We will Notfall

Het is echt verbazend wat je voor elkaar kunt krijgen: op 9, 10 en 11 is er een filmfestival in Leeuwarden, in een groot gebouw vlakbij het station. Het heet Notfall.

Cinema Ascona doet eraan mee (dat vult een zaal, het hele weekeinde, komen we nog op terug) en een heleboel andere clubs ook. Allemaal omdat ze het raar vinden dat het Noordelijk Film Festival dit jaar niet doorgaat.

Geld was er amper voor, maar dat hoeft niet altijd een beletsel te zijn, zeker niet als je van te voren al weet dat Notfall (Engels voor niet vallen, Duits voor noodgeval) eenmalig zal zijn. Iedereen wil eigenlijk wel meedoen, en zorgen voor films, techniek, voedsel, meubels, aankleding, flyers, posters en stickers, of gewoon hulp.

 Kijk maar: hier zijn zomaar wat willekeurige vrijwilligers, die stickers en flyers gaan uitdelen. Let’s go to the movies.

Drie films (of meer)

Er zijn  minstens drie films op en rond dit tafeltje in een beroemd cafe in San Francisco, vlakbij een al even beroemde boekhandel, waar we even eerder hadden geshopt.

Hint #1: De boekwinkel staat vandaag ook in mijn column in de LC.

Hint #2: Dit is hem, althans de bovenste verdieping, waar de boeken van de Beat-schrijvers zijn en de gedichten.

Hint #3: Dit is de geurverspreider uit het toilet van het cafe, waar iemand met enige kennis van zaken een filmquote op heeft gekrabbeld. Die moet eigenlijk zijn: ,,Leave the gun, take the cannoli''.

Het blijft verbazend: gisteren was ik daar nog, nu zit ik dit in mijn eigen huis te tikken.

Walking the dogs

Dit is bedoeld om iedereen jaloers te maken. Vanmiddag liet ik met Menno de twee honden uit, Joey, die van hunzelf is, en Paisley, van Menno's schoonzus die bij hun inwoont (die zus, en haar hond dus ook) maar die meestal ergens ter wereld stewardess is (die zus).

De hond uitlaten met Menno mondt onafwendbaar uit in een hike van een uurtje of twee in de Wasatch Mountains, een soort Indian-Summerkalenderlandschap.

We liepen naar een hoge plek waar jaren geleden een peuter door een beer uit een tent is gesleept en opgegeten. Beren zijn wij niet tegengekomen, niet omdat we twee honden bij ons hadden maar omdat beren hier op een enkele uitzondering na niet voorkomen.

Geen lezer

De Amelander paardenreddingboot lijkt een stuk kleiner, als hij zo in Delft tussen de gebouwen van de Technische Universiteit staat. Daar was hij heengesleept (de paarden bleven thuis) voor Paardenkracht/Mannenmoed, dat voor een keer in Delft werd uitgevoerd.

Dat klinkt vreemder dan het is: de Delftse uitvoering was georganiseerd door Gabri Lodewijks, lid van de lustrumcommissie van de TU en hoogleraar daar. Zijn vader Joop is koorlid en de grote aanjager van Paardenkracht/Mannenmoed.

Ik herkende Gabri niet terug toen ik hem zag: vroeger, toen hij in Hollum woonde, was hij een magere, wat slungelachtige jongen die niet erg opviel. Hij kwam wel eens in discotheek West End, in de tijd dat ik daar af en toe achter de bar stond. Nu was hij een gezette hoogleraar, van die onbestemde leeftijd die hoogleraren altijd hebben.

Er waren twee busladingen vol Amelanders en aanhang voor naar Delft gekomen. Vanuit de bus wees ik een jonge Hollumer, die een rol als schooljongen heeft in het stuk, op een opmerkelijk gebouw met een dak van gras en een spitse toren erop. Overal eromheen stonden bordjes met 'Library' erop.

,,Weet je wat er in dat gebouw zit?'', vroeg ik hem.

Hij haalde zijn schouders op.

,,Goed kijken'', pushte ik.

Pieter Jan Borsch, die voor ons zat, hield het niet langer. ,,Ik gok dat er een bibliotheek in zit'', zei hij.

,,Dat denk ik ook'', zei ik. ,,Kijk maar, het staat op de vlag en op die bordjes.''

 ,,Dan moet ik lezen'', zei de jongen. ,,Dat doe ik alleen als het moet voor school, maar in het weekeinde niet.''  

(Hier zijn nog wat meer foto's)

Mok in China

Als je in Litang (in China, pal bij de Tibetaanse grens, her en der hangen fotos van de Dalai Lama) een kop koffie wilt, kon je volgens Pieter, onze gids, het best naar de Potala Inn. Dat is zo'n backpackershotel met onderin wat bankstellen, stoelen met tafels en een computer.

Zelf logeerden we ergens anders, maar daar heb ik al eens een column over geschreven. 

We gingen dus naar de Potala Inn voor vier koppen koffie. Ze werden gebracht in mokken. Waaronder eentje met de vuurtoren van Ameland en een kaartje van het eiland erop.

Die kreeg ik, natuurlijk, nadat we van onze verbazing waren bijgekomen.

Volgens Google Maps is het van Hollum naar Litang 14.234 kilometer en ben je 190 uur onderweg. Maar ze maken  nogal een omweg.

Toch, zelfs als je het in een rechte lijn zou kunnen reizen is het een heel eind, zeker voor zo'n mok.  

(Dit was al in juni, overigens, maar ik kreeg de foto die Jan maakte nu pas.)

Showbuzz

Soms is alles film. Zondag was ik ceremoniemeester bij de uitreiking van de Gouden Gurbes. Toen dat achter de rug was, ging ik haastig naar het station, zodat ik op tijd in Groningen kon zijn bij de eerste aflevering van Cinesnak.

Dat is een soort Cinema Ascona (die werd bedankt in de inleiding), van Rik en Tom en nog wat mensen, die filmfragmenten laten zien.

(Ze begonnen met Full Metal Jacket, want het programma ging over ontgroenen. Verder lieten ze natuurlijk Soldaat van Oranje zien, maar ook Betty Boop, Finding Nemo, Ad Fundum, The Kingdom (die van Lars von Trier), Skull and Bones, en om niet helemaal opgehelderde redenen, The Empire strikes back. Het slotfragment, mooie idiote horror, kwam uit een film die The Hazing heet.)

Op het station van Leeuwarden had ik nog tijd om een patatje te kopen. Na mij kwam er een jonge jongen binnen met een baret op en schoenen in de meest bijzondere kleuren: groen, geel, rood. Ik had er een foto van moeten maken.

,,Ien patat mayo en in frikadel'', bestelde hij.

,,Mooie schoenen'', zei ik. ,,Maar worden ze niet ontzettend smerig als je ermee over straat loopt?''

,,Ik had ze aan voor de Gouden Gurbes'', zei de jongen. ,,Ik was Billy Elliot in 'Op syk naar Billie'.''

,,Niks gewonnen dus'', zei ik.

Hij haalde zijn schouders op.

,,Ik heb twee jaar geleden een Gouden Gurbe gewonnen voor de beste bijrol, in 'Hoe no, Robin Hood'. En ien is wol genoch, net?''

Maar het feestje in de Harmonie was nog bezig, zei ik, had hij daar niet willen blijven?

Hij moest zo aan het werk, vertelde hij. Hij is chauffeur bij Qbuzz. Wat me een beetje verbaasde, want hij ziet er erg jong uit, ondanks de baret.

,,Ik ben achttien'', zei hij. ,,Buschauffeurs moeten 21 zijn, maar dat willen ze misschien verlagen tot achttien en ik zit bij een proef.''

Prijzen winnen als acteur en er tegelijk een baan bij hebben. Volgens mij heeft Folkert Wesseling (ik heb zijn naam opgezocht) een realistische kijk op de toekomst.

Op schoolreis

De TU Delft (vroeger heette die Technische Hogeschool Delft, wat eigenlijk sjieker klinkt) is 170 jaar.

In het begin heette hij overigens Koninklijke Akademie ter opleiding van burgerlijke ingenieurs zoo voor 's lands dienst als voor de nijverheid en van kweekelingen voor den handel wat nog veel voornamer klinkt.

Toen Bauke en Tjeerd er nog studeerden en we er rond 1980 geregeld op feestjes kwamen, was er in Delft een vrouwentekort, wat ze probeerden op te lossen door er opleidingen tot verpleegster of apothekersassistente heen te halen.

Of dat gelukt is kunnen we op 13 oktober controleren, want dan gaat iedereen die vorig jaar iets met de voorstelling Mannenmoed / Paardenkracht te maken had erheen, om dat stuk nog eens uit te voeren. Lees bovenstaand artikel uit de Delftse Post.

Drie touringcarbussen vol - net een schoolreisje. De paardenreddingboot gaat een dag eerder al heen, zonder paarden, en een miniatuurvuurtoren reist mee. Ook ik ga mee, want ik heb een klein rolletje als Cornelis Sorgdrager. En ik ben al jaren niet meer op schoolreis geweest. Nog acht nachtjes slapen.

Ik ga op reis en ik neem mee

Kijk, dit is Sierd van der Bij uit Birdaard, gisteren tussen alle spullen die vandaag in zijn rugzak (linksachter) zitten.

Als u denkt: wat is die foto eigenaardig, met dat zwart onderin, dan heeft u gelijk. Hij is samengesteld uit een heleboel fotootjes, die ik met geheven arm heb gemaakt, terwijl Sierd doodstil bleef zitten. Daarom staat zijn schoenpunt er bijvoorbeeld niet op.

,,Hij komt niet in de krant hoor'', zei ik. ,,Alleen maar op mijn weblog.''

,,Dat wordt ook veel meer gelezen'', meende hij.

Vandaag is hij een tocht gestart, waar hij, met twee anderen, naar Kaapstad lift. Hier moet er van alles over staan, maar de actualiteit van die site valt een beetje tegen.

En omdat me dat wel interesseert, vooral de vraag wat je op zo'n reis meetorst, ben ik gisteren langs gegaan. Mijn column van vandaag is vooral een opsomming. Op deze foto staat het ook allemaal, al ligt hij over een paar dingen heen.

Het was overigens een wijs besluit om naar Birdaard te rijden, want de familie Van der Bij zat toen ik binnenkwam net aan de Chinees (,,luie-frouljus-iten'', noemde vader Van der Bij het spottend), opgehaald bij Kota Radja in Dokkum. Ze konden het lang niet allemaal op, zodat ik een vorkje mocht meeprikken. Ik voelde me ook een soort lifter.