aanrijden en je zegt dat je wat gaat eten in de Blue Bay Beach Bar.

Ik heb er verder weinig over te melden, maar ik vind de foto die Jan van ons gemaakt heeft erg vrolijk.

We zitten op mijn laptop volgens mij naar deze foto te kijken, die ik een dag eerder van Menno en Tim had gemaakt.

We trokken veel op met de voormalige buren van Jamie en Menno, carl en Sarah. Hun zoon Brian, vroeger een klein jongetje dat bij Menno de deur platliep, is nu eind twintig en heeft van het rondzeilen in het Caribisch gebied zijn werk gemaakt. Hij maakt ondermeer foto's en filmpjes voor National Geographic, heb ik begrepen.

Dat klinkt leuk en zijn ouders vertelden er graag over, maar elke keer als ze het over hem hadden mondde het uit in een horrorverhaal.

Zo waren ze eens met hem meegezeild toen hij door gewapendepiraten werd overvallen. Hij blufte ze min of meer van zijn boot af, maar zijn ouders stonden benedendeks doodsangsten uit.

Carl had beneden voor zichzelf al uitgevogeld door welk luik hij zou kunnen ontvluchten. Hij zou zich dan zo snel mogelijk uit de voeten hebben gemaakt, vertelde hij, in zijn hoofd was hij er al vandoor.

,,What about me?'', vroeg Sarah een beetje verbaasd. Kennelijk hoorde ze dit voor het eerst. ,,I'm a runner'', zei Carl schouderophalend.

Ander verhaal: Brian zat nu in de buurt van Sint Maarten en daar was het volkomen windstil. Hij had wat opnamen gemaakt, en met zijn camera maakte hij een backflip van de boot af het water in, om ook wat beelden vanuit zee te schieten. Precies toen stak de wind op en voer de boot bij hem vandaan. Hij was er met veel moeite nog weer op gekomen, anders had hij ergens in zee gedreven.

Dudeljoo klinkt zijn lied

Zaterdagmiddag hield ik een plezant vraaggesprekje in boekhandel Van der Velde met Jantien de Boer over haar boekje Landschapspijn. Zelf noemt het ze het een pamflet.

Het gaat over de verschraling van het weidelandschap, het verdwijnen van vogelsoorten zoals de grutto en de leeuwerik, de eentonigheid die opgelegd wordt door de economie van veeteelt en akkerbouw. En wat je daaraan kunt doen.

,,Een mooi landschap bevordert ook de cultuur'', zei een vragensteller. (Vragen waren er eigenlijk niet echt, de mensen die er waren kwamen voornamelijk vertellen dat ze het ermee eens waren en aan wat voor landschapspijn ze zelf leden).

,,Cultuur?'', vroeg ik. Want je weet nooit precies wat mensen met zulke woorden bedoelen.

Hij bedoelde kunst, poëzie, schilderkunst. Hoe rijker het land, hoe rijker de schilderijen en gedichten erover, daar komt het op neer. Om van alle liederen over de natuur nog maar te zwijgen. Het was inmiddels al een uur aan de gang en dit leek me een geschikte afronding. ,,Voordat u in canon Kom mee naar buiten allemaal begint te zingen'', zei ik.

Een paar mensen begonnen inderdaad te zingen, iemand zette Moai sûnder wergea binne de wâlden in. Een mevrouw in een gele regenjas - op de bovenstaande foto's staat ze nog niet - riep: ,,Het skriezeliet! We moeten het skriezeliet zingen.''

Zij kwam later op me af, een beetje teleurgesteld. ,,Ik dacht echt dat we het skriezeliet gingen zingen'', zei ze. Ik zei dat ik het niet kende. ,,Dat is van Syb van der Ploeg!'', riep ze uit. ,,Wat is de len-te zon-der jou, wat is de len-te zon-der jou'', begon ze, het klonk een beetje eentonig. Ik besefte dat ik net op tijd had afgesloten.

(De foto's zijn van Irene Overduin)