Er waren twee gastlessen geboekt op Windesheim, waar ik aanstormende journalisten (eerstejaars) iets mocht vertellen over het dagelijks werk op een krant. In andere lokalen waren ook zulke praatjes 'uit het veld', ondermeer van Netwerkverslaggever Ronald Sistermans.
Omdat een krant niet sexy is, waren er niet genoeg aanmeldingen voor twee keer en hoefde ik maar eenmalig, voor een klas van zo'n dertig leerlingen. Het was in Gebouw X, bekroonde architectuur die er nog niet was toen ik een jaartje lesgaf op die school.
Een uur vertelde ik hoe leuk het is om bij een krant te werken, omdat je er vrij snel iets voor elkaar krijgt. Een stuk sneller dan op tv, hield ik ze meteen maar voor. Want iedereen op Windesheim droomt ervan de nieuwe Mart Smeets te worden (de jongens althans), terwijl ze al blij mogen zijn als ze een uitzoekbaantje krijgen op de redactie van Studio Sport.
Eva, die het geregeld had, stuurde me net een bloemlezing uit de geschreven reacties van haar leerlingen. Dit zijn ze.
Bij het gastcollege over de krant viel mij op dat Eva toch wel erg vaak gelijk heeft. De grootste tip die Asing Walthaus ook mee gaf was: “schrijven, schrijven en schrijven.” Dit roept Eva ons het hele jaar al toe. Het mooie is dat dit dus niet alleen de ervaring van mijn docent is maar ook van mensen uit het vak. Op dit moment is er voor mij ook echt een kwartje gaan vallen. En ben ik meer gemotiveerd geraakt om ook mijn teksten goed te gaan schrijven.
Asing heeft mij nieuwsgierig gemaakt naar de werkzaamheden bij de krant. Het feit dat je veel vrijheid hebt en dat je kan doen wat je bedacht hebt spreekt mij erg aan. Ik was eerst heel stellig dat ik niet bij een krant wou werken, maar na dit college lijkt het me toch leuk. Het is niet alleen maar een kwestie van deadlines, maar ook van veel uitdagingen en plezier.
Het gastcollege van Ronald Sistermans vond ik interessant, maar saaier dan het vorige gastcollege. Hij vertelde met minder passie voor zijn vak dan Asing Walthaus.
Door de manier waarop Asing vertelde over zijn ervaringen bij de krant, lijkt het me eigenlijk wel leuk om daar te werken. Het lijkt me fijn om vrijer te zijn in wat ik doe, en daarom lijkt een baan bij een (regionale) krant me best leuk.
We zullen zien of dit blijvend is. Want hoe leuk krantenwerk ook is, je komt van je levensdagen niet met je kop op tv.
(De foto maakte ik van het blackboard in de leraarskamer. Deze had ik nog nooit eerder gelezen.)
