Als aardigheidje en om de tijd in de gaten te houden was langs de trapleuning een lichtbalk opgehangen, waarvan de lampjes in een bepaald tempo aanfloepten. Zo snel moesten ze naar beneden. Het was ook precies de tijd die ze hadden om zichzelf rechtstreeks in de camera beneden aan te prijzen.
Ik had er het volle zicht op en het was interessant om te zien. Want een trap aflopen, zeker als die net iets te steil is, en intussen de camera toespreken, dat doe je Gloria Swanson niet zomaar na.
Zo keken verschillende vrouwen, Jannewietske de Vries van de PvdA was de eerste, af en toe naar hun voeten. Want voor je het weet zet je zo'n hoge hak verkeerd neer en daar ga je, op live-televisie. Sommige mannen, Johannes Kramer van de FNP voorop, zochten steun bij de trapleuning en probeerden waardig af te dalen. Daarbij hadden ze niet door dat ze eruit zagen als een kapitein op een schip bij windkracht twaalf: bij elke tree slingerden ze heen en weer. Sander de Rouwe van het CDA heeft vaker met dat bijltje gehakt, dat zag je zo: die gleed gladjes die trap af en stak, misschien daarom wel, beneden beide duimen op naar de camera.
De trap noemde ik even, en nog wat zaken, maar een echte rode draad had ik niet kunnen ontdekken.
Die schoot me later pas te binnen: in veel een-op-eendiscussies draaide het erop uit dat een van de sprekers uiteindelijk boos naar Den Haag wees. Dat legt van alles aan ons op, daar zei uw partij dit of dat en nu zegt u zelf zus of zo, daar moesten we eigenlijk met zijn allen naartoe om te laten zien dat de maat vol is. Van dat werk. Best wel slap, want zo laat je je eigen provinciebestuur zien als een tandeloze club. It's the Hague, stupid!
De Duitsers noemen zoiets Treppengeist, de dingen die je had moeten zeggen maar pas achteraf, op de trap naar buiten, bedenkt.
