Klein woordenboek lang gekoesterde wens

Hier zijn zes dingen die ik heb opgestoken op Welcome to the Village.


1. Tof is nog steeds het enige woord dat je in deze tijd en op dit soort festivals moet gebruiken wanneer je iets denderend, super, te gek, voortreffelijk, far out, fenomenaal, vet, eersteklas, cool, mieters, gaaf, patent, excellent, lauw, klasse, schitterend, puik, formidabel, reuze, uitstekend, retegoed, groovy, magnifiek, opperbest, geil, kolossaal, subliem, kicken, grandioos, prachtig, machtig, fantastisch, uit de kunst, steengoed, chill, wreed, kostelijk, prachtig, daverend, groots, pico bello of gewoon hartstikke leuk vindt.

Had ik elke keer dat iemand hier tof zei een dubbeltje gekregen dan zat ik nu misschien niet op de Bahama's, maar toch zeker in de dierentuin van Emmen.


2. Op de openingsborrel van Welcome to the Village was ook Tjeerd van Bekkum, tot voor kort burgemeester van Smallingerland en nu directeur van de culturele hoofdstad.

Hij droeg een T-shirt van Motörhead, wat toch wel een hele ommezwaai is vond ik. Veel mensen begonnen er dan ook over.

Hier staat hij naast Ferd Crone, de burgemeester van Leeuwarden. Een dag later dronk ik een biertje met Jacco, die me verklapte dat het T-shirt eigenlijk van hem was.


3. Er waren voor dit festival drie pony's uit Dedemsvaart geslacht, die je op kon eten, ondermeer als biefstuk, als broodbeleg en als worst. ,,Ik hoop dat je gekotst hebt'', zei een collega achteraf, toen ze hoorde dat ik de biefstuk had geprobeerd. Het ponyvlees was zondagavond rond een uur of negen op, vertelde kok Willem Schaafsma.

Het minst verkocht de worst, totdat hij op het idee kwam om die hengstenworst te noemen. Marketing is alles.


4. Dit vond ik een grappig T-shirt. Vanwege Monty Python's Flying Circus.

Quote: ,,This year our members have put more things on top of other things than ever before. But, I should warn you, this is no time for complacency. No, there are still many things, and I cannot emphasize this too strongly, not on top of other things. I myself, on my way here this evening, saw a thing that was not on top of another thing in any way.''


5. Volgens sommigen is de baard alweer aan het verdwijnen. Ik weet dat niet, maar volgend jaar zou ik wel een standje op het festival willen hebben om dat te stimuleren. We noemen het Kill the Hipster, met een mooie barbiersstoel op een podium, waar je je baard keurig netjes kunt laten afscheren. Daar krijg je dan een muntje voor.

Barbier Frank Postma vond het ook een goed idee, dus met de professionele begeleiding zit het wel snor. Of de organisatoren ervoor voelen is een ander verhaal.


6. Vrijdagavond had ik ineens een inval waarvan ik dacht: dit moet ik onthouden, daar kan ik nog wel wat mee. Om het niet te vergeten stuurde ik mezelf een mailtje. Bij wijze van knoop in mijn zakdoek.

Maandag vond ik dat terug. Klein woordenboek lang gekoesterde wens, staat er. Geen idee wat ik daarmee bedoeld kan hebben.

Festival Ascona: The Next Generation

De zeer geslaagde zevende editie van het Cinema Ascona Film Festival in Kûbaard (zaterdag 15 juli) werkte aan zijn eigen legacy.

Want in een van de zalen - de legertent - was er geprogrammeerd door zoons en dochters van het bestuur. Daar draaiden The Kings of Summer (2013) (,,Dat wilden die meiden'', klaagde een van de heren), The Truman Show (1998), Snatch (2000) en The Prestige (2006).

Mede daardoor was er een deels nieuw publiek, waaronder een ploeg mensen met een camper, waar op de zijkant het Batman-logo met een gele slang geschilderd was. Van het woordje DODGE rechtsachter hadden ze DEGOD gemaakt. Er was ook iemand op een trike. Al met al raakte de camping op de jister snel gevuld.

Sterker nog: er waren zelfs Bekende Nederlanders bij. De regisseur van Flikken Maastricht en Pluk van de Petteflet liep er rond, net als de broer van Josje uit K3. Wij worden daar als bestuur niet anders van, maar de next generation ondervroeg hem uitgebreid. ,,Kun jij ook goed zingen?'' ,,En is het uit met haar vriend?"

De mensen uit de Bat-Camper hadden zelf ook een beamer mee, en een paar films, zoals V for Vendetta, Spider-man, Narnia en Gladiator. Als het ware voor een festival in het festival, wat de organisatie natuurlijk alleen maar toejuicht. Al was hun keus wel erg mainstream.

,,Had ik aan moeten denken'', zei Andrea. ,,Dan had ik wat media-art meegenomen.''

Wat was er verder te zien? Following (1998), de originele Westworld (1973), Rakka (2017), Big Bad Wolves (2013) en Wolfcop (2014) in de kantine.

In het autohok Upside down (2012), Journey to the West (2013), This must be the place (2011) en een uitlopend programma vol Zuid-Koreaanse boy- en girlbands. Die een van de jonge bezoekers allemaal bij naam bleek te kennen.

En in de grote zaal een programma met een gabberdocu, een hip-hoplezing, Cop Car (2015), Wild Tales (2014) en de Japanse cultfilm Hausu (1977),  die vooral gewaardeerd werd door diezelfde jonge bezoeker van hierboven. ,,Prachtig! Vintage!'', riep hij.

Bij de opbouw, een dag eerder, had ik als proef fragmenten van Batman - the movie (1966) gedraaid, met de onlangs overleden Adam West. Een film uit de tijd dat superhelden nog vrolijk vermaak mochten zijn.

Dat was tot groot genoegen van een van de dochters van Kees, die het op de avond van het festival aan haar vriendjes verteld had. Zodat die de hele avond vroegen: ,,Mag die Batman-film op?''

Ik stuurde ze de hele tijd met een kluitje in het riet, liet ze zelfs zo stoer mogelijk poseren (,,denk maar dat je zelf Batman bent''), maar de film lukte niet meer, want we zaten vast aan het strakke blikkenschema dat Jouke had gemaakt. Toch vind ik achteraf, dat had ik gewoon moeten doen.

De kale man van Sascha

,,We gaan naar Enge Buren'', kondigde Gerard Metz aan. ,,Dat is in de tent hiernaast.''

Ik was nog maar net op Madnes aangekomen, een festival dat al tien keer bij Nes is georganiseerd en waar ik nog nooit eerder was geweest. Wat, achteraf, heel dom van mij is.

Enge Buren zijn drie pretmannen (ik dacht even dat ze uit Buren kwamen) met muziekinstrumenten, die zo'n tent vol sportieve surfers in een mum van tijd aan de polonaise krijgen, of aan het roeien. Ze zingen liedjes voor vrouwen in de zaal, doen de Bee Gees uit hun discotijd, met hele goeie falsetstemmetjes, en dan met teksten van Nico Haak; ze doen Trafassi en Doble R en liedjes uit televisiereclames (,,ik hou van lekker wit, ik hou van lekker anders''), ze hadden zelfs een blokje Herman van Veen maar dan tot gabbermuziek bewerkt.

Intussen kreeg ik een filmpje doorgestuurd van collega Kirsten, die met Ira Judkovskaja op een meer was wezen zwemmen. ,,Nu jij nog'', schreef ze erbij.

Ik stuurde een foto terug van de Enge Mannen en het publiek. Het publiek zat net op de grond te roeien, de mannen waren aan een blokje carnavalmuziek begonnen en zongen: ,,He jasses / 'k Heb psoriasis / van mijn reet / tot aan mijn harses.''

Kirsten stuurde mij weer een foto die daar sterk op leek. ,,Deze krijg ik net van mijn vriendin Sascha'', schreef ze. ,,Die staat vlakbij je, met haar man Pepijn. Hij is kaal.''

Voor me stond een kale man met een mobieltje het feestgedruis te filmen. Ik tikte op zijn schouder en riep boven de muziek uit: ,,Ben jij de kale man van Sascha?''

Nee, dat was hij niet. Verder leken er weinig kale mannen te zijn, dat is meer iets voor Oerol denk ik. ,,Zeg maar tegen ze dat ik de enige in deze tent ben met een hoed op'', schreef ik.

Dat hielp. Een kale man een eindje verderop zwaaide ineens naar me en liep op me toe. Ik stelde me aan hem en Sascha voor en hij maakte een selfie van ons tweeën, dat hierboven staat. Je ziet bijna niks, maar als je er wat fotoshop overheen gooit, krijg je wat je hiernaast ziet. Het ziet eruit of we in paniek zijn, maar het was dus heel erg leuk. En het toont maar weer wat een zegening moderne communicatie is.