Kampioenen en zuurkool

Dat Sven Kramer weer geen goud heeft op de tien kilometer bij de Olympische Spelen hoorde ik door alle vergaderingen pas later op de donderdagmiddag. Hij is verslagen door de Canadese Nederlander Ted-Jan Bloemen, werd me uitgelegd. Kramer had niet eens brons.

Later die middag ging ik naar Smakelijk om een maaltijd te halen. Johan Dijksman stond achter de toonbank.

,,Daar komt de krant net binnen'', zei hij tegen de enige andere klant in de zaak. En tegen mij: ,,De schoonzoon van deze man heeft vandaag goud gewonnen.''

Ik gaf de man een hand, hij bleek Cor te heten.

,,Goud? Bent u de schoonvader van Ted-Jan Bloemen?'', vroeg ik. Eigenlijk geloofde ik het niet.

De man knikte. ,,Mijn dochter en hij kennen elkaar van een datingsite'', lichtte hij toe. Hij zag het stel weinig, misschien een keer of vijf, zes tot nu toe.  Ze wonen immers in Canada en hij houdt niet van vliegen.

,,Gefeliciteerd'', zei ik. ,,U zult wel trots zijn.''

Hij knikte weer. ,,Het komt ook van zijn coach Bart Schouten. Die heeft hem een schop onder zijn kont gegeven'', zei hij. ,,Maar ik vind het jammer voor Sven.''

,,In dit geval zou ik zeggen, family first'', zei ik.

,,Ik heb tegen hem gezegd: als jij mijn dochter wilt kapen, best, maar dan moet je wel een paar gouden medailles halen'', zei hij.

Beiden kozen we zuurkool met worst. En ik maakte bovenstaande selfie. Zo vaak kom ik geen schoonouders tegen van Olympische kampioenen.

Een anachronistisch shagje bij Cambuur

Vanmiddag was het afscheid van Leeuwarder wethouder Andries Ekhart, in het Cambuurstadion. Hij heeft iets met Cambuur, zijn hele familie heeft dat. Cambuurbaas Ype Smid was er ook bij, naast heel veel ambtenaren van Leeuwarden en Sneek - in beide plaatsen was hij wethouder - en stadsduo Ad Fahner en Jes Wassenaar.

Net als bij een begrafenis kwamen er op een groot scherm foto's van de wethouder langs. Ik lette er niet zo goed op, ik had meer aandacht voor het ambtenarenkoor en de speech van Henk Deinum, de loco-burgemeester. Die bood ondermeer de eerste Leeuwarder Nijntje aan, vertaald door Anne Feddema, ,,de beste dichter die we in Liwwadden hewwe'', volgens Deinum.

Maar daar verscheen ook ineens de foto die ik drie jaar geleden heb gemaakt, toen het college in achttiende-eeuwse kostuums op het bordes stond. Eckhart deed ook mee, maar rolde tussendoor ook een anachronistisch shagje. Tijdens zijn bedankspeech zag Ekhart de foto ook: ,,Hee, wel toevallig, die weer.''

Conclusie: dit weblog wordt in elk geval gelezen door gemeente-ambtenaren op zoek naar foto's.

De held redt het meisje

Begin december kreeg ik mail van Arjan Geertsma, die grafisch ontwerper is bij de Provincie Fryslân. Voor zijn studie communicatie op de NHL was hij bezig met een documentaire over genderstereotypering op filmposters. Of hij daar eens met mij over kon praten.

Daar had ik nu nog nooit over nagedacht. Wel schoten me onmiddellijk posters van Jack-Arnoldfilms (en aanverwanten) uit de jaren vijftig te binnen, van die avonturenverhalen met helden die weerloze, deels ontblote meisjes te hulp schieten. Zoals Creature from the Black Lagoon, hiernaast.

Dus hij verscheen halverwege januari, samen met cameraman Amar van Dijk, daar had ik ook al wat over geschreven.

Het leverde bovenstaand filmpje op. (Als aftitelingliefhebber zag ik een spelfoutje, maar zo is er altijd wel wat te zeuren).

Een rampnacht voor Steinvoorte

Een paar dagen eerder was er op een bijeenkomst in Hotel de Zwaan in Hollum al voor gewaarschuwd. Daar gaf Constant Lodewijk Marius Lambrechtsen van Ritthem, hoofdingenieur van Rijkswaterstaat, op 19 januari 1953 een praatje over afslag en kustbeheer. De zaal zat vol.

In Hollum waren ze ongerust over de afslag aan de westkant van Ameland - altijd een zwak punt.

,,Ik meen te kunnen zeggen, dat die ongerustheid ongegrond is'', zei Lambrechtsen van Ritthem. Rijkswaterstaat zou de duinen aan die kant wel kunnen behouden, schatte hij in. (In die tijd deden ze dat met zinkstukken, een soort koppen van stenen die het water moesten keren en het strand erachter veilig stellen. Tegenwoordig gaat dat met opspuiten van zand.) We zijn aan de winnende hand, zei de hoofdingenieur.

Dat wist hij natuurlijk niet honderd procent zeker, gaf hij toe, want de natuur is grillig. ,,Aan de andere kant bezorgt diezelfde natuur ons ook wel weer eens meevallertjes, zoals enige jaren geleden bij Nes, toen niemand anders dacht of de hotels van Scheltema en Steinvoorte waren ten dode opgeschreven.''

Een paar weken later was er de februaristorm die een groot deel van Zeeland onder water zette, nu 65 jaar geleden. Ook op Texel vielen doden, op alle eilanden sloegen duinen weg en op Ameland werd hotel Steinvoorte voor een groot deel weggeslagen. Het nabijgelegen hotel Scheltema liep gek genoeg geen gevaar.

Uit de LC van maandag 2 februari 1953: ,,In de nacht van zaterdag op zondag en zondagmorgen vroeg sloeg ze (de zee) de helft van het paviljoen Steinvoorte weg en ondergroef de rest. Dit nieuwe gedeelte stortte gistermorgen om kwart over elf in. De bevolking van Nes heeft toen in allerijl het nog staande stuk omlaag gehaald, voor de zee het kon meeslepen. De inventaris kon worden gered.''

Gek genoeg was er in Hollum dan weer weinig schade, op een ,,oude schuur van boer Bunicich'' na, die was ingestort. In zekere zin had de hoofdingenieur dus gelijk gekregen.

De herbouw van Steinvoorte begon drie maanden later en het hotel hield het tot 1976 vol - toen sloeg er weer een groot stuk duin af. Scheltema was toen al zes jaar afgebroken. Mijn vader had de  dansvloer van Scheltema overgenomen (of was die nou van Steinvoorte?), die heeft nog jaren in de Zwaan gelegen.

(De foto komt van beeldbank.amelanders.com)