Zo te lezen waren er geen Nederlanders bij de begrafenis van Johannes Heesters, vandaag in Starnberg. Misschien was Pieter Erkelens er, de oud-directeur van de schouwburg in Amersfoort, die Heesters daar twee keer naartoe heeft gehaald.
Daardoor spijt het me toch dat ik daar niet bij kon zijn, al was het maar om het condoleanceregister te tekenen.
Wel hebben Lars en ik een kleine advertentie in de Leeuwarder Courant gezet en een kaart aan Simone Rethel gestuurd. Ik heb er zelfs twee gestuurd. Want nadat ik de eerste op de bus had gedaan besefte ik dat ik vergeten was er een postzegel op te plakken.
De gemakzuchtige persbureaustukjes op de Nederlandse nieuwssites vertellen niet veel. Daarom hier een bloemlezing uit de uitgebreide verslagen van de Süddeutsche Zeitung en het Hamburger Abendblatt.
Die beschrijven hoe het precies begon te sneeuwen toen de dienst begon. Binnen, bij de besloten dienst met zo'n 200 gasten, waren de dochters uit Heesters' eerste huwelijk, Wiesje Herold-Heesters, (80) en Nicole Heesters (74) bij de kist van hun vader, die von weißen Rosenblüten und Kerzen eingerahmt ist. Bij hen is Simone Rethel (62), Heesters tweede vrouw.
Het 'Heimatlied' klinkt. Er staat geen foto van Heesters bij de kist, maar wel een van zijn handen.
Buiten de hal van het Nordfriedhof van Starnberg (bij München), unter wolkenverhangenem Himmel, is het een enorme drukte. Er zijn tientallen fotografen en camerateams. Voor alle zekerheid waren daar twintig beveiligers en twee agenten. Bijna duizend fans schrijven de condoleanceregisters vol. Een van de vele kransen kwam van Heino en diens vrouw Hannelore. Op de krans van Simone Rethel stond „Daaag Jopie – Dein Poppie“.
Priester Konrad Schreiegg zegt dat het niet nodig is om zoals gewoonlijk het leven van de overledene te schetsen. Maar dat is nu niet nodig. Verschillende sprekers zeggen hoe eenvoudig en gedisciplineerd Heesters was. Elke dag deed hij zangoefeningen en fitness. CSU-politicus Thomas Goppel noemde hem ,,de dandy van de eeuw'' en wenst hem een goede overstap van de bühne beneden naar de bühne daarboven.
Nicole Heesters las een gedicht voor van Joseph von Eichendorff, 'Mondnacht'.
Een andere spreker was Ludwig Spaenle (ook CSU), de cultuurminister van Beieren. ,,Als geen ander heeft Heesters zijn stempel op een hele eeuw gedrukt, en de eeuw heeft andersom ook een stempel op hem gedrukt'', zei die.
Twee maanden geleden stond hij nog op de bühne, zei regisseur René Heinersdorff, waar hij een stuk gezongen had en daarna bijna niet van het toneel te krijgen was. Dat hij precies op Heiligabend overleed was opzet, volgens Heinersdorff. ,,Damit man sich nicht an seinen Todestag erinnert, denn der wird immer von Weihnachten überstrahlt sein, sondern an seinen Geburtstag."
Na Die Kraft meines Lebens, een matig lied van Heesters op latere leeftijd ging alles de kerk uit, achter de zerk aan. Tussen de honderden fans door, van wie velen grammofoonplaten of posters van Heesters omhoog houden.
Rond het graf staat een ovale muur, het lijkt een reusachtige, met bloemen gevulde badkuip. Dat sjieke graf is er al sinds 1908, het was van een rijke schoenmakersfamilie uit Munchen, maar het stond sinds 2004 te koop.
Als de priester daar een gebed heeft uitgesproken is het stil. Zu hören ist in diesem Moment nur das Knistern der Fotoapparate. En jawel: precies op dat moment breekt even de zon door, als een theatervolgspot.
(De foto's zijn van dpa en EPA)
