Patatje oorlog en wereldvrede

Maureen is als een onvermoeibaar Amerikaans oma'tje, dat nu en dan opduikt en nooit ouder lijkt te worden. Op haar tachtigste verjaardag in 2009 was ze in Amsterdam, en drie jaar geleden logeerde ze in Leeuwarden.

Nu was ze er weer. Met haar zoon Erin was ze naar Nederland gereisd voor een vredesconferentie van de Women's International League for Peace and Freedom in Den Haag, waar ze als vrijwilligster bij betrokken was.

Honderd jaar geleden werd dat vrouwencongres voor het eerst gehouden, midden tijdens de Eerste Wereldoorlog, ondermeer door toedoen van Aletta Jacobs. Al die vrouwen hadden met elkaar besloten dat het genoeg was, die oorlog waar hun mannen en zoons massaal omkwamen. Ze wilden er iets aan doen. Als ze eerste maar eens stemrecht zouden krijgen, meende Jacobs, dan zou het al een mooi eind naar de wereldvrede opschieten.




De wereldvrede is er nog niet, maar het idealisme is gebleven, kijk bovenstaand filmpje maar. Ook Maureen woonde een reeks lezingen en workshops bij. En zoon en moeder ontdekten in Den Haag dat ze patatje oorlog erg lekker vinden.

Na die conferentie kwam ze met Erin een paar dagen naar Leeuwarden. ,,Ik voel die vijf jaar wel", zei ze elke keer als ze hier de trap opliep. Maar verder was ze even vitaal en ondernemend als de vorige keren dat ik haar trof, de eerste keer op een veerboot in Alaska.

Bij een wandeling door Leeuwarden troffen we in de boekhandel Deborah en haar zoon Elvis, die Maureen hardnekkig Little Asing noemt, en voor wie ze een waterpistool had meegenomen.

Met Erin, die scubaduikles heeft gegeven in Thailand, is ze 's avonds wezen zwemmen in de Blauwe Golf. ,,Wij waren de laatsten die nog zwommen", vertelde Erin, toen ze thuis kwamen met een patatje oorlog, dat ze onderweg ergens hadden gekocht.

's Avonds keken we Going Clear, de documentaire over scientology. Toen Maureen even haar benen strekte bij de schoorsteenmantel, viel me op hoe klein ze eigenlijk is, zeker naast mijn tv.

Zaterdagavond was in het Victorypark, een nagebouwd Canadees kampement uit 1945 met mensen in uniformen van toen, een optreden van de Zingende Kapsters.

Twee vrouwen die Rum and Coca Cola en Don't Sit under the Apple Tree with Anyone Else but Me zongen, en intussen van die jaren-veertig krullen in het haar draaiden van meisjes die dat leuk vonden. Met heel veel hairspray, je kon het op het veldje ruiken.

Daar was het haar van Maureen te kort voor, maar de zingende kapster draaide er roodwitblauwe pijpenragertjes in, en sprayde het met glitter. Maureen vond het allemaal goed, ze zong volop mee.


Wel had ze het er de volgende ochtend allemaal weer uitgehaald, want toen gingen we naar Ameland. Ze wilde een nette indruk maken op pa. ,,He probably already thinks I'm a wild lady", zei ze.

Wandelen door het dorp, Zwaan bekeken, souvenirs gekocht, even naar het strand en tenslotte een patatje oorlog.

Toen ze de volgende ochtend met de trein vertrokken om nog naar Praag, Boedapest en Venetië te gaan, omhelsde ze me wat bedrukt. Want ze weet niet of en wanneer ze weer naar Nederland komt.  Met zulke mensen kan de wereldvrede nooit ver weg meer zijn.