Je krijgt mij niet in de kist

Toen Ritsko van Vliet junior met zijn eerste vrouw optrad als illusionistenduo, had hij daar veel succes mee.

Dat vertelde hij vanmiddag in een talkshow in het HCL, waar ik de vragen stelde en we gezellig samen op een bankje voor het publiek zaten. 

Maar toen de relatie op zijn eind liep was het met de optredens ook gedaan.

Zijn tweede vrouw zei tegen hem: ,,Je krijgt mij niet in de kist." Ze had het niet over het graf, al klinkt dat wel zo, maar over zo'n kist waar je een vrouw indoet en haar vervolgens doormidden zaagt.

Hij vertelde meer van dat soort dingen. In de jaren zeventig werkte hij veel als discjockey in Duitse bars met topless bediening.

Daar deed hij ook wel eens een goocheltruc tussendoor en dan sprak hij het publiek toe. Zijn Duits was slecht, vertelde hij, in tegenstelling met dat van zijn vader, die er prat op ging dat hij zijn talen goed beheerste. 

Maar juist dat Duits à la Rudi Carrell sloeg goed aan, zei junior. Bij een kaarttruc vroeg hij dames ,,wollen Sie bitte mal blasen'', als ze moesten blazen. Maar blazen is ook pijpen in het Duits. Dus die hield hij erin. Zijn vader had zich rot geschaamd.

De foto boven is van Jelmar Helmhout. Die hiernaast maakte Ad Fahner, voor de kist die in de voorstelling met Ritsko junior over Ritsko Senior gebruikt wordt. Je krijgt mij voorlopig hopelijk nog niet in de kist, maar ervoor wil ik best even netjes gaan zitten.

Speelen met knikkerts

In 1789 verscheen Heedendaagsche Historie of Tegenwoordige Staat van Friesland (met naauwkeurige Printverbeeldingen en Landkaarten versiert), een overzicht van de provincie door verschillende schrijvers. Het stuk over Ameland is geschreven door Johannes Burger, de gereformeerde dominee van Hollum en Ballum.

Hij meldt ondermeer:

Voorts leeft men er zeer stil: te kaatsen, in de herbergen te gaan drinken enz. is hier niet in gebruik, en onder de jonge lieden wordt weinig tot vermaak en uitspanning gedaan, dan het speelen met knikkerts, en 't sleedjagen geduurende den Winter.

Een groep Hollumers was zaterdag in Leeuwarden voor pakafrekenen.  Spelen met knikkerts, daar doe je tegenwoordig niemand meer een plezier mee. Dus we gingen door de stad lopen, de Oldehove op (,,Dut het toch godverdomme niks meer met pakofrekenen te maken wel?" mopperde iemand toen hij hijgend en puffend de hoogte van de klokken had gehaald).

Onderweg kwamen we Jacob van Essen tegen, die deze groepsfoto maakte.

Uiteindelijk belandden we ook nog eens in de herbergen, alweer niet om met knikkerts te spelen. We kunnen rustig stellen dat de Amelanders waar Burger het in 1789 over had niet meer bestaan.

Burger schrijft ook dat de Amelander vrouwen zo trouw waren, terwijl hun mannen op zee zaten. Dat komt van het voedsel, beweert hij.

Haar kost is zeer eenvoudig: want dewyl hier in den zomer geen versch vleesch te krygen, en de voorraad van groenten ook zeer gering is; zo behelpen zy zich met visch en allerhande meelspyzen, aan welke zy zo gehecht zyn, dat de meeste zelfs in andere spysen geen smaak vinden; waaraan men, mogelyk, eenigszins heeft toe te schryven, dat men hier zelden van vrouwen hoort, die zich, niet tegenstaande de langduurige afweezigheid haarer mannen, met anderen te buiten gaan.

Of dat aan het eten ligt weet ik niet, maar ook nu, in 2016, ging niemand zich met anderen te buiten.

Een file voor het strand

Schumi, de hond van pa, had vanmorgen vooral belangstelling voor de vele andere honden op het strand. We waren er, om bij de Amelander nieuwjaarsduik te kijken, een evenement dat drukker was dan ooit tevoren.

Er stond een file voor de parkeerplaats voor het strand, en mensen zetten hun auto in de berm, tot aan de vuurtoren aan toe. Er waren iets van 350 deelnemers en het was, als vanouds, voorbij voor je het goed en wel door had.

Het opmerkelijkst waren de mensen - het waren er maar een paar - die met selfiestick en al de zee inrenden en weer terug. Lijkt me het begin van een nieuwe trend.




Zo vreemd was die file niet. Het was aangenaam vroeg voorjaarsweer, volop wandelaars, en ik betrapte me erop dat ik stilletjes blij ben met de opwarming van de aarde. Een goed begin van 2016.