Pake

Mijn pake reisde veel, maar over Curacao heb ik hem nooit gehoord. Daarom was het een verrassing, om tijdens een van onze rondleidingen daar, ditmaal in de openbare bibliotheek, 'Literair werk uit vorige eeuwen' te zien staan. Ik zocht er niet om, ik zag het ineens.

Pake schreef dat met A.J. Schut die uit Nijmegen of zo kwam, ik ben daar als kind een keertje geweest. Het vervolgdeel 'Boeken uit onze eeuw' stond er niet, maar misschien was het ook wel uitgeleend. Want het zijn een soort uittrekselboeken, en daar heb je als scholier altijd wat aan.

Landverraad

Vandaag is mijn eerste werkdag bij de School voor Journalistiek in Zwolle, onderdeel van scholencomplex Windesheim. Je moet skoel zeggen begreep ik uit de welkomstspeech van directeur Ben Huiskens, op zijn Engels dus.

Hier geef ik het komende jaar twee dagen in de week les aan eerstejaars, die nu nog buiten staan te luisteren naar een ouderejaars met een megafoon, vanwege de introductie.

Het is allemaal introductie, ook voor de leerkrachten. Ik moest als nieuweling wat over mezelf vertellen en kreeg meteen een bos bloemen, ook al heb ik nog niks gedaan.

Vorige week deed ik echter een vervelende ontdekking. Ik geef les op maandag en dinsdag. En dit jaar vallen 4 en 5 december ook op maandag en dinsdag, de dagen waarop ik al jaren Sint Nicolaas ben in Ballum en Hollum.

Met een bezwaard gemoed belde ik zojuist beide scholen op, om te vertellen dat ik dit jaar niet kan vanwege de skoel.

,,Kun je dan niet spijbelen?'', probeerde juf Elisa nog.

Geen rit te paard door Hollum dit jaar, geen Nobeltje na afloop in Ballum, geen kinderhandjes en tekeningen... Het voelt een beetje als landverraad. Sorry.

(De foto is van vorig jaar in Hollum)

Snek

Onderweg over Curacao werden we door onze speciale literaire gids Frank Martinus Arion gewezen op bouwsels met het opschrift Snack of Snek. Je zou zeggen, dat zijn de cafetaria's van het eiland, maar er is volgens Arion meer aan de hand.

,,Het is een bar waar Dominicaanse vrouwen met je komen praten'', legde hij uit. ,,Die proberen je aan het drinken te krijgen.''

,,Ah!'', zei Philip Freriks, die een man van de wereld is. ,,In Nederland noemen ze dat animeermeisjes.''

,,Dat gaat hier verder dan animeren'', lachte Arion.

Of het wel helemaal waar was, weet ik niet, tenslotte is Arion een schrijver. Veel snacks zagen er buitengewoon onschuldig uit, vonden we. Wel was het een aanmoediging voor de Telegraafcollega en mij om allerlei reclameleuzen te bedenken, van 'Sneks en drugs en rock and roll' tot 'Safe sneks' - voor de McDonalds die op het eiland ook overal zijn.



Ik heb er geen foto van, maar wel van deze winkel in Willemstad met een eigenaardige titel. Eigenaardig voor wie weet wat rimmen betekent, dan. En dit is ook al Rim Jim nummer 2, dus hij heeft de handel vermoedelijk van zijn vader overgenomen.

Ver weg

,,Kom je nu helemaal uit Leeuwarden'', vroeg Hilde van het CPNB (collectieve propaganda voor het Nederlandse boek) gisteren medelijdend op Schiphol.

,,Ja'', zei ik. ,,Ik moest er al vroeg uit want ik moest eerst de sledehonden nog aanspannen.''

Maar ik was er, op Schiphol, want ik ben met een persreis mee van het CPNB, voor een grote actie die ze later dit jaar houden. De reis gaat naar Curacao, waar ik inmiddels ben, een warm eiland (het is hier altijd rond de dertig graden, heb ik begrepen, Antillianen wennen in Nederland nooit aan de temperatuur), in het meest luxe hotel waar ik ooit heb geslapen.



Het heet Floris Suite Hotel en is in zijn geheel ingericht door Jan des Bouvrie. ,,Die heeft meer hotels op het eiland ingericht'', vertelde Petra, die een reisboek over het eiland heeft geschreven. Van mijn kamer, nummer 61, heeft hij in elk geval wat moois gemaakt.

Het is een slaapkamer met een enorm bed, een gangetje met douche (geen bad, daar doet Jan niet aan kennelijk) en aan de andere kant van dat gangetje een keuken en een minihuiskamertje.



Daar is dan weer een balkon achter, met uitzicht op het zwembad. Nieuwslezer Philip Freriks, die ook mee is, lag gisteravond direct al in dat zwembad met zijn vrouw.

,,Wat een luxe kamer'', riep ik uit.

,,Dan moet u die van hem eens bekijken'', zei de hotelman die met me was meegelopen. ,,Hij heeft de bruidssuite.'' Hij wees op John Jansen van Galen, die ook mee is. (Ik ben zelf, vrees ik, de enige niet-bekende deelnemer). Ik was meteen alweer een beetje jaloers, tot ik de bruidssuite zag. Die was precies zoals mijn kamer, alleen zat er een vierkant rek rond het bed. Alsof het een hemelbed was met de hemelbekleding eraf gehaald. Of een bed met een fitnesstoestel eromheen.

Het hotel is vast duur, want de internettijd is hier ook aan de prijs. Vandaar dat ik later wel meer meld, met foto's.

Supermarkt


,,Lowlands is een supermarkt'', zei een jongen met IQNY op zijn T-shirt. ,,Je kijkt wat er zoal te koop is.'' Een goede raad: zo heb ik er ook rondgelopen.




Want ik ben een popmuziekleek. Dat bleek wel toen ik opmerkte dat ik Muse de leukste band vond die ik dit weekeinde zag. (De foto komt van de 3voor12 website).

Een overdreven theatrale alles-uit-de-kastband met pompeuze nummers en een zanger die de liefdesbaby had kunnen zijn van Freddy Mercury en Brian May, de zanger en de gitarist van Queen. Maar die band was eigenlijk 'bagger', zei Jaap, die veel meer met pop heeft dan ik.




Bij Placebo stond een jongen achter me met een fles in zijn hand waar hij af en toe een teug uit dronk. Toen ik het etiket probeerde te lezen, bood hij me een slok aan.

,,Wat drink je?'', vroeg ik.

,,Whiskey'' zei hij en hield het etiket in het licht. Het was Southern Comfort. Nadat hij het getoond had viel hij min of meer achterover en bleef op de grond zitten.

,,Pas maar op, zo mis je alles van Placebo'', zei ik.

,,Dit is de derde keer dat ik Placebo zie'', zei hij achteloos. ,,Eerst op Pinkpop, toen Roskilde en nu hier.''




Een jongen vroeg ons of we een tip voor hem hadden voor die avond.

,,Je moet mij niks vragen´´, grinnikte Barend. ,,Ik ben veel te oud. Je moet hem vragen´´, en hij wees op Jaap.

,,Je moet in ieder geval naar Iggy Pop´´, zei Jaap met gezag.

De jongen keek hem stomverbaasd aan.

,,Iggy Póp?´´, herhaalde hij.

,,Dat is de Elvis Presley van de jaren zeventig´´, legde Jaap uit. Je moet ernaartoe om later tegen je kleinkinderen te kunnen zeggen dat je erbij bent geweest´.´´

De jongen keek of hij twijfelde.

,,Je kunt ook naar Scissor Sisters´´, bracht Klaas naar voren.

Daar leefde de knaap van op. ,,Daar wil ik wel naartoe!´´, zei hij. ,,Hoe laat zijn die?´´

De Scissor Sisters begonnen een half uur later dan Iggy. Hij beloofde plechtig eerst even bij Iggy Pop te zullen kijken.

(Weer zoiets: van Iggy Pop ken ik alleen ´Lust for life´, want ik ben nog van de generatie die Toppop keek en zag hoe hij daar de decoratieve potpalmen aan flarden trok. Dat zou hij nog steeds kunnen, want het is een hyperactieve halfnaakte huppelaar die een beetje krom staat en de hele tijd in beweging is. Planten gingen er niet aan, maar hij duwde wel een gitarist omver.)



We waren er met het VW-kampeerbusje van de ouders van Hidzer (die rechts op de foto staat), met geblokte gordijntjes, een gasstelletje en al. Het was alsof we twintig jaar terug in de tijd waren gereden.

Lowlands

Even een linkje: vorig jaar ging ik met collega Niels Rigter en een groep Lonsdalejongens naar Auschwitz. Wij staan links op de foto, ter plekke gemaakt door een van onze jongens.

Niels zit nu bij Omroep Flevoland, waar hij itempjes presenteert zoals dit over Lowlands. Het ziet er heel profi uit, vind ik. Dit weekeinde ga ik ook naar Lowlands.

Met de jongens is het overigens ook goed gekomen. Twee van hen zijn deze zomer terug gegaan naar het kamp, maar nu als gids, voor een buurtwerkproject. De jongen met het petje op de foto kwam ik bij Oerol op Terschelling tegen, waar hij op een camping werkte. Hij gaat het leger in, net als nummer vier, nog net zichtbaar uiterst links.

Skûtsjes

Van skûtsjesilen weet ik niet meer dan dat er twee keer, achter elkaar, door Friesland geraced wordt met boten die aan allerlei folkloristische eisen moeten voldoen. Een echte sport is het geloof ik niet, het is meer iets voor een uitje. Ik ben wel eens wezen kijken, je eet een ijsje, je koopt een biertje en je tuurt naar zeilen in de verte.

Maar ik ken nu Wietse, die meezeilt en me de basis kon bijbrengen. Eerst heb je de SKS, waar allerlei oude schippers aan meedoen die heel veel drinken. Dan heb je de IFKS, dat is nu, met schippers die de kost verdienen met varen. Dat zijn, zegt Wietse, de echten.

Ik heb nu een paar dagen getracht het te volgen, via de krant of de radio. Inmiddels ben ik de kluts alweer helemaal kwijt. Boten heten de ene keer naar de plaats van herkomst, dan naar de schipper en dan weer hebben ze zelf een naam. Dan zijn er ook nog allerlei klassen, Grote A, Kleine A, weet ik veel.

,,Je mag wel eens op de volgboot mee'', zei Wietse nadat ik hem radeloos een sms had gestuurd. Daar zeg ik geen nee tegen, maar toch vrees ik dat er aan mij geen groot skûtsjekenner verloren gaat.

(De foto heb ik van een website van de IFKS gejat en een beetje bewerkt)

Geschiedenis van de schilderkunst





Het moet op een dag als vandaag geweest zijn dat het pointillisme is uitgevonden, gewoon in de Prinsentuin in Leeuwarden.

Handen & ogen

Niemand had een paar jaar geleden durven voorspellen dat Douwe als vader op de bank zou zitten. Maar sinds zondag hebben hij en Gabrielle een dochter, Annabelle.

,,Is het een mooie baby?'', vroeg ik toen Douwe deze week belde.

,,Mensen zeggen van wel'', zei Douwe.

Daarom ging ik vanmorgen zelf maar even in Scheveningen kijken.

,,Op wie lijkt ze?'', vroeg ik.

,,Op mij'', zei Gabrielle, die er meer kijk op heeft dan Douwe. ,,Maar de ogen heeft ze van Douwe. En de handen en de voeten ook, want ze heeft lange vingers.''



Ik zie het niet hoor, maar ik geloof het meteen.

Taliban-dia´s

,,Je kunt het niet missen'', had Ellen al een paar keer over de telefoon gezegd. ,,Het is gewoon aan de weg naar Kubaard, de eerste boerderij rechts. Er hangen slingers in de struiken.''

Dat was makkelijker gezegd dan gedaan want er zijn - dat wisten Ellen en ik niet - twee wegen die vanaf Wommels Kubaard in leiden. Pas nadat ik bij allerlei wildvreemde boeren het erf was opgereden kwam ik daar achter.



Bij de boerderij waar Jacco en Gryts een hip schuurfeest (entree: een fles wijn of een sixpack bier) gaven hing inderdaad versiering in de struiken, van dat spul waar je ook lichtgevende armbanden kunt maken (zoals op de foto van Gryts, hierboven).




Er waren dj´s - waaronder Jacco zelf, links - en twee bands waarvan eentje uit maar 1 muzikant bestond.



Die eenmansband volgde meteen na wat plaatjes van de Zangeres Zonder Naam, en barstte los in een boos lied vol ´Motherfucker´.



Op de muur werden nieuwtestamentische plaatjes geprojecteerd, zo van de zondagsschool. Tenslotte is Kubaard het dorp waar Jacob Noordmans vandaan komt, de oud-hoofdredacteur van de Leeuwarder Courant die er nog wekelijks een christelijke overdenking in schrijft. Het Heinekenetiket had iemand op de muur geplakt.

De broer van Gryts (de boerderij is van haar ouders) nam ook een kijkje, met zijn maten met wie hij normaal bier drinkt in een caravan op het erf. Een van hen keek een tijd aandachtig naar de stichtende plaatjes. Tenslotte vroeg hij Jacco: ,,Waarom hebben jullie de hele tijd van die Taliban-dia´s?´´

Mooi Tijnje

Het oppassen in het merkwaardig rumoerige plaatsje De Tijnje (meer verkeer dan in de Grote Kerkstraat) zit er weer op. Is het er mooi? Ja, het is er erg mooi.



Is er veel te beleven? Nou, er is een cafe met restaurant (twee keer geweest), in Gorredijk (een wat verloederd dorp verderop met veel leegstand aan de centrale straat) is een goede boekwinkel en het Enige Nederlandse Opel Museum (mijn afsluiting) is pure nostalgie. Een keer vloog er een heteluchtballon over.



Was het veel werk? Integendeel. Het regende vaak genoeg, zodat ik het sproeien kon overslaan en de twee katten waren meer buiten dan binnen. Nou ja, de grijze Rixt stelde gezelschap wel op prijs, dus lag ze overdag bij me buiten en 's avonds in de huiskamer, op de Martin-Visserbank.

Pas op de laatste dag kwam ik er achter dat ze dat waarschijnlijk normaal niet mag. Ze laat een warboel van katteharen op de zwarte bekleding achter. Het kost je met de kale stofzuigerbuis zeker een half uur grondig schuieren, voor het weg is. Sommige haren moet je met je vingers uit de bekleding plukken.

De constante tuinman


Mijn taken in De Tijnje waren voor me uitgestippeld: twee katten (ze heten Rixt en Mascha, ik weet het inmiddels), zes schapen (een heet Henk Westbroek, de rest is geloof ik naamloos) en allerlei planten.


Maar de schapen zijn vorige week opgehaald door de schapenboer, ik weet niet precies waarom. De katten eten niet zoveel en zijn steeds buiten. Zodat ik me deze week met extra veel geestdrift op de planten wilde storten. Maandag ging ik eerst met de gieter langs de potten en de hangende mandjes, daarna met de tuinslang, die opgepompt slootwater spuit, langs de bloembedden.

Nou, dat was ook vergeefs. Toen ik de hele tuin gedaan had, inclusief de dahlia's en de exotische hortensia, begon het te hozen. Daar ga je met je groene vingers.

De Tijnje








Dit zijn de katten van Sicko en Anja. Ik pas een tijdje op hun huis in De Tijnje en voer ze elke ochtend en elke avond. Hun namen weet ik niet meer (een heet Rixt) maar ze luisteren toch niet. De grijze is aanhalig, de gevlekte nogal schichtig. Heel Tijnje is hun kattenbak.




Ze krijgen brokjes, de aanhalige kotste die de eerste dag dat ik er was meteen weer uit op het laminaatparket, zo snel vrat hij. Op zich krijgen ze er maar weinig. Maar volgens mij vreten ze genoeg, want ik kwam er na een dag achter dat overbuurman Jan van de Weg, die ook een oogje in het zeil houdt, ze 's middags soms ook nog voert. Heel even dacht ik dat inbrekers er met de katteschaaltjes vandoor waren.

Ze zijn wat te vlug om goed op de foto te krijgen, maar Sicko en Anja hebben gelukkig ook een schilderijtje van de twee katten, dat trouwens steeds met een klap van de muur valt als je de tuindeur laat openstaan.