Dat hij Dino heette had hij me nooit verteld, maar de kat van die naam zat geregeld op mijn vensterbank of lag op mijn betonnen stoep in de zon. Hij woonde bij de overburen, maar hij beschouwde dit hele stuk van de Grote Kerkstraat als zijn persoonlijke publieke huiskamer, waar hij zich graag door voorbijgangers liet aaien.
Bijna drie weken geleden kreeg ik - met alle andere buren - een A-4tje in de bus over Dino, want die was verdwenen. Een dag later trof ik zijn baas, met een andere buurman. Die had de theorie, vertelde hij, dat Dino was ontvoerd door twee oudere dames. Het klonk me zeer onwaarschijnlijk in de oren, maar de buurman was zeker van zijn zaak. Hij had ze al eens horen praten, terwijl hij binnen zat, maar toen hij buiten kwam waren de dames al weg.
De theorie heeft - zie boven - twee weken geleden de rubriek Gehoord en Gezien gehaald. Maar daarna bleef het stil.
,,Die poster kun je wel voor je raam weghalen'', zei Jaap deze week. ,,Die kat is ergens heengegaan om te sterven. Dat voelen ze aankomen.''
Dat leek me nogal harteloos. Want als je de poster weghaalt is dat ook een soort signaal naar de overburen van: 'Geef het maar op! Die zie je niet weer!'
Vanmiddag stond de buurman op de stoep.
,,Je kunt de poster wel weghalen'', zei hij. Hij had zich bij het onvermijdelijke neergelegd. ,,Twintig jaar is ook wel heel oud.''
,,Ik vond dat van die dames wel wat onwaarschijnlijk'', bekende ik.
,,Nou'', zei hij, ,,misschien waren ze hier met een boot...''
Hope springs eternal in the human breast, schreef Alexander Pope.
