Sirtaki

Echt uitgenodigd was ik niet, maar ik ging wel mee naar de bruiloft van Anda, een Roemeense vrouw die op de ambassade werkt, en Alin, een wat oudere heer met een snor. Eerst 's morgens in het stadhuis - of een ervan, want Boekarest is ingedeeld in wijken - waar de burgemeester zelf een kort verhaaltje van papier oplas, beide partners Da zeiden en vervolgens onder een poort van door ons omhoog gehouden bloemen en een regen van rijst de trap af liepen.

Ik zag 's avonds dat ik prominent op de foto's sta, die 's morgens genomen waren en nu al in een mapje het restaurant doorgingen. Nog jaren later zal iedereen aan Anda en Alin vragen, die man met dat leren jasje, wie is dat eigenlijk? En dan weten ze het niet, want ze kennen mijn naam niet eens. Op ieders bord lag een naamkaartje met een gouden strikje. Dat van mij meldde enkel Santa.

Roemeense bruiloftsfeesten mogen er wezen. Tot diep in de nacht wordt het eten hoog voor je opgestapeld, de drank vloeit best en er wordt zoveel gedanst, dat de colberts al snel her en der aan stoelen hangen. De Roemenen leken qua dansen wat terughoudender, de Nederlandse collega's van de ambassade waren niet van de vloer te branden.

Al bij de eerste wat luidere muziek stormde landbouw-attache Lotte Timmer op me af, er was geen weigeren aan. Ik herkende dat dit een quickstep was, ik zag anderen een beetje onbenullig rondjes draaien, maar ik wist - ondanks jaren dansles - het niet meer precies. Dat komt, ik danste altijd met Grietje, en die had de gewoonte voor het begin van elk nummer tegen de voet te schoppen waar ik mee moest beginnen. Op den duur is dat je houvast.

Nou ja, het ging best, en later werden de dansjes ongedwongener. Tot op het moment dat de dj de Sirtaki opzette, van Mikis Theodorakis. Het muziekje uit Zorba de Griek. Daar had Nienke Trooster, de tweede man (nou ja, vrouw) van de ambassade op gewacht, want ze pakte me om de schouders en voor ik het goed en wel besefte, stonden we samen voetje over heen en weer te dansen. Steeds sneller, en het lukte nog behoorlijk ook. Vol vertrouwen spreidde ik mijn armen, net zoals Anthony Quinn in Zorba de Griek.

De fotograaf kiekte maar raak - dat is misschien nog wel het aardigste.

,,Mama, wie is toch die man die de hele tijd op jullie trouwfoto's staat?''

,,Ik weet het niet liefje, het was Santa Claus, uit Nederland. Die kwam zomaar even langs.''