Bam! Bam! Bam! (2)

Zomer vorig jaar was ik met Lars en Jurriaan in het Ruhrgebiet. Ik beschreef al hoe Lars en ik in een oude, lege Gasometer als gekken op en neer hebben staan springen. Omdat het zo mooi dreunde.

Jurriaan heeft een fototoestel dat kleine filmpjes kan maken, en dat filmpje heeft hij nu online gezet. Ik ben links, Lars is rechts, en aan het eind raap ik van alles op dat uit mijn zakken is gevallen.

De foto, met de Gasometer op de achtergrond, is ook van Jurriaan. Als we ooit een plaat maken, wordt dit de hoes.

Ook prachtig

Op de foto staat Ineke den Hollander, in mijn tuin. Elke dag rijdt ze van Coevorden naar Leeuwarden om er oude huizen op de foto te zetten, of beter gezegd, rijksmonumenten. Daar zijn er zestigduizend van in Nederland, en mijn huis is er eentje. Haar foto's - bij mij thuis zette ze de vloer op de plaat, en de plavuizen in de kelder, en de spanten boven en zo - gaan het monumentenregister in, dat geactualiseerd moet worden.

Ik vind dat allemaal heel gewichtig klinken, dus daar werk ik graag aan mee. Mijn huis is vast niet het mooiste van die zestigduizend rijksmonumenten, maar ik ben er heel content mee. Dus hoopte ik dat Ineke den Hollander wat zou zeggen in de trant van ,,Wat een leuk huis heeft u.'' Of: ,,Wat zit alles hier netjes in de verf.'' Of: ,,Wat een prachtige spanten!'' Of op zijn minst: ,,Wat een grote boekenkast, heeft u dat allemaal gelezen?''

Ze was wel gezellig, maar helaas ook zakelijk. Alleen de wanden in de kelder met witjes - van die tegeltjes - daarvan zei ze van dat die er nog heel mooi en gaaf uitzien. Nou ja, toch wat.

Nawoord

(Dadelijk na dit bezoek ging ze naar een collega van mij, Erwin Boers, die met haar zou praten voor de krant. Ze kwam wat te laat, Erwin schreef later:

Eindelijk kwam ze binnen: ,,Ja, sorry, hoor, maar ik was net bij meneer Walthaus in de Grote Kerkstraat. Wat een prachtige kelder met al die witjes aan de muur. Dat zie je bijna nooit. En al die balken zijn ook nog origineel.''

,,En de boekenkast?'' vroeg ik. ,,Ja, die is ook prachtig. Ja, het is uw collega, hè? U krijgt nog de groeten. Wat een mooi pand, ik zou er zo willen wonen.''

Het huis naast Walthaus was trouwens nog veel mooier, bekende de monumentenmevrouw later. Maar daar had ze het verder niet over.

Nogmaals sirtaki

Ruim twee jaar geleden schreef ik hier een stukje over een bruiloft in Boekarest, waar ik de sirtaki heb gedanst met landbouwattache Nienke Trooster. Daar kreeg ik nu een foto van, ik weet niet wie hem gemaakt heeft. We gaan, als ik de foto zo bekijk, niet echt gelijk op, hoewel ik mezelf die avond steeds soepeler en eleganter voelde. Het zal de wijn geweest zijn.

De bruiloft, overigens, was van iemand die ook op de ambassade werkt. Ze is er ook steeds bij als ik Sint Nicolaas ben daar. Afgelopen december kreeg ik de uitdrukkelijke instructie, niet over haar huwelijk te beginnen.

Zwijgend

Zo vaak worden er in Leeuwarden geen zwijgende films vertoond, dus als het een keer zo is moet je erbij zijn. In de Harmonie waren er gistermiddag twee, met live begeleiding van het Noord Nederlands Orkest. Dat was te merken aan de prijs van het kaartje (23,50 euro) en aan het bezoek, want dat waren duidelijk muziekliefhebbers, meer dan filmkijkers.

De eerste was 'Shoulder arms' uit 1918 van Charlie Chaplin, een film over de Eerste Wereldoorlog waar de maker zelf niet zo heel tevreden over was. Maar bij de frontsoldaten van destijds was hij erg populair, dus toen had Chaplin er ook vrede mee.

De andere was 'Die Abenteuer von Prinzen Achmed' uit 1926 van Lotte Reiniger, een van de eerste avondvullende tekenfilms. Reiniger knipte de figuurtjes voor dit duizend-en-een-nachtsprookje allemaal uit fotokarton. De achtergronden maakte ze van een soort verpakkingspapier, dus een heidens karwei. En heel interessant om een keer te zien, maar zoals pionierwerk wel vaker is, op den duur ook een tikje saai.

De muziek klinkt wel voller dan in een bioscoop, maar na een tijdje vergeet je dat er een orkest zit en kijk je vooral naar wat er op het doek gebeurt. De muziekgangers doen echter of er niks aan de hand is. Die klappen voor iedere film begint, en erna nog een keer, en aan het eind van de middag doen ze er nog een staande ovatie achteraan.

,,Dat doen ze altijd'', zei Hester, die ik in de foyer tegenkwam. Overdreven lui, die muziekliefhebbers. Of zouden ze anders het gevoel hebben dat die 23,50 niet goed besteed is geweest?

Stripes

Dit is het achterhoofd van Wybren, gisteravond. Hij laat zijn haar altijd doen door Annemarie, met een tondeuse. En gisteren was ze het voorzetstukje vergeten. 's Avonds vierde hij zijn verjaardag, dus het kwam al snel ter sprake, al had hij zijn coupe, door slim met zijn rug naar de wand te zitten, tot op dat moment voor het bezoek verborgen.

,,Ooh!'', riepen we allemaal verbijsterd uit. Want er zit een brede, bleke streep op zijn achterhoofd. Annemarie probeert niet eerst een klein stukje uit, maar freest er kennelijk als een bouwvakker op los.

Wybren kon er niet om lachen. Vooral niet toen wij bedachten wat ze deze week op de redactie van Studio Sport allemaal gaan zeggen en we met ludieke tips kwamen om de streep te verbergen. Van een petje achterstevoren tot proberen het haar aan weerszijden eroverheen te foehnen.

Trouwens, Annemarie liep op het feestje een beetje krakkemikkig want, vertelde ze, ze was van de trap gevallen. Ja ja, denk je dan.

Meindert en Meike

Meindert Talma gaf gisteravond een show met zijn band, waar hij bij de liedjes speciaal gemaakte filmpjes vertoonde.

Een paar dagen geleden kreeg ik een mailtje, of ik ook kwam. Daar had ik wel zin in, schreef ik terug, maar dan hoopte ik ook op dia's van zijn dochtertje, dat inmiddels alweer zeven weken oud is.

Nou, daar deed meneer de kunstenaar niet aan.

,,Neem dan op zijn minst even wat foto's mee'', zei ik. Dat beloofde hij.

Gisteravond in het Grand Theater in Groningen allemaal persoonlijke problemen met meisjes op het doek, maar de foto's had hij niet bij zich. ,,Ik bin se ferjitten'', zei hij.

,,Ik heb er wel een paar bij me'', zei zijn vriendin, die hij in zijn columns altijd L. noemt. En ze viste een hele stapel uit haar tas. Daarom hierbij een foto van popster Meindert en zijn dochter Meike. Heeft nog niet eens in de Story gestaan.

Anatomische les

s

Na de foto's van mijn elleboog, die al als ,,medische porno'' zijn bestempeld, nog eentje. Voor het Rembrandtjaar. Drie jaar geleden als kerstkaart gemaakt, maar nooit gebruikt want je ziet bijna niet dat ik het ben, met tandartsklemmen in mijn mond.

Andermans weblog

Onze fotograaf Wietze Landman heeft ook een weblog. Vanmorgen zette hij me op de foto terwijl ik op de redactie een souveniertje uit de grote kast vol prullaria uit alle landen op de foto zette. Elke dag maken we een paar van zulke foto's om er te zijner tijd een website mee te vullen. Je ziet het niet goed, maar ik zet een plastic faun uit Griekenland op de foto waarvan de piemel omhoog gaat als je op zijn kop drukt. Rare jongens, die Grieken.

Nog eens Barbie

Ik had mijn nichtje dus een Barbie-pop gegeven, en dat was al haar zevende. Ik keek daarvan op, maar Johan Bunicich bijvoorbeeld niet. Hij heeft twee dochtertjes en thuis ,,een doos vol van die dingen'', zei hij.

En nu kreeg ik ook een mailtje van Liesbeth. ,,Nou schrik niet'', schrijft ze. ,,Onze Tessa heeft er dik veertig en ze is met al die Barbies heel blij. Ze heeft ze in verschillende soorten en kleuren, wat dat betreft kan je een meisje van acht of vier of wat voor leeftijd niet blijer maken dan met een Barbie.''

En of de duvel ermee speelt: vandaag staat in de Volkskrant dat een Britse onderzoekster heeft vastgesteld, dat veel meisjes tussen zeven en elf hun Barbiepoppen verminken. Ze plukken ze kaal, trekken het hoofd eraf en stoppen de pop zelfs in de magnetron. Dat is een teken dat de meisjes afscheid nemen van hun kindertijd, begrijp ik. Misschien dat ze daarom zoveel van die poppen nodig hebben.

Nieuwjaarsduik

Ze zijn overal in, en sinds Arend Folkert er een jaar geleden mee begon, ook op Ameland: nieuwjaarsduiken. Het gaat heel vlug, het is het water inrennen en er weer uit dus als je even niet kijkt heb je alles gemist. Dit jaar was het op het badstrand van Hollum een stuk drukker dan vorig jaar, dus het zal wel een traditie worden.


Vorig jaar was het me niet opgevallen, maar er staan twee man van de reddingboot in felgekleurde waadpakken in het water, vermoedelijk om erop toe te zien dat niemand een hartaanval krijgt of door een witte haai wordt meegesleurd. Richard, tevens leadzanger van de Grunions was er een van, en hij maakte zich nog nuttig ook voor een nieuwjaarsduiker die in zijn enthousiasme kennelijk zijn bril was kwijtgeraakt.

Overigens had ik vorig jaar als goed voornemen dat ik zou gaan leren zwemmen. Dat is er niet van gekomen, maar dit jaar hopelijk wel. Sjouke, die ook niet kon zwemmen, is me al voorgeweest: die is met wekelijkse zwemlessen begonnen en hij kan al een stukje onder water zwemmen, hoorde ik gisteren. Daar is hij heel trots op, werd me er wat lacherig bij verteld. Nou, daar zou ik ook heel trots op zijn.

Gehaktballen

Ingrid zou dit jaar gehaktballen maken, voor oud & nieuw. Die eten we op nadat we bij alle ouders en andere adressen in Hollum langs zijn geweest, als afsluiter. Maar Ingrid woont in Amsterdam, en door alle winterweergedoe durfde ze de reis naar Ameland niet aan en ze is nog wel een schippersdochter. Maar goed, ze zette een foto op haar weblog om te laten zien dat het geen smoes was, en ze echt forse gehaktballen had gemaakt.


Nou - we hebben ons bij Johan en Fabienne thuis getroost met andere ballen. Ze waren in verhouding wel erg klein uitgevallen, daarom kijkt iedereen zo sip op Andre Douwe na. Maar er waren wel een heleboel van.