Een week geleden hebben we de as van pa in een urn gegoten van papier-maché en die weg laten drijven bij het Zuid-West. Vandaag was pa jarig, als hij er nog was zou hij 82 zijn geworden.
Tegelijk heeft het iets raars. Alleen al dat je speciale urnen voor zoiets hebt, en daar ook meteen een heleboel keus in is. Deze was donkerblauw en er zat een ankertje op, hij woog bijna niks en hij komt van een bedrijf uit Scheveningen. Hij is biologisch afbreekbaar, stond erbij, al heb ik mijn twijfels over dat ankertje.
Omdat het bestellen via internet niet helemaal soepel ging, kreeg ik de baas van het bedrijf nog aan de telefoon. Hij zat in de auto, ergens in Duitsland. ,,Het is in orde hoor'', meldde hij. ,,Als ik weer terug ben gaat hij meteen op de post.'' Op de foto staat hij thuis - op De Meer - op tafel, leeg nog.
Waling en Giso kregen een zwemvest om en klommen omlaag, naar een soort treeplank achter de boot, bijna op waterniveau.
De urn ging van hand tot hand en toen naar beneden. Waling liet hem in het water en zei ,,Een twee drie in godsnaam'', waaraan je kunt zien dat hij heeft gevaren, en daar dreef het ding vrij snel van de boot af richting strand. Martha pinkte een traantje weg en ik voelde het ook wel een beetje. Ik voelde trouwens ook Sybren, die me in de schouder kneep.
Het duurt een minuut of tien, denk ik, en dan is de urn gezonken.
,,Nou maar hopen dat hij niet door een kokkelvisser wordt opgevist'', zei Giso.
,,Ik was even bang dat hij niet zou zinken en helemaal naar het strand zou drijven'', zei Rita.
,,Het doet me wel wat, het is toch je broer'', zei Martha.
En toen voeren we langs de robbenplaat en gingen we aan de barbecue, die erg goed was.
Uit The Tempest, van Shakespeare:
Full fathom five thy father lies;
Of his bones are coral made;
Those are pearls that were his eyes;
Nothing of him that doth fade,
But doth suffer a sea-change
Into something rich and strange.
