Singing under the stars

Petra van de balie aan de lijn.

,,Er heeft net iemand een lp voor je gebracht.''

,,Een lp? Ik kom even beneden.''

Beneden hield ze een platenhoes omhoog.

,,Een man bracht deze net. Het is een cadeautje, zei hij, en je wist er wel van.''

Ik bekeek de hoes, waarop een Indonesische man met geruite sokken. Waarschijnlijk is het S. Dharmanto, want diens handtekening staat erop. Een zanger, lees ik achterop, die al zes Indonesische radio-prijzen heeft gewonnen. 'Singing under the stars' heet de plaat, 'in krontjong beat'.

,,Heb je niet even gevraagd wie het was?'', vroeg ik.

,,Nee, hij zei dat je er wel van wist'', antwoordde Petra.

Het heeft vast met de plaatjedraaierij van vorige week te maken, maar ik begrijp er niets van. Ik ga hem straks meteen draaien.

Preventief fouilleren

In Leeuwarden doet de politie aan 'preventief fouilleren', om te onderzoeken of mensen ook messen bij zich hebben. Gisteren toen ik uit de bioscoop kwam waren zeven politiemensen (mannen en vrouwen) daarmee bezig op de hoek van de Doelesteeg en de Nieuwestad.

Ik liep er dwars doorheen, want het lijkt me wel wat, preventief gefouilleerd worden. Een mes had ik toch niet bij me. Dus dan kan de politie proefondervindelijk vaststellen wat een vredig en vriendelijk mens ik ben en dan kan ik doorlopen met een goed gevoel.

Maar nee hoor. Ze pakten een paar gekleurde jongens die daar net uit de kroeg kwamen, denk ik. Die lui boffen ook altijd.

(De foto komt van internet)

Grijper

Erwin heeft van zijn ouders een grijpapparaat gekregen, een stang met een knijphandel aan een kant en grijpertjes aan de andere, zodat je er dingen mee op afstand kunt oppakken.

Het ligt op zijn bureau en het is fascinerend speelgoed. Je kunt er bijvoorbeeld iemand zijn neus mee snuiten (maar er niet in peuteren, daar zijn de grijpers te groot voor), je kunt iets oprapen en het ergens anders neerleggen, en je kunt er zelfs de ritssluiting van een rugzak mee opentrekken. Zoals ik hier op de foto met Wieberen demonstreer. Waar het gereedschap voor bedoeld is, vraag het me niet, maar het is onmogelijk om ervan af te blijven.

Roadshow

Vanmiddag hebben Hidzer en ik in The Point in Buitenpost plaatjes gedraaid bij de aanbieding van de nieuwe roman van Nyk de Vries, 'Prospero'. Omdat het zich in Spanje afspeelt, hadden we de avond ervoor alle platen uitgezocht die iets met Spanje en Spaanstalige landen te maken hebben. Van Sergio Mendez en Julio Iglesias tot en met Heino en de George Baker Selection, met hun hit 'Una paloma blanca'.

Het was, dat vonden we zelf in elk geval, een doorslaand succes. De kinderen dansten enthousiast op wat we ook maar draaiden. En wat nog beter is: iedereen is op die literaire feestjes: schrijvers, mensen van uitgeverijen, literaire fondsen en zelfs van de provincie Friesland. Dus we hopen maar op veel vervolgopdrachten, dan maken we alsnog een carriereswitch.

We kregen elk een stapel consumptiemuntjes (die we lang niet opkregen) en een gesigneerd boek van Nyk. ,,Dit koe myn earste boek wolris weze'', zei Hidzer, die het lezen van boeken verspilling van tijd vindt.

De foto boven is gemaakt door Jaap, die een uur te laat was omdat hij was vergeten dat de zomertijd inging. De foto hieronder kreeg ik opgestuurd door Andries de Haan.

Huis en tuin

Zaterdag was de jaarlijks gratis-compost-uitdeling van Leeuwarden, iets dat ik nog nooit heb meegemaakt maar me al jaren nieuwsgierig maakt. Inwoners van Leeuwarden kunnen dan tussen acht en twaalf maximaal twee kruiwagens vol compost afhalen bij Omrin, ergens helemaal achterop het industrieterrein oostelijk van de stad.

Ik fietste er na tienen naar toe, met een emmertje aan het stuur, want zoveel compost hoef ik ook weer niet. Geregeld zag ik auto's voorbij rijden met een bak erachter: allemaal composthalers, nam ik aan.

,,Het is op'', zei de man bij het hek van Omrin. Het was half elf. Er stond nog een rij auto's, een paar met bak, andere met enorme vaten achterin om de compost in op te halen. Ja, als je allemaal zo aan de gang gaan is dat ook geen wonder.

Om toch niet met lege handen thuis te komen haalde ik maar wat een zak aarde en wat plantjes bij Intratuin. En thuis zag ik, dat er sneeuwklokjes staan. Mijn tuin redt zich uitstekend zonder die gratis compost van de gemeente.

You can check out any time you like

Inmiddels ben ik alweer terug, maar omdat ik er maar geen genoeg van krijg, en bovendien nu pas aan het bewerken van de foto's toekom, even twee van mijn hotelkamer in het Milford Plaza hotel, waar ik logeerde. Hierboven de kamer, gefotografeerd staand op het bed.



En dit was uitzicht langs 8th Avenue richting downtown, 's avonds, als een reuzenkerstboom. Als je wat verder naar links keek, zag je heel groot REUTERS op een wolkenkrabber staan. Ik heb het gordijn nooit dichtgehad.

Koopt Nederlandse waar, dan helpen wij elkaar

In New York is werkelijk alles te koop. Bij de koffiezaken van Starbuck's staan op de toonbanken dozen met stroopwafels. Het zijn maar kleintjes, en niemand koopt ze volgens mij - ik heb het niet zien gebeuren - maar misschien moeten ze nog wat aan het idee wennen. Ze smaken best. Weer een reden minder om in Nederland te blijven.

Gold List

Remember, stond er op het kaartje, it's your laughter and enthusiasm that makes the show!

Ik was het niet echt van plan, maar onderweg van een museum dat dicht was naar een galerie, die ook dicht bleek te zijn, passeerde ik het Ed Sullivan Theatre. Daar wordt de David Letterman Late Show opgenomen, die talkshow die vroeger in Nederland ook op tv was.

Het was een uur of tien, en er stond een rij buiten. ,,Het is een loterijsysteem'', legde een meneer met een normaal glas en een zonnebrilglas in zijn bril me uit. ,,Je kunt je binnen inschrijven, en ze laten er maar veertig in. De andere plaatsen zijn al vergeven.''

Enfin, de rij schoof heel langzaam naar binnen, het theater in. Daar moest je naam en adres op een stuk papier invullen, en dat uiteindelijk overhandigen aan een van de drie mensen, die helemaal achterin de foyer intake-gesprekken deden.

De mijne heette Karin, en ze wilde onder meer weten of David Letterman in Nederland ook op tv is. ,,Niet meer'', zei ik. ,,Daarom ben ik dat hele eind komen vliegen.''

Het werkte: ik werd in het hotel gebeld dat ik er 's avonds bij mocht zijn, ik moest me melden en zeggen dat ik op Karin's Gold List stond.

Dat klonk heel bijzonder, tot ik er die avond achter kwam dat iedereen op een Gold List stond.

Maar goed ik was bij de opnamen van de show die woensdag wordt uitgezonden. Ik kom er nu net vandaan en mijn handen zijn helemaal rood van het klappen. Want dat moet. En je moet ook zo uitbundig mogelijk lachen om alle grappen. ,,Als je hem niet begrijpt, gewoon lachen en er op weg naar huis pas over gaan nadenken'', was de instructie.

Die gesprekken van Letterman staan er weliswaar in een keer op, maar ze gaan verrassend moeizaam. Hij had filmster Vin Diesel op bezoek, die maar wat schaapachtig lachte en vragen over zijn priveleven zat te omzeilen, zodat Letterman maar wat aftastende vragen zat te stellen. Daar snijden ze vast veel in.

En ook met de makers van de serie South Park verwachtte je de hele tijd dat er iets zou komen. Maar dat is toch al het tekort van dit soort talkshows, als je de gastenlijst ziet denk je dat wordt heel wat, maar uiteindelijk zit dat er nooit in. Maar wat hebben we gebulderd!

(Leuke baan lijkt me dat trouwens, het publiek opstoken voor een show. Zouden ze bij Omrop Fryslan nog iemand nodig hebben?)

Let it bleed

Het is nog niks niet eenvoudig om in New York terecht te komen.

Ten eerste is het dom om tegen de beveiligingsman, die met alle passagiers een praatje houdt en van hen paspoort, hotelboeking en retourticket wil zien, te zeggen dat je journalist bent. Ik wist het, het is altijd een taboe bij douanes. Maar omdat ik deze keer echt voor de krant weg ben dacht ik, voor de dag ermee, niets dan de waarheid vandaag.

,,Journalist?'',herhaalde hij.,,Waar werkt u voor?''

,,De Leeuwarder Courant'', zei ik. Ik vond het zelf ineens ook heel verdacht klinken.

,,En wat gaat u doen in New York?'' Ik legde het helemaal uit, tekenfilm, interview, studio bekijken.

,,Blijft u hier even wachten?'',vroeg de man. Alsof ik een keuze had, want hij ging ervandoor met al mijn papieren.

Naar ergens waar ik hem niet meer zag, om tegen collega's te zeggen: Ik heb nou zoiets eigenaardigs, een journalist van de Leeuwardenerse Krant die zegt dat hij in New York iemand gaat interviewen. Ja, ja, zeggen de anderen natuurlijk, dat is eigenaardig. Het gaat toch slecht met de kranten in Nederland? En ze bogen zich allemaal over mijn paspoort. Walthaus, wat is dat voor naam? En Asing, is dat soms Pakistaans?

Ik zat al hele ingewikkelde scenario's te bedenken, maar de man kwam weer terug, gaf me de papieren en wenste me prettige reis. Zou de geheime dienst de komende tijd de Leeuwarder Courant in de gaten houden om te zien of ik de waarheid heb gesproken?


In het vliegtuig kreeg ik ineens - jaren niet gehad - een bloedneus. We stonden nog gewoon stil. Het was een beste, mijn kin en mijn handen zaten er in een mum van tijd onder en mijn keel zat vol bloed, zo proefde het tenminste.

Ik kreeg een papieren zakdoekje van mijn buurvrouw. Twee meisjes op de stoelen achter me bogen zich bezorgd naar voren. ,,Zal ik de stewardess om doekjes vragen?'' vroeg de ene. Dat was een goed idee. De stewardessen waren verderop nog druk bezig met plaatsen aanwijzen en tassen in vakken zetten.

Daar kwamen ze aan. Bij Delta Airlines hebben ze wat oudere dames in dienst, wat wel een vertrouwd gevoel geeft.,,Are you okay sir?'' vroegen ze om beurten. Ja ik was okay, alleen maar een bloedneus. Ik kreeg een doos Kleenex en een plastic zak vol ijsklontjes.

Toen kwam de bazin van de stewardessen. Wilt u mij volgen, vroeg ze in het Engels. Ze had met de gezagvoerder gesproken en die had verordonneerd dat ik moest 'de-planen', het vliegtuig uit dus. Of ik mijn bagage ook mee wilde nemen.

,,Maar hoe gaat dat dan verder'', zei ik, terwijl ik mijn neus goed dicht probeerde te houden.

,,No problem sir. Just follow me'',zei de opperstewardess, op zo'n toon van ik weet wat ik doe, volg me nou maar, anders breekt er hier paniek uit.

,,Sorry'', zei het meisje achter me. ,,Als ik dat had geweten had ik niet om zakdoekjes gevraagd.''

Ik liep braaf achter de overste stewardess aan, en vroeg me af of ik New York nog zou halen.

Ineens bemoeide zich er een andere stewardess mee, die me wees in de pantry (die kleine keukentjes) te gaan staan en dan eerst mijn handen en gezicht maar eens te wassen in de wc.

Ik nam er mijn tijd voor. Want het bloed liep nog steeds, het spetterde zelfs op de wc-bril, zodat ik die ook maar schoon heb staan maken. Ze dachten vast dat ik aids heb of zo.

Toen ik fris en met een opgerolde tissue als een tampon in mijn neus weer opdook, was de situatie verbeterd. Ik kreeg een andere zitplaats, zodat de stewardessen me in de gaten konden houden, maar ik hoefde het vliegtuig niet meer uit. Al lang goed.

Het hield na een tijdje op, al kreeg ik onderweg nog een keer een bloedneus. Maar ze tilden er niet zwaar meer aan, de moekes van Delta. ,,You didn't burst any pipes, huh?'',zei eentje knipogend.

En een andere: ,,Oh look! You're still alive.''

,,Yep'',zei ik. ,,I sure survived this one.''

Waar gaat het om

De verkiezingsavond in het gemeentekantoor van Leeuwarden was erg leuk gisteravond, omdat 'iedereen' daar is en omdat je de eerste twee drankjes gratis, en de volgende voor kazerneprijzen (lekker goedkoop dus) krijgt.

De PvdA kreeg er 15 zetels, en ze hadden er tien. Veel voorkeursstemmen gingen naar Leeuwardenkenner Hendrik ten Hoeve, die van tevoren had gezegd dat hij zijn baard zou afscheren als er veertien zouden komen.

,,Zou je dat wel doen Hendrik'', zei ik, want ik kan me hem niet zonder baard voorstellen.

,,Mien haar, behalve hier (hij legde zijn hand op zijn hoofd) groeit wel weer an'', zei hij.

In de VVD-fractie zitten twee kappers, maar die kwamen er niet aan te pas: stadskapper Jaap was er speciaal voor naar het gemeentekantoor gekomen.

+++++

Chris van der Berg van Fris 2000, ook een gezette man met een baard, zat er als een soort koning onder een van die sierpalmen in het stadskantoor.

,,Prachtig verkiezingsfilmpje hebben jullie'', zei ik tegen heb.

,,Dat heb ik op vakantie op Ibiza bedacht'', glunderde Van der Berg, die volgens mij een mooi leven leidt.

,,Ik moet er steeds weer om lachen'', zei ik.

Chris knikte. ,,Daar gaat het toch ook om? Humor!''

Hij kreeg geen enkele zetel, maar dat kan hem niet schelen.

Verkiezingsspotjes

De partijen waar je in Leeuwarden op kunt stemmen hebben zelf allemaal een verkiezingsspotje gemaakt. Ik kwam daar gisteren pas achter: ze zijn 's avonds op plaatselijke omroep Mercurius te zien.

Sommige partijen maakten ze zo knullig, dat dat al om te lachen is: die van de Nieuwe Leeuwarder Partij lijkt wel met een telefooncameraatje opgenomen. En ook een mooi moment: Thea Koster, de lijsttrekker van het CDA, vertelt in hun filmpje dat ze 27 is. Even later staat ze op de zaterdagmarkt bij de kaasboer, naast een schoolbord waar 'Jong belegen' op staat.

Sommige zijn gewoon saai, zoals die van de PvdA, die hier online staat, of die van de SP, hier.

De mooisten waren van de VVD, die een race door de stad laten zien met de stem van Anne Feddema (,,nou een skerpe bocht naar rechts''), met wat leuzen er tussendoor. Die staat hier online, als je op 'liberale tour' drukt.

Tweede is wat mij betreft die van Pal-GroenLinks, waar lijsttrekker Piet van der Wal als superman in een tekenfilmpje om de Oldehove vliegt. Die kon ik online niet vinden.

En mijn Oscar gaat naar die van Fris 2000, de pretpartij van Chris van der Berg, die een muziekje maakte met een clip erbij, met tekstborden net als Bob Dylan in 'Subterranean Homesick Blues'. Die staat hierzo.

Als ik op filmpjes stemmen moest, wist ik het wel.

Anton Pieck

Het is een beetje kitsch, maar toen ik net niet kon slapen en uit het slaapkamerraam keek naar de vallende sneeuw, kon ik de verleiding niet weerstaan er een foto van te maken.

Zoals Drs. P zingt in Winterdorp:

De dag verkwijnt en waakzaam gaan
Nu overal de lichtjes aan
Dan is het knus, dan is 't rustiek,
Een mooie klus voor Anton Pieck.