Tussendoortje

Iedereen die hip is kent deze site vermoedelijk al, maar ik heb hem zonet pas ontdekt. Pictures For Sad Children, mooie treurstrips, het boek is helaas al uitverkocht. Het plaatje hiernaast kon ik natuurlijk niet weerstaan.

Echte mannen

Sjouke, die aan sport doet, had ons opgejut om mee te doen aan Rondje Ameland, een jaarlijkse wandeltocht van 49 kilometer rondom het eiland. Op de foto van Jan Spoelstra, pal voor de finish gemaakt, fietst hij links met een paraplu.



De allereerste keer dat dat rondje gehouden werd hebben we ook meegedaan, vandaar. Op deze foto staan alle deelnemers van toen, ik ben die spierwitte links, Sjouke zit in groen sportbroekje op de bank.

Inmiddels is het een grote onderneming, met stempelposten, heen en weer rijdende vrijwilligers en een openingswoord van wethouder Nico Oud, om vijf uur in de ochtend. Er deden 356 mensen aan mee, wandelaars van de wal maar ook opvallend veel Hollumers. Zaterdag werd de tocht voor de vijftiende keer gehouden.

We zouden met zijn vijven meedoen. Eerst viel Hans af omdat hij ribben heeft gekneusd bij een veteranenvoetbalwedstrijd. Toen haakte ook Sjouke af, vanwege iets aan zijn kuit na diezelfde wedstrijd. Bij die wedstrijd zijn zes van die veteranen geblesseerd geraakt, begreep ik.

Dus met 40 procent uitval bij voorbaat gingen we van start. Acht uur en veertig minuten later kwamen we bij de finish, bij De Zwaan, waar je in ruil voor een stempelkaart een medaille kreeg en veel felicitaties.



(Deze foto maakte Gerard Metz van ons, die op een raar soort fiets en bijbehorende kleding over het Engelsmanduun aan kwam fietsen, vermoedelijk om de draak met ons te steken).

Waarom je zoiets doet is me een raadsel, al is het heel bevredigend om het achter de rug te hebben. Vermoedelijk bewijs je ermee dat je een echte man bent die niet piept, alles kan en vooral nooit ouder wordt. Wel kwam ik er achter hoe een zombie zich moet voelen, die ondanks dat hij dood is toch door blijft lopen. Ik ben een paar millimeter langer vanwege alle blarenpleisters.

Bij de stempelpost op de pier, half acht 's ochtends, troffen we Linda, de vrouw van Sjouke. Zij liep ook mee, moeiteloos.

,,Ik had je man hier verwacht om ons aan te moedigen'', zei ik.

,,Die ligt nog in bed'', zei Linda.

,,Is het zo erg?'', vroeg ik.

,,Welnee'', zei Linda. ,,Ik heb hetzelfde wel eens gehad en toen ben ik gewoon blijven werken. Maar ja, het is een man.''



Dit zijn wij en het damesteam van Linda, Hennie, Fabienne en Laura na de finish.

Michelle-Anne maakte de foto en toen ik haar de opmerking van Linda vertelde, knikte ze instemmend. ,,Mannen klagen zomaar'', zei ze.

Radio Oerol

Vandaag werd er gedemonstreerd bij Oerol: volgens de organisatie waren er zo'n zesduizend mensen die op het Groene Strand een kruis vormden, en daarna als bij een nieuwjaarsduik massaal de zee inrenden, in de richting van Den Haag. Want daar worden als alles tegenzit harde bezuinigingen op cultuurgebied doorgevoerd. Dit weekeinde zijn er meer acties.

Als deze Oerolmanifestatie er niet was geweest, zou ik een koffietafelgesprek hebben gedaan. Nu ging ik, in plaats daarvan, met een microfoontje op pad om wat deelnemers te ondervragen.

Een van de mooiste was Jeroen de Man, van theatergezelschap De Warme Winkel, die in adamskostuum de zee was ingedoken. Vreemd is dat niet: de voorstelling van De Warme Winkel, Viva la Naturisteraçion!, wordt door vijf naakte spelers gebracht. Het is een mooie voorstelling, geleerd en woest door elkaar, al deed hij de prachtvoorstelling jaren geleden over Rilke niet vergeten.



Zo zag dat kruis op het strand er van de zijkant uit, van waar ik stond. Op de foto klikken, dan zie je het beter.

De Man, nog nadruppend van de duik, was euforisch.

,,Fantastisch'', zei hij. ,,Echt heel gaaf.''

Nu moeten de politici aan het vasteland maar reageren op ,,dit grote gevoel'', vindt hij, want dat hebben ze tot zijn teleurstelling het hele jaar nog niet gedaan.

De foto is gemaakt door Anke Teunissen.

Hitchcock op Terschelling

Kijk 'm daar zitten, koffietafelpraatshowgastheer Asing met Oerolboegbeeld Joop Mulder op donderdagmorgen. Op Oerol doe ik twee keer zo'n talkshow met theatermakers voor koffiedrinkend publiek - zo was het tenminste de bedoeling. Maar de tweede, van vrijdag, gaat niet door: dan gaat iedereen protesteren tegen de cultuurbezuinigingen.



Aan tafel zat ook Liesbeth Gritter van theatergroep Kassys, die met Cliffhanger de leukste voorstelling maakte die ik hier heb gezien. Ik heb geen recht van spreken, want ik ben maar naar drie voorstellingen geweest. Maar toch: iemand die een stuk maakt dat zo knipoogt naar de films van Alfred Hitchcock, met flarden Bernard Herrmanmuziek, doet het bij mij niet snel verkeerd. Zelfs al zei ze dat ze de films een beetje saai vindt.

De voorstelling, in de fietsenstalling van hotel Boschrijck, was heel erg gestileerd en strak. De foto, gemaakt door een zekere hardeviking laat dat aardig zien, al is die iPhone-foto op zich ook weer gestileerd. De bovenste foto is trouwens van Jacob Haagsma. Ook met iPhone, volgens mij, maar zonder extra effect.

Ameland bij helder weer

Vanuit de Panoramazaal bovenin de Leeuwarder Achmeatoren zou je Ameland moeten kunnen zien. Er staat zelfs een bordje 'Ameland' voor het raam, met een verrekijker aan een touwtje ernaast. Mooie beloften, maar de paar keer dat ik daarboven was, zag ik er niks van.



Terwijl je vanaf de dijk onder Hollum met het blote oog makkelijk de Achmeatoren ziet, ik zette daar laatst deze foto nog van op Facebook. De toren staat links van de boot.

Gisteren was het helder weer en ik was in de panoramazaal. Dus ik probeerde het weer, bijgestaan door fotograaf Jeroen Horsthuis.

,,Daar aan de horizon, dat is het volgens mij'', zei Jeroen.

En verdomd, toen ik met de verrekijker tussen twee windmolens doortuurde, stond daar een iel streepje op de einder tussen dat wel eens de vuurtoren kon zijn.

,,Ik maak er wel een foto van'', zei Jeroen en schroefde een obsceen grote lens op zijn toestel. De foto - een gepimpte uitsnede althans - staat hierboven.

Hiermee is het bewezen: bij helder weer kun je vanaf de Achmeatoren Ameland zien liggen.

Hey there mister Blue!

Een vriend kijkt nooit op YouTube en wordt er zelfs kwaad om als je erover begint. Die heeft pech gehad want ik vermaak me het hele weekeinde al met dit fantastische en aanstekelijke filmpje van de Rijksuniversiteit Groningen, waar een enorme groep mensen een lipdub maakte van Mr. Blue Sky van the Electric Light Orchestra. Zien we daar Frans Zwarts op de achtergrond zwaaien?



En nog zo'n mooie, met zo'n kerel die jaloersmakend veel instrumenten kan bespelen. Uit Zweden.

Belgisch hardsteen

Onder het handjevol bezoekers dat vanmiddag naar de Oldehove kwam, was een groep Tsjechen, een Duitser die met een knal tegen de nieuwe glazen deur opliep, zijn neus bloedde ervan, en een ouder echtpaar, van wie je zonder dat ze een woord hadden gezegd al kon zien dat ze Vlaams waren.

De man had van dat halflange, witte professorhaar, en de vrouw een permanentje, ze waren allebei niet zo groot, en onderweg wees hij haar van alles aan met zijn paraplu. Ze gingen de toren niet beklimmen, daar hadden ze de knieën niet meer voor. Eigenlijk zochten ze de Grote Kerk.

Ze trokken een parallel met de Onze Lieve Vrouwenkathedraal in hun woonplaats Antwerpen, die volgens sommige verhalen op een fundament van koeienhuiden zou staan (dat heb ik ook wel eens horen vertellen over de Amelander vuurtoren, trouwens).



Ik complimenteerde ze met hun prachtige woonplaats, waarop de vrouw zei dat het er inderdaad mooi is, zolang het - voegde ze wat zachter toe - niet nog meer Marokkaans zou worden.

Ik glimlachte naar haar en zei ,,Tja''.

,,Dus het is wel bij u ingedaald wat ik bedoel?'', zei de vrouw.

,,Ik denk het wel.''

,,Ik heb daar schrik voor'', voegde de man toe. ,,In Antwerpen zijn nu al 52 moskees, weet u. Die in garages meegerekend.''

,,Wel, ze mogen natuurlijk een moskee kunnen bezoeken'', verzachtte de vrouw. ,,Maar ze moeten iedereen de vrijheid laten.''

,,Wist u dat er een groepering bij ons is die oproept tot een sharia in België?'', ging de man door.

De vrouw knikte. Zo erg is het al.

Daarna wandelden de ze weer weg, in de richting van de Grote Kerk. De man wees zijn vrouw op de teksten die in hardsteen in bestrating liggen. Belgisch hardsteen, als ik me niet vergis.

(De foto's zijn binnen in de hal van de Oldehove, de tweede zijn de inzendingen van een kleurwedstrijd voor scholieren die er hangen. Met Belgisch hardsteen hebben ze niks te maken.)

Seaside girls

Een van de saaiste literaire musea ter wereld is het Dublin Writer's Museum, in een fraaie stadsvilla. Een jaar of wat terug was ik er met Douwe, die er helemaal snel op uitgekeken was, en ik zette er deze piano op de foto. Van de foto lijk ik gek genoeg alleen bovenstaande thumbnail nog te hebben.



Dat zij zo: dit is in elk geval de piano van James Joyce. En omdat het vandaag Bloomsday is, de dag waarop de roman 'Ulysses' zich afspeelt, zet ik hem hier. Overigens zegt zo'n museum dat dan wel, van die piano, maar Joyce had er kennelijk meer, want op deze foto speelt hij op een zwarte gepolitoerde.

Those girls, those girls, those lovely seaside girls,
All dimples, smiles, and curls — your head it simply whirls!

De geschiedenis van de duimzuiger

(Dit plaatje uit het Duitse kinderboek 'Struwwelpeter' - Piet de Smeerpoets - van Heinrich Hoffman heb ik altijd komisch gevonden, omdat het zo idioot wreed is. Kijk die enorme schaar! Ik heb het bijbehorende opvoedkundige gedicht hieronder vertaald. Het slaat verder nergens op, maar ik vind het leuk)

Koen, sprak ma, ik ga nu heen
Ik laat je eventjes alleen
Gedraag je als een jonge heer
Over een uur ben ik er weer.
Maar Koentje, luister goed naar mij
Doe niet aan duimenzuigerij
Want dat lokt de snijder aan
Die met zijn knipschaar toe zal slaan
In tien seconden knipt hij hier
Je duimen af als pakpapier.

Mama de deur uit en terstond
Woeps! Beide duimen in de mond.

Bats! Knalde de voordeur open
Daar kwam de snijder binnenlopen
En snelde als een wervelwind
Naar het duimzuigende kind.
Wee! Daar knipte hij voor straf
Het kind de beide duimen af
Met zijn grote, scherpe schaar
Hei, wat maakte Koen misbaar!

Toen mama teruggekomen was
Vond ze Koen in zak en as.
Daar stond de jongen, triest en sip
Met beide duimen afgeknipt.

Het grootste poppenhuis van Nederland

De Oudebildtdijk is, zeggen ze, de langste straat van het land. Eigenlijk is het een dijk, met aan de noordkant arbeidershuisjes en aan de zuidkant nu en dan een grote boerderij. Meestal rij je er op hoge snelheid langs, maar wanneer je erlangs loopt zie je pas hoe mooi het is.



Want die arbeidershuisjes zijn echt klein, aan de straatkant dan, en dijen dijkafwaarts uit in een wilgroei van schuurtjes, aanbouwen en opmerkelijk goed verzorgde tuintjes. Elke vierkante meter is knus versierd: er is een Romeinse villa, een huis is paars met wit, er zijn gietijzeren hekjes en beelden in de tuin.



In de huizen - je kunt goed naar binnen kijken, wat het wandelen extra aantrekkelijk maakt - staan de meubels dicht bij elkaar rond de schoorsteenmantel of de potkachel en is de keuken soms niet groter dan een inloopkast. Op vensterbanken staan beelden en bloemetjes, speciaal voor mij als wandelaar, want de bewoners zitten er zelf met de rug naartoe.



Is het Bildt verder open en leeg, die dijkhuisjes zijn een miniwereld van hokjes en beschutte plekjes, alsof de mensen hier 's winters dicht bij elkaar zitten in hun beschutte hoekje van de kosmos, tussen hun vertrouwde spulletjes, terwijl de storm de dakpannen laat rammelen en de wrede zee tot aan het tuinhek staat.



Aardig zijn ze ook nog: langs de weg stonden schoenen om gratis mee te nemen.



In Oudebildtzijl houdt het min of meer op, maar daar geven ze er qua pittoreskheid (pittoresciteit?) nog even een extra slinger aan.



Dit is verderop, bij Hallum, die beschuitfabriek waarvan ik dacht dat hij Van der Meulen heet, maar dat is niet zo. Kan zo in een boek met Roadside Attractions.

De dood van Doktor Müller

Tot 1975 leefde doktor Felix Müller, naar wie Quarzlampenfabrik Dr. Ing. Felix W. Müller GmbH & Co. KG in Essen genoemd is, een fabriek in zonnebanken.

Ik weet niet of het dezelfde is als de Doktor Müller over wie meneer Wolf ons dinsdag heeft verteld. Meneer Wolf (geboren in Heidelberg) heeft voor BASF gewerkt en overal ter wereld gewoond, in Karachi (,,met wachters met Kalasjnikovs voor de deur''), Ierland (waar hij heel goedkoop een huis had kunnen kopen waar Bono van U2 uiteindelijk meer dan een miljoen voor heeft neergeteld), in Singapore.

Nu is hij gepensioneerd en met zijn uitbundige vrouw in Katlijk neergestreken. Vandaar belandden ze dinsdag bij ons aan tafel in restaurant 't Plein in Joure. Alle andere tafels waren vol, bij ons waren nog wat lege stoelen.

Als jonge jongen had meneer Wolf al last van haaruitval. Met grote plukken tegelijk verdween zijn haardos, beschreef hij, en hij vond dat heel akelig. ,,Ik heb geleden als een hond!'', zei hij in Nederlands met een mooie Duitse tongval.



Zijn vrouw was in die tijd al bij hem. In het restaurant vertelden ze, aangespoord door de wijn, van de haartherapie van Doktor Müller waarmee meneer Wolf de kaalslag probeerde te keren. Het was of ze het hadden ingestudeerd. Mevrouw Wolf vertelde er het meest over, schaterde er af en toe luid bij, terwijl meneer Wolf opmerkte: ,,Maar waarom vertel je dat toch allemaal aan deze mensen?''

Op een dag, toen ze nog niet veel geld hadden, lazen ze over Doktor Müller. Een Duitse arts die proefpersonen zocht voor een revolutionaire haargroeitherapie. Het enige wat ervoor nodig was, was een bad. Dat hadden ze niet (,,We waren jong en hadden 500 gulden schuld'') maar ze deden alsof en werden als proefpersoon uitgekozen. Voortaan zat meneer Wolf dagelijks met zijn ene voet in een bak water en de andere in een andere en een band om zijn hoofd. ,,Daar zat een batterij in en een lichtje.''

Ook toen ze indertijd op Vlieland kampeerden, sloegen ze geen dag over. Daar zat meneer Wolf met het lampje op zijn schedel en zijn voeten in het water van de Noordzee. Die was ijskoud, voegde mevrouw Wolf toe, het was januari. Meneer Wolf grimaste bij de herinnering. Alle moeite was uiteindelijk voor niks geweest.

,,Weet je wel hoe Doktor Müller is gestorven?'', vroeg meneer Wolf toen zijn vrouw uitgelachen was.

Dat wist ze niet, maar hij wel. Müller had kennelijk ook een kachel uitgevonden om auto's warm te houden wanneer ze stilstaan. Die had hij zelf uitgetest, in een stilstaande VW waar hij volgens meneer Wolf ,,zijn ding deed'' met een dame. De kachel vloog in brand en daarmee de auto.

,,Tja, en sinds die tijd is Doktor Müller dood'', besloot meneer Wolf.

(Op de eerste foto staat hij met restaurantbaas Reitse Spanninga, op de tweede staat zijn vrouw met Jan Tjip Douwstra)

Liza en Levi!

(Dit is een iets andere versie van mijn column van vandaag)

Zoë wordt binnenkort tien en hoopt dat ze dan een pony krijgt. Ze beseft tegelijk dat het er niet echt inzit, want er zijn allerlei praktische zaken aan verbonden, om te beginnen een stal en een weiland, die geld kosten bovendien en zoveel zakgeld krijgt ze nu ook weer niet.

Dus troost ze zich met het blad Penny, dat ze geloof ik uit haar hoofd leert. Ze heeft het gekregen van haar oom en tante uit Amerika, tegen wie ik het als de andere oom natuurlijk fors afleg.

Maar dit weekeinde had ik een sterke troef, besefte ik toen Zoë trots meldde dat ze de trailer voor 'Penny's Shadow' al verschillende keren had bekeken en een eigen inlogcode heeft voor de website van het paardenstripblad, met achter-de-schermenfilmpjes en bloopers.

,,Ik heb 'Penny's Shadow' een paar weken geleden al gezien in Amsterdam'', zei ik zo nonchalant mogelijk en haar mond viel open.

,,Helemaal? De hele film?'', vroeg ze.

,,Ja'', zei ik. Ik deed er nog een schepje bovenop. ,,En erna heb ik met de hoofdrolspelers gepraat.''

,,Met Liza en Levi?'', riep ze uit. Ze is blijkbaar zo goed met die twee bevriend dat ze ze bij de voornaam mag noemen. Tot nu toe boeide het werk dat ik doe haar niet bovenmatig, maar ik geloof dat ze nu plotseling inzag dat journalistiek best iets heeft.



Vervolgens zijn we op haar verzoek langs een paar plekken gereden waar de film is opgenomen, zoals de pseudomanege bij de jeudgherberg (die staat er nog steeds, al laat de verf hier en daar wat los) en de strandovergang bij het Zuidwest. Ik ben best een goeie oom, al zeg ik het zelf, met een interessante baan bovendien.

De kruin van Buin

Half Ameland heeft nu vermoedelijk Penny's Shadow ook gezien en ondervonden hoe raar het kijkt als een film zich afspeelt op een plek die je goed kent. Zelf zat ik althans in het begin al op bijzaken te letten, als je de veerboot ziet met volgens mij Mario aan boord. Je kijkt hem bovenop zijn hoofd, waar overigens niet veel te zien is.

Naast die kruin van Buin zijn er vast ook bekenden bij de massale paardrijscene en een feest aan het eind, maar die heb ik zo snel niet herkend. En zaten er nou bekenden op het terras bij Sunset? Ik begreep achteraf dat ik Steven had moeten herkennen bij het kitesurfen en Ulbe ergens aan het begin, maar daar kan ik me in vergissen. Bij de paardenreddingboot was het dan wel weer raak, waar trouwens Pieter als enige Amelander met een sprekende rol opduikt.

Maar waar is de korte scene opgenomen met Rense Westra, die in elke Steven-de-Jongfilm speelt? Hij is de man die met een fles Nobeltje komt aanlopen en dan ontdekt dat een pony bezig is zijn chips op te eten. Even ervoor zien we een straat van boven - Ballum?

En dan tenslotte is er de opvallende blooper uit de trailer. Daar zien we vanuit de lucht een auto langs de vuurtoren rijden, maar de auto rijdt aan de linkerkant van de weg. Het beeld is dus gespiegeld, kijk hierboven maar, al valt dat door het fietspad ernaast niet meteen op. In de film zit het wel goed.

Wachten op de pier

Pier van Nes, zaterdagochtend wachtend op de enigszins vertraagde boot. Het muziekje zou iedereen zo moeten herkennen en anders laat je er maar zo'n handige app op los.

De sleutels van het paradijs

Klaas is de bewaarder van de sleutel van de Oldehove en toonde die in het wonderlijke licht van een van de glas in loodraampjes.

Hij ontsloot er de vernieuwde binnenkomsthal mee, waar je in een sciencefictionachtige lift een hemelvaart kunt maken. Nou ja, een klein stukje ervan althans. Voor het effect heb ik de onderstaande opname wat vertraagd.




Prettige hemelvaart!

Een held op roze sokken

Wat bezielt schaatsers die altijd tiende of elfde of zo worden bij grote wedstrijden? Ik vraag het me al lang af, omdat sporters me mensen lijken die willen winnen en niet tot een soort middelmaat behoren.

Dat kon ik mooi aan Erben Wennemars vragen, die in een huiskamer in Achlum een verhaal vertelde over hoe hij aan tegenslagen uit zijn schaatsloopbaan toch wat had gehad. Zoals zijn val in Nagano, waarbij zijn schouder uit de kom ging.

Hij is zo iemand die je als buurman zou willen hebben, altijd wat te melden (,,ik vind alles in eerste instantie prachtig'') en je mag vast zijn gereedschap lenen. Hij praat zo geestdriftig dat de woorden zijn mond uit struikelen. ,,Wat is dit geweldig!'', zei hij halverwege ineens. ,,Zit ik hier in een huiskamer te praten! Wie heeft dit bedacht?''

Zelf is hij niet iemand om nummer tien te willen worden, hij is van het winnen. Als je tegen hem zegt: zullen we doen wie het eerst zijn koffie opheeft doet hij het nog. ,,Het gaat om winnen of verliezen'', zei hij. ,,En om wat je ermee doet en ervan leert.''

Vroeger liet hij zich daar nog door allerlei flauwekul van afhouden, vertelde hij. Als jongetje droomde hij er wel van om schaatskampioen te worden, maar dat was niet serieus, het was zoals andere jongens ervan dromen astronaut of piloot te worden.

,,Ik kom uit Dalfsen'', bedacht hij dan. Hoe zou nou iemand uit Dalfsen kampioen worden. Als je ook nog eens van de boerderij komt...

Ard Schenk, dát was in zijn ogen een kampioen. ,,Die kwam ook uit een dorp, maar zijn huis stond natuurlijk in het centrum en hij had boven een kamer met een bed erin en een bordje erboven: 'HELD''', beschreef Wennemars. Zo stelde hij zich dat vroeger voor. Onzin, natuurlijk, maar daar moet je wel eerst achter komen.

Maar wat kan dan de droom zijn van mensen die altijd in de middenmoot eindigen?

,,Die vinden het leventje mooi'', meent Wennemars. ,,Suptoppers zijn bezig met het leventje.'' Dat zijn mensen, met andere woorden, die zeggen dat ze meedoen al fantastisch vinden en dat nog menen ook.

De beste vraag in de huiskamer was de laatste: ,,Waarom heb je roze sokken aan?''
Hij trok zijn broekspijpen op en inderdaad: roze sokken.

,,Omdat ik rebels ben'', zei Wennemars.

Als ik hem was hing ik een bordje HELD boven mijn bed.

(Deze is al van zondag, hij stond vandaag in de krant als column. Daarom nu pas op de site, in een iets langere versie en met een foto. Toen ik opstond - ik zat een tijdje gehurkt - om de foto te maken vroeg Wennemars verbouwereerd: ,,Je gaat toch niet weg?'')

3D graffiti

Gewoonlijk staat op deze muur in rode letters 'There Is No Spoon', met een drietandje ernaast, een verwijzing naar 'The Matrix'. Steeds wordt dat overgeschilderd en er dan weer op gespoten en zo voort, het heeft al vaker op dit weblog gestaan.

Nu is er iemand die een lepel van stevig papier heeft uitgeknipt en die met plakband op de wand heeft gehangen. Lang zal dat niet standhouden, het plakband begon al los te laten, maar daarmee is deze graffiti wel 3D geworden. Er rechts naast hangt een kartonnetje met de tekst 'Wel Waer' en de groeten aan iedereen van een zekere N8schade.

Cinema Ascona fullscreen

De penningmeester ontdekte hem: een enorme televisie, die gewoon bij het grof vuil in Leeuwarden stond. Direct wilden we uitproberen of hij het nog doet, want Cinema Ascona kan alles gebruiken.



Behulpzaam bezorgde een ober van De Walrus ons een verlengsnoer, maar toen het op stopcontacten aankwam moest hij het laten afweten. 's Ochtends was de stroom uitgevallen en was er meer pech geweest, zodat er koude broodjes geserveerd hadden moeten worden. De bedrijfsleider wilde geen enkel risico lopen.



Bij cafe De Toeter, er pal naast, waren ze minder angstig. En zie: hij doet het! Dit geschenk moet wel een signaal van hogerhand zijn, dat Cinema Ascona goed bezig is.

Op de bovenste foto plakt de voorzitter er een toepasselijke sticker op. Als het bakbeest het oprijden van de terp (er zitten wieltjes onder) heeft overleefd, gaan we er mooie dingen mee doen.

(De foto's zijn van Jacco de Boer)