Dood door Snickers

Mensen kunnen zich ongans vreten aan chocolade en krijgen toch geen last van de theobromine die daarin zit. Maar voor honden is het dodelijk. Verschillende hondenkenners hebben me daar althans al voor gewaarschuwd: geen choco voor Schumi.

Daar let ik dan ook wel op, maar zojuist voor Kruidvat vond hij een complete mini-Snicker. Gevallen uit de hand van een achteloos kind, of verloren uit zo'n zak vol mini-reepjes, wie zal het zeggen. Voor ik er wat aan kon doen had Schumi die opgeschrikt, met verpakkingspapiertje en al.

Raar dat zo'n dier zelf niet snapt wat slecht voor hem is. Als het op de survival of the fittest aankomt, moet ik Schumi erdoorheen slepen. Eerder waren we de dierenwinkel op de Schrans gepasseerd, waar altijd een gevulde voederbak buiten staat: daar snuffelde hij alleen aan.

Als je het thuis gaat googelen maakt dat je niet geruster: elk jaar gaan in de Verenigde Staten 100.000 honden dood omdat ze per ongeluk vergiftigd zijn. Niet alleen door chocolade want avocado's en rozijnen kunnen ook, maar toch.

Gelukkig zijn er online Chocolate Toxicity Calculators te vinden. Hier bijvoorbeeld, en hier. Uit beide blijkt dat de dosis theobromine die hij net heeft verslonden verwaarloosbaar is. However there is potential for Upset Stomach, Diarrhea, or Agitation, waarschuwen ze. Daar hebben we een heel kerstweekeinde voor.

The good, the bad and the ugly

Omdat het kerst is, nou ja, maandag en dinsdag dan, een vrolijk filmpje. Merry Christmas, y'all!

Jean-Claude!

Na het eindexamen van mijn middelbare school nam mem me mee naar Parijs. Later zou ze dat met Waling ook doen, met Giso ging ze naar Londen. Heeft ze op latere leeftijd nog vaak over gepraat, want Londen kende ze zelf eigenlijk ook niet.

Parijs was geen verrassende keus, want daar had mem in de jaren vijftig twee jaar gewoond en gewerkt, au pair bij het gezin van de Nederlandse ambassadeur, de familie Vigeveno.

Mem en ik logeerden in een hotel vlakbij de Sorbonne en deden alles wat toeristen horen te doen. Veel wandelen, de Eiffeltoren langs, het Louvre, naar Printemps, de Tuilerieën, de Champs Elysées en het Jeu de Paume, waar destijds alle impressionisten hingen. Op een dag ging Aly Scherpenhuizen, die tegelijkertijd ook in Parijs was, met ons mee, we hadden afgesproken op de Pont Neuf, maar dat bleef bij die ene dag want we liepen haar te veel.

Ook beklommen we de torens van de Notre Dame. Toen we weer beneden kwamen en de straat wilden oversteken, rende er een klein Frans vrouwtje over de zebra op mij toe en riep al van verre: Jean-Claude! Jean-Claude! Ze had een hoofddoekje en een grijze jas, maar misschien heb ik dat er later ook wel bij bedacht omdat Franse omaatjes er altijd zo uitzien.

Toen ze bij me was pakte ze me bijna huilend om mijn middel vast. Veel hoger reikte ze ook niet. Het Frans van mijn moeder was beter dan dat van mij, ze vroeg wat er was, en het vrouwtje legde uit dat ze haar kleinzoon Jean-Claude al jaren niet meer had gezien om redenen die te ingewikkeld waren om zo snel te verstaan, en nu kwam ze hem zomaar op straat tegen.

Maar dit is uw kleinzoon niet, legde mijn moeder uit, dit is mijn zoon en we komen uit les Pays-Bas.

Dat was duidelijk een grote teleurstelling voor de oma van Jean-Claude. Ze bekeek me nog eens goed, zei au revoir en stak de weg weer over.

Het schoot me deze week te binnen toen ik de Notre Dame passeerde. Zo wordt een stad steeds interessanter als je er vaker komt, want hij vult zich met verhalen.

Sinterklaas en de billen van mijn moeder

De 'middengroep' van obs 't Ienster in Ballum was speciaal voor Sinterklaas in drie stukken ingedeeld: de kinderen die in Leeuwarden geboren zijn, de kinderen die in Dokkum geboren zijn en de kinderen die op Ameland zijn geboren. Een driedeling waar de Sint nog nooit bij had stilgestaan, maar die op zich logisch is.

Bij de kinderen die in Dokkum ter wereld kwamen was ook Caiden, een knaapje dat direct zijn hand opstak toen Sinterklaas vroeg wie zich dat nog kon herinneren. ,,Ik kwam eruit bij de billen van mijn moeder'', vertelde hij, ,,en ik liet meteen een hele harde scheet.''

Echt waar, vroeg Sint. Ja, het was echt waar, zei Caiden.

Die drie groepen deden spelletjes met de Pieten als tegenspelers, en ze wonnen. Wat ze vierden met het zingen van het Wilhelmus (de Leeuwarders), het Fries volkslied (de Dokkumers) en het Amelander volkslied (de Amelanders).

Zo had de Sint het nog niet eerder meegemaakt. ,,Het Fries volkslied?'', zei een gemeente-ambtenaar die ik dat later vertelde. ,,En we hebben net weer een ontheffing voor het Fries!''


Er was een wat ingewikkeld verhaal aan Sint en zijn Pieten verbonden: een Piet, het was op een filmpje te zien, was gaan parachutespringen en werd daarom nu per ambulance binnengebracht.

Een mooie gelegenheid voor de Sint om met Eduard Visser op de foto te gaan, die per slot van rekening een soort van collega is.

(Foto's Suzanne Oosterkamp)