Twitwarden

Bij de loketten van de gemeente Leeuwarden kun je de wachttijd doden met internetten. Daar staan twee computers voor. Om te voorkomen dat mensen er met minderjarige maagden uit Moldavie gaan chatten kun je maar een beperkt aantal websites openenen. Die van de gemeente zelf en van allerlei kranten, maar je hotmail kun je niet checken en dit weblog evenmin.

Twitteren kan ook niet. Dat is grappig, want de gemeenteraad heeft een eigen twitter (waar trouwens nooit iets nieuws op staat), maar die kun je dus bij de gemeente zelf niet bekijken.

Een oude bekende

Met drive-in en themaprogramma's. Komt allen! Tent meenemen! Details hier! Of hier! Of hier!

Aan het Paterswoldse meer

Johannes was jarig, vandaar dat we op zondagmiddag gingen brunchen aan het Paterswoldse meer.

Zijn neefje Adriaan (midden op de foto, die nogal nabewerkt is, het was juist heel zonnig) weifelde minstens een uur of hij zou gaan zwemmen of niet. Uiteindelijk is hij maar even in het water geweest, terwijl zijn vader Jaap nog wel een waterdichte videocamera had meegenomen. Jaap had voor Johannes een waterdichte radio gekocht, waar je mee onder de douche kunt.

Omdat Johannes verder alles al heeft, had ik een fles Jack Daniels voor hem meegebracht. Lekker filmisch. Jack Nicholson drinkt dat bijvoorbeeld in 'The Shining'. Of hij denkt dat hij het drinkt. ,,Hair of the dog that bit me'', zegt hij erbij.

Johannes pakte het uit en zei: ,,Oh, dat drinken ze toch ook in het Overlook Hotel, in die film?''

Zelfs de naam van het hotel weten, honderd punten.

En nu allemaal!

,,Ik heb stiekem met je gedanst'', galmde er net door mijn tuin. Een versterkte zanger was het, van een coverband die op het Oldehoofsterkerkhof een meezingconcert hield. Ik zette de aardappels in de oven en nam er een kijkje.

Op het plein deelden medewerkers kranten uit met teksten erin. Het opent met 'Cecilia' van Simon & Garfunkel en sluit met 'Thank you for the music' van Abba. Ertussenin staan arbeidsvitaminen als 'I want you to want me' van Cheap Trick, 'Heb je even voor mij' van Frans Bauer, 'Take me home countryroads' van John Denver en zelfs twee Franse liederen, 'Pour un flirt' en 'Les lacs de Connemara'.

Op een inlegvel stonden, speciaal voor Leeuwarden, Ut woanskip en In Nije Dei

De band was Belgisch, de opzet van de meezingavond ook, dat verklaart de Franse liedjes. De zanger deed zijn best om de boel aan de rol te krijgen, maar dat ging stroef. Het hardst werd er gezongen door een groep mensen vooraan, wat raadsleden en organisatoren en zo, die allemaal een blauw T-shirt droegen met 'Leeuwarden Zingt' erop.

Hoe dan ook, ze zongen geen van de liedjes die in het krantje staan. Ik heb er vanuit mijn tuin althans niet een gehoord. De Belgische band zag meer heil in werk als 'Een beetje verliefd', 'Het kleine cafe aan de Haven' en 'Malle Babbe'.


Maar dat had ik dus helemaal verkeerd. Collega Ines, die ook meezong en later op dezelfde verjaardag opdook waar ik ook was, vertelde dat ik alleen maar het voorprogramma had gezien. De eigenlijke meezingerij werd juist gedaan door die mensen in blauwe T-shirts: die hadden zich ervoor opgegeven en deden alle liedjes uit de krant, in volgorde.

Toen was het ook aanzienlijk drukker. Je kon op het verjaarsfeerst in de Elisabethstraat het massale gejodel uit "Mexico' van de Zangeres Zonder Naam horen. Mexico, Mexihihihico.

Wacko

Dit is de schaduw van het terrastafeltje voor het Oranje Bierhuis, vrijdagavond, vastgelegd met mobieltje. Zoals duidelijk te zien is, gaat het gesprek over Michael Jackson. Er zijn al verschillende moppen over in omloop, waaronder onderstaande meerkeuzevraag over wat de oorzaak kan zijn van Jacksons plotselinge dood:

A) Sunshine
B) Moonlight
C) Good Times
D) The Boogie

De das om doen

Het gaat niet goed met de kranten en een commissie onder voorzitterschap van Elco Brinkman, ooit aanstormend talent van het CDA, heeft een rapport opgesteld over hoe de kranten eventueel te redden zijn.

Daar was zojuist een discussie over in Nieuwspoort. Belangstellenden konden hem volgen op internet, hier staat een soort samenvatting. Rimmer Mulder - nog een paar maand hoofdredacteur van de Leeuwarder Courant en lid van die commissie - deed ook zijn woordje.

Opvallend was, naast alle journalistieke haken en ogen, dat niemand van de heren in het forum (het waren allemaal heren) een stropdas droeg. Dat is in journalistieke kringen al een tijdje zo. Enkel de mannen van de PVV en NRC/Handelsblad, die er later bijkwamen, droegen er nog eentje. Zegt dat nu iets over de toekomst van de journalistiek, de toekomst van de kranten of de toekomst van de herenmode?

Zolang de lepel in de brijpot staat

Zaterdag was de muur overgeschilderd, waar iemand tot drie keer toe 'There is no spoon...' op heeft gespoten. De muur zag er uit als een frisgewassen schoolbord in de vroege ochtend. Met mijn mobiel maakte ik er een fotootje van.



En kijk: de lepel die er niet is is er weer. Voor een beter zicht de foto even aanklikken, voor het gemak is de regel hieronder wat groter gezet. Strak gespoten deze keer, al is het bij de T van There even buiten het sjabloon gegaan.

Hij schijnt trouwens ook op de Drachtsterbrug te staan, maar daar fiets ik nooit langs.



De zin komt uit The Matrix uit 1999. Een film waar de Spoonschilder dol op is sinds hij hem op zijn twaalfde zag, laat hij weten.

,,There is no Spoon' heb ik de eerste keer gezet omdat ik het een mooi citaat vind, en het grotendeels de essentie is van in mijn ogen één van de beste films ooit gemaakt: The Matrix. Not Everything is what it Seems...'', mailt hij.

наслаждение

Boek: Europe Central William T. Vollman. Muziek: zevende symfonie Dmitri Sjostakovitsj. Koffie. Vrije dag.

(Foto: Z. Ontspanner)

Pokemonlogica

Jelle tekent zijn eigen Pokemonwezens. Hij liet gisteren een strook aan elkaar geplakte tekeningen zien van allerlei fantasiemonsters, sommige met heel veel ogen, sommigen met een zwaard, sommigen alleen maar een in de lucht zwevend gezicht.

In de tekening verwerkte hij ook een Hema, een snackbar en een woonhuis, waarin mensen televisie zitten te kijken.

Soms bedenkt hij op school zo'n wezen, terwijl deze tekening thuis ligt. Dan maakt hij een schets, zodat hij het niet vergeet. Zo'n schets lag erbij, met een haai erop.

,,Dat is een vliegende haai'', legde Jelle uit. ,,Die vond ik eerst wel mooi, maar die doe ik niet in de tekening.'' Een vliegende haai kan niet, dat moest ik ook wel snappen. ,,Als een vliegende haai kan, dan kan een vliegend sardientje ook.''

Geen speld tussen te krijgen.

Leermomenten

,,Als het misgaat is het ook niet erg'', zei Henk Postma, docent op Stenden. Ik was daar vanmiddag gast bij een talkshow over de media, door studenten voorbereid en door studenten gefilmd. Dat moet je allemaal kunnen als je een diploma Media & Entertainment Management wilt.

Soms dreigt het scheef te lopen met die talkshows, vertelde Postma. Als op het laatste moment een gast niet komt of er onderling geen goede afspraken zijn gemaakt. Dan leunt de docent achterover en zegt 'Los het maar op'. ,,Het zijn allemaal leermomenten'', legde hij uit.

Jildou deed de interviews, ik was te gast omdat ik bij de oude media werk, Jitske Kingma was er met haar uitgeverij Elikser en de derde gast was Martha Reitsma, die onderzoek doet bij Omrop Fryslân.



Martha had ballonnen bij zich. Dat is bij mij in de buurt nooit een goed idee. Voor de uitzendig blies ik een aantal op, die van de regisseur uit beeld moesten. En toen ze tijdens de live-uitzending (alleen te volgen binnen het Stenden-gebouw) over die ballonnen begon, blies ik een gele op.

Die wilde ik speels naar de camera tikken, maar hij ging recht tegen het volle glas water op tafel. Dat viel om. Razendsnel bracht Jitske haar boeken in veiligheid, ik gooide de krant er bovenop, die een groot absorberend vermogen heeft. ,,De Leeuwarder Courant zuigt alles op'', zei ik er bij, je weet immers nooit of het nieuwe abonnees oplevert.

De talkshow ging gewoon door. Een meisje bracht me een nieuw glas water. Postma zal wel gedacht hebben, daar leren ze alleen maar van.

(De eerste foto is gemaakt door David Mech, popacademiestudent, die ook gast was in de talkshow, de tweede door Henk Postma)

Mijn lepel is te groot

Het stuk muur aan de Oostergoweg waar iemand 'There is no spoon' op had gespoten, is pas overgeschilderd. Lang heeft het niet geduurd, want het filmcitaat staat er alweer op. Twaalf uur voordat dit bericht op internet verscheen is het op de muur gezet. Nu in een mooi strak lettertje, met sjablonen gespoten. Bij de h van There is het even misgegaan.

Dit is de derde keer, de vorige twee staan hier en hier.

Zo kan deze strijd tussen lepel en verfkwast nog jaren doorgaan, net zo lang tot het een stukje geschiedenis van Leeuwarden is geworden.



Een andere beroemde filmlepel. My spoon is too big, kan dat ook op een muur?

Schommelen

Over een jaar of wat is dit nergens meer bijzonder, maar nu is het een aangename verrassing: op de Tiger (uitgesproken als tieger, niet als taiger), de snelboot van Terschelling, heb je een internetverbinding terwijl je over de Waddenzee deint. Gratis, ook nog.

Misschien hebben ze over een paar jaar Photoshop ook zo ver dat het van hele moeilijke foto's moeiteloos een goed panorama maakt. In de foto hierboven heeft het programma een extra sponning in het raam gezet.

Terschelling was deels een sentimental journey, want ons pension met de Roemeens aandoende naam De Postoari wordt gedreven door Flang Cupido. Bijnamen op Terschelling doen in kleur niet onder voor die op Ameland.

Hij heeft vroeger achter de bar gestaan met Arjen, mijn neef die ik al tenminste vijfentwintig jaar niet heb gezien. Een van de laatste keren dat ik hem trof wilde Arjen naar de Verenigde Staten om er voetbaltrainer te worden.

Ook de minstens zo avontuurlijke oom Wyb, die vroeger Wyb's had, heeft Flang goed gekend.

,,Hij had een schommel in de kamer'', zei Flang. Zijn toon verried dat hij er waarschijnlijk een beetje jaloers op is geweest. Ik was dat in elk geval wel.

Hoorn zien en zwijgen

Je moet er zelf het geluid van kraaien, de wind, de kerkklok en het verkeer even verderop bij bedenken, maar dan heb je dit paadje rondom het kerkhof van Hoorn aardig in beeld.



Niet alleen Sikke ligt hier begraven, weet ik nu, ook de as van zijn in 2006 overleden broer Piter Doele is hier, onder een soort metalen bloem.

Slapen bij de dominees

In pension De Postoari heten alle kamers naar dominees, want het is een voormalige pastorie. De namen staan op schoolbordjes naast de kamerdeur.




Ik slaap elke nacht in de kamer Dominee Scheepstra. Twee Amerkaanse barkrukken en nog zo wat voorwerpen maken duidelijk, dat we hier met de jaren vijftig te maken hebben.

Collega Adwin is ondergebracht in Dominee Wiersma, die hier in de jaren zeventig geweest is.



Op de kamers staan foto's van de dominees en hun gezinnen. Dit is dus dominee Wiersma en zijn familie. Op de achtergrond het kerkje van Hoorn, dat hier vlakbij is. Daar ligt oudcollega Sikke Doele begraven, die deels op Terschelling is opgegroeid. Vlak voor zijn dood in 2002 schreef hij een gedicht over zijn graf in Hoorn, met daarin de tekst

Hoe sil it lizze tusken de
hekken, roazen en mieren
in drok folkje ûnder de grûn
ik mei der by lizze mar se
prate net sa'n protte mei my
want ik bin net ien fan harren
mar ik haw der op skoalle sitten
dat skeelt

Met zoveel historie om je heen zou je verwachten dat een mens geen oog meer dicht doet, maar het slaapt hier voortreffelijk.

Merel? Heb jij de kaartjes?

Er zijn veel middelbare vrouwen in ons land en ze net zaten haast allemaal op de snelboot naar Terschelling. Niks op tegen, al zijn ze erg opgewonden, te goedgemutst, dragen ze vrij grote sieraden en torsen ze veel bagage mee. Het festival waar ze heen gaan noemen ze Oerol, met de nadruk op de tweede lettergreep en hun dochter, als die mee is, heet Merel.

Rood op de graat

In een tent voor het restaurant van tv-kok Reitse Spanninga was dinsdagavond - de dag van de Hollandse Nieuwe - een haringparty. Haringman Doede Bleeker sneed ter plekke de haringen open, hakte er vaardig de kop af, verwijderde wat vel en de graat en je kon hem zo opeten. De haring bedoel ik, Doede niet.

Sjoerd, op de foto, vertelde dat hij nog nooit vis had gegeten, dit zou zijn eerste worden. Hoe het hem smaakte hebben we niet gehoord. Wel zei hij dat zijn moeder haar oren niet gaat geloven als ze hiervan hoort. Hij komt uit Schaarsbergen, daar kennen ze de zee en haar producten niet.

Een man uit Harlingen vertelde dat hij oorspronkelijk uit Katwijk komt en tussen de vissen is opgegroeid. Letterlijk, want de hele week hing rond zijn geboortehuis de stokvis te drogen.

De manier waarop haring tegenwoordig gevangen en bewaard wordt deugt eigenlijk niet, vindt hij. Daarom is die zo lekker niet meer als vroeger, toen Hollandse Nieuwe nog echt uit Holland kwam. ,,Deze is me te rood op de graat'', zei de man. Dat klonk deskundig, al vond ik ze als leek toch erg lekker en zacht.

Dakgoot

Verstopte dakgoten, die haat ik. Zeker in de vroege morgen.

Cutting edge

,,Het begint al met kleine kinderen'', zei de stationskapper, die vanmiddag in een filosofische bui was. ,,Eerst leren ze lopen, en dan moeten ze stilzitten. Dan leren ze praten en moeten ze hun mond houden. Dan zijn ze vijf en dan horen ze dat Sinterklaas niet bestaat en God wel.''

Het was onderdeel van een langer verhaal, dat erop neerkomt dat mensen door egoisme gedreven worden, rijkaards met veel geld erger verslaafd zijn dan junks (,,want die kopen tenminste nog wat als ze een tientje hebben''), mensen enerzijds mopperen over bonussen voor directeuren en anderzijds applaudisseren voor voetballers die miljoenen krijgen, ook al zitten ze op de reservebank.

Hij had ook nog wat losse oneliners, die zo rap gingen dat ik er maar twee kon onthouden.

• Wie achter de kudde aanloopt, komt altijd in de stront


• Hoe ouder de bok, hoe harder de hoorn

Zelfs heb ik vrijwel niks gezegd, behalve dat ik hem gelijk gaf toen hij me op de man af vroeg: ,,Zo heb je het zeker nog nooit bekeken.''

Give me a hint of style

Vanwege het nummer 'Mugshots' van Godley en Creme was ik een tijdlang in de ban van politiefoto's, die ik op de studentenflat van iedereen maakte. Stuk wit papier tegen de kast, mensen ervoor, recht van voren, opzij kijkend, keihard licht erop en ook nog eens flitsen. Zwartwit, natuurlijk, want dat kon ik zelf afdrukken.

Christien is vandaag 50 geworden, en of we allemaal iets op wilden sturen voor een boek dat ze zou krijgen. Tussen de negatieven vond ik de volkomen vergeten mugshots terug.

Ze slaakte een kreeg van ontzetting vanmiddag toen ze die foto's terugzag. Ze waren ook wel heel erg onopgesmukt. Toch kreeg ik haar vrij eenvoudig zover dat ze ermee poseerde.



Overigens heb ik nu voortdurend 'Mugshots' in mijn hoofd. Ina, die er ook was, eveneens. En nadat we het refrein gezongen hadden zelfs een paar mensen die nog nooit van het nummer gehoord hadden. Give me a hint of style, give me the Kray profile, I know you know there's a mug in the shot.

Schouwens

Anne Feddema doet van alles. Hij schildert, hij dicht, hij kan heel goed Hitler en de hoofdpersoon uit Taxi Driver nadoen en wie een Leeuwarder ingesproken Tom Tom wil, moet hiernaartoe.

Hij schrijft ook verhalen in het Leeuwarders, een soort Nederlands waarin elk meervoud op een s eindigt, zelfs als het al een meervoud is: Boekens. Anne noemt dat een rococo-s.

Die verhalen las hij jaren voor Omrop Fryslan, nu is er een bundel staan. Gisteren is die gepresenteerd in het HCL. Hij had me dat een paar keer doorgebeld met de stem van Donald Duck, die hij ook kan nadoen.

Anne had zijn hondje, zijn gezin en zijn schoonmoeder meegenomen. Hij zou een verhaal voorlezen, begon te bladeren, grinnikte en zei: ,,Dit kon wel 'es een misdruk weze.'' Dat was het dus ook, paniek bij de uitgever, die in de doos grabbelde en daar verder vooral goede exemplaren aantrof.

Terwijl hij een verhaal voorlas over Jilles Kúkentsjebier en Ale de Skriemer, die op een schouwtje door Leeuwarder varen, verklapte Anne's vriendin Inge: ,,Die schouw is eigenlijk van mij. Maar we zeilen nooit samen, dat gaat nooit goed.''

Sneu vuurwerk

Bovenop de Oldehove stond vuurwerk klaar, om af te steken als Cambuur zou winnen tegen Roda JC vanavond. Maar Cambuur verloor, op het allerlaatst eigenlijk. Toch bewaarden ze het vuurwerk niet voor een andere keer, maar staken ze het af. Net of het er niet toe doet of iemand wint of verliest: vuurwerk krijgt hij sowieso.






Terwijl dat vuurwerk knalde liep het Oldehoofsterkerkhof, waar een paar duizend mensen de wedstrijd op een groot scherm hadden gevolgd, in hoog tempo leeg. Sommigen huilden. Er was niks meer aan te doen, Cambuur had verloren. Anneke Douma zong dan nog wel en meegezongen werd er ook, maar van harte ging het niet, de interesse was verdwenen.



Dat is verbazingwekkend met voetbal: weken lang wordt de spanning opgebouwd, iedereen kletst erover en staat uren in de rij om een kaartje te kopen. Maar als de zaak verloren is, is het ineens weg.




Oh ja: hij was er ook. Veel bewegen doet hij niet en zijn stem is wel eens beter geweest. Hij ziet eruit als iemand die ze vlak voor een optreden opblazen, en na het optreden laten ze de lucht er weer uitlopen. Hij hoopte dat Cambuur zou winnen, zei hij.


(Het enige dat ik me nog afvraag is wat die Amelander vlag daar deed, die in het stadion voor een reclamebord hing).

Schrief ma wat op

Goed nieuws! De film 'Andy, bloed en blond haar' van Frank Wiering, uit 1979, komt uit op dvd. Misschien. Er zijn zelfs plannen - maar ze zijn vaag - om de film opnieuw uit te brengen.

Dat vertelde Wiering gisteren zelf, na een vertoning van de film in het Filmmuseum in Amsterdam. Hierboven staat het eerste beeld, na de naam 'Andy' dan.

Ik was er met Meindert, Kees en Jaap. Destijds in de bioscoop heb ik hem gemist, maar later hebben we de schade ingehaald met thuiskijken, vooral sinds Kees een illegaal gebrande dvd op Marktplaats kocht.

Andy gaat over een onverschillige jongen uit Hengelo (,,de wereld is toch al kapot''), die naar Amsterdam gaat, een doortrapt fotomodel leert kennen, een paar moorden (of verwondingen) pleegt met een kaasbijltje, met het model teruggaat naar Hengelo. Ze zullen met zijn tweeen naar Parijs, maar dat loopt op niks uit: hij eindigt bij de politie, zij gaat per trein terug naar Amsterdam.

De vertoning in het Filmmuseum was exclusief, want regisseur Wiering was erbij. Hij vertelde waarom hij hierna nooit weer een speelfilm had gemaakt (,,te veel gezeur en gezeik'').

'Andy' had hem bijna drie jaar gekost en producent Matthijs van Heyningen 110.000 gulden. Eerst wilde hij hem De Nieuwe Ongevoeligheid noemen, maar daar weerhield collegafilmer Pieter Verhoeff hem van.

Omdat hij Bennie Jolink kende, kon hij muziek van Normaal gebruiken (voor de Hengeloscenes) en net zo was het met Herman Brood (voor de Amsterdamscenes). Brood voorspelde dat dit ,,een Nederlandse Midnight Cowboy'' kon worden.

Dat is-ie nooit geworden, maar de film bleef evenmin roemloos. ,,De film achtervolgt me'', bekende Wiering. Hij is er een paar jaar geleden nog ereburger van Hengelo mee geworden. ,,Al heb ik Hengelo in de film afgebeeld als een plaats waar je dood nog niet wilt liggen.'' In Hengelo kunnen ze niet te kritisch zijn: de enige andere film die daar volgens ons is opgenomen, Bon Appetit, kennen ze vermoedelijk niet.



Na afloop was er geen gelegenheid tot het stellen van vragen. Dat was wel aangekondigd en wij rekenden erop, maar Wiering, die ook al niet had meegekeken, verscheen niet meer. Misschien schaamt hij zich er toch een beetje voor.

Gelukkig zat hij op het terras voor het Filmmuseum, zodat we de illegale dvd van Kees konden laten signeren. Toen we aan Wiering vertelden hoe we genoten hadden en dat we hiervoor uit Leeuwarden waren gekomen, trok hij een gezicht als een Hengeloër die denkt dat hij voor de gek wordt gehouden.



Trivia: Andy Vrielink die de hoofdrol speelt weigerde kort daarna een vergelijkbare rol in 'Spetters'. Begin jaren tachtig kreeg hij kanker en lag hij in het Academisch Ziekenhuis in Groningen, tegelijk met Joop. Joop is er gelukkig nog, Vrielink helaas niet meer: hij overleed in 1990.

Boskabouter Sexclub

Niets doen als het mooi weer is geeft altijd schuldgevoel. Daarom ging ik fietsen naar het Bildt. Daar kom je de Elfstedenfietstocht, die vandaag is, zeker niet tegen, bedacht ik.

Een goede redenering, maar ik was vergeten dat er ook een pruttelbrommertoertocht was met honderden deelnemers, die me onderweg in een lange sliert inhaalden. Solexrijders rijden graag in clubverband - misschien omdat ze dan minder snel uitgelachen worden - en kleden zich dan allemaal gelijk. Leren jassen, slingers om, polo's met opdruk. Boskabouter Sexclub las ik achterop bij een groep. Bij nauwkeuriger lezen stond er Boskabouter Solexclub, wat meer voor de hand ligt maar minder interessant klinkt.

Ik heb er een filmpje van gemaakt met mijn telefoon, voorzover dat wilde, en dat op YouTube gezet.

Nadat al deze solexen me hadden ingehaald kwam ik ook nog drie keer een motortoertocht tegen, wat meer een SM-optocht is met al dat zwart leer en chroom. Overal zaten mensen in de berm, op klapstoeltjes of hun eigen motorkap, en zwaaiden. 't Was tenslotte mooi weer, dan moet je iets doen.

As time goes by

Ingrid Bergman is in de tuin tot bloei gekomen. Dat geeft me de kans om beroemde films na te doen, zoals hier op de foto. Deze is makkelijk (Curtiz!)

Ik had ook nog met een harkje strepen in de grond willen trekken (Hitchcock!) of er een gasaansteker bijhouden (Cukor!), maar ik heb geen hark en geen gasaansteker. Ik heb wel een bel - Hemingwayverfilming! - maar het is zo wel weer mooi geweest.