Maureen

Vorig jaar op de veerboot van Alaska naar Seattle trof ik Maureen, een drukke, soms licht verwarde oude dame met een speld van Texas op. Ik heb een paar keer koffie met haar gedronken en veel gekletst. Haar man was dominee of zo, en die is ervandoor gegaan met een gemeentelid. Zelf had ze gestudeerd, in Boulder. Ze ried me aan straks niet te lang in Seattle te blijven, maar door te reizen naar Portland, Oregon waar het leuker zou zijn (klopte). Een keer maakte ze me midden in de nacht wakker omdat ze een gedicht had geschreven waar ik in voorkwam. ´Mounds´heet het, vanwege de molshoopachtige vormen van alle slaapzakken in die zaal. Ze heeft het me fluisterend voorgelezen.

De volgende dag waren we al aan wal, en ik had haar niet meer gezien, toen de Greyhoundbus naar Seattle dadelijk na het wegrijden weer stopte. Daar stond Maureen. Deuren schoven open. ,,Asing?'' vroeg ze. De passagiers keken me nieuwsgierig na, terwijl ik door het gangpad naar Maureen liep, die uit tassen die met van alles gevuld waren een afschrift van ´Mounds´opdiepte. Dat wilde ze me nog overhandigen, zei ze. Dus al met al kan Maureen niet meer bij mij kapot.

Vorige week kreeg ik ineens mail van haar. Ze is in Zutphen. Vanwege een of ander congres (ze doet van alles met vrouwencongressen) was ze in Zweden, ze gaat ook naar Boedapest, en tussendoor woont ze bij familie van vrienden, of zo. Vrijdag vertrekt ze met hen naar Texel, en dan komt ze onderweg langs. ,,Also to see your house'', zei ze vol verwachting toen ik haar aan de telefoon had. Want ik had haar verteld van de drukte met Open Monumentendag.

,,I will have to do the dishes'', spotte ik.

,,I haven't seen the bottom of my sink for years'', zei Maureen. ,,Who cares about the dishes.''