Als je er langs rijdt is de Mississippi gewoon een rivier. Soms mooi, soms rommelig, en meestal slecht of helemaal niet te zien vanaf de weg. Net of ze hem hebben willen verstoppen.
Maar door Mark Twain heeft hij ook een mythische status, als een van die rivieren (meestal 'machtig' genoemd) waar je meteen een beeld bij hebt, ook al zag je hem nooit. De Ganges, de Nijl, de Gele Rivier, de Amazone, de Zambezi, de Eufraat en de Tigris.
In 1883 publiceerde Twain 'Life on the Mississippi', waarin hij herinneringen ophaalt aan zijn tijd als rivierloods. Het mooiste beroep dat hij ooit heeft gehad, zou hij altijd zeggen.
Toen ik een jongen was hadden mijn kameraden en ik, in ons dorp aan de westoever van de Mississippi, maar één blijvend verlangen. Dat was om stoombootman te worden. Er waren ook voorbijgaande verlangens, maar die gingen voorbij. Als er een circus kwam wilden we vurig clown worden, na de eerste negro-minstrelshow die we zagen verlangden we allemaal hevig naar zo'n soort leven; en nu en dan hoopten we dat als we oud genoeg zouden worden en ons braaf zouden gedragen, God ons toe zou staan piraat te worden. Zulke ambities verflauwden keer op keer; maar de ambitie om een stoombootman te worden bleef altijd.
Zoveel stoomboten zijn er niet meer, maar in april vaart de grootste stoomboot ter wereld er weer, de American Queen. Mede dankzij Waling. Of althans, diens bedrijf, Peter doet de installatie. Ze gaan de elektrische aandrijving aanpakken. Weliswaar vaart het ding op stoom, maar ter ondersteuning is er ook diesel-elektrische voortstuwing.
,,Het zijn twee enorme stoommachines uit 1931'', vertelde Waling. ,,Daar leerden we over op de zeevaartschool, maar ik had zoiets in het echt alleen nog maar in het Woudagemaal in Lemmer gezien.''
Het schip (de luchtfoto boven is van ene Dave Thomson) is jonger dan de stoommachines: het werd 17 jaar geleden opgeleverd, als een drijvend hotel/casino. Midden jaren negentig waren er veel van dat soort boten, dit was de allergrootste.
De klad kwam in die branche, en de boot lag jarenlang opgeslagen in Beaumont, Texas. Maar nu is wil een groep ondernemers hem nieuw leven inblazen. ,,Een leuk project'', zegt Waling, ,,omdat het zo'n bekende boot is.''
De boot is zo groot, dat hij niet onder alle Mississippibruggen doorpast. Daarom kunnen de schoorstenen platgelegd worden, elektrische thrusters onder het schip nemen het dan over en de stuurhut verzinkt op zulke momenten, hydraulisch, in de verdieping eronder. Bestuurd wordt ze dan vanaf de brugvleugels. Soms moet de loods geknield sturen, omdat hij anders zijn hoofd zou verliezen.
Loods op de Mississippi. Een avontuurlijk, bijna mythisch beroep.
