Last orders

De Ierse pub hier om de hoek is dicht. Dat wil zeggen, vanavond was de laatste avond, hij verhuist na 11 jaar naar verderop in de stad. Op de foto hierboven houdt eigenares Baukje een afscheidsspeech, na het luiden van de bel voor de laatste ronde.

Baukje had de hele middag en avond allerlei afscheidnemende gasten over de vloer. Ze kreeg veel bloemen, zoenen en een bon voor een schoonheidsbehandeling, waar ze met de gevers naartoe zal. Ze hadden dat al eens eerder gedaan, in Lauswolt.

,,Ze vroegen me daar: heb jij al gepledged. Ik heb maar ja gezegd, want ik had geen idee wat het was'', bekende ze.



Als aardigheidje kreeg ze een album mee met foto's van haar stamgasten, dat op de avond zelf werd gemaakt. Gryts en Jacco staan er ook in.



Zo'n laatste dag is eigenaardig: het was de hele middag en avond druk, want allerlei dingen moeten opgemaakt. Op de wand schreef het personeel met viltstift welke drank er allemaal al op was.

Het raarste dat ze in de pub had meegemaakt, zei ze, was de man die er niet meer in mocht en die stiekem toch weer verscheen, maar nu verkleed als vrouw.

,,Wat neem je allemaal mee naar het nieuwe cafe, Baukje'', wilde iemand weten.

Ze wees het aan. De toekans aan de muur, die reclame maken voor Guinness, de foto's van Ierse schrijvers.

,,En dat filmklapbord'', zei ze.

Terwijl ze het aan wilde wijzen, boven de ingang, schrok ze. Want het hing er niet meer.

(Overigens had ik die ABFLO niet moeten nemen, maar dat heb je op zo'n avond)

You must remember this

Uit een interview met advocaat Jan Boone in NRC dit weekeinde:

Zo vraagt hij het bezoek waar het slot van de klassieke film Casablanca zich afspeelt? ,,In een cafe, maar de meeste mensen herinneren zich een vliegveld in de mist en dan is het verdomde moeilijk hen ervan te overtuigen dat de film anders eindigt dan in hun hersenen vastligt. Zo is het ook met strafdossiers: we proberen de rechters een ander slot van de film te laten zien dan het scenario voorschrijft.''

Die Boone kletst maar wat. De laatste scene van Casablanca is wel degelijk op het vliegveld. Humphrey Bogart en Claude Rains kijken een vliegtuig na en lopen de mist in. ,,Louis, I think this is the beginning of a beautiful friendship'', zegt Bogart. Waarschijnlijk zijn ze rechtstreeks het cafe ingelopen, maar dat zit niet in de film.

Even opscheppen

Deze foto is uit de John-Fordwestern 'Fort Apache', waar filmcomponist Richard Hageman de muziek voor schreef. Hageman is in Leeuwarden geboren, ik heb een hoofdstukje over hem geschreven in het boek 'Gevierde Friezen' dat deze week uitkomt. En vanmiddag hield ik er een lezing over in het HCL.

Ik vertelde ondermeer dat het niemand interesseert wie de muziek van een film heeft geschreven en zelden iemand het onthoudt. Componisten ervan staan niet op de poster. Ja, Ennio Morricone, want die kent iedereen, en misschien in Nederland Rogier van Otterloo, vanwege 'Soldaat van Oranje'. Maar ze spelen een ondergeschikte rol.

Na afloop kreeg ik een visitekaartje van Arjan Kiel, die ook filmmuziek blijkt te maken. Hij was het daar niet helemaal mee eens, geloof ik.

,,Noem eens tien filmcomponisten'', vroeg ik, want ik ben dol op dat soort spelletjes.

,,Howard Shore'', zei hij meteen. ,,John Williams.''

Toen hield het op. Terwijl er zoveel meer geweldige filmmuziek is, van John Barry (James Bond), Miklos Rosza (Ben-hur), Danny Elfman (Batman, Nightmare before Christmas), Bernard Herrman (Vertigo, Psycho), Philip Glass (Koyaanisqatsi), Jerry Goldsmith (The Omen), David Shire (The Taking of Pelham One Two Three), Angelo Badalamenti (Blue Velvet), Nino Rota (veel van Fellini, The Godfather), Elmer Bernstein (The Man with the Golden Arm), Philippe Sarde (Le Locataire), Carl Stalling (heel veel tekenfilms)... Zijn we al op tien?

Drie bier

Wie de film Inglourious Basterds niet heeft gezien en dat nog wil doen moet dit niet lezen.



In die film doet een Brit zich tijdens de Tweede Wereldoorlog voor als Duitse officier. Een echte Duitse officier voelt nattigheid en ontmaskert hem wanneer hij drie Schotse whiskeys bestelt met het opsteken van drie vingers.

De Brit steekt zijn wijsvinger, zijn middelvinger en zijn ringvinger op. Zo doen Duitsers dat niet, zegt de Duitser: die steken duim, wijsvinger en middelvinger op als ze drie drankjes bestellen.

Quentin Tarantino beweert dat het werkelijk zo is en dat een Duitse scriptgirl een kreet van herkenning slaakte toen ze het las in Tarantino's script.

Daar had ik nog nooit iets van gemerkt, al hadden we vroeger veel Duitsers aan de bar. Eigenlijk geloof ik het niet.

Dus overviel ik vanmorgen collega's met de vraag hoe zij drie bier zouden bestellen. Het resultaat staat hierboven: tel maar na, een kwart doet het op de zogenaamd Duitse manier.

Volgens mij is het nonsens. Maar je hebt er alle kans van dat over een tijdje iedereen denkt dat het zo is omdat het gezegd wordt in Inglourious Basterds.

Zarah Leander in Spanga

In Spanga was gisteravond de laatste uitvoering van Elektra, de opera van Richard Strauss en Hugo von Hofmannsthal. Bij het publiek was ook Rients Gratama, die vertelde dat hij al meer dan vijftig jaar op de planken staat.

,,Ik heb laatst een biertje gedronken met Johannes Heesters'', pochte ik. ,,Die zit nog langer in het vak.''

,,Ik zeg wel eens dat ik de Friese Johannes Heesters ben'', zei Rients. ,,Wist je dat ik Zarah Leander heb begeleid op haar laatste Nederlandse tournee?''

Hij vertelde dat de zangeres, roemrucht omdat ze een filmster was uit de nazitijd, in 1973 langs Nederlandse schouwburgen reisde met haar vaste pianist en echtgenoot Arne Hülphers. Rients begeleidde beide oudjes het podium op en af en praatte het programma aan elkaar. De naam Rients kon ze niet uitspreken, dat werd voor het gemak Johann.



De Leeuwarder Courant ging haar het optreden in Assen, in november 1973. S. J. van der Molen schreef: ,,Verder zat zij dik onder de schmink, droeg zij een bruine pruik en een beneden nauwsluitende jurk met boven een brede rij glittertjes, die haar brede boezempartij flikkerend en schitterend omlijnden.''

In Assen was het niet uitverkocht maar het Concertgebouw zat vol, vertelde Rients. ,,Allemaal nichten en travestieten. Dat publiek dweepte met haar.''

Rients had een kleedkamer boven (,,waar al die beroemde dirigenten ook hadden gezeten'') maar Zarah Leander zat in een tent op het podium. Ze was slecht ter been en kon alle trappen van het concertgebouw niet af.

Ver voor de voorstelling riep ze dan (hier deed Rients een lage stem na): ,,Johann! Johann!'' Hij kwam dan beneden om vijftien minuten haar hand vast te houden, want ondanks dat ze een ster was, had ze last van plankenkoorts.

,,Het was ook een sekreet'', vond Rients. ,,Ze werd na de voorstellingen overstelpt met bloemen, maar je moet niet denken dat ik er ook maar eentje kreeg.''

Soul power

Zojuist als Sneak-film: 'Soul Power', een documentaire over het concert dat in 1974 werd georganiseerd in Zaire, als extraatje bij het gevecht tussen Mohammed Ali en George Foreman. Dat gevecht was uiteindelijk zes weken later dan het concert, maar goed, dit moest een soort Woodstock worden met voornamelijk zwarte artiesten.

Tijdens de sneakpreview liepen veel mensen de zaal uit, want een documentaire, en dan ook nog eentje over muziek van meer dan veertig jaar geleden, wie zit daar nu op te wachten?

Toch waren er jonge bekeerlingen. Het stel naast me was blijven zitten en toen de zanger die melancholiek 'Hope she'll be happier' zong een noot heel lang vasthield, vroeg het meisje: ,,Wie is dit?''

,,Bill Withers'', zei haar vriend

,,Die google ik straks even'', zei het meisje, duidelijk onder de indruk. Dat is Soul Power.

(Hier is de grootste hit van Bill Withers.)

Praagse Lente

Tussen de doosjes met splitpennen van Auke Rauwerda puilde een pak naar buiten met ook iets van splitpennen of schroeven erin. Zulke details, dat weten alleen de mensen die bij Rauwerda werken.

Het pak was in elk geval omhuld door een krant die melding maakt van Brezjnef en Tsjecho-Slowakije. 1968, vermoedelijk. De Praagse Lente, waar de Sovjets een einde aan maakten met tanks. Tsjecho-Slowakije is opgesplitst, Sovjet-Rusland bestaat niet meer en Brezjnev is dood. Maar nog altijd verkoopt Auke Rauwerda splitpennen. (Of schroeven.)

Alleen op en neer? Ik wil meer!

Het zal mijn dirty mind wel zijn, maar ik vind dit een eigenaardige reclame. Zelfs nu ik weet waar het reclame voor is.

Old people

Kijk: Douwe, Jan en Menno, vanmiddag op mijn tuinfeestje. Menno is over in Nederland, woensdag vertrekt hij weer naar Salt Lake City. Veel Amerikanen de laatste week... Ik heb weer afgesproken dat ik binnenkort in SLC langskom. Echt.

Tantalustuin

De appelboom hangt nog voller dan vorig jaar lijkt het wel. De onderste takken zijn allemaal net te doen met het laddertje dat ik heb, maar die op de foto niet. Kent iemand een handige pluktruuk? Behalve een hogere ladder kopen of wachten tot ze er vanzelf uitvallen?

Kinopalast Ascona

Op de vorige bestuursfoto ontbrak er eentje, daarom is nu een nieuwe gemaakt in het gloedvolle complex dat dienst gaat doen als Kinopalast Ascona.



Het is een inspirerende ruimte met hier en daar spiegelglas. Daarin staan de drie bestuursleden (Dj Rund Funk, De Zilveren Strandjutter, De Heidi) die er wat eerder waren.



In de grote zaal passen wel tweeduizend man, maar we willen bescheiden beginnen. Daar vergaderden we dus over.



Het Kinopalast heeft ook uitstekende voorzieningen. Ze kwamen goed van pas, want een van de bestuursleden was aan de schijt of zoiets en maakte er veelvuldig gebruik van.

Daarom als voorproefje een voorlopige filmtoptien van toiletten:

La Grande Bouffe (ontploffend, overstromend toilet)
2001 A Space Odyssey (toilet met een enorme gebruiksaanwijzing)
Le juge Fayard, dit Le Sheriff (vieze Afrikaanse poepdoos met muggen)
Taxi zum Klo (Duitse homo's steken hun lul door een gat in het schot tussen wc's)
True Lies (Arnold Schwarzenegger slaat een toiletruimte volledig aan gort)
In Lauf der Zeit (hoofdrolspeler schijt naast zijn truck want er is geen toilet)
Pastorale 1943 (foute winkelier heeft last van buikloop)
Trainspotting (toilet waar je in kunt duiken)
Jurassic Park (lafbek wordt met wc en al opgegeten door een dino)

en mijn favoriet

The Shining (vanwege die rode wanden)

Hond, kat, stoelen

De poes op het tafeltje is echt, die His Master's Voicehond achter het raam ook. Dit is het smalste huisje van Leeuwarden, dat zei Hendrik ten Hoeve tenminste en die kan het weten. Bij zulke photo-opportunities tussen huis en supermarkt heb je nooit je camera bij je, alleen maar 'n mobieltje.

Een erbenwennemarsje

Vandaag heb ik in een caravan in Hitzum gezeten voor de krant. Het was mooi weer, het leek niet al te ver, dus ik besloot erheen te fietsen.

Dat kon ik ook een erbenwennemarsje maken, een foto van jezelf terwijl je fietst. Die is genoemd naar de leukste twitteraar van Nederland, die vaak zulke foto's maakt.

Collega Linda wees me op het bestaan van 'fietspunten': je kunt een route voor de fiets plannen via het aanklikken van punten. Ik geloof meer in het volgen van naambordjes, maar dit leek handig, dus ik zette een route uit.

Al in Leeuwarden miste ik een punt, zodat ik het verder op instinct moest doen, langs Marssum, Deinum, Dronrijp en Welsrijp en zelfs Hatzum, wat nog maar 1 letter scheelt. Affijn, het was dus veel verder dan ik had gedacht en de wind was tegen. Erben Wennemars springt na zoiets nog in een kliko vol koud water. Volgende keer misschien.

Wanted, Dead or Alive

,,We moeten eerst op de foto'', kondigde Michel aan, het neefje van Rita. Af en toe doen we dat, een foto van onszelf maken en nu moest het ook. Ditmaal werd het een cowboyfoto, waarbij vooral de gemene blik van Michel erg goed geworden is. Het bierflesje erbij was zijn idee. Ik heb 'm een beetje nabewerkt en linksachter een plaatje van Monument Valley geplakt, voor de echte Wild-Westlook.

Schommelen

Er bestaan geen kinderen die het niet leuk vinden om te slingeren tussen twee volwassenen in. Mijn nichtje Zoë is geen uitzondering. Je vraagt je af op welke leeftijd dat eigenlijk ophoudt. Volwassenen zie je het nooit doen, zelfs hele kleine niet, die toch makkelijk twee wat grotere assistenten kunnen vinden.



Woensdag wordt ze acht, dus ze werd op Ameland alvast overladen met kadootjes, vooral roze of glinsterende. Ik had er niet aan gedacht, maar dat was niet erg, want in een van de winkels in Hollum trok ze oorbellen en een kettinkje van een rekje en vertelde dat ze deze de allermooiste van de winkel vond. Er was geen ontkomen aan.

Bronnen van wijsheid

De man die net geknipt werd door de stationskapper kreeg telefoon. Vanonder de haaropvangdoek (hoe heet zo'n lap eigenlijk?) klonk zijn ringtone, Are you lonesome tonight gezongen door smurfen. De kapper ging zolang op een stoeltje zitten.

,,Hest die ringtone self uutsocht of sattie der al op?’’, vroeg de kapper na het gesprek.

,,Zelf he’’, zei de man.

,,Bistou alleen dan?’’, vroeg de andere kapper (er waren twee aan het werk)

,,Ja se lope altijd weer bij mij weg, ik weet niet waarom.’’

,,Nou dat weet ik wel’’, zei de stationskapper spottend. Algemeen gelach, ook van de klant.

,,En dan slik ik nog wel fan die blauwe piltsjes’’, voegde de klant toe.

,,Daar krijst een stive nek fan ast se te langzaam deurslikst’’, zei de stationskapper, die begreep dat de man viagra bedoelde.

,,Die binne ook handig voor straatmakers op het werk’’, zei de andere kapper meteen. ,,Dan houwe se de handen vrij.’’

Het is dat soort wijsheid waarvoor je naar de stationskapper gaat. Zeker als daar later uitspraken bijkomen als

Met haar uit neus en oren heb je je jeugd verloren

Of

Die had al gouden tanden toen wij nog aan vullingen moesten beginnen (over de onlangs overleden rijkaard Jan Riedstra)

Je kon er ook kaartjes kopen - zie foto - voor een echte lezing van Fritz Korbach, oudtrainer van Cambuur. Vast ook zo'n bron van wijsheid.

Grote kerels huilen

Het is op een dinsdagavond geweest - ik was aan het werk in de Zwaan, echt druk was het niet - toen het bericht kwam dat er iets mis was gegaan bij de paardenreddingboot, die was uitgerukt voor een Duits jacht met problemen. Het zware onderstel was in een geul of gat onderwater verdwenen en had acht paarden meegesleurd, die waren verdronken. Dat is vandaag dertig jaar geleden.

,,Op het strand stonden grote kerels te huilen'', schreef de Leeuwarder Courant de volgende dag.

Normaal als de reddingboot was uitgevaren kwam de bemanning na afloop bootwateren, om en om in De Zwaan of in De Welvaart. Dat betekende dat ze twee borrels en een sigaar kregen van de KNZHRM (Koninklijke Noord-en Zuid-Hollandse Reddings Maatschappij, voor spotters: Kan Niet Zwemmen, Help! Red Mij!).

Die avond was dat ook, maar de meesten bleven maar kort en de stemming was bedrukt.

Op vrijdag kwamen ze weer, met bestuur en KNZHRM-directeur Chris van der Zweep, voor een vergadering. Het ongeluk werd nabesproken en er moest besloten worden of de boot voortaan nog wel met paarden getrokken moest worden. Dat was weliswaar ouderwets, maar ook een mooi spektakel. Bovendien was een trekker duur, niet per se sneller (daar verschilden de berichten over) en evenmin zonder gevaar.



Die beslissing was snel genomen: de paarden bleven. Met alle moderne middelen van toen moest dat nieuws vrijdagavond meteen de wereld in. In de hoek was een copieerapparaat neergezet, of misschien was het een fax. (Met de negatiefscan is iets misgegaan, daarom zit er zo'n rare streep door).



En terwijl Van der Zweep het besluit bekend maakte, hield pa de telefoonhoorn bij de luidspreker, zodat een journalist - misschien wel van de Leeuwarder Courant - kon meeschrijven.

,,Er zijn veel reacties van alle kanten'', meldde die krant de volgende dag als uitsmijter, ,,waaronder het telegram van koningin en prins. De meeste reacties zijn positief en vol medeleven, maar er zijn er ook bij, die het gebruik van de paarden afwijzen, omdat men dat ziet als een vorm van dierenkwelling.''

Omomo

Bij rondvaarten door Amsterdamse grachten kom je de raarste bordjes tegen. Dit is natuurlijk niet het hele bord.

Enjoy yourself

,,Vandaag is mijn verjaardag'', vertelde Maureen uit Portland (Oregon) woensdag in Amsterdam op onverwachte plekken aan onbekende mensen.

,,Deze man heb ik in Alaska leren kennen'', liet ze er dan meteen op volgen, waarbij ze op mij wees.

Het klopt allemaal. Ik heb haar in 2003 getroffen op de veerboot van Anchorage naar Seattle, die zes dagen over die reis doet. Goedkope reizigers, zoals wij, mochten daar in een restauratiezaaltje tussen de bankjes slapen, wat heel goed te doen was. Je kon daar op het schip zelfs lakens en dekens voor huren.

Een jaar later was ze in Nederland, op een reis die naar Boedapest zou voeren. Ze kwam in Leeuwarden langs. Ik bracht haar naar kennissen op Texel, zodat we weer op een veerboot zaten, zij het korter.

Het is ongewoon om zulke anekdotes zonder enige inleiding te vertellen aan een Brit met helderblauwe sokken op het terrastafeltje naast ons op het Leidseplein, of aan de conductrice van tramlijn 2. Maureen doet zulke dingen wel, terwijl ze onophoudelijk op zoek naar iets is in haar tas of haar met elastiek bijeengehouden agenda.

,,Laat me raden'', vleide de Brit. ,,Je bent 42.'' (Ze werd 80).

,,Happy birthday'', riepen de trampassagiers, voorzover binnen gehoorsafstand.

In die tram ging Maureen door op onze ontmoeting.

,,We sliepen samen op de vloer van een bar op de boot'', legde ze uit. Zo'n Amsterdamse conductrice kijkt daar niet van op, maar ik zei: ,,Heb je door wat voor indruk zo'n opmerking moet maken?''

De tachtjarige schoot in de lach en ging door: ,,There were lots of bodies there!''



Ditmaal was Maureen in Nederland op doorreis naar Kenia. Ook nu zaten we op een boot: we maakten een rondvaart door de grachten. Naar het meest rechtse huis van dat rijtje hebben we gezwaaid, want daar hadden we de avond ervoor aan de wijn gezeten.

En we hebben zelfs even zitten zingen (niet luid): het refrein van 'Enjoy yourself':

Enjoy yourself, it's later than you think;
Enjoy yourself, while you're still in the pink.
The years go by as quickly as a wink --
Enjoy yourself, enjoy yourself, it's later than you think.

The 19,753 steps

Een paar dagen later mailde Maureen, dat ze de hele dag dat we door Amsterdam trokken een stappenteller had gedragen. Walked 19,753 steps according to the odometer on my birthday.

Om de tuin in Leiden

Leiden, dat is natuurlijk vooral de Pieterskerk Choorsteeg, waar oma het altijd over had en waar ik maandag even met Ferenc doorheen liep. Maar er zijn ook andere dingen, zoals de sinds vorig jaar volkomen van karakter veranderde tuin van F.

Achterin staan de tomaten, de bonen, de rucola en de kruiden, voorin de bloemen. In dit soort verzorgde hoven raak je als vanzelf vol goede voornemens om de eigen tuin ook eens grondig aan te pakken. Meestal zijn die plannen ergens tussen station Zwolle en Leeuwarden alweer verwaterd.

Hooikoorts

Dit bestaat echt, het heet medinose. Jaap E. heeft er een, hij heeft last van hooikoorts. Je steekt twee staafjes in je neusgaten, die na een druk op de knop rood licht uitstralen en je neus wordt als vanzelf ongevoeliger voor allerlei prikkels.

,,Ik nies veel minder'', zei Jaap.

Nu maar hopen dat ze zo'n inbrenglamp tegen aambeien uitvinden, dat moet helemaal een bijzondere foto opleveren.

Ram sam sam a ram sam sam

Daar zat zomaar Ingeborg op het terras, die tegenwoordig Inge heet en zes jaar in Alabama heeft gewoond.

Vroeger was ze leider bij de Vakantiespelweken Ooststellingwerf. Ik ben dat ook drie jaar geweest. Ze bestaan nog steeds. Sterker nog, verderop dit jaar is er een reünie, omdat het vijftig jaar bestaat.

,,Ga jij naar die reünie?'', vroeg Ingeborg, die zich al heeft opgegeven. Dat weet ik nog zo net niet, zei ik. Er zijn jaren voorbijgegaan dat ik niet aan die vakantiespelen heb gedacht.



Maar nu zo op het terras schoot ons van alles te binnen. Het busje met de ranja, de karnemelk en broodjes voor tussen de middag. Het rennen door het bos, waar een ondergrondse wespenkolonie eens zo nijdig van werd, dat die als een horrorzwerm in de aanval ging. De kinderen die je hand wilden vasthouden als we naar de Kale Duinen liepen en de kinderen die daar al te groot voor waren.

De kleedkamers van het sportveld achter Duinen Zathe en later de slaapruimten van Aekinga, waar we logeerden. De vossenjacht. Wie heeft de pet van tante Jet - een spelletje om razendsnel elkaars namen te leren. De voldane uitputting na twee weken.



,,Wat waren we onschuldig, nog'', verzuchtte Ingeborg. ,,Jij was trouwens al ADHD voor ze dat woord hadden uitgevonden.''

,,Ik heb een keer een singeltje gekocht in Oosterwolde'', zei ik. ,,Weet je dat nog? Ik vond het zo'n lekker druk liedje, we hebben het de hele week gedraaid. Het was van de Tom Tom Club.''

,,Wordy Rappinghood'', herinnerde ze zich. ,,Volgens mij ben ik meegeweest naar de platenwinkel.''

We wisten beide het refrein nog en zongen het ter plekke.

Ram sam sam a ram sam sam
Hoeliegoelie goelie goelie goelie ram sam sam
Aykayay Joepie Aykayay
Ahoe Ahoe A Jiep Jiep Jiep

Zo diep kan dat zitten. Misschien moest ik me maar opgeven voor die reünie.



(Op de bovenste foto staat Ingeborg niet, maar Paulien, van wie ik me de naam nu ook ineens herinner. De een na onderste ben ik in het openluchttheater van Appelscha. De onderste is een groep leiders, waar Ingeborg volgens mij ook al niet opstaat. Ikzelf wel, met een hoge hoed.)

Ich brauche keine Millionen...

Soms kom ik er wat laat achter: dit reclamefilmpje met Johannes 'Jopie' Heesters is al van vorig jaar. Vooral het dansje is leuk.

Eilander wijsheid

Deze mooie wijsheid hoorde ik van een heuse eilander wethouder. Zo zit het, met die regels van de vastewal.

Graffiti

De man die 'There is no spoon' op een muur in Leeuwarden spuit en op de Drachtsterbrug, twittert ook.

Wie deze graffitiman is, geen idee, maar gisteravond bij in de bioscoop meldde Jacco dat Spoon ook in de zaal zat. Beiden twitteren dus zelfs tijdens de film.

,,Wie zou hij zijn?'', zei Jacco en keek spiedend om zich heen.

Intrigerend inderdaad, maar de zaal zat vol en zo iemand is alleen te herkennen als hij met een verfspuitbus rammelt.

Ook bij het verlaten van de zaal monsterde Jacco het publiek nog eens aandachtig.

Ik blijf altijd tot het eind zitten, want ik ben een ziekelijke aftitelinglezer. Terwijl ik na afloop wat notities krabbelde, dook een andere late zaalverlater achter me op.

,,Asing Walthaus?'', vroeg hij. ,,Ik ben de lepelschrijver.''

I love it, wanneer het dagelijkse leven net een film is.



Hij staat niet op bovenstaande foto: dat is aanstormend talent Zander Lamme van het ANP, die gisteren al geruime tijd op stap was toen we na de film op het terras neerstreken. Bij ons loerde hij over het bankje als de beroemde oorlogsgraffiti Kilroy was here.

Een stukje Caracas

Joop viel het op, toen we door de buurt wandelden: op de tuinmuur van het huis verderop in de straat zitten sinds enige tijd enorme metalen punten, ongeveer ter hoogte van je hoofd. Ze deden Joop denken aan de dodelijke kapstok in 'Midnight Express'. Mij herinnert het eerder aan Caracas, waar iedereen zulke tuinmuren heeft, maar dan met vastgemetselde glasscherven. ¡Muy peligroso!

Groeten van de batterij

Dat er tijdens de Tweede Wereldoorlog kanonnen stonden op de eilanden waren is wel bekend. Maar dat mensen het de moeite waard hebben gevonden om van deze 'batterijen' souvenierbordjes te laten maken is nieuw voor mij. Vlielander fotograaf Dirk Bruin graaft ze kennelijk op, puzzelt ze in elkaar en zet ze op de foto.