Botsauto

Zat ik net in het grachtenpand van Joop en Christien de krant te lezen, reed er een botsautootje voorbij met twee mannen erin. Ik dacht eerst dat ik het niet goed zag. Het klonk of er een brommermotor in zat.

De een stapte uit met een filmcamera, en legde vast hoe de ander over de brug naar hem toe reed. Ik mocht een foto van ze maken, maar dan filmden ze mij weer terwijl ik de foto maakte.

,,Vanavond zijn we in De Zomer Draait Door'', zei de filmer. En voort reden ze weer, naar de overkant van de Amstel, om verder te filmen.



De bestuurder was inderdaad op tv, zonet, en in een flits waren Aart en ik te zien. Dit stond in de online-programmagids:

,,Remon van der Lely rijdt sinds maart met een botsauto over de openbare weg. Hij is al vier keer opgepakt door de politie, maar dat laat hem er niet van weerhouden.''

Peter Gabriel

Peter Gabriel trad gisteravond op in de Westergasfabriek in Amsterdam. We gingen er met de tram heen.

,,We moeten naar de laatste halte'', zei ik tegen de bestuurder.

,,Allemaal naar Peter Gabriel'', knikte de conducteur.

,,Hoe weet u dat?'', vroeg ik.

,,Jullie hebben er de leeftijd wel voor'', zei de conducteur.

,,We zien er toch nog heel jong uit?'', vroeg Aart.

,,Daar zijn de meningen over verdeeld'', kwam hij terug.

De man had gelijk, konden we zelf even later vaststellen. We hadden er de leeftijd voor. Het kon me niks schelen: Gabriel, die allemaal oude nummers speelde van zijn eerste solo-lp's, kwam wat stroef op gang maar was daarna lekker op dreef. In 'Sledgehammer' zat een prachtig orgeltje.

Op de foto (met telefoon gemaakt) Joop en Aart op het terrein, Aart met een zojuist gekocht regenmantel.

Op stand

Ad Fahner, stadskenner en Eewalbewoner, mailde me deze foto. Die had hij vrijdag gemaakt, terwijl ik in de deurpost sta te praten met archeoloog Jan Willem Oudhof (zwart haar) en architectuurschrijver Peter Karstkarel (wit haar).

De laatste is een van de twee auteurs van een boek over hofjes in Friesland. Dat werd even later aan de overkant, in de Waalse Kerk, gepresenteerd. ,,Kom ook even!'', spoorde Peter aan. ,,Gratis borrel!''

Ach, 't was vrijdagmiddag...

Survival of the fittest

Mijn vader kwam net binnen met een eendekuiken van de vijver, hier om de hoek, die hij met andere oudere heren van de buurt verzorgt. Het diertje is of door de hoosbui getroffen, of misschien door een meeuw of een andere eend gepakt. In elk geval, het is van slag, beweegt raar met zijn kopje, en maakt een verzwakte indruk.

,,Hij zal het wel niet redden'', voorspelde mijn vader, die graag onderstreept dat de natuur nu eenmaal hard is.

Maar hij heeft het diertje een hele tijd vastgehouden, tot er ineens een zwak piepje of kwaakgeluidje klonk. Toen het zover was, besloot hij de broedmachine in de schuur aan te zetten, waar het kuiken verder op sterkte kan komen. De natuur kan hard zijn, maar daar hoef je niet altijd aan mee te werken.

PS

Het eendekuiken was een paar uur later dood en is zonder plichtplegingen in de afvalbak verdwenen.

Abe was nukkig en ook weer niet

Dit is collega Johann Mast met een oude leren voetbal in zijn nek waar, als ik het goed heb begrepen, Abe Lenstra zelf nog tegenaan heeft geschopt.

Johann heeft een biografie over Abe geschreven, daar dinsdag het eerste exemplaar van aan de dochter van de voetballer gegeven en gisteravond was hij in De Bres. Jantien en ik ondervroegen hem daar over zijn onderneming, omdat we daar nieuwsgierig naar zijn. Hij heeft er een jaar vrij voor genomen en met jan en alleman gesproken, van de vrouw van Abe's eerste kus tot en met Faas Wilkes, zo'n andere voetballegende, kort voor diens dood.

Het was een echt verrassende avond, met niet zo'n hoge opkomst (een man of tien, denk ik) maar wel mensen die zelf ook wat te melden hadden. Aron de Vries bijvoorbeeld ging vroeger met Abe en diens vrouw op reis naar de Verenigde Staten, en vond hem helemaal niet zo lastig en nukkig als hij soms in het boek naar voren komt.

Iemand anders was in Leeuwarden naar een wedstrijd geweest van een Leeuwarder team tegen een ploeg met Abe erin. Vanwege diens deelname werden er speciaal tribunes op wagens bijgeplaatst. Abe kwam op - de man deed het al vertellend helemaal voor - met zijn coltrui onder zijn shirt omdat hij het koud vond. Hij liet zich al na een kwartier vervangen omdat hij het duidelijk niks vond.



Verzamelaar en kapper Theo Balk had die leren bal meegebracht, en daarnaast een lading oude kranten over overwinningen van Oranje, zorgvuldig bewaarde kaartjes van het Olympisch Station, leren voetbalschoen, prachtige posters. Hij kwam wat eerder en begon er een tentoonstellinkje mee in te richten in de Bres. Zomaar, omdat hij er lol in had.



Vooral die bal oefende grote aantrekkingskracht uit.

Nog steeds niet in het dorp

,,Ik denk dat ik een van de weinigen in Nederland ben, die Der Mann ohne Eigenschaften heeft uitgelezen'', zei acteur Vincent Rietveld deze week.

Hij zal vast gelijk hebben, veel mensen hebben het forse, beroemde boek van Robert Musil als een goed voornemen in de kast staan. Ik ben een van hen. Maar na de claim van Rietveld weet ik: deze zomer gaat het gebeuren.

Rietveld zit in een Oerol-voorstelling op basis van teksten van de Oostenrijkse dichter Rainer Maria Rilke. Daarom sprak ik met hem. Hij is weliswaar bekend geworden door zijn rol als Jochem de Bruin in de Rabobankreclame, maar hij was amper te herkennen want hij had het laat gemaakt.

,,Vind je het vervelend als ik een sigaret op steek?'', wilde hij weten.

Dat kon mij niks schelen.

,,Eigenlijk ben ik gestopt'', legde hij uit. ,,Maar hier rook ik nog even. Over drie weken word ik vader, dan stop ik echt.''

Vorig jaar stond hij in zijn nakie in een voorstelling met teksten van Thomas Bernhard, in de Rilke-voorstelling gaat het er subtieler aan toe, maar is er aan het eind wel een heftige explosie. De vrije en ongebonden acteurs van De Warme Winkel schrikken voor weinig terug.

Behalve als ze op de foto komen. Anne Zorgdrager kiekte Rietveld, maar met sigaret en dat was niet de bedoeling. Haastig ging de Marlboro de asbak in. ,,Straks ziet mijn vriendin dat ik rook'', zei de acteur.

(De foto kreeg ik van Hayo Bootsma van Omrop Fryslan, die me op het Westerkeynterrein een stukje zag typen)



Italië

Tijdens de voorstelling wordt een paar keer een Rilke-fragment aangehaald, dat ik erg mooi vond. Ik kreeg het op verzoek opgestuurd, maar kon het in de krant niet kwijt. Dit is het, het is niet het complete gedicht:

als kind was ik een keer in Italië
ik weet er niet veel van
maar als je daar door het land loopt en aan een boer vraagt
hoe ver is het naar het dorp
zegt hij, un mezz' ora
en de volgende zegt hetzelfde
en de derde ook
alsof ze het met elkaar afgesproken hebben
en je loopt de hele dag en je bent nog steeds niet bij het dorp
zo is het in het leven

Ons wakkere team

Collega Kirsten en ik schreven gisteravond een Oerolstuk, en daarbij kon ik de verleiding niet weerstaan om te laten zien, wat mijn laptop allemaal kan, zoals vervormde foto's maken van wie ervoor zit. Zo ziet het wakkere team van Leeuwarder Courant-journalisten op Terschelling eruit, dat elke dag serieus en kritisch alles onderzoekt wat Friesland beweegt!

T-shirt

Mensen op festivals hebben vaak opvallende T-shirts aan, maar deze jongen, die Arthur heet en in cafe De Vijfpoort in Formerum was, had wel een heel kolderieke. ,,De maker zit daar'', wees Arthur. Dat was een artistieke jongen met een bril, die Micky Schuttel heet (geloof ik, ik ben mijn aantekeningen kwijt) en de shirts voor koninginnedag had gezeefdrukt, naar een tekening van een buurjongen. ,,Ze gingen echt heel snel van de hand.''

Helmut en Olga

Anne Zorgdrager maakt voor ons de foto's op Oerol, maar voor we daaraan kunnen beginnen moeten we dagelijks eerst bij Helmut en Olga langs. Dat zijn twee varkens met lekkere grote oren die over hun oogjes hangen. Anne heeft ze een half jaar geleden gekregen als verjaarscadeau. Ze lopen op een omgewoeld stukje land bij de boerderij van zijn vader.


,,Ze zijn zo leuk'', zei Anne keer op keer. Ze komen bij je als je daar gaat zitten, hij fleurt daar helemaal van op als hij somber is, ze gaan gemoedelijk liggen als je ze op hun buik aait, ze eten alles (zijn vader geeft ze zelfs leverworst en zo, wat een raar idee is, varkens die varkens eten) en ik moest speciaal op de mooie krul in de staart van Helmut letten. ,,En ze kunnen hard rennen joh!'' Daar zien ze eigenlijk niet naar uit.




,,En straks eten we ze op'', zei Anne er achteraan.

Oerol

Naast me zitten in een grote tent de VIP's te applaudisseren, onder wie minister Ronald Plasterk. Achter me draait een generator en nu en dan lopen mensen heen en weer met biervaten en wijnflessen. Ik ben op Oerol, op het Westerkeynterrein om precies te zijn. Dat is een weilandje dat eens per jaar als een soort kermis wordt ingericht met alleen maar terrassen en podia. Mensen moeten erheen om hun Oerolkaartjes te kopen.

Dat ik hier zit, komt omdat het hele terrein ook voorzien is van draadloos internet. En dat werkt fantastisch. Je stuurt zo, midden tussen de weilanden van Terschelling, vanaf je laptop een stukje naar de krant. In het dorp Midsland, even verderop, lukt dat maar amper. Om het succesvolle sturen te vieren nam ik met de laptop een foto van mezelf en Alwin, een passerende spoeler uit het tent/restaurant achter mij, die mijn MacBook net zo cool vindt als ikzelf.

By any other name

Omdat de rozenstruik van de buren tot over de muur hangt, heb ik nu ook rozen in de tuin. Collega Sytse, die rozen kweekt, wilde weten wat voor rozen. Geen idee, er hangt geen kaartje aan. Maar dit is er een van, ze zijn een beetje flets roze, bijna wit. Dus zeg het maar.

New Dawn
,,Ik ben er vrijwel zeker van het dat een New Dawn is'', mailde mijn collega Sytse. Hij moet dan een beetje geuren, wat hij inderdaad doet maar je ruikt het bijna niet. Hij is gekruist met de wilde wighuriaroos, waardoor het een klimmer is geworden.

Het is een interessante roos, lees ik in zijn mail. Hij is in 1930 in New York gekweekt, en de kweker vroeg er meteen patent op aan, omdat hij hoge verwachtingen had van zijn roos. Het is de eerste plant in de geschiedenis waar patent op is aangevraagd.

Ik vind dat zelf nogal bijzonder, zo'n New Yorker in mijn tuin, maar dat is het niet echt, want de New Dawn is de best verkochte roos ter wereld.

Colgate

Parijs verandert niet erg: 29 jaar was het een indrukwekkend mooie stad toen Jan, Joop en ik er met zijn drieen heen gingen, in de tussentijd waren we er nog een paar keer en afgelopen weekeinde weer. Het is er nog steeds indrukwekkend mooi.



Er zijn wel veel meer fietsen in de stad, met fietspaden en overal speciale paaltjes om ze aan vast te maken. Ze hebben daar kennelijk het licht gezien en het is ook net of er minder razend autoverkeer is dan 29 jaar geleden.

Waar we zelf destijds met een oude Opel Kadett - van Jan - kwamen, kwamen we nu in een grote Audi - van Joop. Het hotel waar we zaten, Paris Bastille, pal bij het plein en het operagebouw van die naam, was twintig keer zo duur als Hotel Diana, waar we de eerste paar keer zijn geweest. Jan rekende dat uit.

Hotel Diana, voor wie dat niet weet, is in de Rue St Jacques en werd destijds met strenge hand geleid door Therese, een oude mevrouw die als ze niks te doen had Der Spiegel las.

Een keer maakte ze ruzie met een rijzige, Spaans uitziende vrouw met een roos in haar haar, die Therese ervan beschuldigde dat ze iets uit haar kamer had gejat. Therese betrok mij erin, door te zeggen dat ik toch ook zo wel kon zien hoe zo'n kakmadam aan haar geld kwam, met die bloem in haar haar.

Ik zei niks, de madam keek minachtend op Therese neer en tuitte haar felrode lippen of ze naar haar spuugde. De man van Therese, die ons tot dan niet was opgevallen, maakte er een eind aan door te commanderen: ,,Therese! A la cuisine!'' Waar ze mopperend heen liep.



Zo kleurrijk gaat het er in Paris Bastille niet aan toe, maar daar staat tegenover dat er in de badkamer niet alleen zeep en shampoo liggen, maar ook een naaigarnituurtje, een tandenborstel en de kleinste tube tandpasta die ik ooit heb gezien.

Let them eat cake again

Omdat de eenmansjury, Teake Zijlstra, een maand op vakantie gaat, was er zondag bij mij in de keuken een taartenproeverij. Vorig jaar was dat ook al eens, ook met Teake, die weet waar hij het over heeft want voor hij bij de Leeuwarder Courant belandde was hij Derde Patissier bij de Holland Amerika Lijn.



Hier zien we hem na het proeven van alle taarten in de tuin beraadslagen met een glas wijn een een sigaar.



,,In de breedte van het aanbod is het er al op vooruit gegaan'', had Teake al meteen vastgesteld toen hij de tien taarten op tafel zag staan.

Ze zagen er inderdaad fantastisch uit, zelfs die van Hidzer, wiens baksel vorig jaar nog met kots vergeleken werd. Hij had nu voor de veilige weg van een appeltaart gekozen. Zijn dochter Femke had ook een appeltaart gemaakt, een kleine ronde die wel op de foto staat maar niet meedeed met de wedstrijd want ze wilde hem zelf opeten. Dus eigenlijk waren het negen taarten en dat was zat.



De mooiste taart, vond het proefpanel (wij allemaal) de hartvorminge kwarktaart van Judith, met een bodem van bastognekoek met heel veel boter, en bovenop nog kleine snoephartjes. Op de foto komt Hidzer ermee aanzetten op een manier die sterk lijkt op de hoes van Breakfast In America van Supertramp.





De spannendste taart was die van Sjoukje, met lange vingers, kwark en aardbei. ,,Een echte taart zoals Katrien Duck die aan Donald Duck geeft'', vond Teake die. Hier staat Sjoukje op de foto met Ellen, die volgens het panel de smerigste taart had gemaakt, met amandel en druiven. Teake was het daar trouwens volledig mee oneens.



De lelijkste taart vond iedereen de dadel-walnotentaart met citroen, die Tryntsje had gemaakt. Want die zat gewoon in een bakje. ,,Alsof de kok heeft gezegd, ik ben er klaar mee, ik donder het zo op tafel'', omschreef Teake. Maar hij vond die wel de allerlekkerste: dus Tryntsje kreeg de hoofdprijs, een medaille en een kookwekker in de vorm van een gebakje.



Zo gingen de volwassenen in de keuken nog een tijdje door met medailles en prijzen uitdelen. Ik kreeg er zelf een als Beste Gastheer 2007. Intussen keken de kinderen, nadat ze eerst alle snoepjes van die hartvormige taart hadden gepeuterd, in de kamer naar een tekenfilm op tv, wat ze meer boeide dan alle taarten met elkaar.

Male banding

Net reed ik met mijn ouders, na een welbesteed dagje Leeuwarden, de pier bij Holwerd op, maakte de auto een gek geluid en begon hij naar rechts te trekken. Lekke band. Terwijl hij relatief nieuw is, ook nog. De band dan, de auto is van begin jaren negentig.

Dus zo stonden we op de parkeerplaats op de pier ineens een voorwiel te verwisselen. Dat wil zeggen, pa en ik. Het heeft iets heel natuurlijks en ook wel stoers om dat met je vader te doen, net of je samen op survival bent of in een tent op vakantie. Dat hebben we allemaal nooit gedaan, maar dit is ook goed.

Ik krikte en stond af en toe op die tang waarmee je de schroeven van het wiel losdraait, pa schroefde. Helemaal volgens het boekje natuurlijk, want pa is een pietje precies. Kruislings losdraaien, en kruislings ook weer vastdraaien. Eerst een beetje, dan als de krik eronder weg is verder.

Mem stond er wat bij want banden verwisselen, dat is een mannending. ,,Wat handig dat je dat allemaal bij je hebt'', zei ze, doelend op het reservewiel, de krik en de tang. ,,Dat zit in elke auto'', vertelde pa haar. ,,Zelfs die van Hans Peugeot'', voegde ik toe.