Een historische avond met Alexandre Desplat

Alexandre Desplat schreef muziek voor meer dan tweehonderd films en televisieprogramma's, waaronder het wonderschone begin van de film Birth van Jonathan Glazer, en de mooie van Ghost Writer en Venus in Furs van Roman Polański. 

Alle films van Wes Anderson van de laatste tijd deed hij, voor  The Grand Budapest Hotel kreeg hij een Oscar, net als voor The Shape of Water van Guillermo del Toro. Maar ook voor blockbusters als Godzilla, afleveringen van Harry Potter en de Starwarsfilm Rogue One draait hij zijn hand niet om. 

Hij mag als filmcomponist minder bekend zijn dan John Williams, maar die Alexandre Desplat bedoelen we. 

Hij was op 1 maart in de Goldene Saal van de Musikverein in Wenen om daar het Wiener Symphoniker te dirigeren met een keuze uit zijn eigen muziek. Theo Galama en ik hadden kaartjes. 

Met Theo ben ik in 2020 ook naar Wenen geweest, toen naar een programma met John Williams. 

Theo is een fan, zeker als het John Williams gaat. Die heeft hij in Boston, Milaan, Londen en Berlijn zien dirigeren. 

In Wenen stond hij destijds bij de artiesteningang, met een heleboel andere fans. Hij had de elpee van Jaws mee in de hoop dat Williams die zou willen signeren. Maar dat lukte niet. Wel heeft hij hem toe kunnen roepen: 'God bless you, mister Williams', waarop Williams zei: 'Thank you'.

Al heeft Theo minder met Desplat, hij had wel een elpee gekocht van The Shape of Water. Daarmee gewapend waren we een uur voor het concert al bij de artiesteningang van de Musikverein. 

Anders dan bij Williams was het daar nu niet druk. Wel was er een jong Pools stel. ,,Je hebt hem net gemist'', zei de jongen van dat stel. ,,Nog geen minuut geleden ging hij naar binnen.''

Theo snelde naar de artiesteningang, die grote ramen in de deur heeft. ,,Daar staat hij!'', riep hij. Hij hield de elpee omhoog tegen het glas, maar dat werkte niet. 

Doortastend trok hij de deur open en hield in het halletje de plaat weer omhoog. Desplat, die verderop stond met zijn vrouw, violiste Dominique Lemonnier, zag het, glimlachte en liep terug.

Dit leek me een historisch moment. Ik drukte mijn mobieltje tegen het glas van de deur en nam een reeks foto's. Hoe Desplat de plaat bekeek, hem signeerde met een witte stift (had Theo bij zich) en een hand gaf. Zijn vrouw (rechts op de foto) bekeek het geamuseerd  - alles duurde denk ik nog geen minuut.

Theo was, dat kunnen we gerust zo stellen, innig tevreden. ,,Wat een aardige man'', zei hij. ,,Hij was heel benaderbaar. Maar als we zonet niet een biertje hadden genomen bij het eten had ik dit nooit gedurfd.''

Ik stelde voor de kostbare elpee weer in het bubbeltjesplastic en de rugzak te doen, maar Theo bleef er wel tien minuten mee wapperen. Hij wilde er zeker van zijn dat de inkt echt droog was en niet per ongeluk weggeveegd kon worden. Er staat: Pour Theo, dan iets onleesbaars, dan de handtekening. 

Het concert was natuurlijk groots, Desplat wisselt vaardig van grote, dreigende monstermuziek naar hupse deuntjes, dansmuziek wisselt met thrillermuziek, hij liet een stuk horen van een Ravel-achtig fluitconcert met solist, er was een 21-koppig kinderkoor en 1 Wiener Sängerknabe voor een liedje uit Pinocchio, de bezienswaardige animatiefilm van Guillermo del Toro. En er was een reeks uit The Shape of Water - erg mooi, zeker nu. 

Muziek uit Birth, Ghost Writer of Venus in Furs zat er helaas niet bij, maar je kunt niet alles hebben.