Zo kan dat gaan

Tussen alle oude foto's vond ik een vrolijk zwartwit-kiekje van twee jonge meiden die sterk op elkaar leken en identieke jurken droegen. Ik dacht dat ik de linker herkende.

,,Kan dit jouw moeder zijn?'', mailde ik André uit Hollum. 

,,Ik weet het wel zeker'', schreef hij terug. ,,Met haar tweelingzus Rommie. Pake staat erachter. En het meisje dat bij hem staat werkte in hun winkel in Makkum.''

Vandaar dat ik de foto meenam naar Ameland om hem aan Akkie Bakker-Van Dijk te geven. Zij was ons kindermeisje toen we net in Hollum woonden. Later kwam ze terug als schooljuffrouw, ik heb ook bij haar in de klas gezeten. Ze trouwde met een Hollumer, Jacob, en bleef er wonen. Zo kan dat gaan.

Vrijdag, de dag vóór Koningsdag, kwam ze net naar buiten toen ik langs haar huis liep, de foto in mijn binnenzak. Er waren nog wat anderen - onder wie haar zus Rommie. Akkie droeg het lintje dat ze al eens eerder had gekregen, ze gingen naar de jaarlijkse receptie met andere geridderden.

,,We hadden het net over je!'', riep ze. ,,We zaten je stukjes te lezen in het boekje.''

Ik gaf ze de foto.

,,Weet je dat ik ook op Ameland heb gewerkt?'', vroeg tweelingzus Rommie. ,,Bij jouw oom Atze en tante Ruth in Nes?''

Dat wist ik niet, een halve eeuw geleden lette ik nog niet zo goed op dingen. 

Terwijl ze daar werkte, vertelde ze, had ze gereageerd op een Engelstalige advertentie, die ze zelfs nu nog uit haar hoofd kon opzeggen. Oom Atze had haar geholpen met het Engels in de sollicitatiebrief. 

,,En ze werd aangenomen'', maakte Akkie het verhaal af. ,,En heeft van toen af altijd in Engeland gewoond. En vandaag is ze hier en komen we jou tegen.''

Zo kan dat gaan.