Een introvert perspectief

In de Cinerama-bioscoop, aan het tafeltje achter me, zaten twee mannen en een vrouw de programmakrant van het Rotterdams Filmfestival te bespreken.

,,Van die filmbeschrijvingen word je niet altijd wijzer", zei de vrouw. ,,Ik heb een lijst van woorden, als die in de beschrijving staan, dan weet je het al een beetje. Als er bijvoorbeeld Frans staat, in combinatie met lang, dan is het niks."

,,Een stilzwijgende verkenning", opperde een van de mannen.

,,Een introvert perspectief", voegde de ander toe.

,,Een poëtische zoektocht", zei de een.

,,Een dialoog tussen landschap enne... enne...", zei de vrouw. ,,Ik heb een Letse film gezien over traumaverwerking met een vrouw die de hele tijd over het landschap uitstaarde."

,,Ze hebben dit jaar een programma-onderdeel met kortere films", zei een van de mannen en las uit de programmakrant voor: ,,Niet iedere film hoeft drie uur te duren."

,,Dat heb ik heel vaak", viel de andere man hem bij. ,,Dan kijk je en denk je de hele tijd: Maak een punt, mensen!"

Even later zat ik, boven in dezelfde bioscoop, het krantje door te nemen. Toen ik naar het zaaltje ging om de klassieker The War Game te zien, zei een man met een iPhone: ,,Ik heb net een foto van je gemaakt.'' Die stuurde hij me door en die staat hierbij, met muurtekst en al. Best een introvert perspectief, vind ik.

Kunst met Photo Booth

De meeste kinderen vinden Photo Booth leuk, een programma op Applecomputers waarmee je niet alleen foto's maakt, maar ze ook gek kunt vervormen. Als in een lachspiegel.

Maar van Floris, de jongste zoon van Douwe en Gabrielle, moesten de vervormingen meteen weer uit.

Hij vindt het veel interessanter om foto's te ensceneren, dus ik heb nu een hele serie waar ik, op zijn precieze aanwijzingen, mijn handen op een bepaalde manier hou en hij ook. Daarmee worden verschillende dingen uitgebeeld.

Zo ook op deze, die ik het opmerkelijkst vindt. Vergis u niet, het kost wel een minuut of vijf voor het helemaal naar zijn zin is. Dit stelt, dat had u natuurlijk al in de gaten, de veerboot naar Ameland voor
met de brug omhoog.

Gebakken eieren

(Een kortere versie van dit stuk stond maandag als column in de Leeuwarder Courant. Dit is het origineel, op verzoek van een niet-abonnee uit Amsterdam.)

De telefilm Sunny Side Up, gisteravond door BNN uitgezonden, had ik gemist. Ik heb al een tijd geen televisiesignaal. Waarom, daar kan ik niet goed achterkomen. In de UPC-winkel lijkt alles steeds in orde.

Wel was ik er benieuwd naar. In juli had ik gebeld met scenarioschrijver Willem Bosch, want ik had begrepen dat Sunny Side Up over een jong stel zou gaan dat tijdens Sunneklaas op Ameland zou logeren. En we weten dat aandacht voor dat feest op het eiland haast even gevoelig ligt als elders een karikatuur van Mohammed. Maar dan zonder dodelijke gevolgen, natuurlijk, zo gek is het nu ook weer niet.

,,Eerst hadden we het over Ameland, maar dat hebben we minder specifiek gemaakt", zei Bosch toen.  En over dat feest: ,,We hebben er voor de film onze eigen versie van gemaakt. We pretenderen niet precies dat feest te laten zien."

Op internet stonden vandaag reacties van Amelanders, die Sunny Side Up niks vonden. Ook al speelde hij zich af op Terschelling (de term Sunderum valt, Midsland wordt met name genoemd), het was ,,verspilde zendtijd" en ,,bagger". Terschellingers beklagen zich erover, dat er zo weinig Terschelling in te zien is.

Geen betere manier om mij onmiddellijk naar Uitzending Gemist te krijgen. Egbert-Jan Weeber draagt net zo'n sullig brilletje als Dustin Hoffman in Strawdogs, bij luchtopnamen van de Afsluitdijk klinkt de wals van Shostakovitsj uit Eyes Wide Shut. De lat ligt hoog.

Bagger is het niet, maar hij is wel erg toneelachtig. Voor een thriller over een stel op een afgelegen plek vol vijandigheid wordt er ontzettend veel in geluld. Als de hoofdpersonen alleen zijn praten ze nog.

Ze leven voortdurend op de rand van ruzie, daar zal het van komen. Zelfs nadat ze een ernstig auto-ongeluk hebben veroorzaakt, kibbelen ze over elkaars seksleven. De politie bellen komt er niet van, ze gaan aan het eind gewoon weer met de veerboot naar huis. Dat zo'n ongeluk amper gevolgen heeft, zit me dwars, als kijker.

Dan dat feest, daar ging het me om. Op de verder lege veerboot hangt een briefje Dit weekend! Sunderum. Alle winkels zijn dicht. Vrouwen mogen, leest Judith (Hannah Hoekstra) op haar mobieltje, niet op straat en kunnen worden achtervolgd of vastgebonden. ,,Mannen zijn voor een nacht de baas", leest ze voor.

Voor vijven zit iedereen in de kroeg (ook Judith, trouwens) en om kwart voor vijf wordt aangekondigd dat het bijna begint. Om vijf uur (Judith loopt op straat) floepen alle lantaarns uit. De hulp van een eilander jongen (Ko Zandvliet, volgens mij vorig jaar nog op Vlieland met de feestelijke band Jungle By Night) slaat ze af.

De mannen bezoeken, met maskers en fakkels, blijkbaar alle huizen, waar ze wat gaan staan dansen. Maskers zijn altijd eng om te zien, maar verder gaat er weinig dreiging van uit.

Ik ken een feest, we zullen het hier niet noemen, dat veel en veel demonischer en grimmiger is dan deze film.

Vloerbedekking

Het publiek van de Filmwinter Sneek zag gisteravond negen Oscarnominaties in een klap: beste film, beste hoofdrolspeler, beste bijrolspeler, beste bijrolspeelster, beste regie, beste scenario, beste camerawerk, beste geluidsmontage en beste geluidsmix. De Filmwinter opende met Birdman or The Unexpected Virtue of Ignorance.

Ik was er met Rik en Iris, want omdat ik een kort openingswoordje sprak, mocht ik introducés meenemen.

Halverwege de film stootte ik Rik aan. De film speelt zich grotendeels af in een theater en het patroon van het tapijt in de gang met kleedkamers viel op.

,,Heb je dat tapijt gezien?", fluisterde ik.

,,Ja", fluisterde Rik terug. ,,Het is hetzelfde als in The Shining."

,,Precies", zei ik. ,,Alleen meer beige."

Van ons verdient Birdman ook een Oscar voor de Best Verwijzende Vloerbedekking.

(Op de foto zie je het niet goed, daarvoor zul je naar de film moeten. Is geen straf, zelfs als vloerbedekking je niks kan schelen.)

Je suis

Jantien had bedacht: we gaan de cartoon van Tom (Janssen), die vandaag op de voorpagina van de LC staat,op karton laten drukken en die delen we uit op het Zaailand, bij de demonstratie. We hadden er driehonderd bij ons, in een doos.

Mensen wilden ze graag hebben, ze gingen als zoete broodjes. De burgemeesters, persmensen en imams die op het podium stonden hadden er ook allemaal een, dus het was een goed idee.

Het uitdelen ervan was een plezierige bezigheid, want hoewel ik zeker deze demonstratie een warm hart toedroeg, weet ik nooit goed wat ik op demonstraties moet doen.

Ik ben niet zo geschikt om in een grote massa iets omhoog te houden en daar ernstig bij te kijken. Bij de minuut stilte keek iedereen zwijgend naar een groep mensen op een podium, die terugkeken. Voor me omarmden mensen elkaar, als om steun te zoeken.

Hoewel de leus Je Suis Charlie goed gekozen is, voel ik me geen Charlie. Die andere mensen zijn ook geen Charlie, dacht ik toen ik in het rond keek. Nederlanders houden niet van het soort cynische, beledigende humor waar ze in Charlie Hebdo en daarvoor in Hara-Kiri goed in zijn. Wij hebben liever De Speld en Lucky TV. Een Nederlandse Charlie Hebdo had korte metten gemaakt met de smartlap van Frans Timmermans over vlucht MH17 of het laffe drinkgelag van de koning en de tsaar.

Toen burgemeester Ferd Crone over de Islam sprak, dat het woord vrede betekent en imams hem verteld hadden dat doden niet mag van Allah, begon iemand voor me te roepen. Iets over een soera  waar iets heel anders in zou staan. Crone sprak door, iets luider. Interessant, op een bijeenkomst over vrijheid van meningsuiting. Was die man Charlie? Of was Crone het?

Na afloop at ik een broodje met Jaap en Hester. In het restaurant schuifelde een oude meneer naar mijn tafel toe, die man was vroeger ook altijd bij discussies in De Bres.

,,U was er net ook”, zei hij. ,,U bent toch een collega van Charlie? Want u werkt bij de krant. Nou sterkte gewenst, want het is gevaarlijk!”

De man had het door. Ik ben niet Charlie. Maar ik ben wel zijn collega. Daarom.

(De foto is van Ruben van Vliet)

Geprogrammeerd om te ontvangen

Vanmorgen hoorde ik Hotel California van de Eagles, er is na de top tweeduizend weer eens geen ontkomen aan dat liedje. Ik vroeg me af wat er met de tekst zou gebeuren als je die met Google Translate via wat andere talen zou omzetten naar het Nederlands. Het leek me overzichtelijk om dat te doen aan de hand van een ranglijst van Europese talen.

Hotel California is het Engels, met 360 miljoen sprekers de een na meest gesproken taal in Europa. De tekst ging via Portugees (215 miljoen), Duits (89 miljoen), Frans (74 miljoen), Italiaans (59 miljoen), Pools (40 miljoen) en Roemeens (24 miljoen) naar het Nederlands (21 miljoen).
De meest gesproken taal in Europa is Spaans (405 miljoen sprekers), dus ging het vanwege de Gypsy Kings nog naar die taal en terug naar het Nederlands. Dit werd het:

Op een donkere woestijn snelweg
De koude wind in de haren
Bossen warme geur
Verhoog de lucht
Afstand vooruit in
Ik zag een knipperlicht
Mijn hoofd is zwaar en mijn ogen waren vochtig
Ik had de nacht

deur
Ik hoorde de missie bell
Ik zei tegen mezelf:
Dit zou de hemel of de hel kunnen zijn
Vervolgens stak hij een kaars
En ze liet me de weg
Er waren stemmen in de hal
Ik dacht dat ik hoorde,

(Refrein)
Welkom bij het Hotel California
Een prachtige plek,
(leuke plaats)
mooie meid
Er is genoeg ruimte in het Hotel California
In elk seizoen
(Elke tijd van het jaar)
Het kan hier worden gevonden

Je geest wordt gedraaid in ieder geval,
Mercedes-Benz
Het heeft een prachtige knappe jongens vechten
vrienden noemen
Hoe ze dansen op de binnenplaats
Zoete zomer zweet
Sommige dansen te onthouden,
Vergeten een dansje

Dus belde ik de kapitein
Breng de wijn
Hij zei: ,,We hebben die geest hier al sinds 1969"
En nog steeds die stemmen roepen van ver weg
Je wordt wakker 's nachts
Luister, zoals ze zeggen,

(Refrein)

Spiegels aan het plafond, de roze champagne op ijs
En ze zei: ,,We zijn allemaal gewoon gevangenen hier van ons apparaat"
De kamers zijn verzameld voor het feest
Ze staan met hun stalen messen, maar ze kunnen het beest niet doden,

Het laatste wat ik me herinner, ging ik naar de deur
Ze moest een rit terug naar waar het was voor het vinden van
,,Relax," de man van de nacht, zei: ,,We zijn geprogrammeerd om te ontvangen
U kunt op elk gewenst moment je wilt, maar je kunt nooit verlaten "