Mode in het Paleis op de Dam

De pers (een handjevol mensen maar, vooral fotografen en cameramensen) mocht zich verzamelen aan de achterkant van het Paleis op de Dam, vanmorgen. Ik kwam voor de uitreiking van een Zilveren Anjer aan Jack Kooistra, de Friese nazi-jager, er waren drie (vier eigenlijk, een echtpaar en twee enkelingen) die zo'n anjer kregen.

In die rij stond ook een oudere man met een kruk, die net aan het vertellen was: ,,Twee jaar geleden stond ik hier Maxima te filmen en toen scheurde mijn aorta.'' Dat was, hoorde ik, het begin van allerlei malheur geweest, maar nu stond hij hier toch weer. Hij was blijkbaar een oude bekende, want hij werd in het paleis door allerlei mensen begroet.

De RVD-man die ons door de achterdeur het paleis binnenloodste, had een speldje op zijn rever van de raket van Kuifje. Verrassend, want je zou in zo'n omgeving vooral lintjes verwachten.

,,Mooi speldje'', zei ik. ,,Het valt wel op.''

,,Ja he?'', zei hij. ,,Heb ik heel vaak op. De koning is er al aan gewend, die vind hem ook mooi.''

Binnen waren meer officials, en die hadden ook speelse speldjes op. Ik zag een rood wieltje, of zoiets, en een ander ding dat op een bloem of zo'n aids-strikje leek. Zou dit een nieuwe trend zijn?

Ik grabbelde in mijn tas, want je krijgt tegenwoordig overal dat soort speldjes. Ik vond er eentje van de Oldehove, leek me een beetje provinciaal toe, en eentje van de JSF, wat meteen zo'n statement is. Dus ik liet het maar zo.

Gelukkig maar, want in de zaal bleek dat vooral de lintjes het modebeeld voor heren bepalen. Die mensen beneden waren uitzondering.

Een dag voor de uitreiking had ik Jack gevraagd of hij zijn gymschoenen ging dragen, want daar loopt hij dag in dag uit op. In het korte filmpje dat ze over hem lieten zien werd op die schoenen ingezoomd.

,,Nee, ik doe andere schoenen aan'', zei hij. Dit zijn ze.

(Het filmpje maakte ik bij het naar buiten lopen, want dat ging wel door de ingang aan de voorkant. Erg spannend is het niet, waar ik begin te lopen is de garderobe, de Burgerzaal waar alles gebeurde is de trap op.)

Kamer 5

Zo lang ik me De Zwaan herinner herinner ik me ook Cees en Cock, want die waren er voor mijn idee altijd.

Dat klopt helemaal niet, want ze kwamen in 1973 voor het eerst naar Ameland, maar in de tijd dat ik achter de bar stond waren zij er wel elke zomer, vijf, zes weken achter elkaar.

Ze waren aardig, gezellig om erbij te hebben, belangstellend, vrijgevig. Toen ik een keer met Douwe achter de bar had gestaan op een of andere drukke dag, Koninginnedag of zo, nam Cees ons na afloop mee uit eten bij het Zeepaardje.

Ze logeerden altijd in Kamer 5. Kamer 5 zou je nu niks meer vinden, als hotelkamer, maar het was de grootste van De Zwaan op de hoek, met twee ramen. Door de jaren heen werden Cees en Cock vrienden van mijn ouders en ook van ons, als een Rotterdamse oom en tante, naar wie je elk jaar uitkijkt.

Cees is in februari overleden. Hij was al langere tijd ziek en was met Sunneklaas nog op Ameland geweest. Op zijn crematie in Rotterdam werd verteld hoe graag hij op het eiland was, en dat bleek ook wel uit het grote aantal Hollumers dat naar Rotterdam was gereisd. Ik was er met pa, en Giso dook ook op.

Bas, hun schoonzoon, vertelde hoe Cees hem een maand eerder had gezegd hoe hij de crematie wilde hebben, welke muziek (ik kan me Sweet Home Alabama van Lynyrd Skynyrd herinneren) en vooral: ,,geen cake, maar koekjes''. Dat was ook zo: op alle tafels lagen schalen met allerlei koekjes. Niemand raakte de stroopwafels aan, dus daar heb ik een groot deel van opgegeten, vond Cees vast niet erg.


Cock overleed vorige week donderdag. Weer waren er veel Hollumers, ik was er ook met pa, en weer was er ook in de verhalen die nadruk op hoe graag ze op Ameland waren. Ze is met koningsdag nog twee weken in Hollum geweest, pa was nog met haar uit eten en zo, en ze had plannen om er in september de as van Cees uit te strooien.

Maar aan het eind van die twee weken was ze uitgeput, hoorden we nu, ze hoestte en niet lang erna werd kanker aan het longvlies vastgesteld. Schoonzoon Bas vertelde hoe ze bijna verbaasd had gezegd: ,,Dat je zo snel naar de klote kunt gaan.''

Het was echt een droevige bijeenkomst, iedereen had het te kwaad. We hoorden Beautiful noise van Neil Diamond, Wonderful world van Louis Armstrong en This is my life van Shirley Bassey. Net zoals bij Cees op zich geen droevige nummers, maar bij zo'n plechtigheid krijgt alles een zware lading.

Op de een of andere manier kwam dit nog dat harder binnen dan de dood van Cees. Toen kleinzoon Danny even bij ons kwam zitten zei hij: ,,Godverdomme. Ik weet geen ander woord hiervoor.''

Tijdens de plechtigheid projecteerden ze foto's van Cock (dat was bij Cees ook) en ik kreeg het te kwaad bij een heel onschuldige, fleurige foto van haar met een vol glas wijn. Vreemd, hoe zoiets werkt.

Later was er een foto die heel lang op het scherm bleef staan, van Cock in de Zwaan bij Sunneklaas, met nog een sigaret in de vingers. Het was in de tijd dat pa en mem nog in het bedrijf zaten.

Haar ene arm had ze over de schouders van een jong meisje, de andere over de schouders van een ome, die een zwart pak droeg met een skelet erop, en hij had een doodhoofdsmasker. Onderin beeld zag je nog net zijn flesje bier. Het was een beetje luguber, maar ook symbolisch. Wie het leven omarmt hoeft van de dood niet te schrikken, of zoiets.

(De foto hierboven heeft Jan Spoelstra gemaakt voor de LC. In 2011 hadden we een serie in de krant van mensen die altijd naar een vaste plek in Friesland op vakantie kwamen).