Vrolijke dingen

,,Kunnen er ook meer vrolijke dingen in de krant?'', vroeg een mevrouw op de open dag die we vandaag op de Leeuwarder Courant hadden. Op het parkeerterrein was een soort braderie, binnen op de redactie stonden de redacteuren die zich altijd voor die klusjes laten strikken. Het was heel druk.

,,Ik zit bij een clubje op bejaardentehuis Abbingahiem en daar lezen we voor uit de krant'', ging de vrouw door. ,,Maar er staan maar heel weinig vrolijke berichten in. Ja wel van die lange verhalen, maar die lezen we niet voor, daar lees ik alleen de kop van voor en dan vertel ik de rest na.''

Terwijl ze dat vertelde herinnerde ik me, dat oma op het laatst de krant had opgezegd, omdat ze er zo somber van werd, al die ellende op de wereld. Die had vast ook schik in wat vrolijke berichten gehad. ,,Ik zal het eens aankaarten'', beloofde ik de mevrouw.



Servetje

Geregeld kwamen vrouwen voorbij, en soms een enkele man, die opmerkten dat de bureau's er zo rommelig uitzien. Vaak mompelen ze dat een beetje, maar een enkeling kwam het luid melden. Drie vrouwen, beetje giebelig, zeiden tegen me dat ze hier wel eens flink wilden opruimen, daar zou het van opknappen. Vooral dat bureau, wezen ze gruwend. Dat was het mijne, zei ik.

Marius, die er ook zat als praatpaal, nam ze mee naar een ander bureau, waar het nog erger was. Dat was een heel eind verderop op de redactie, maar je kon ze hier horen krijsen.

,,Jullie hebben maar wat met zulke vrouwen'', zei ik tegen hun mannen, die bij mij stonden te wachten. ,,Jullie mogen thuis vast niet eens met de voeten op tafel zitten.''

,,Alleen als we er een servetje onder doen'', zei een van de mannen.

Huub Mous

Veel mensen die ik ken hebben een hekel aan Huub Mous (de foto hierboven is van Jacco de Boer), een man met opvallende brillen die veel van kunst weet maar toch nog steeds in Leeuwarden woont. Ik niet. Hij is juist wel lollig, want hij is altijd overal bij, grinnikt bij alles wat er gebeurt, geeft wel eens een biertje weg en als hij dan later achter zijn computer zit verandert hij in een monster, een nietsontziend criticus van alles en iedereen.

Over mij had hij nog nooit iets geschreven, en dan voel je je toch een beetje tweederangs. Maar nu is het zover, omdat ik op tv geweest ben, ben ik een felle mening waard.

Hier staat het.

Joke

,,Ik was zo verrast!'', zei Joke Tromp, met twee leuke kleine staartjes in haar haar.

,,Ik ben het nu ook'', zei ik.

Joke Tromp is actrice en ze zat in 'Audysje Dankert & Dankert'. Zij is een van de 99 kandidaten die afvielen in de tv-race. Maar gisteravond was ze toch bij de kennismakingsborrel van mensen die aan de advocatenserie 'Dankert & Dankert' meedoen. Daar liepen ook Lysbeth van der Werf en die oudere dame uit de eerste auditie-aflevering, die zo heel geef Frysk sprak.

Het gaf me een wat ongemakkelijk gevoel en Joke Tromp kennelijk ook, al was ze erg ingenomen met deze kans. Op een samenzweerderige fluistertoon vertrouwde ze me toe: ,,Ik geloof dat mijn rol haast net zo groot is als die van Nynke Borgman.'' Dat is de winnares van dat auditieprogramma.

Ja, waar zit je dan nog voor te jureren...

,,Wat ben jij een smiecht'', zei ik even later tegen Steven de Jong, die voorzitter van de jury was geweest en nu de serie regisseert met Hans Scheepmaker.

Hij omhelsde me - zo doen ze dat in de wereld van tv en film - en glunderde: ,,Dat had je zeker al gedacht, he?''

,,Ik had er wel een voorgevoel van'', gaf ik toe.

Voor dat 'Audysje D&d' begon, hebben we met z'n allen een etentje gehad en daar had ik gezegd dat wie bij de auditie afvalt, wat mij betreft ook echt niet in die serie kan terechtkomen. ,,Niet eens in een bijrol als lijk'', zei ik daar streng. ,,Hoe leuk jij ze ook vindt, Steven. Want ik zie je daar wel toe in staat.'' Steven hield daar al wat een slag om de arm.

Het is te begrijpen, want voor een snelle tv-productie moet je praktisch zijn en nemen wat je krijgen kunt. En het is leuk voor Joke. Maar als jurylid zit het me niet lekker.

Vandaar mijn excuus aan de andere afgevallen kandidaten van 'Audysje D&d'. Maar jullie zijn, met mij, toch een beetje bij de neus genomen.

Lapdance

Net stond ik bij het bordje LAPDance te bedenken dat het woord begint met de letters uit de afkorting voor Los Angeles Police Department, toen een blond meisje me vroeg: ,,Mag ik voor je dansen?''

Dit was in Noa, de disco in Leeuwarden die vroeger Vat 69 heette. Er was een gek, opzettelijk ranzig feest, Ex Pornstar, waar ik voor de krant heen ging. Het was ontzettend druk.

,,Ja best'', zei ik gedachteloos.

Dus trok ze me mee naar een ronde bank, ontworpen als een grote rouletteschijf. Je kwam er binnen door de zitting omhoog te klappen. Oh ja, ze bedoelt natuurlijk lapdance, schoot me toen pas te binnen.

Ik ging een beetje onderuit zitten, de armen gespreid, want van films als 'Showgirls' heb ik onthouden dat de lapdanseres erotisch bij de man op schoot gaat bewegen, maar hij haar niet mag aanraken.

En jawel: ze zette haar knieen naast mijn benen, wiebelde met haar minuscule broekje voor mijn neus, ging op de zitting staan en deed het nog eens, trilde later met haar billen voor mijn gezicht, deed of ze me pijpte, sloeg haar haar wild in mijn gezicht, streek met haar lichaam langs mijn kruis als iemand die uit een zwembad opduikt, ging op mijn schoot zitten en deed of we neukten - ik bewoog ritmisch mee, je moet de kijkers ook wat bieden en die waren er genoeg, want er werd hier amper gelapdanst.

Zo ging het een tijdje door, en uiteindelijk drukte ze haar bil bijna tegen mijn neus en wees erop. Aanraken was niet te vermijden, dus ik sloeg er speels op - kinky - en zoende de bil - sexy. Ze was bezweet, want het was heel benauwd in Noa en ze had zich bovendien flink ingespannen.

Ze vroeg er ,,een fooitje'' voor dus ik stopte haar 5 euro toe, maar het minimumbedrag bleek een tientje te zijn. Nou vooruit maar dan. Ik bedacht dat ik eigenlijk een bonnetje zou moeten vragen, want tenslotte zijn dit kosten die ik maak als journalist.

Maar in plaats daarvan praatte ik over koetjes en kalfjes met Angela. Want zo heette ze. ,,Ik ga me zo verkleden'', besloot ze. ,,Want ik moet zo weer optreden. En ik zweet me hier helemaal kapot, liefje.''

,,Dat sjoch ik jo noch net op omrop Fryslan dwaan'', zei iemand die me had herkend. Ik haalde mijn schouders op. Verder deed niemand het meer, dus het lichtje bij de lapdancebank ging kort daarop uit.

Psychopaat Annelies

Daar zijn we af: Audysje Dankert & Dankert is gewonnen door Nynke Borgman.


In de serie krijgt ze de rol van een psychopaat die Annelies heet. Die is in aflevering vier en vijf te zien. Ze was er erg mee in haar sas, ze vertelde me na afloop dat haar moeder in de psychiatrie werkt, maar ik had wat mijn twijfels. Die hele auditie-strijd ging om een 'dragende rol' in de serie en dit is dan wat mager, voor mijn gevoel.

Voor die andere twee finalisten waren er andere rollen geweest: we hadden drie briefjes klaarliggen. Ik had natuurlijk even moeten spieken wat er op die andere twee stond, dan kon ik dat nu verklappen. Maar ik dacht er zo snel niet aan, dus helaas weet alleen Steven de Jong het.

Ons soort mensen

Vorige week belde Sjoek Nutma, die producent is van de serie 'Dankert & Dankert'. Of ik daar ook een rolletje in wilde, want dat leek ze wel wat voor mij.

,,Dat kan toch eigenlijk niet'', zei ik na wat nadenken. ,,Van honderd mensen die dolgraag in die serie willen spelen heb ik er 99 weggestuurd, en dan ga ik er uiteindelijk zelf in meedoen.''

Bovendien had ik tijdens 'Audysje D&d' een kandidaat, ik geloof die bejaarde dame Lysbeth van der Werff, bezworen dat ze mij nooit in die serie zou zien spelen.

,,Dat is op tv nooit uitgezonden'', zei Sjoek. En dan geldt het kennelijk niet. Hij onderstreepte dat het maar een kleine rol is, vier draaidagen hooguit. Met zo'n ondertoon van 'daar zou ik niet zo moeilijk over doen'.

Ik vroeg wat anderen, die er in het algemeen wel enthousiast over waren. Toch bleef het knagen.

,,Misschien kan ik je bezwaar wegnemen'', zei Sjoek Nutma. ,,De rest van de jury van 'Audysje Dankert & Dankert' speelt er ook in.''

Tja, als de zaken er zo voorstaan...

Een hoge trap

Las Palmas is zo'n trendy aangepaste voormalige loods in Rotterdam vlakbij Hotel New York. De onderste verdiepingen zijn gewoon leeg, zo te zien, maar op de bovenste is een architectuurtentoonstelling. Buiten is er een enorme blauwe trap van bouwstellingen voor gezet. Toen ik die opliep dacht ik, dit zou helemaal niks voor mem wezen.

Binnen had ik een afspraak met Michael van Gessel, een landschapsarchitect uit Amsterdam, die om mij over zijn maquette te vertellen naar Rotterdam was gekomen.

We stonden al een tijdje te praten toen de telefoon in mijn broekzak sidderde.

,,Sorry'', zei ik tegen Van Gessel. ,,Ik denk dat het de fotograaf is.''

Het was inderdaad de freelance fotograaf die zou komen om Van Gessel bij zijn maquette te kieken.

,,Je moet niet denken dat ik Las Palmas binnenga'', brieste hij. ,,Ik heb hoogtevrees. Ik ben vijftien treden omhoog gegaan, maar toen kon ik niet verder. Ik werd er helemaal raar van. Toen heb ik het 06-nummer gebeld dat ik van jullie had opgekregen, maar dat nummer bestaat helemaal niet. Ik ben nu precies 23 minuten bezig geweest om jouw goede mobiele nummer te achterhalen. En nu heb ik geen tijd meer, want ik moet naar mijn volgende klus in Dordrecht.''

,,Het is de fotograaf'', zei ik met de hand over het mondstuk tegen Van Gessel. ,,Hij durft de trap niet op.''

,,Er is ook een lift'', zei Van Gessel.

Terwijl de fotograaf doorzeurde over die 23 minuten, de enge trap en dat verkeerde nummer, onderbrak ik hem en zei met zo weinig mogelijk sarcasme in mijn stem: ,,In die 23 minuten had je beter even aan iemand kunnen vragen waar de lift is.''

Verder schoot het gesprek niet op. Volgens mij hoopte hij erop dat ik schuldig zou gaan voelen over die trap. Ik sloot het af met de vaststelling dat de foto dus niet gelukt is, tot ziens meneer.

Ravijnen

Later belde ik Siep, de chef van onze fotoredactie.

,,Die fotograaf durfde de trap niet op'', zei ik, ,,er is geen foto gemaakt.''

,,Oh?'', zei Siep verbaasd. ,,Het was Cor Vos. Die zit elk jaar achterstevoren op de motor om de Tour de France te fotograferen voor het Algemeen Dagblad. Dan rijden ze toch ook dicht langs diepe ravijnen, zou je zeggen.''

Azijnpisser

Een van de laatste drie kandidaten stuurde een briefje, de dag na de opnamen van de finale.

,,Het is 'the day after...' en na de uitzending komende woensdag is het voorbij en moeten we de weekenden zelf weer invullen. Het waren drukke, intense, spannende en vermoeiende dagen, die audities, maar ik had het voor geen goud willen missen. (...) Het is een mijlpaal in mijn bescheiden carrière!!''

,,Mochten jullie de jury nog eens tegenkomen. Ook dank aan hen. (Zelfs die azijnpisser van een Asing is een aardige vent).''

Nou hoort u het eens van een ander.

Kleding

Aan kleren kopen heb ik een hekel. Vooral als ik het in mijn eentje doe: dan loop ik een of twee winkels binnen, wimpel types af die vragen of ze me kunnen helpen, pak doelloos wat artikelen vast en word dan steevast door zo'n weerzin overvallen dat ik zonder iets te kopen naar huis snel voor koffie.

Het is anders met vrouwenadvies. Als bijvoorbeeld Rita erbij is koop ik alles waarvan ze zegt, ja, dat staat leuk, dat moet je doen.

Bij 'Audysje Dankert & Dankert' was het ideaal. De eerste keer kwam een dame van een winkel uit Heerenveen, Newport Blue, met tassen vol kleding. Steven de Jong trok de kermisachtigere aan - van die zachtroze shirts met een half leesbare opdruk, daar houdt hij van en hij laat een heleboel knoopjes los - en ik ging voor de nette overhemden en de bandplooibroek. Lekker ballerig en arrogant. Het overhemd was geloof ik van McGregor.

,,Mooi overhemd'', zei ik na afloop van de eerste draaidag.

,,Je mag het wel kopen voor de halve prijs'', zei de dame dadelijk. ,,Het is nu toch al de hele dag gedragen.''

Dat is precies wat ik nodig heb. Ook de keren erop heb ik de overhemden aangeschaft, de meeste met grote (hoge) boorden (schijnbaar weer in) en buttondownknoopjes (schijnbaar ook weer in), zodat mijn kast weer lekker vol is.


In gala

Gisteren is de finale opgenomen, en daarvoor moesten we in gala. Dat kwam niet van Newport Blue maar van Verso, een zaakje in Leeuwarden waar hippe collega's hun kleren kopen.

Ik kreeg er een mooi jasje met bijpassende broek, en een overhemd in een kleur die ik zelf niet geloofde, zo zoet.

Yfkje, de schminkdame van Omrop Fryslan, was mee.

,,Die moet je doen!'' zei ze. ,,Daar kom je heel goed in uit!''

Ook Jantien was erbij, want die laat zich zo'n aankleedkans niet ontnemen.

,,Die staat je hartstikke goed!'', peptalkte ze. ,,Die moet je kopen!''

Het had wel wat, moest ik toegeven, en voor het gala was het vast geschikt. En tijdens de opnamen besefte ik ineens: dit overhemd en dit jasje ga ik kopen.

Eva was ook bij het gala, om een stukje voor de krant over de drie overgebleven kandidaten te schrijven.

,,Ga je het kopen'', zei ze bedachtzaam. ,,Ga je het ook aandoen dan?''

Bij tegengesteld vrouwenadvies slaat bij mij meteen de twijfel toe. Maar och, dat zien we dan wel weer, dacht ik later. Iedereen heeft wel iets in de kast hangen dat in een opwelling is gekocht. Hoor ik er weer helemaal bij.

Studiogeheimen

Het leuke aan een programma als 'Audysje Dankert & Dankert' is niet alleen dat mensen die een maand geleden nog onbekenden waren, zoals de drie op de foto hierboven, nu beroemdheden in spe zijn. In Friesland, weliswaar, maar je moet ergens beginnen.

Het leuke is vooral dat je alles achter de schermen ziet. Zo lijkt het net, of die foto hierboven in een gelikte studio is gemaakt met decors met het logo erop. In werkelijkheid is er maar een zo'n groot schuimplastic bord, dat de hele tijd ergens anders staat.

Toen deze foto's gemaakt werden hield ik het bord vast. Ik stond achter de kandidaten op een tafel. Als je het eenmaal weet zie je op een aantal van de bij de pers verspreide foto's mijn vingers net om de rand van het bord heen.