Aftitelingsfetisjist

Had ik zomaar filmmakers Bart Jansen en Douwe Dijkstra over de vloer. Die waren met een paar tassen vol technologie uit Zwolle naar Friesland gekomen om eerst Sytze Pruiksma en daarna mij te ondervragen over film, liefde voor film, het belang van film, wat al niet.

Dat gaat uitmonden in een korte film van zes minuten, die volgend jaar in premiere gaat. ,,We gaan van alles vragen, maar het kan best zijn dat we maar een heel klein stukje gebruiken", waarschuwde Douwe Dijkstra van tevoren. Ze gebruiken alleen het geluid en maken er nieuwe beelden bij.

Ik lulde ze de oren van de kop, want ik praat graag over film. Toen het over aftitelingen ging, kwam ik pas goed los, want die lees ik helemaal uit. ,,Dit is voor het eerst dat ik met een aftitelingfetisjist praat", zei Douwe Dijkstra.

Vijf seconden van de zomer

Herkent u ze? Het zijn de vier leden van 5 Seconds Of Summer, een band uit Australië. Tot voor kort speelden ze in het voorprogramma van One Direction, maar ze zetten nu de volgende stap en gaan op toernee. Rock out with your socks out, heet hun programma. Wat dat van die sokken betekent kon ik niet achterhalen.

Deze handen zijn van Zoë, die me zaterdag bijpraatte over 5SOS. 

,,Heb je er cd's van?", vroeg ik.

,,Nee, downloads", zei ze.

De nagels heeft ze gemaakt met foto's die ze op internet had gezocht en uitgeprint. Ik schreef er deze column over, die vanmorgen in de krant stond.

Sad dad

Mijn nichtje ontwikkelt zich tot kunstenares. Ze is dertien en haar vingernagels zijn lang en beschilderd. Zelf gemaakt. Er staan portretten op van 5SOS.

Mij zei dat ook niks, maar ze legde het graag uit. 5SOS is een su-per-goe-ie band van vier jonge Australiërs, die voluit 5 Seconds of Summer heet. Eentje van de vier is gek, eentje is zo-zo, maar twee zijn echt heel erg leuk. Die zijn allebei achttien.

,,Ben je ook fan van One Direction?”, vroeg ik. Die boyband had ik tenminste van gehoord. Je moet het bijhouden, want boybands leven doorgaans maar een jaar of drie. Zijn de fans achttien, negentien, dan is het voorbij. Hooguit zit er nog een solocarrière in voor een van de leden. Vraag maar aan Jackson 5, New Kids on the Block, Take That, NSync of Westlife. Meisjes van tien zijn over drie jaar fan van iets dat we nu nog niet kennen.

,,One Direction?”, herhaalde mijn nichtje en trok een vies gezicht. Dat is duidelijk: die zijn onderweg naar de uitgang. Toch traden ze een maand geleden nog op in Nashville, met concurrent 5SOS in het voorprogramma. Fotografe Angelina Castillo maakte daar een geweldige fotoserie van sad dads, vaders die mee waren gekomen naar het concert omdat hun minderjarige dochter er anders niet in mag. ‘Hoe lang duurt dit nog’, zie je ze denken.

,,Volgend jaar speelt 5SOS in Amsterdam, maar dat is al uitverkocht”, vertelde mijn nichtje. ,,Maar ze komen ook in Brussel en daar zijn nog kaarten voor.”

,,Dat kun je wel met ome Asing naartoe”, zei haar vader, mijn broer, onmiddellijk. ,,Gezellig naar Brussel.”

Het klonk als een opzetje, mijn broer is ongeschikt als sad dad. Ik heb gegoogeld. Er zijn nog kaarten. Ook voor het concert in Osnabrück, dat dichterbij is dan Brussel. Of we gaan is niet duidelijk. Maar als het gebeurt, dan is het wel de bedoeling dat die Australiërs vanaf het podium op tien omhooggestoken meisjesnagels hun portretjes herkennen. Vooral die twee leuke.

Zondag op de boot schoof een gezin bij me in de bank met een jongetje van een jaar of dertien. Op zijn T-shirt stond Rock Da House.

,,Mag ik je wat vragen?", zei ik. ,,Weet je wat 5 Seconds Of Summer is?"

,,Vijf seconden van de zomer!", zei hij, op een toon die duidelijk maakte dat hij trots was op zijn kennis van het Engels.

,,Het is ook een band", zei ik. Hij haalde zijn schouders op. Het zal meer iets voor meiden zijn.

De zee! De zee!

Honderd procent zeker is het niet, maar dit zou wel eens de eerste keer kunnen zijn dat Schumi, tien of elf jaar, de zee ziet, zaterdag 18 oktober, half vijf 's middags. Ik was vooral benieuwd of hij er zo in zou lopen, maar dat gebeurde niet. Elke lantaarnpaal waar we langs liepen vond hij boeiender.

Nacht van de Kletskoek

,,Zijn ze van echt goud", vroeg een meisje van het Berneiepenloftspul. Je kon aan haar gezicht zien dat ze het graag zou geloven. Maar Gouden Gurbes zijn van een hard soort plastic. Wel liggen ze lekker zwaar in de hand en zijn ze zeer geschikt om triomfantelijk mee te zwaaien, wat zaterdagavond, of eigenlijk namiddag, zes keer gebeurde.

Voor de zevende keer mocht ik de uitreiking van de Gouden Gurbes aan elkaar praten, de prijzen voor Iepenloftspullen. Deze keer had je voor het eerst - volgens mij - mensen op het podium die eerder een Gouden Gurbe in ontvangst namen. Anneke Hogeven, die de kostuums maakt van het Berneiepenloftspul, en Tjerk Kooistra, regisseur van het iepenloftspul van Jorwert. Nou ja, Kooistra had inmiddels een baard en een kind gekregen, dus het was toch een beetje anders.

(De foto is van Jacob van Essen)

Wat later op die avond was er een Cafe van de Kleine Wetenschap, als onderdeel van de Nacht van de Liefde. Daar was ik spreekstalmeester, bij Gert ter Horst (op de foto), die hersenscans liet zien van verliefde mensen en van mensen met liefdesverdriet, en bij Jaap-Guus Waldorp, die het over de evolutie van de liefde bij de mens had en elk zijpad insloeg dat hij tijdens zijn verhaal tegenkwam. Hij verdwaalde en het publiek met hem.

De beste weetjes van Ter Horst heb ik vandaag in mijn column gebruikt: dat liefde ongeveer zes maanden duurt en liefdesverdriet ongeveer zeven. En dat het eten van lekkere dingen, en blijkbaar vooral toetjes, kan helpen tegen liefdesverdriet en misschien zelfs depressies. Omdat verdriet een bepaald deel van de hersens (de insula) afremt en toetjes het juist stimuleren.

Maar: Ter Horst verricht onderzoek naar zulke toetjes in opdracht van Danone en Campina, dus misschien is dit belangenverstrengeling.

(De foto is van Ruben van Vliet)

Aan het eind van de avond was er een Late Night Talkshow van de Nacht van de Liefde, die gepresenteerd werd door Anneke Douma en mij. Anneke had ooit verteld dat ze wel een talkshow zou willen, maar daar was nog nooit iemand op ingegaan. Dit was een mooie gelegenheid.

We zaten samen op de bank, met de gast tussen ons in, en dronken er een biertje bij. Het werkte goed, vond ik zelf, lekker rumoerig en rommelig. Jan Drost, schrijver van Het Romantisch Misverstand, die op de foto tussen ons in zit, was eerst nog wat zenuwachtig: ,,Wat gaan jullie vragen dan?", wilde hij steeds weten. Maar dat zeiden we niet, ook omdat we dat zelf nog niet precies wisten.

Bijna hadden we, ik kan het nu wel verklappen, iemand zo ver dat hij tijdens onze talkshow een aanzoek aan zijn vriendin zou doen. ,,We hebben het er al lang over gehad", had hij ons verteld. ,,Maar ik heb nog nooit echt een aanzoek gedaan." We hebben een tijd op hem ingepraat, maar hij zag er toch maar vanaf. En op zo'n Nacht van de Liefde moet het natuurlijk wel van harte gaan.

(De foto is van Hans Jellema)

Kein Problem mit Schumi

Omdat het dierendag is, ben ik met Jantien en haar zoon Jelle naar het asiel van Sneek geweest, om Schumi te bekijken. Schumi is een spaniel-achtige hond, die heel hoog kan springen en een erg vriendelijke indruk maakt. Hij is tien. Als je zegt 'zit', gaat hij zitten.

Jantien vond het een rare naam, maar het heeft ook wel iets grappigs vind ik, de bijnaam van Michael Schumacher. ,,Mit Schumi habe ich kein Problem, ich finde, das ist eher ein sympathischer Kosename", zei Schumacher daar zelf over.

Astrid van het asiel vertelde dat Schumi heel meegaand is. Hij komt uit een echtscheiding en zat tot eind mei in een bench. Hij is energiek, kan naast de fiets lopen en doet verder niet moeilijk. Alleen houdt hij niet van herders. Daar heeft hij zelfs zo'n hekel aan dat hij ze aanvliegt, als hij de kans krijgt.

Naast Schumi zat de ook zeer rustige Fiona in een kooi. Die komt uit Spanje en lag op een kussen zich niks aan te trekken van alle kijkers. Die is vijf en zag er ook wel leuk uit vonden we.

Ze liet zich alleen niet zo makkelijk fotograferen.

Voor de volledigheid gingen we ook even in Leeuwarden langs, maar daar vonden we niet echt een geschikte kandidaat. Wel het kooikerhondje Boris, dat een leuk koppie heeft maar, volgens het briefje dat op zijn kooi gehangen was, kan bijten. Ook tien jaar.

Wij zijn het meest gecharmeerd van Schumi. Maar wat zegt pa?

Is dit een mens

In de Sint Jacobsstraat is de hele kinderboekenweek een popupstore, een tijdelijke boekenwinkel, waar maar een boek te koop is.

Dat is het door 58 leerlingen van obs De Oldenije gemaakte Dat vind ik bijzonder. De boeken - ze zijn gedrukt in een oplage van 750 stuks, 15 euro - hangen in de winkel aan het plafond. Het komt erop aan welke je kiest, want in vijf ervan zit een gouden boekenlegger, die recht geeft op een prijs.

In het boek staan foto's van leerlingen, die een bordje voor zich houden met iets wat ze bijzonder vinden. De fotografe, Bette Mink (zes jaar), was woensdagmiddag in de popupstore, om bezoekers op de foto te zetten. ,,Het kost niks", zei ze als aanmoediging.

Ik wilde wel op de foto. Er lag een stapeltje leitjes bij de fotostudio, met dingen die je bijzonder zou kunnen vinden, zoals een ijsje of een vlinder. Die waren er al op getekend.

,,Welke zal ik doen", vroeg ik Bette. Daar dacht ze even over na, toen trok ze er een leitje uit. ,,Een mens", zei ze.  ,,Want jij bent ook een mens." Daar was niks tegenin te brengen. Bovendien zijn mensen ook echt bijzonder.

Bette maakte een kleine reeks foto's, terwijl andere leerlingen bellen bliezen. Bovenstaande vind ik het mooist.

(Foto Bette Mink)