Ruh

Jos Blomsma had maandag een griepje. Daarom was er gisteravond JosAid in de Hania, met de patiënt onder een dekentje op de bank, veel meegebracht fruit, een dj en optredens.



De zieke beurde er zienderogen van op, totdat ik het podium beklom, alle lichten uitdeed en met een kaarsje 'Ein Gleiches' (ofwel 'Wandrers Nachtlied II') voordroeg, het gedicht dat Goethe in 1780 op de muur van een schuilhut krabbelde.

Omdat niet iedereen meer Duits leert, zei ik erbij dat Gipfeln bergtoppen zijn, Wipfeln boomkruinen en een Hauch een zucht.

Über allen Gipfeln
Ist Ruh,
In allen Wipfeln
Spürest du
Kaum einen Hauch;
Die Vögelein schweigen im Walde.
Warte nur, balde
Ruhest du auch.

Volop melancholie dus, helemaal toen ik erna heel hard de effectvolle orkestbewerking liet horen van John Ottman, uit de verguisde film 'Valkyrie' met Tom Cruise. Daar gingen de aanstekers bij omhoog. Thuis werkt het ook.





Jos Blomsma overleefde deze dosis zwaarmoedigheid, met de Ruh was het na allerlei wilde jamsessies snel gedaan en aan het eind van de avond leek hij weer helemaal de oude.

Melk en suiker

De Leeuwarder Courant heeft een nieuwe hoofdredacteur en zoiets brengt altijd verbouwingen met zich mee. Zodoende moest er een kastwand uit. Vanmorgen werd hij weggeschroefd.



En zie, achter de kast lag een spoor van opengeknabbelde zakjes van koffiemelk (geel) en suiker (blauw), er in de loop der jaren verstopt door muizen. Ik vond het interessant, collega Linda vindt het vooral vies. ,,Hier droom ik vannacht van'', voorspelt ze.

Technisch weer

Dit is de vlieger van iemand die met een karretje en een vlieger eraan heen en weer reed, ter hoogte van de Cat Club.



Dit is het karretje.



En dit is een raadselachtig ding dat in zee staat.




In fotografenkringen wordt het soort weer dat we vanmiddag hadden op het strand bij Hollum technisch weer genoemd. Waarom, dat weet ik niet. Maar aangenaam is het wel.

Thuis heeft u hier niets aan

Bij de animatiefilm 'Up' krijg je een 3D-bril, want 3D is weer even helemaal terug in de bioscoop en het is als vanouds een geweldige gimmick.

Vroeger mocht je de brilletjes na afloop mee naar huis, maar die tijd is voorbij. Toen waren het eenvoudige kartonnen dingen met een rood en een groen of blauw glaasje, maar nu zijn het zware apparaten (XpanD Series 101 3D brillen) met een sensor tussen beide glazen die een signaal krijgt wanneer de bril aan de slag moet. Hou je je vinger voor het oogje, dan zie je alles dubbel. Door de bril is het beeld wat minder helder.

Net als film maakt zo'n 3d-bril gebruik van een eigenaardigheid van hoe we kijken. Film is eigenlijk een reeks snel geprojecteerde plaatjes, met steeds een zwart beeld ertussen. Onze hersenen maken daar beweging van. Bij 3D krijgt het linkeroog hetzelfde plaatje net uit een andere hoek te zien dan het rechter, en de hersenen maken er automatisch een beeld met diepte van.

Om te voorkomen dat je de bril meejat of vernielt hangt er een lange instructie op de deur, met in hoofdletters THUIS HEEFT U HIER NIETS AAN.



Hoeft ook niet want thuis heb ik nog wel van die roodblauwe brilletjes voor 't plaatje hierboven



en zelfs een kijker voor die ouderwetse dubbele foto's, die je met een beetje oefening in scheelkijken ook met het blote oog in 3D kunt zien. Want dat is de charme van die ouderwetse systemen: je kunt dat allemaal zelf. Zelfs met slechte foto's van een mobieltje.



En omdat het me ineens weer in de greep heeft, een Drostecacaobus3D-effectfoto van dit stukje, en dan met een echt fototoestel gemaakt.

Moderne talen

Bij het weggooien zag ik het pas: bijna elke regel van dit toch sobere etiket is in een andere taal, achtereenvolgens Frans, Engels, Italiaans en Nederlands. Dat zal de globalisering zijn. Elders op de verpakking staat dat dit ook nog eens een duurzaam produkt is. Wat modern allemaal.

Walk of Fame

Zaterdagmiddag mocht ik een groepje Leeuwarders door de stad leiden, op een cinematografische stadswandeling. Dat woord had Klaas voor me bedacht, die me had gestrikt als tijdelijke stadsgids.

,,Ik ga u laten zien hoe dicht Leeuwarden en Hollywood bij elkaar liggen'', pochte ik. Dat is overdreven, maar overdrijving hoort bij film.

Ik zou er niet over geschreven hebben, als ik niet een paar mooie kiekjes van Rienk Jan Schurer had gekregen, een van de wandelaars.

Omdat het lastig was onderweg filmfragmenten te laten zien, hield ik nu en dan foto's omhoog uit de Leeuwarder Courant. Zoals hierboven bij het Paleis van Justitie. De foto in de foto laat opnamen zien voor De Fûke.

Jud Süß

met gratis broodjes



Propaganda is reclame met een politiek tintje, en de film Jud Süß van Veit Harlan uit 1940 is een interessante. Alleen al omdat je hem zelden in de bioscoop kunt zien en er over geschreven wordt alsof de film hypnotische krachten heeft: een keer kijken en je hebt pardoes een hekel aan joden.

Want daar was de film in 1940 voor bedoeld. Hij is destijds door tenminste 20 miljoen mensen gezien.

Hij is losjes gebaseerd op de achttiende-eeuwse raadgever en bankier van de hertog van Württemberg. Toen die hertog overleed na een hartaanval, werd Süß Oppenheimer meteen gearresteerd, want populair was hij niet en bovendien joods. Hij kreeg de kans zich te bekeren, wat hij weigerde. Hij werd in Stuttgart opgehangen.



Historisch zitten er nogal wat haken en ogen aan de zaak, maar in de op last van Goebbels gemaakte film is Oppenheimer een sluwe, geile en meedogenloze figuur.

De domme en ook al geile hertog windt hij moeiteloos om zijn vinger, hij bezorgt hem geld, jonge meisjes en bijna de absolute macht. Gelukkig zijn er rechtschapen Duitsers die dat voorkomen en de listige adviseur ophangen. Zijn ergste vergrijp in de film is dat hij het onschuldige meisje Dorothea verkracht.

Zondagochtend werd de film vertoond in Tuschinski in Amsterdam, omdat het de week van de geschiedenis is. Het was maar een tientje, er was ook een docu over de beeldvorming van Arabieren in de Westerse film en je kreeg er gratis broodjes bij. Jan en alleman heeft eraan meebetaald, tot en met de Stichting Centrum voor Propaganda voor Eenheid in de Vakbeweging toe.



Hij mag enkel vertoond worden, vertelde Frits Barend die de film inleidde, als er een discussie na is.

Het was een belabberde inleiding. Barend had het over regisseur Velt Harlan, hij zei dat de film nu voor de eerste keer in Nederland vertoond werd, hij noemde het boek 'Het zijn net mensen' van forumlid Joris Luyendijk 'Het zijn net helden', en meende dat de premiere van de film in Duitsland was geweest, terwijl die op het filmfestival van Venetie was.

,,Ik ga niet zeggen, ik wens u een prettige vertoning'', sloot hij af.



Dat was het natuurlijk wel, want het was voor het grootste deel een goede filmkopie, met de Nederlandse ondertiteling van toen. De vermeed opvallend het woord 'Jood' zoveel mogelijk. Op een gegeven moment roept iemand Judenhure! en dat werd volgens mij niet eens vertaald.

Regisseur Harlan wist hoe het moet: het anti-joodse ligt er niet dik bovenop want dan haken kijkers af. Met acteur Ferdinand Marian zet hij een fantastische engerd neer, een soort Mephistopheles. Overigens vond ik bij het herzien van de film de brave jonge Duitser Faber eigenlijk nog meer een griezel. De nadruk op seks is opvallend: al in een van de eerste scenes zien we blote borsten.

De latere regisseur Michelangelo Antonioni was er in 1940 van onder de indruk. ,,Ik zeg het zonder reserves: als het hier om propaganda gaat, dan begroeten we propaganda. Dit is een pakkende, indringende, buitengewoon effectieve film'', schreef hij.

Nazi-propagandeminister Joseph Goebbels schreef: ,,Een antisemitische film, zoals we hem ons enkel kunnen wensen.''



,,Ik kan begrijpen dat u even stil bent'', zei Frits Barend na afloop. Dat was niet zo, iedereen zat al te kletsen.

Bij hem schoven journalist Joris Luyendijk aan en David Barnouw van het Nederlands Instituut voor Oorlogsdocumentatie. Er begon een politiek correct nagesprek waar je de broek van afzakte.

Luyendijk vond dat je deze film zeer zeker niet op tv kunt vertonen, want hij had zichzelf er een paar keer op betrapt dat hij een hekel aan Jood Süß had gekregen. ,,Je moet jezelf steeds corrigeren'', zei hij, en kijkers van nu kunnen dat niet. Dus: niet zomaar laten zien.

Hij weet vermoedelijk niet dat je hem op internet kunt bekijken, weliswaar Hongaars ondertiteld, en op deze twijfelachtige Amerikaanse site zonder die ondertitels, beide zijn met koptelefoon op best te volgen. En wie een betere versie wil, kan hem op dvd bestellen.

Barnouw kreeg de vraag hoe het de medewerkers van de film was vergaan. Hij gaf een antwoord in de trant van dat die allemaal de dans zijn ontsprongen.

Niks over acteur Ferdinand Marian die na de oorlog niet meer mocht acteren en zich tegen een boom dood heeft gereden.

Niks over Heinrich George (de hertog) die in '46 in concentratiekamp Sachsenhausen, onder Russische leiding toen, overleed. Zijn botten zijn pas in 1994 herbegraven in Berlijn.



Niks over de naoorlogse processen (het stukje hierboven stond op 15 december 1949 in de Leeuwarder Courant) tegen filmer Veit Harlan, waar hij zich een keer zo opwond toen iemand werd doorgezaagd over het vermeende naaktzwemmen van Kristina Söderbaum, zijn vrouw en Dorothea in Jud Süß dat hij een hartaanval kreeg.

Hij overleed er niet aan. Hij maakte zelfs nog een aantal films, maar Jud Süß zou hem blijven achtervolgen. Stanley Kubrick, die met een nicht van Harlan getrouwd was, had ooit plannen om er een film over te maken.

,,Zullen we weg'', zei Ronald, die zich ook al zat op te winden over de kletskoek op het toneel.

We misten daardoor de gratis broodjes, maar als je van Jud Süß iets opsteekt, is het wel dat dingen nooit gratis zijn.

(PS: volgend jaar komt er een speelfilm over Jud Süß en Ferdinand Marian)

Vallende kleuren

Filmers ontdekken Kinopalast Ascona! In de zaal waar vorige week nog Girls with Guns te zien waren, werd vandaag een propagandafilmpje opgenomen voor het komende filmfestival in Leeuwarden.



Ik zal niet verraden wat dit is, en in het filmpje ziet het er straks heel anders uit, maar het leverde bonte plaatjes op.

Oren zien en zwijgen

In het HCL hangt het portret dat Sjoerd de Vries maakte van Leeuwarder burgemeester Van der Meulen. Of het niks is, terwijl De Vries er jaren brieven over naar de krant heeft gestuurd en er boos voor naar de gemeente is geweest.

Een ambtenaar die vroeger bij Peter Karstkarel op de kamer zat vertelde dat ze daar soms hoorden hoe Sjoerd te keer ging op de juridische afdeling, een verdieping lager. Meestal troonde Peter Sjoerd dan mee naar de Waag, voor een kalmerende kop koffie.

Van der Meulen wilde namelijk niet dat het opgehangen werd, naar verluid omdat hij zijn oren te groot vond. Tot ver na zijn dood mocht het nog steeds niet opgehangen worden, ging Sjoerd briesend naar de juridische afdeling en schreef hij brieven naar de krant vol onderstrepingen en opmerkingen in de kantlijn.

En nu kun je er in het HCL zomaar een foto van maken met je mobieltje. 't Is kleiner dan ik dacht, maar dat zijn beroemde dingen wel vaker.

Photo ops

Tot een jaar terug hield Freek Staps een weblog bij, maar daar is de NRC-correspondent in de VS mee gestopt. ,,Dat was zoveel werk'', zei hij gisteren in De Bres. ,,En wie is daar nou in geinteresseerd.''

Op zijn afscheidslog schrijft hij ,,het (is) tijd geworden om op zoek te gaan naar nieuwe manieren om journalistiek te experimenteren''.

Dat experiment komt erop neer dat hij een boek heeft geschreven, 'Meer meer minder', vol Amerikanen die door de economische crisis in de knel zijn geraakt. Heel nieuw is dat niet: de boekdrukkunst is alweer een eeuw of vijf oud.

Over het boek hadden we het gisteren in De Bres. Het was een lekker vlot gesprek en het boek verkocht ook nog goed. Andries Veldman, die de Bres beheert, was van de weeromstuit helemaal vergeten een foto te maken voor zijn website. Daarom deden we achteraf nog even zo'n gracieuze pose die mensen aannemen als ze elkaar zo'n reusachtige cheque overhandigen, of een gedenkbord. Of zoals hier: een nieuwe manier om journalistiek te experimenteren.

John Gilroy

In Dublin heb je een Guinnessmuseum, waar ze er ondermeer op wijzen dat Rutger Hauer zoveel op een glas Guinness lijkt.

In dat museum is ook een permanente tentoonstelling over John Gilroy, een Britse illustrator die jarenlang allerlei dieren heeft getekend met glazen Guinness: struisvogels, beren, pelikanen, zeeleeuwen, toekans, apen. En een schildpad met een glas op zijn rug.



Die schildpad staat nu (dinsdagmiddag, half vier) nog op de zijkant van de voormalige Ierse pub. Maar die is verkocht en hij wordt ingrijpend verbouwd. Vanmiddag zijn er schilders met de buitenmuur bezig.

,,Gaat die schildpad er ook af?'', vroeg ik.

,,Dat is wel de bedoeling'', zei de schilder.

,,Komt er ook een andere schildering op? Een giraf of zo?''

,,Het zou wel mooi wezen'', zei de schilder.

Daarom heb ik er maar even een foto van gemaakt.



Bij het cafe ernaast, De Toeter, is een paar jaar geleden een oude reclameschildering voor Jasper's diervoeders weer aangebracht, met subsidie van de gemeente. Dus wie weet is John Gilroy over vijftig jaar ook weer terug.

Weiwater

Een paar weken geleden stond kaatser Folkert van der Wei in de krant, die fit blijft door het drinken van alkalisch water. Dat maakt hij zelf en hij giet het in fraaie blauwe wodkaflessen.

Deze week was hij even op de redactie, met een doos vol van die flessen. Omdat ik hem wat kritisch stond uit te horen over zijn wonderwater kreeg ik een fles van hem, die ik reclameachtig op de foto heb gezet en die inmiddels leeg is.

Het smaakt anders, een beetje fletser, dan kraanwater. En ik heb de sterke aandrang om met mijn blote hand een klein balletje weg te slaan...

Gouden Gurbe

Dit zijn de zes Gouden Gurbes op een rijtje, die de krant zaterdag uitdeelde aan betrokkenen bij de zes iepenloftspullen die deze zomer in Friesland werden uitgevoerd.

Een van die zes was in Jorwert, waar de speelfilm 'Alles is liefde' tot een theaterstuk was omgebouwd, compleet met kribbige invalsinterklaas. Douwe de Bildt kreeg daarvoor de Gouden Gurbe voor de beste bijrol.



Omdat ik ceremoniemeester was mocht ik hem die overhandigen - zo kom je dan toch alvast in de stemming voor december. Al heb ik nog van geen van mijn vaste Sinterklaasadressen bericht gehad. Misschien is het de economische crisis.

Lang leve de Zeppelin!

Zaterdag was er een reunie van de Vakantiespelweken Ooststellingwerf, waar ik een paar jaar leider bij ben geweest. Ik mocht de ochtend aan elkaar ceremoniemeesteren met een veel te kleine hoge hoed op.



Tussendoor trof ik half of helemaal vergeten mensen, die nu expert zijn op het gebied van rampenbestrijding, of directeur van een paar scholen, of muziekuitgever. Want wie grote groepen door het Staatsbos bij Appelscha rennende schoolkinderen kan beheersen, kan alles.

Een van de mensen die ik kwijt was, was Hinkje Post. ,,Over haar hadden we zelfs een liedje'', zei Dick. En toen hij het voorzong wist ik het ook meteen meer, want je hersens slaan veel meer op dan je denkt.

Oh wat een rotzooi is het hier in de slaapzak
De slaapzak van Hinkje Post
Je mag het wel weten
ze ligt 's nachts te vreten
en overdag te slapen in het bos

,,Lag jij dan zoveel te snoepen in de slaapzaal?'', vroeg ik.

,,Welnee'', zei Hinkje. ,,Helemaal niet. Maar ik zal er wel nooit meer afkomen.''

,,Jij verzon ook allerlei liedjes'', zei Dick me. Eentje was hem bijgebleven (op de maat van Het Hondje van de Bakker):

Vandaag eten we uien
Kom eet gezellig mee
En als je genoeg eet
Dan krijg je diarree

Dertig jaar oud, maar het heeft best eeuwigheidswaarde.

Als ceremoniemeester vroeg ik de toehoorders of de Zeppelin nog gezongen wordt, want dat was een persoonlijke favoriet. Ja, dat wordt hij, en we hebben hem meteen maar met de hele zaal gezongen.

We gingen met een zucht
Naar boven in de lucht
We zaten zo gezellig in een schuitje
En niemand kon ons zien
We hadden pret voor tien
Lang leve de Zeppelin!

(De foto met hoge hoed is van www.haulerwijk.com)

Cinema Ascona #2: Girls with Guns

Op Cinema Ascona draaiden we gisteren filmfragmenten met 'Girls with Guns', naar een toptienlijst die we zelf hadden samengesteld.

Sommige bezoekers hadden er van te voren over nagedacht en zelf een lijstje gemaakt van films die volgens hen in elk geval aan bod zouden komen.

Hun lijstje staat hierboven. Niet een van die films is vertoond. Er zijn veel meer gewapende meisjes op de wereld dan je denkt. En niemand kende de hoofdfilm 'Princess' (1968, Herman Wuyts) met een nog jonge Herman van Veen, toen al net zo irritant als nu.



Zelf hadden we van te voren gegokt op het aantal bezoekers dat we konden verwachten. Zestig, zeventig hadden we geschat. Zoveel stoelen hadden we alvast neergezet in het sfeervolle Ascona Kinopalast. Op de foto hierboven staan ze klaar.

Maar er kwamen rond de honderdvijftig. We zijn heel, heel tevreden.

Andermans foto's

In elk geval drie bezoekers hebben foto's gemaakt. Een slideshow van al hun beelden staat hier. Links naar de drie fotografen staan hieronder.



Onze bardansers, foto van Jens Bouma. Zijn foto's staan hier.



Foto's van 'cassiefoeboe', die wel heel erg veel moeite heeft gedaan om als girl with gun voor niks binnen te komen (en daarin slaagde), staan hier. De foto hierboven is ook van hem. In het echt was het donkerder...



Deze - de organisatie bellenblazend tijdens het fragment uit 'Barbarella' - is gemaakt door 'nekolinoge', die zijn foto's hier heeft staan.

Nog 1 nachtje slapen

Er is een doek, een geluidinstallatie, een bar, de boel is aangeveegd en de bestuursvergaderingen zien er steeds pittoresker uit.

Cinema Ascona is klaar voor een festival vol Girls With Guns. Dat geloven we tenminste. We hebben gewed over het aantal bezoekers, maar niemand die het echt weet.

Liwwadder Peerd

Dit zijn Andries Veldman, van stadsblad Liwwadders, en Willem Annee van cafe De Ossekop, door kenners Eygelaar genoemd. Twee Leeuwarder instituten dus, met wie ik gisteren naar cafe De Wolthoorn ging. Bij het Peerd van Ome Loeks voor het station heb ik ze op de foto gezet: allemaal symboliek bij elkaar.

Vraag: Waarom gingen deze Leeuwarder instituten naar Cafe De Wolthoorn?

Antwoord: Om een biertje te drinken.

Mijn eerste bestseller

Vanmorgen werden hier 87 fotoboeken bezorgd in zeven dozen. Het is de tweede en laatste druk van 'Mijn Rimmer', het fotoboek dat we maakten voor Rimmer Mulder. Het is in een keer uitverkocht en een van de kopers vroeg zojuist zelfs om een handtekening. Dat overkomt Dan Brown natuurlijk elke dag, maar voor mij was het bijzonder.

Huizen

Als je de wekker uitslaat en daarna in bed blijft liggen, droom je heel levendig. Ik althans. Vanmorgen zelfs zo, dat ik het niet helemaal kwijt raak.

In een vliegtuig, ingericht als een huiskamer, zitten we te praten. Ik vertel een rare anekdote over een huis, en middenin mijn verhaal zie ik dat er niemand meer is.

Uit het raam - veel groter dan een vliegtuigraampje - zie ik dat we over een stad vliegen, die eruit ziet als een witte maquette in de schemer. Er staat een enorm koepelgebouw in, dat me later, als ik al lang wakker ben, aan het ontwerp van Albert Speer voor Welthauptstad Germania doet denken. Maar er staan ook witte flats, als rechtop gezette schoenendozen.

We vliegen in elk geval veel te laag, ik zie de schaduw van de vleugels, we scheren er vlak over en het is de bedoeling dat iedereen zich verstopt in een bijruimte, liefst onder de tafels.



Dan lopen we over een pad langs een bebost weiland. Waling is erbij. Er schuifelt een herdershond het pad op met een blauwe strook op zijn rug, die wel plastic lijkt.

Geheimzinnig, vond ik zelf. Ik heb er bovenstaande plaatjes van gemaakt. Het is een benadering, het zag er in mijn droom anders uit, maar helaas kun je in dromen je fototoestel nooit bij je hebben.

'De verandering begint al in Ballum'

Op de site van het Meertensinstituut staan geluidsfragmenten van dialecten. Op Ameland hebben ze alleen Hollumers opgenomen, het fragment staat hier.

Het gezelschap zit thee te drinken (,,Gebruikt u suiker?'') met de dialectoloog, die af en toe iets in het Nederlands zegt. Het gesprek is opgenomen in de tijd dat de paardenreddingboot nog in functie was.

Het gesprek gaat over vroeger in het algemeen (,,de beurtschipper voer een paar dagen in de week''), woorden van vroeger (,,ruften'') en over de verschillen tussen Amelands zoals het in Hollum gesproken wordt en in Nes. Aan de zin 'Oud hout op zolder' (ongeveer uitgesproken als Oad hoat op soader) kun je het verschil goed horen. In Nes vieren ze ook niet het echte Sunneklaas, horen we.

Ik herken een paar stemmen, maar de hamvraag is natuurlijk: hoeveel mensen zitten hier bij elkaar en wie zijn het?

Nagekomen mail:

Er zitten een stuk of 3 of 4 aan tafel. Jaap Visser (oud vuurtorenwachter) Rim IJnsen - Brouwer (oma van Remco Visser) Willem Bakker (zwager van Rim).

Ook weer opgelost. Of zijn het er meer?

Rokersvitrine

Het gekste in de nieuwe Ierse Pub in Leeuwarden, die vanavond opengaat maar waar genodigden gisteren al terechtkonden, is de rookruimte.

Dat is een vitrine met twee deuren en een afzuiginstallatie, links op de foto. Je staat er prachtig in het volle zicht en in helder licht. Ik heb het ook even geprobeerd, ook al rook ik niet. Als de roker naast me uitblies, vloog het bijna recht een afzuigrooster in.

,,Dat wordt niks'', voorspelden de eersten. ,,Rokers gaan gewoon buiten staan, dat doen ze overal.''



Toch is het mooi, mede omdat de rokers binnen met elkaar staan te praten alsof ze niet doorhebben dat ze in een de etalage staan. Het enige lastige lijkt me als je in je eentje rookt, maar misschien is dat altijd wel lastig.



De pub is in het vroegere Haersma Huys, en daar doet hij (zij? het?) vooral aan denken, maar dan mintgroen en heel erg schoon.

De bar is een eindje opgeschoven, in een kast staan twee reusachtige biertanks, op een plankje staat een buste van James Joyce, gisteravond onherkenbaar gemaakt met een sjaal, een opgeplakte snor, een bril en een feesthoed. Een zekere Brian, een Ier die voor de inrichting had gezorgd, had zich oorspronkelijk ook als Joyce willen verkleden, hoorde ik. Met een hoed op was hij al een eind gekomen.



Een groep medewerkers, sommigen met de verf nog aan de vingers, lieten een stuk of twintig van die zweeflampions op waar mensen met rieten daken zo dol op zijn. Later werden ze boven Huizum gezien.



En wederom hield Baukje, de eigenares, een opwekkende speech. Voor iemand die beweert daar niet van te houden doet ze dat best vaak, yes I said yes I will Yes