Kevin

Altijd als ik op Ameland kom, hebben mijn ouders een dode te betreuren, zo lijkt het soms.

Gisteren hebben ze, zoals mijn vader het omschrijft, ,,Kevin laten inslapen''. Kevin was een langharige kat, waarvan mijn ouders al jaren zeiden dat hij toch wel heel oud aan het worden was. Ze hebben hem een jaar of vijftien gehad.

,,Het kon nu echt niet meer'', zei mem. ,,Hij lag alleen nog maar, hij kon bijna niet meer lopen.''

Ze zijn er nuchter onder, maar komen er steeds op terug. Pa memoreerde zojuist dat hij Kevin de huiskamer niet binnen was komen lopen, wat hij rond deze tijd altijd doet.

,,Wat is dat nou voor raar verhaal'', zei mem terwijl ze mij aankeek met zo'n blik van wie-is-hier-gek. ,,Kevin is er immers niet meer. Die heeft een spuitje gekregen.''

,,Geen spuitje'', verbeterde pa. ,,Hij is ingeslapen. Dat doen ze met lachgas.''

Een nieuwe kat willen ze niet meer, zeggen ze. Misschien moet ik eens aankomen met zo'n schattig pasgeboren katje, kijken hoe standvastig ze zijn.

Haast 100.000

Dit weblog begon in mei 2003, toen ik een jaar vrij had genomen en naar Canada was afgereisd. In plaats van ansichtkaarten zal ik maar zeggen. In november vond ik uit hoe je er een teller op kon zetten.

De echte honderdduizendste bezoeker is dus eigenlijk al op deze website geweest, maar de komende dagen is de honderdduizendste te verwachten die door de teller is bijgehouden. Voor grote weblogs mag dat een kleinigheid zijn, voor een stapel ansichtkaarten is het niet gek.

Journalisten en drank

Met een groep collega's gingen we dit weekeinde wat cafe's langs, met als opvallendste 't Klavertje, op het Reigerplein. Dat is tussen de Weaze en McDonalds, of nog preciezer, tussen de peeskamers.

,,Noiken! Noiken!'', moedigden een paar rondhangende mannen ons dan ook aan, maar we kwamen voor een biertje.

,,Jou binne fan de Liwwadder Krant!'', zei de barvrouw, toen ik een rondje bestelde. ,,Jimme binne hier wel eerder weest.''

Dat klopte: twee jaar geleden was er net zo'n kroegentocht en toen staken we hier ook aan.

,,Dat heb je goed onthouden'', zei ik een beetje verbaasd.

,,Ja, maar ik hew je oek op tillevisie sien'', legde de vrouw uit. Tegen de macht van de beeldbuis legt een krant het altijd af.





De tocht ging vooral langs nostalgische cafes (De Ossekop, Oranje Bierhuis) en we waren volgens mij rustig en beheerst.

Toch zei iemand op een terras zondag tegen een collega: ,,Nou, de Leeuwarder Courant was ook op stap.'' Zo heb je eer van je werk.

Pokeren

Zou ik een tweede keer gaan pokeren? Er kwam een uitnodiging, maar na mijn eerste pokeravontuur moest ik er even over nadenken.

Bij dat nadenken stuitte ik op Jorn Walthaus. Ik ken hem niet (oma had er vast geen problemen mee gehad), maar hij blijkt een grote Nederlandse pokeraar te zijn. Hij is een Walthaus die het wel goed kan, kortom.

Hier staat een interview met hem met zoveel jargon dat je er niets van begrijpt. En ja, bij neef Jorn kan ik natuurlijk niet achterblijven...

They Drive By Night

Deze foto komt uit 'They Drive By Night', een film uit 1940 over vrachtwagenchauffeurs. Al jaren heb ik er wat geluidsfragmenten uit en ik heb op uitnodiging een keer een gedichtje geschreven met dezelfde titel, maar ik heb hem nu net pas voor het eerst gezien.

Humphrey Bogart zit erin, George Raft (links op de foto) en Ann Sheridan (het neusje achter George Raft). Zij heeft de beste teksten, van die mij-hoef-je-niks-wijs-te-maken-opmerkingen die vrouwen vaker maken in films uit de jaren veertig.

,,You believe in love at first sight?''

,,It saves a lot of time.''

Hoe dan ook: even een filmkwis. De foto lijkt nogal gewoontjes, maar er is iets aan de hand met Bogart. Of Paul Fabrini, zoals hij hier heet.

a: hij is gestopt met roken
b: hij heeft een haarstukje
c: hij heeft maar een arm
d: hij is gestopt met drinken

Mail het maar.

Montecristo Habana

Het jureren van Teake bij de taartenwedstrijd beloonden we met een speciale sigaar, uit de winkel in de Sint Jacobsstraat, die ze in een humidor bewaart. Ook die sigaar is door Teake gejureerd, zo blijkt uit zijn e-mail van zojuist:

Gisteravond om tien voor elf heb ik (met een luciferhoutje) de Montecristo Habana aangestoken. Prima omstandigheden. Alleen in de kamer, kussentje in de rug van allernoflikste stoel en halverwege boek Langzame man van J.M.Coetzee. Nooit eerder iets van gelezen.

Aardig boek trouwens. En wel heel toepasselijke titel. Een Montecristo Habana moet vooral langzaam genoten worden. Je kent dat soort blabla wel van onder andere wijnkenners en sigarensnobs. Toch is er wel wat van waar, van die kwaliteit.

Het was een heerlijke sigaar en ik heb er ruim een uur over gedaan. Je kunt per bladzijde Langzame man één trekje nemen en dan nog blijft de sigaar gewoon zachtjes doorsmeulen. Het was me een waar genoegen.

Vijf keer as afgetikt, zoals je op de foto kunt zien. Dit zijn dus de resten. Ashes to ashes of zoiets. Tot de volgende taartendag. Voor een volgende Montecristo Habana zal ik zeker wederkeren.

On the buses

Zelfs van belabberde telefoonfotos is nog wel iets te fotoshoppen. Dit aan elkaar geplakte panorama is het Oranje Bierhuis gisternamiddag, waar de bezoekers moedig buiten bleven zitten tot ze bijna aan de stoelen vastvroren en ze een excuus hadden om naar binnen te gaan.



En dit is een dubbeldekker, geparkeerd op de Prins Hendrikbrug waar een aardig Engels stel op de begane grond pizza's bakt, die klanten op de top level eten. Ze zijn heel lekker, ze kosten maar €7,50 en je neemt je eigen drank mee.



Die donkere vlek links van het midden, onderin, is het restje van een niet helemaal weggefotoshopte Brit uit Yorkshire, die niet bij het stel hoort maar er een beetje bij rondhangt.

Lentestorm

Rita stuurde wat foto's uit Houston: ,,We hadden noodweer vandaag, onweer, hoosbuien, tornado's, windstoten. We zijn er met de truck even op uit gegaan en ik heb geprobeerd wat foto's te maken vanuit een rijdende auto.''

M. Hulot fume une pipe

In de Cinematheek van Parijs vertonen ze deze weken alle films van Jacques Tati. Daarvoor is een poster gemaakt met een foto van Tati in zijn beroemde rol als Monsieur Hulot. De foto komt uit 'Mon Oncle', een prachtfilm overigens.

Maar de Franse metro had er een probleem mee, want op de foto heeft Hulot een pijp in zijn mond. Dat heeft hij bijna altijd. En roken, dat mag niet in een openbare ruimte en je mag er ook geen reclame voor maken. Dus heeft Métrobus van de pijp een windmolentje laten maken.

Zelfs oud-minister Claude Evin, aan wie Frankrijk het rookverbod dankt, noemt het ridicule. (De foto is van AFP)

Midnight and the stars and you

In het filmzaaltje van het Dagblad van het Noorden zat ik bij een presentatie van Oscar Kneppers, die het blad Bright heeft bedacht, over elektronische gadgets.

Hij liet een filmpje zien, dat hem tot het hippe blad geinspireerd had, vertelde hij. Het was een gelikt, beetje kil filmpje van Joseph Kosinski, dat zo uit een door Apple ontworpen wereld lijkt te komen.

Tussen alle bleke villa's en lange wegen door dook de Colorado Room uit het Overlook Hotel op, uit de film The Shining. Het was kort, maar onmiskenbaar.

Inmiddels weet ik, dat Kosinki een reclamefilmer is, die nu werkt aan zijn eerste speelfilm, Tron 2.0. (Tron was een van de eerste films die grotendeels uit de computer kwam en de muziek was van synthesizerartiest Wendy Carlos. Die maakte ook de intromuziek van The Shining.)

Maar wat deed het Overlookhotel in die video?

Dat filmpje dat de man van Bright vertoonde is eigenlijk een opsomming van werk van Kosinski. En dus ook van de video die hij maakte over iSPEC, een niet-bestaande bril waarmee je als het ware in een film kunt stappen.

Je moet er The Shining voor gezien hebben om het te waarderen, maar dan is het prachtig. Was die bril maar echt.

Overigens zijn er subtiele verschillen. Daar linksachter bij de haard hangt in de film geen opgezette hertenkop, maar een van een bison.

Op klompen door Amerika

In Damwoude gebeurt in het algemeen niet al te veel, dus toen ik Klasina zoende bij het binnenkomen van gereformeerde kerk De Ontmoeting deed de hele zaal 'Oeh!'. Alsof er heel wat aan de hand was. Ik schat dat er een vrouw of vijftig was, mannen waren er verder niet bij. Een hele wc voor mij alleen.

Al een jaar geleden had Klasina me uitgenodigd om de plattelandsvrouwenvereniging hier over de krant te komen vertellen. Vroeger was ze onze oppas in Hollum en heette ze Visser. Inmiddels heet ze Dijk, spreekt ze Fries en is ze oma. Ze stond me bij de deur op te wachten, want omdat er bruggen open stonden en we eerst bij de verkeerde kerk stopten waren we op het nippertje (Jantien was mee).

Tijdens de bijbellezing waar deze vergadering mee begint schoof Klasina een foto naar me toe die ze had meegenomen, met ons beiden erop.



,,Waar is dat?'', vroeg ik, want ik herken het behang niet.

,,Bij jullie thuis'', zei ze.

Raar, dat kleine jongetje, dat nog ergens in mij moet zitten. Verstopt zo'n kind zich in je onderbewustzijn of verdwijnt het als je groter wordt? Raar ook, dat Klasina toen eigenlijk ook maar heel jong was. Ik dacht dat ze veel ouder was - dat heb je ook altijd met kleuterjuffen als je die later tegenkomt.

De notuliste vertelde over de vorige spreker, een vrouw die op de fiets, met klompen aan, door de Verenigde Staten was gereisd. Volgens mij overtref je zoiets niet met een verhaaltje over de krant en hoe leuk het is om daarbij te werken, maar het ging er geloof ik toch aardig in. Zelfs al telde de zaal minstens zoveel Friesch Dagbladlezers als abonnees van de Leeuwarder Courant.

Mission Control

In Buren gebeurt het tegenwoordig allemaal, en ik hoor het meestal via Rita in Houston. Zo vertelde ze me dat haar neef Matthijs een betonnen bankje op zijn benen heeft gekregen, dat niet vast bleek te zitten.

Hij heeft, mailde hij me zelf, bij het ongeluk van twee weken terug een scheur in de linkervoet ,,in de groeischijf van m'n enkel'' (geen idee waar dat zit) en zijn zijn rechtervoet in het middenvoetsbeentje. Dit is hem, nu:



Mijn collega, die zich vorige week ook al over de teruggevonden trouwring boog, schreef er een stukje over. Als je het uit hebt denk je, waarom maken ze die banken niet als een massief blok, dan vallen ze nooit meer om.

Matthijs krijgt bank van 700 kilo op zijn benen

Door Robert Jan Speerstra

BUREN - Ruim twee weken geleden kreeg Matthijs Rijpstra (12) uit Buren op Ameland een zware betonnen bank op zijn onderbenen. Die zitten nu in het gips. Zijn vader wil dat de gemeente de banken, die ook op andere plaatsen los op de waddendijk staan, vastschroeft aan de dijk.

Gisteren ging hij voor het eerst sinds zijn bizarre ongeluk weer naar school. In het gips en op krukken. Eind maart was Matthijs met wat vrienden aan het ‘kloten' bij de zware betonnen banken op de ‘Bure Steiger', op de waddendijk recht onder Buren. Hij ging aan een van de rugleuningen hangen en begon wat te wippen. Dit ging jammerlijk mis. De ruim 700 kilo zware bank kantelde en Matthijs kwam met beide benen klem te zitten onder het beton. In zijn rechter voet brak hij een middenvoetsbeentje, van zijn linker enkel raakte de groeischijf beschadigd. Omdat de bank eventjes terugkantelde, kon hij net onder het gevaarte vandaan komen.

,,Een klein kind had het niet overleefd'', zegt zijn vader Chris. ,,Er staan daar drie of vier van die bankjes los op de dijk. Ze zijn gek genoeg niet vastgezet. En de leuningen, die pas zijn aangebracht, werken als een hefboom. Tuurlijk, het is in de eerste plaats de eigen schuld van Matthijs. Maar eigenlijk zou de gemeente dit anders moeten doen.''

De vader van Matthijs hoopt dat de gemeente in ieder geval de vervoerskosten naar het ziekenhuis in Dokkum vergoedt. ,,Ik wil er geen slaatje uit slaan. De kosten zijn bijzaak. Ik wil voorkomen dat anderen hetzelfde overkomt.''

Volgens woordvoerster Petrina IJnsen onderzoekt de verzekeringsmaatschappij van de gemeente of Ameland aansprakelijk is. Die kans is klein, denkt zij. ,,Van het waterschap mogen wij de banken niet vastzetten in de dijk. Er is ook nog niet eerder een ongeluk gebeurd met die banken.''

Wetterskip Fryslân voelt zich evenmin verantwoordelijk. ,, Als het aan ons ligt, staan er nergens banken op de dijk. Als er wel banken op de dijk staan, zou tijdens een storm het water via de gaten in het dijklichaam binnendringen. Zo kan het zand in de dijk weg spoelen.''

Volgens Chris Rijpstra valt dit allemaal wel mee. ,,Die gaten hoeven toch maar een paar centimeter de dijk in?'' Matthijs' vader wil meer leed voorkomen. Dat is alles, zegt hij.

Haar noem ik Charlotte en hem noem ik Bas

Vlak onder het dak achter zit een vierkante uitsparing in de muur. Vorig jaar vermoedde ik dat er duiven door naar binnen vlogen, nu weet ik het zeker, want ze hebben er een nest. Als je boven zit hoor je het gepiep en gescharrel van vers ouderschap. Als de kleintjes de deur uit zijn laat ik het dichtmaken want het is vast slecht voor je huis.

In de schemer, als de kleintjes kennelijk slapen, zitten pa en moe roerloos buiten. Je ziet ze haast niet, daarom heb ik ze in de foto wat vergroot. Ik weet niet of duiven van avondrust kunnen genieten, maar ze geven er een rake imitatie van. Al kan het ook pure uitputting zijn.

Let Them Eat Cake - aflevering drie

,,Het aanbod was heel gevarieerd'', stelde Teake Zijlstra vast, gisteren eenmansjury van de taartenbak en -proefwedstrijd bij mij in de keuken. Die is twee keer eerder gehouden, maar vorig jaar gek genoeg niet.

Tien taarten waren er deze keer, die er op een enkeling na (,,New Orleans na Katrina'', omschreef een van de proevers) prachtig uitzagen.




Zo kwam Lolkje, tevens organisatrice, met een taart waarop vier vogeltjes van chocolade en een heleboel eieren. Er was ook een enorme massa chocola in verwerkt, er zat spijs in en een soort jam en minstens een pakje boter. Een van de proevers noemde de taart ,,een onneembaar fort''. Want het oordeel van het publiek was weer niet mals.



Gryts, die voor het eerst meedeed en daarom Jacco tot diep in de nacht voor de oven had gezet, kwam ook met een taart met veel chocolade erin, die ze binnenbracht op een spiegel van Ikea. Een prachtige presentatie, die niet naar behoren werd gewaardeerd. Want het publiek beoordeelde hem als 'saaiste taart'.



Hoge waardering was er bij de jury over de meringue van Hidzer, waar iedereen wat verbaasd over was. Niemand had dat achter Hidzer gezocht, daar komt het op neer. Het deed Teake (wit overhemd, hier leest hij zijn afgewogen juryrapport voor) terugdenken aan zijn tijd bij de Holland Amerika Lijn, waar hij derde patissier is geweest.



Publiek en jury waren het eens over de lekkerste taart. Die kwam - net als vorige keer - van Tryntsje. Zij mag zich Lekkerste Taart 2009 noemen en doet dat waarschijnlijk ook.



Hoewel er ook een aanmoedigingsprijs was voor jong talent, die naar de zeer, zeer zoete, met glazuur en smarties versierde taart ging van Annie, was het aanwezige jonge talent toch vooral geinteresseerd in Pinocchio op de Giant Plasma.

Een potje breken met Imca

Imca Marina, die een soort Amelandse is, was net in de Grote Kerk bij de opening van de tentoonstelling Scherven & Geluk, die te zien is in het Princessehof. Ze zou het openen door iets stuk te gooien, maar dat mag niet in die kerk, al hebben de grafstenen die er de vloer vormen volgens mij meer te lijden van eeuwenlang schuifelende voeten dan van een keer een brekend bord of potje.

Ze kan erg goed enthousiast begroeten, ook al zag ik haar voor het laatst in 2002, toen ze een bundeltje met gedichten van Ameland presenteerde. Ze zegt dan dingen als ,,Jij bent een van de vijf beste journalisten die ik ken''. Ik ken er zo vijf betere, maar vriendelijk is het wel. De foto is van LC-journalist Catrinus van der Veen.

In de ban van de ring

Rita stuurde vanuit Houston een mailtje met foto's van haar ouders, Yeb en Johanna. Yeb is al 46 jaar zijn trouwring kwijt en die is nu in Buren teruggevonden. Yeb heeft hem weer om.

Dat hoor je dan uit Texas, je vertelt het een collega in Leeuwarden en even later is er onderstaand stukje op de website van de krant en in de krant zelf, die weer heel Friesland doorgaat. Magisch ding, nieuws.

TROUWRING TERUG NA 46 JAAR, VERPLICHTINGEN OOK

BUREN - Hij had de hoop opgegeven. Lang geleden al. Toch heeft de 77-jarige Yeb Anema uit Buren op Ameland plotseling zijn trouwring terug. Na bijna 46 jaar.

,,Een week of twee heb ik die ring gedragen, in 1963, ons trouwjaar'', zegt Anema. ,,Toen raakte ik hem kwijt bij bouwwerkzaamheden. Mijn vrouw Johanna was niet blij. Ik dacht nog: ring weg, verplichtingen weg. Maar zo werkt het niet.''

Dorpsgenote Nienke Molenaar vond de ring, met hierin gegraveerd de naam Johanna en de trouwdatum, tijdens het werken in de tuin. Een vergeefs rondje langs verschillende eilander Johanna's volgde. Met wat hulp van de gemeente wist haar man Bernard Molenaar Yeb en Johanna Anema donderdag toch te vinden.

In de ban van de ring II

Mail uit Texas:

Nou, het artikel in de LC heeft wat teweeg gebracht. Er belde een vrouw die plat Fries sprak vandaag en die mijn vader vertelde dat zij 46 jaar geleden op Ameland op vakantie was en toen bij mijn vader wel patat haalde. Hij had zo'n caravan in Buren bij het strand staan waar hij ooit in begonnen is, zelf aardappelen schillen en in friet-vorm snijden en zo patat bakken.

Ze had het artikel in de krant gelezen en heeft z'n telefoonnummer opgezocht. Maar ze had niet veel tijd want ze moest weer ,,nei de kei ta".

Toen belde er een oude tante die het ook had gelezen.

Toen kwam fotograaf Jan Spoelsta langs, ik weet niet waar dat voor was.

En 's middags belde er weer een Friese vrouw die vroeg hoe het precies in elkaar zat, mijn vader dus het hele verhaal weer doen zonder te weten wie hij aan de telefoon had. Hij dacht iemand die ooit in hun bungalow gezeten had.

Nadat hij het weer in geuren en kleuren verteld had vertelde ze dat ze van Radio Fryslan was en vroeg of hij dat verhaal wel op de radio wilde vertellen. Hij wilde er nog even over nadenken want hij wilde ook weer niet teveel publiciteit had hij gezegd. Ik heb gezegd dat hij dat wel moet doen. Hij kan heel mooi vertellen, vooral in het Fries.

Lego camera

Sinds hij in januari werd aangekondigd, is de Lego camera niet meer uit mijn gedachten geweest. Hij ziet er zo lekker uit, daar komt het van. Al kun je hem niet uit elkaar halen, je kunt er wel andere legoblokken in verwerken. Hij is alleen pas in de herfst te koop...

Oh Oldehove

Leeuwarders praten graag over vroeger en op de Liwwadderdag, die eens per jaar in Zalen Schaaf gehouden wordt, kunnen ze dat in groepsverband doen en er boekjes over kopen. Er waren ook oude ansichten te krijgen en schilderijtjes van de Oldehove.

Ik kwam pas toen het al bijna afgelopen was en het tweepersoonscombo hun sfeermuziek vooral voor lege tafels speelde. Klaas verzekerde me dat het heel erg druk was geweest. In de foyer draaiden ze 'Oh Oldehove' en het handjevol mensen dat nog aan de bar stond zong mee: ,,Kien wat staast weer skeef''.

Bij de chipmasters

Pokeren is een ingewikkelde manier om je geld aan iemand anders te geven. Ik weet het, want ik heb het gisteren voor het eerst gedaan in een stijlvol Geheim Cafe in Leeuwarden, waar gerookt mocht worden en de hele avond Bette Midler is gedraaid.


,,Ben jij niet zenuwachtig?'', had Olga me van tevoren gevraagd. Zij was het wel, ze had zelfs hartkloppingen. Anderen liepen gespannen heen en weer.

Het ziet er heel filmisch uit, vooral omdat mensen er soms een zonnebril bij opzetten of een petje, en ze er geconcentreerd bij zitten. Voortdurend wordt er over de regels en de telling gesproken.

Het kaarten zelf gaat op een gewijde manier: ze worden geschud met machientjes en daarna mag er aan het boekje speelkaarten niets meer veranderen. Als iemand uitdeelt en er gaat iets verkeerd, begint iedereen te joelen dat er een nieuw boekje kaarten moet komen.

Het verdelen van de chips is ook een ritueel: ze komen uit een koffertje met een voering van schuimrubber en ze zijn er in vijf kleuren met verschillende waardes. Die waardes doen er weinig toe: je kunt alleen een vaste hoeveelheid kopen en niet bijvoorbeeld 1 chip van 100 of zoiets. Wie de meeste chips heeft mag zich chipmaster noemen.



Al had ik er af en toe best veel (kijk maar op de foto, hoewel dit bij anderen vergeleken klein grut was), chipmaster ben ik nooit geworden. Omdat ik de chips uiterlijk zorgeloos verloor vroegen anderen voortdurend of ik het wel leuk vond. Een van de deelnemers ried me aan het eind van de avond fluisterend een website aan, waar je gratis het pokeren kunt oefenen.

Mijn eerste kievitsei

Vanmiddag vond ik mijn eerste kievitsei. Het lag tussen de watten in een schaaltje op een tafel in de felle namiddagzon in het kantoor van Geart de Vries, de directeur van het Leeuwarder Gemeentearchief.

Iedereen blij

Allemaal feestjes in de stad gisteravond, op een gebiedje van honderd vierkante meter.

1: een koe

In de Weerd, voor café Big Ben, stond een koe, fors als een stier. Er stonden wat jongens bij te roken. De koe bewoog loom met haar kop en knipperde nu en dan. Het was een pop met een motortje erin.

,,We hebben een themafeest'', zei een van de jongens. ,,Boer zoekt vrouw.''


,,Het lukt zeker niet zo goed'', zei ik. ,,Er staan hier helemaal geen vrouwen.''

,,Binnen wel'', zei de jongen trots. Hij wilde niet bij de koe gaan zitten om te melken.

,,Ik ben geen echte boer'', bekende hij.

2: vuurwerk

Op het Gouverneursplein lag een grote berg papiersnippers, resten van een vuurwerk. Het rook er nog een beetje naar. Een man veegde het aan.

,,Dit was vuurwerk voor Leeuwarder Dakar'', zei hij. ,,In drie weken heen en weer.''

Verderop stond de auto, beplakt met stickers.

3: subsidie

In de Ierse Pub zat iedereen die betrokken is bij de website Froeks.tv, te vieren dat die site de komende twee jaar subsidie krijgt (€280.000).

Ik had Jacco al gefeliciteerd via Twitter en zei dat dat nu niet nog een keer hoefde waarschijnlijk.

,,Je bent toch een vriend'', zei hij getergd. ,,Dan geef je een hand.'' Twitter kan dat gewone mensencontact kennelijk nog niet helemaal vervangen.

,,Krijg ik ook een zoen?'', vroeg Jacco, maar er zijn grenzen.

4: filmhuis

Allemaal raadsleden kwamen het café binnen. Ze hadden net over de verhuizing van het Filmhuis vergaderd. Erachteraan kwamen de bestuurders van het Filmhuis. Allemaal waren ze blij: het krijgt €1,9 miljoen om naar het nieuwe Fries Museum te verhuizen.