Charleston was once the rage

Voor de volhouders: hier is het vervolgstuk van de roadtrip van april. Nu van Savannah, Georgia (waar zich het boek Midnight in the garden of good and evil afspeelt, ik schreef er, plichtsgetrouw als ik ben, ter plekke een column over) via Charleston, South Carolina naar Myrtle Beach, ook South Carolina, dat een soort Salou is.

Ook dit filmpje is flink versneld en dan pas valt het op hoe gulzig de mevrouw in de eerste scene haar hamburger zit op te eten: als ze hem eenmaal heeft opgepakt, komt hij niet meer op het bord terug.

Dit is de column, die 27 april in de LC verscheen:

Deep in the heart of Texas

Voor onze trip (alweer in april) door Texas, Louisiana, Alabama, Georgia, South en North Carolina, Virginia naar D.C. was een reusachtige Chevrolet Tahoe gehuurd, zwart, met getinte glazen. Van binnen zijn die dingen veel kleiner dan ze er van buiten uitzien, overigens.

Door de voorruit maakte ik zo nu en dan opnamen van de weg. Het werden er veel meer dan ik dacht. Zo was het aan elkaar plakken ook veel meer werk dan ik dacht, vandaar dat er nu pas een filmpje is terwijl de opnamen al drie maanden terug zijn gemaakt.

Dit filmpje (alle opnamen zijn versneld) is alleen het eerste stuk, tot aan Dublin, Georgia. Daar hebben we een hele avond rondgereden op zoek naar bier. Dat bleek overal achter slot en grendel te zitten, want het was zondag en dan heeft God liever niet dat je bier drinkt, weten ze daar.

In werkelijkheid ziet het er allemaal lichter uit en minder groenig: dat is de kleur van de voorruit.

Afscheid van de ecowasbal

Mijn kleren was ik al meer dan een jaar met een wasbol. Een ecologische wasbal. Hij is dan ook groen, een beetje ovaal, en heeft overal gaatjes. Hij rammelt, want er zit keramisch gruis in. Dat doet de truuk, naar het schijnt: je doet hem in de wasmachine, hij rammelt de hele wasbeurt en alles komt er schoon uit. Je kunt er voor het geurtje een beetje waspoeder bij doen.

Volgens het doosje gaat hij duizend wasbeurten mee, maar ik ben vergeten op te schrijven hoe vaak ik hem al heb gebruikt, dus ik hoop maar dat er tegen die tijd een bel gaat of zoiets. De vraag is of het allemaal wetenschap is of geloof, maar ik krijg geen klachten over vieze kleren.

Zoiets zou ik uit mezelf nooit kopen, maar ik heb hem gekregen van Jaap en Lisette, die de wasbol in Nederland hebben geimporteerd en er met een paar anderen een succes van hebben gemaakt.

Jaap en Liseth hebben hun aandeel in de ecowasbal verkocht en gaven daarom gisteren een lunch in een grachtenpand aan de Singel in Amsterdam. Daar is het kantoor van Jaap, waar hij nu bezig is met bewegwijzering en de mogelijke leverantie van zijden lampen aan de koning van Bhutan.



De lunch werd gemaakt onder leiding van Alain Caron, een kwieke, beweeglijke man met een mooi Frans accent. Bezoekers stootten elkaar aan toen hij het woord nam, want hij is een Bekende Nederlander: hij is een van de juryleden van het tv-programma Masterchef. Het lukte me niet hem scherp op de foto te krijgen, althans met mijn telefoon.

Hij had de winnares van afgelopen seizoen, Estée Strooker, en de nummer vier, die geloof ik Mireille Muller heet, meegebracht. De keuken was in het souterrain, tussen twee gangen door liep ik even met het cameraatje door het gebouw. Caron zit boven bij ons aan tafel. Mooi hoor, zo'n grachtenpand.

Oldehovefoto

Daar hangt de foto van de Oldehove met zeppelin van dit weblog aan de muur bij Gryts, die vanavond haar verjaardag vierde met tegelijk een housewarming.

,,Ik vind hem mooi'', legde ze uit.

,,Je weet dat hij namaak is?'', zei ik. Dat wist ze, en het kon haar niet schelen. De foto van de Oldehove is echt. De zeppelin is geplukt van een oude ansichtkaart.

Listen to the music

Kijk: dit ben ik. Muzikaal gezien dan.

Het is de uitkomst van een test van de BBC, waarvan het invullen enige tijd kost en waar je muziekfragmentjes moet rangschikken, moet bepalen of een metronoom wel echt in de maat tikt en of fragmenten met elkaar overeenkomen.

De uitslag valt mooi voor me uit, al zeg ik het zelf. Al had ik gedacht dat ik enthousiaster over muziek zou zijn. Dat het gemiddeld is, betekent dat 54 procent van alle deelnemers aan deze test (hoeveel dat er zijn weet ik niet) enthousiaster zijn dan ik. Of zoals de BBC het formuleert: Music is important to you, but not as important a focus as it is for some.

Nee, dan mijn musical curiosity en mijn musical perception: die zijn allebei 99 procent! En de social creativity: 96 procent! Daarbovenop nog eens een emotional connection van 82 procent! Ik bedoel maar! De mensen die vroeger aan de bar van de Zwaan zeiden: ,,Als je voor mij zingt, mag je wel ophouden'' hadden dus mooi ongelijk.

Wat het betekent? Mijn hoge musical curiosity wijst erop dat ik nieuwsgierig ben naar muziek die ik niet ken en een brede belangstelling heb, zegt de BBC. You may also enjoy going to live music events more for the experience than the type of music being played. Dat is helemaal in de roos.

De perception toont dat ik goed kan luisteren, niet vals zing en redelijk maat kan houden. De hoge sociale creativiteit zegt ondermeer dat ik goed liedjes kan onthouden. De emotionele connectie tenslotte betekent dat ik met muziek mijn stemming kan beinvloeden.

Dat was het. Ik ga een plaat opzetten.

Lezersvraag

In blaadjes voor stadskenners staat bij dit soort foto's altijd: 'Waar is dit?'

Ik kan verklappen dat het in Leeuwarden is en deze foto niet is gephotoshopt of zoiets. Alleen het namaak-polaroideffect is een toevoeging van mijn smartphone, voor de rest was alles werkelijk zo. De oplossing is elders op deze pagina verstopt.

Want het is natuurlijk het uitzicht op de Prinsentuin vanaf de Groene Weide, met de Dominicuskerk weerkaatst door het hokje waarin ik vanmorgen op de bus naar Ameland stond te wachten. Dat boom-achtige ding in het midden is de donkere weerspiegeling van het hoofd van de fotograaf.

Brons!

Deze moest nog: twee weken geleden schreef ik onderstaande column, toen ik net terug was uit Athene, over de Special Olympics. Daar hoort eigenlijk bovenstaande foto bij, van het trotse Nederlandse estafetteteam. Onder de column staan ze nog een keer, maar dan op de tribune, na de uitreiking.

columnzenuwachtig

Het goudgele strand op zolder

In 1958 namen Johnny Kraaykamp (gistermiddag overleden, 86 jaar) en Rijk de Gooyer 'Op het goudgele strand van Ameland' op op een zolderkamer in Amsterdam. Tekst en muziek van Pi Vèriss en Ad van der Gein (Coctail Trio), met de beide zangers als medecomponisten. De Hawaiiangitaar werd bespeeld door Theo Ehrlicher. Voor de liefhebbers: het echte liedje (mijn oma zong het soms, net als die andere Johnny-en-Rijkhit 'Eenzame cowboys') is langer.

Ascona in de regen

Wat nou, slecht weer?

Rond de honderd bezoekers waren er bij de derde Cinema Ascona in Kubaard, tot en met de chapter Zwolle (op de motor) en de chapter Den Haag (in de auto) toe. De dappersten zetten hun tent op en bleven slapen. Een enkeling was met de camper gekomen.

Bij de vorige twee afleveringen werd er nogal eens meditatief naar zonsondergangen gestaard, maar dat was er door het weer deze keer niet bij.

Er waren vier vertoningsplekken, allevier onderdak en dit keer was er het meest uitgebreide kinderprogramma ooit: dat begon om half vijf en duurde zo'n beetje tot negen uur.

Toen moesten de kinderen weg, want de grote-mensenfilms begonnen dadelijk met een bloederige monsterfilm rond een mislukte borstimplantatie. Een meisje dat na negenen nog iets te drinken kwam halen liep veiligheidshalve met de handen als oogkleppen tegen haar gezicht.

Kinderfilms

Komanenko (Tsuneo Goda, 2006). Japanse poppenfilm over een creatief katje.
Buurman en buurman (Lubomír Beneš, 1976 en verder). Hoewel bij iedereen bekend, de hit van het voorprogramma.
Iep! (Rita Horst, 2010). Aandoenlijke film over een vogelmeisje en haar adoptie-ouders. De achtjarige Ebe-Jan legde me na vijf minuten uit dat ze de film thuis ook hedden, zijn zusje er dol op is en dat het zielig zou aflopen maar ook weer niet heel erg zielig.
en op algemeen verzoek nog een keer Buurman en buurman.

Garagerockzaal



In de garagerockzaal draaiden muziekfilms van Jaap, als de documentaire Full Metal Village (Sung-Hyung Cho, 2007). Documentaire over het Duitse dorpje Wacken, dat zich opmaakt voor een metalfestival. De aanwezige kijkers van Duitse afkomst voelden de neiging, zich voor hun landgenoten te verontschuldigen. Eerder was er de bowlingkomedie Kingpin (1996, Bobby en Peter Farrelly), later was ook nog de muziek-behangfilm Hairspray (John Waters, 1988) in de grote zaal, als vervanging voor een snorrenmuziekmusical, die helaas niet op tijd was binnengekomen.

Het goede nieuws in de garagerockzaal was overigens dat de reusachtige tv die laatst bij het grof vuil stond het doet. Het geluid ook. Toen een test met Oldboy goed uitpakte, maakten we een foto van het verheugde bestuur.

Nieuwe zaal (geheel van landbouwplastic!), met filmvoorliefdes van Kees)

Tekkon Kinkurito (2006, Michael Arias). Anime. Kinderen vluchten door een kleurrijke stad. Zie ook hier.
Casshern (Kazuaki Kiriya, 2004) Mythische, niet na te vertellen film met mutanten, robots en erfopvolging.
Oldboy (Chanwook Park, 2003). Man neemt wraak na 15 jaar eenzame opsluiting.

Jouke's Romcomkantinezaal



Dat is die zaal met metallieken bekleding, achterin.
Legend of the Guardians: The Owls of Ga'Hoole (Zack Snyder, 2010). Prachtige uilenanimatie, die me weinig aan leek toen hij in de bios werd aangekondigd, maar daar kon ik me wel eens in vergist hebben.
Pedal (Peter Sutherland, 2001) Fietskoeriers in New York.
There's something about Mary (Peter & Bobby Farrelly, 1998). De speelfilm die sperma salonfähig maakte.
Essential killing (Jerzy Skolimowski, 2010). Politieke gevangene probeert te ontsnappen.
This is America (Romano Vanderbes, 1977). De minder bekende kanten van het leven in de Verenigde Staten.
Sick Nurses (Piraphan Laoyont, Thodsapol Siriwiwat, 2007). Bovennatuurlijke wreker in een Thais ziekenhuis dat gemene zaakjes doet in de orgaanhandel. Een voorproefje van deze film was op Cinema Ascona Safety.
Beerfest (Jay Chandrasekhar, 2006). Fight Club voor bierdrinkers.

Grote zaal: Jacco in Shorts


Korte films, van internet geroofd en uiteenlopend van billenkoek in slowmotion tot poppenhuisplaatjes van Berlijn.

Alle titels hieronder zijn gelinkt naar het filmpje op internet, voor wie thuis nog eens wil nagenieten van bloedige borstimplantaten of allegorische tekenfilms over toegeven aan Het Gevaar.


Boob
Sorry I'm Late
Little Big Berlin

The Real James Bond
Yellow Cake

Liten Penis

Cinnamon Chasers - Luv Deluxe

Inception Dubstep
Read My Lips Speziale
Buttocks

Grote zaal: Snorren en muziek



De beste snorren uit film en muziek, hun semiotiek en betekenis. Een belangwekkend en wetenschappelijk onderbouwd programma van Kees en mij, beiden met snor (de foto is van Deborah Tienstra), al viel die van mij in het water naast die van Kees.

1: Snorrenkwis (zie boven)
2: Caveman (Carl Gottlieb, 1981). Groene oertijdhagedis jaagt op Ringo Starr.
3: Easy Rider (Dennis Hopper, 1969). Born to be wild, met stoere motorsnor.
4: Gone with the wind (Victor Fleming, 1939). Clark Gable toont elegante potloodsnor en geeft verder nergens een damn om.
5: Wild at heart (David Lynch, 1990). Willem Dafoe toont de sinistere kantjes van de potloodsnor.
6: Magnum p.i. (1980) Intro van de tv-serie met snorremans Tom Selleck.
7: John Holmes documentaire. De pornosnor die nooit echt aandacht kreeg.
8: Giorgio Moroder (1978). Tiroler muzieksnor is trots op Oscar voor Midnight Express (1978).
9: Jeremiah Johnson (Sidney Pollack, 1971). Robert Redford met terug-naar-de-natuur-snor. En baard.
10: Oldboy (Chanwook Park, 2003). Voorbeeld van wat persoonlijke verwaarlozing met een man kan doen.
11: I want to break free (David Mallet, 1984). Voorbeeld van een natuurlijk samensmelten van gezichtshaar en travestie.
12: Schatjes! (Ruud van Hemert, 1984). De Hollandse gezagvoerderssnor, gedemonstreerd door Rijk de Gooyer en Peter Faber.
13: Lust for life (Vincente Minnelli, 1956). Vincent van Gogh (rode snor) hanteert het scheermes.
14: American werewolf in London (John Landis, 1981). Knaap wordt geconfronteerd met lichaamsbeharing.
15: Let's stick together (1976). Nachtclubsnor van Bryan Ferry.
16: Smokey and the bandit (Hal Needham, 1977). Snor en rijmanskunst met Bert Reynolds.
17: Deliverance (John Boorman, 1972). Burt Reynolds met naakte bovenlip.
18: My name is nobody (Tonino Valerii/Sergio Leone, 1973). Gevaar bij de barbier.
19: Eastern promises (David Cronenberg, 2007). Meer gevaar bij de barbier.
20: The big Lebowski (Joel en Ethan Coen, 1998). Sam Elliott toont de moeder aller snorren. Of heet dat de vader aller snorren?
21: Tropic thunder (Ben Stiller, 2008). Aftiteling met swingende baard en snor van verrassende, meestal snorloze Tom Cruise.

Cinema Ascona Kubaard III

Zaterdagavond is voor de derde keer het Cinema Ascona filmfestival op de boerderij in Kubaard. Ondermeer met

snorren & muziek
meer muziek,
kinderfilms
korte films
en een nu al nieuwsgierig makend programma met chickflicks & romcoms

.

Wie dat niet weet: Kubaard ligt in Friesland, de boerderij is aan de Slachtedijk, afslag bij de witte plastic koe.



Als voorproefje voor alle landelijkheid dit filmpje met Eddie Izzard, die uitzocht of hij zich in Friesland zou kunnen redden met Angelsaksisch, ofwel Old English.

Johnny Cash en Buster Keaton

Ook al is hij niet scherp, dit is de uitbundigste foto die ik gisteren nam bij de Friese Johnny Cash-avond in het Bolwerk. Dat was een afwisselende gebeurtenis, waar allerlei verschillende artiesten deden een song van Cash in het Fries deden. Je verstond het toch niet altijd, dus dat gaf niet.



De klank was even afwisselend als de optredens - een paar zangers vielen door de mand - maar de look was voortreffelijk. Een en al mannen met gitaren en nostalgie naar de Verenigde Staten uit de jaren vijftig. Een zanger droeg een cowboyhoed, de tweede begeleidingsband leek zo uit Hairspray weggelopen.

De ster van de avond was een jongen, die staande bas speelde in allebei begeleidingsbands (Highway 54 en Billy Benton & the Birddogs, dat is die op de foto) en hij zong ook nog een nummer.

Op zijn bas zat een pleister en halverwege werd duidelijk waarom, want in zijn geestdrift besprong hij het instrument een keer. Verder ging hij zo tekeer, dat zijn strak achterover gekamde haar na elk nummer alle kanten opstond en hij tussendoor snel terug in model kamde.

Plus: hij leek op Buster Keaton. Al keek Buster Keaton altijd melancholiek, terwijl deze bassist voortdurend breed grijnsde.

Hij heet Yorn, vertelde hij op de afterparty in De Spoekepolle, waar hij nog een paar keer optrad.

,,Je lijkt op Buster Keaton'', zei ik.

,,Wie is dat?'', wilde hij weten.

,,Een acteur uit de stomme filmtijd.''

Een tijdje later liet hij me zijn mobieltje zien, waarop hij BUSTER KEATON had ingetypt. Hij vroeg of dat de juiste spelling was, want hij ging er morgen naar op zoek.




Ik heb dat zelf ook even gedaan, om te zien of ik het wel bij het rechte eind had. En ik vind het nog steeds.

(Op die foto boven staat hij met zangeres Elske Minnema, met Betty-Pagehaar en Friese-vlagtattoo.)



En nog wat foto's.

Bydlo

Deze muziek stelt een ossenkar voor, of beter gezegd een schilderij van een ossenkar, of om het helemaal precies te zeggen, het schilderij van een Poolse ossenkar dat de jong overleden Russische schilder Viktor Hartmann maakte.

Dat schilderij is verloren gegaan, net als veel andere Hartmannschilderijen waarop de Russische componist Modest Moessorgski zijn pianowerk 'Schilderijen van een tentoonstelling' schreef.

Gisteravond werd het hele werk in de Grote Kerk gespeeld door pianist Frans Douwe Slot. Die is boeiend om naar te kijken, want hij trekt bijna demonische gezichten als hij speelt en hij spant zich zo in, dat er een zweetdruppel aan het puntje van zijn neus hangt - dat zie je ook altijd bij Bernard Haitink.

Daarna speelde organist Theo Jellema er nog eens fragmenten uit op het orgel. En omdat ik 'Bydlo' altijd het mooiste heb gevonden, heb ik het stiekem met mijn telefoontje opgenomen. Je kunt goed horen dat in zo'n galmende kerk een orgel beter tot zijn recht komt dan een vleugel, al klinkt dit fragment beter op piano.

Het plaatje is van een leerlinge van het Dockingacollege in Dokkum, waar allerlei leerlingen (ze waren er ook) aan het werk zijn gezet om de schilderijen als het ware opnieuw te maken.

Mijn broer voetbalde bij Ajax

,,Bent u uit Nederland?'', vroeg deze winkelier, bij wie je afbeeldingen van de heilige familie kon kopen of kleine griekse beeldjes, bedrukte mokken, ansichtkaarten, miniflesjes Ouzo of speldjes van de Akropolis.

,,Dan kent u mijn broer. Hij voetbalde bij Ajax.''

Hij trok een gesigneerde foto tevoorschijn die kennelijk op de toonbank klaar had gelegen en hield hem vol verwachting omhoog. Het was de bedoeling dat ik zijn broer herkende, en dat hij belangrijker is dan alle iconen uit de winkel bij elkaar.

,,Ik ben niet goed thuis in voetballers'', bekende ik.

,,Het is Angelos Charisteas'', zei de man korzelig. Hij noteerde de naam op mijn verzoek op mijn plattegrond van Athene.

,,Is dat werkelijk uw broer?'', wilde ik weten. Ze leken weinig op elkaar.

,,Hij is mijn brother-friend'', verduidelijkte de man, en sloeg erbij op zijn hart. Meer broederschap dan bloedverwantschap, dus. Zo kan ik het ook, dacht ik, en toch vertelde ik hem niet dat Ruud Gullit mijn vader is.

Alles gebeurt met een reden

En daar zat onder een Coca-Colaparasol op het Olympisch terrein in Athene Maureen Long uit Portland, Oregon, als vrijwilligster bij de Special Olympics. Dat zijn sportwedstrijden voor verstandelijk gehandicapten.

Maureen had vorig jaar al aangekondigd dat ze naar Athene zou gaan, en omdat ze vindt dat Nederland en Athene praktisch naast elkaar liggen, kon ik ook best even komen. Ze is er met een gezin uit Knoxville, Tennessee: moeder Kathy en haar zoons Jake en Max, die alledrie ook vrijwilligers zijn.



Hier staat Maureen op de foto met (heel vaak) Eunice Kennedy Shriver, de zus van John F Kennedy. Als ze nog had geleefd (ze overleed in 2009) had ze de scheiding van haar dochter en Arnold Schwarzenegger kunnen meemaken. Zij stichtte de Special Olympics in 1968. Haar zoon Timothy is er nu de baas van.

Maureen, begin tachtig, is altijd met honderd dingen tegelijk bezig. Haar tas is een soort grabbelton, waar de hele dag dingen uit moeten worden gehaald of in worden gestopt: van credit cards tot kassabonnen waar ze iets op heeft genoteerd dat haar van belang lijkt.

Ze toonde me de naam Kaleshov, die ze tussen allerlei andere zaken had genoteerd in een met elastiek bijeengehouden boekje.

,,Dit is een vrouw uit Israel, die ik heb ontmoet'', legde ze uit. ,,Ik heb haar een shirt beloofd, dat ga ik ruilen tegen een shirt van haar. Kom, we gaan naar het zwembad.''

,,Is zij daar dan?'', vroeg ik.

,,Haar zoon is deelnemer aan het zwemmen'', zei Maureen. Maar of de jonge Kaleshov op dat moment zou moeten zwemmen wist ze niet, want ze had geen rooster van de wedstrijden.

Even later zaten we er hoog op de tribune.

,,Goed opletten op mensen uit Israel'', instrueerde Maureen.

De tribune (niet zo heel vol) leek vooral gevuld met vlagzwaaiende Britten, maar bij wat beter kijken vielen een stuk of zes witte T-shirts op de voorste rij op, met Israel op de rug.

Maureen trok een in plastic verpakt poloshirt uit haar tas en stuurde me omlaag. ,,Kaleshov is a big woman'', zei ze.

,,Kent u Kaleshov?'', vroeg ik de eerste man van het rijtje Israëliërs. ,,Kaleshov!'' riep hij meteen, en de anderen begonnen dat ook te roepen. ,,Kaleshov!''

En verdomd, ze zat daar inderdaad. Ze was helemaal niet zo big. Ook zij had een in plastic verpakt shirt in de tas. We zwaaiden naar Maureen en ruilden de shirts. Even later moest zoon Kaleshov zwemmen en hij won ook nog.

,,Dat was toevallig'', zei ik, toen ik weer boven was.

,,I guess everything happens for a reason'', zei Maureen.

Griekse filmkwis

Deze filmposter (dit is natuurlijk maar een detail) hangt op het eiland Aegina, want deze film is daar in de openluchtbioscoop te zien. Welke ster wordt hier genoemd? Wie weet om welke film het gaat krijgt extra punten. Je wint er verder niks mee, sorry.

(Het antwoord is Johnny Depp: Ingrid wist het als eerste. Overigens legde ik het hier ook voor aan de negenjarige Max uit Knoxville, Tennessee, die het na enig denken en luidop uitspreken ook wist. Zowel Tom Tieman als Jaap de Boer wisten man en bijbehorende film: The Tourist. Rixt zag het niet aan de letters, maar aan de mond, schreef ze: ,,hij heeft zo'n typisch bekje, met de hoeken naar beneden.'')

De invloed van de eurocrisis op ons leven

,,Wij zijn van de Oostenrijkse televisie'', zei een grijsharige man in het Engels tegen allerlei mensen die rond sluitingstijd van de Akropolis kwamen. Meteen kregen ze een camera op zich gericht.

,,Wat merkt u van de crisis rond de euro in uw eigen leven?''

Ik verstond de antwoorden niet, maar toen ze een man in priesteruitdossing aanhielden ging ik dichterbij staan. Hij zag er Grieks-Orthodox uit, lang zwart gewaad, zwart cilindrisch mutsje, een forse baard en een waardige wijze van schrijden.

,,Wat merkt u van de crisis rond de euro?''

,,Ik bid voor alle mensen'', zei de priester, die net zo statig Engels sprak als hij liep.

Zo eenvoudig gaf de Oostenrijkse televisie niet op. ,,Maar wat merkt u er persoonlijk van, in uw eigen leven?''

,,Mijn hart gaat uit naar de daklozen'', zei de priester en schreed verder.

Intussen hingen achter ons, op een pleintje waar de hele dag ansichtkaartenverkopers, muzikanten en gidsen zonder diploma rondlopen, wat scooterjongens rond. Een fortuinlijke enkeling had zelfs een motor.

Toen die wegreed, startte hij even en zette de motor toen weer af, omdat het toch allemaal heuvelafwaarts is en dat spaart benzine. Hij keek er zo cool mogelijk bij.

Het leek me een sprekend voorbeeld van de invloed van de eurocrisis op het persoonlijk leven, maar de Oostenrijkse televisie heeft het niet vastgelegd.

Staken op vrijdag

Op het vliegveld van Athene hebben ze niet van die stofzuigerachtige sluizen om uit het vliegtuig te komen, maar trappen die aan filmsterren doen denken.

In het busje van die trap naar het hoofdgebouw sprak een jonge Nederlander drie Grieken aan, twee vrouwen en een man, die eruit zagen als studenten.



,,Are you Greece?'', zei de Nederlander

,,Greek'', verbeterde zijn vriendin. De drie knikten. Of ze ook enig idee hadden of een bepaalde veerboot vandaag wel zou gaan. Ja tuurlijk ging die, zeiden de Grieken in het Engels, die gaat altijd.

,,Maar jullie zijn toch aan het staken'', zei de jongen. ,,Het was op tv'', voegde zijn vriendin toe.

,,Waarschijnlijk op woensdag'', zei de Grieks. ,,We staken hier nooit op maandag of vrijdag.''

,,Hoezo niet?'', vroeg de Nederlander. Ook andere passagiers spitsten hun oren.

,,Dan is het weekeinde al begonnen'', zei de Griek.

De Nederlanders lachten, maar het zou me niet verbazen als ze later tegen elkaar hebben gezegd: ,We hadden het al gedacht'.

(De tweede foto is van de vleugel van ons toestel. Gewoon omdat het kan)