Dat klopt helemaal niet, want ze kwamen in 1973 voor het eerst naar Ameland, maar in de tijd dat ik achter de bar stond waren zij er wel elke zomer, vijf, zes weken achter elkaar.
Ze waren aardig, gezellig om erbij te hebben, belangstellend, vrijgevig. Toen ik een keer met Douwe achter de bar had gestaan op een of andere drukke dag, Koninginnedag of zo, nam Cees ons na afloop mee uit eten bij het Zeepaardje.
Ze logeerden altijd in Kamer 5. Kamer 5 zou je nu niks meer vinden, als hotelkamer, maar het was de grootste van De Zwaan op de hoek, met twee ramen. Door de jaren heen werden Cees en Cock vrienden van mijn ouders en ook van ons, als een Rotterdamse oom en tante, naar wie je elk jaar uitkijkt.
Cees is in februari overleden. Hij was al langere tijd ziek en was met Sunneklaas nog op Ameland geweest. Op zijn crematie in Rotterdam werd verteld hoe graag hij op het eiland was, en dat bleek ook wel uit het grote aantal Hollumers dat naar Rotterdam was gereisd. Ik was er met pa, en Giso dook ook op.
Bas, hun schoonzoon, vertelde hoe Cees hem een maand eerder had gezegd hoe hij de crematie wilde hebben, welke muziek (ik kan me Sweet Home Alabama van Lynyrd Skynyrd herinneren) en vooral: ,,geen cake, maar koekjes''. Dat was ook zo: op alle tafels lagen schalen met allerlei koekjes. Niemand raakte de stroopwafels aan, dus daar heb ik een groot deel van opgegeten, vond Cees vast niet erg.Cock overleed vorige week donderdag. Weer waren er veel Hollumers, ik was er ook met pa, en weer was er ook in de verhalen die nadruk op hoe graag ze op Ameland waren. Ze is met koningsdag nog twee weken in Hollum geweest, pa was nog met haar uit eten en zo, en ze had plannen om er in september de as van Cees uit te strooien.
Maar aan het eind van die twee weken was ze uitgeput, hoorden we nu, ze hoestte en niet lang erna werd kanker aan het longvlies vastgesteld. Schoonzoon Bas vertelde hoe ze bijna verbaasd had gezegd: ,,Dat je zo snel naar de klote kunt gaan.''
Het was echt een droevige bijeenkomst, iedereen had het te kwaad. We hoorden Beautiful noise van Neil Diamond, Wonderful world van Louis Armstrong en This is my life van Shirley Bassey. Net zoals bij Cees op zich geen droevige nummers, maar bij zo'n plechtigheid krijgt alles een zware lading.
Op de een of andere manier kwam dit nog dat harder binnen dan de dood van Cees. Toen kleinzoon Danny even bij ons kwam zitten zei hij: ,,Godverdomme. Ik weet geen ander woord hiervoor.''
Tijdens de plechtigheid projecteerden ze foto's van Cock (dat was bij Cees ook) en ik kreeg het te kwaad bij een heel onschuldige, fleurige foto van haar met een vol glas wijn. Vreemd, hoe zoiets werkt.
Later was er een foto die heel lang op het scherm bleef staan, van Cock in de Zwaan bij Sunneklaas, met nog een sigaret in de vingers. Het was in de tijd dat pa en mem nog in het bedrijf zaten.
Haar ene arm had ze over de schouders van een jong meisje, de andere over de schouders van een ome, die een zwart pak droeg met een skelet erop, en hij had een doodhoofdsmasker. Onderin beeld zag je nog net zijn flesje bier. Het was een beetje luguber, maar ook symbolisch. Wie het leven omarmt hoeft van de dood niet te schrikken, of zoiets.
(De foto hierboven heeft Jan Spoelstra gemaakt voor de LC. In 2011 hadden we een serie in de krant van mensen die altijd naar een vaste plek in Friesland op vakantie kwamen).
