De charme van vrijwilligerswerk

De meeste mensen die de Oldehove willen beklimmen - ik was er vanmiddag vrijwilliger -
maken een praatje of willen iets weten, maar halverwege de middag kwam er een Leeuwarder stel dat al kaartjes had (dat is heel ongewoon) en dadelijk doorliep naar de trap. Het meisje had een pink ribbon op haar jas gespeld. De jongen glimlachte mysterieus.

Direct erachteraan kwam een ouder echtpaar en nog een jongen.

,,Zijn ze al binnen?'', vroeg de vrouw van het echtpaar samenzweerderig.

,,Dat meisje is mijn dochter. Hij gaat haar een aanzoek doen, maar dat weet ze niet.''

Zij hadden een fototoestel bij zich en een tas met een fles champagne. Ze moesten ook naar boven, maar niet te snel, want anders liepen ze misschien hun dochter - Lieke bleek ze te heten, hij heet Erik - tegen het lijf.

Ik ging met mijn fototoestel klaar zitten voor de bewakingsmonitor achter de kassa. Zo'n beeldscherm met vier beeldjes tegelijk, waarmee je de bezoekers in de gaten kunt houden.

Ik heb de foto's van Erik en Lieke aan elkaar geplakt, zodat er een soort stripverhaaltje is ontstaan. Op de drie helemaal bovenaan weet Lieke nog van niks en kijkt ze met Erik in de richting van de Dominicuskerk. Dan draait hij zich naar haar toe en begint een ernstig gesprek.




Let op: op het laatste beeldje haalt Erik een doosje tevoorschijn. Hij gaat, klassiek, door de knieen. Lieke krijgt het, ook wel klassiek, te kwaad.

Een groep Vlamingen, kon ik op het beeldscherm zien via de andere camera, kreeg in de gaten dat hier iets aan de hand was.





Applaus van de Vlamingen. (Deze laatste foto komt in één keer van de bewakingsmonitor.)
Daarna verscheen de familie met champagne en confetti. Toen het hele spul na een half uurtje naar beneden kwam, had Lieke vochtige ogen. En een ring om.

Van vrijwilligerswerk krijg je soms een heel goed humeur.

Stradavidsvaarders

In deze kerk (de Halloween-achtige foto is zaterdagavond gemaakt, direct na de laatste uitvoering van Paardenkracht Mannenmoed) heb ik een week elke avond op de preekstoel gestaan en luisteraars zinnen voorgelezen als Zondag den 22e augustus zijn de Stradavidsvaarders binnen gekomen: de vangst was zuinig.

Geen mens die er naar gevraagd heeft, gelukkig, want ik heb geen enkel benul wat een Stradavidsvaarder is. Eerst dacht ik dat er Stradivarius stond, maar dat slaat nergens op in een memorieboek van Cornelis Sorgdrager, een Amelander uit de achttiende en begin negentiende eeuw.



Gelukkig is er Google, dat weliswaar ook niet weet wat een Stradavidsvaarder is, maar oppert om Straat Davis-vaarder te proberen. Dat is dus niet een scheepstype, maar een schip dat voor de walvisvangst naar de Davis Strait, westelijk van Groenland, vaart.

Het is verder een weetje van niks, maar het leuke vind ik dat die zeventiende-eeuwse dagboekanier bij het opschrijven gewoon op de klank is afgegaan en dacht: dat snappen ze zo ook wel.

Omdat het er is

Waarom maak je dit soort foto's, terwijl iedereen die op Ameland komt dat eigenlijk al doet sinds de uitvinding van de fotografie? Omdat het er lekker uit ziet. Of zoals bergbeklimmer George Mallory het zou zeggen: ,,Because it's there.''




Overigens mag het herfstvakantie zijn, op het strand is het heel erg rustig.

Er is hoop

Mijn oud-chef Willem de Boer, zelf zeer actief in de kerk, reageerde verheugd toen ik hem vertelde dat ik deze week vier keer voor een volle kerk sta, op de preekstoel.

,,Dat had ik altijd al gedacht'', zei hij.

Ik preek helemaal niet, vertelde ik er dadelijk maar bij. Ik lees met een wat bekakte stem fragmenten voor uit de dagboeken van Cornelis Sorgdrager, een Hollumer die tussen 1779 en 1826 noteerde wat voor weer het was, welke schepen er waren vergaan en hoe het er in de rest van de wereld aan toeging. De onthoofding van Lodewijk de Zestiende staat er ook in.

Het is onderdeel van de voorstelling Paardenkracht Mannenmoed, op poten gezet door het Interkerkelijk Zangkoor. Dat zingt speciaal geschreven liederen over de reddingboot, de vuurtoren, jutten en het eiland, met tussendoor korte optredens.



De premiere was gisteravond een succes, denk ik als ik afga op alle complimentjes na afloop. Ook hier zeiden verschillende mensen dat ik mijn roeping gemist heb en op de preekstoel pas goed tot mijn recht kom.

Greetje was een van hen.

,,Ik denk het niet'', zei ik tegen haar.

,,Al is de boodschap vermoedelijk wel, dat als iemand als ik op een preekstoel kan belanden, er werkelijk voor iedereen hoop is.''

(De foto en het filmpje zijn van Jeanet de Jong)

Up where we belong

Met 13 LC-redacteuren kun je in Londen alle kanten op: van links naar rechts, van laag naar hoog. Opgenomen in Shanghai Blues en de London Eye.

In de London Eye - dat grote reuzenrad tegenover de Big Ben - werd onze groep door het lot opgesplitst. In het karretje tussen ons in zaten enkel een man en een vrouw. Toen hun cabine op het hoogste punt was vroeg hij haar ten huwelijk.

Veel meer mensen doen aanzoeken op het allerhoogste punt van het reuzenrad, zou rondleider James later vertellen. ,,You just say 'I do' and it's all downhill from there.''

Readers on a train

Velen vragen zich af: journalisten schrijven wel van alles, maar lezen ze zelf ook? Eenmalig lichten we een tip van de sluier op. Dit hadden de dertien LC-journalisten afgelopen weekeinde naar Londen bij zich. Van lezen kwam niet veel, zelfs niet in de trein terug naar Leeuwarden.





Verdere toelichting komt er niet, behalve dat een van deze boeken een recensie-exemplaar is en niemand van het gezelschap een iPad of eReader bij zich had.

Sinterklaasoorlog

In Leeuwarden woedt een Sinterklaasoorlog, lezen we vandaag in de krant. De Sinterklaas die traditioneel de stad in komt, op 12 november dit jaar, gaat niet meer langs de Schrans. Daarom hebben de winkeliers daar een eigen intocht op poten gezet.

Fantastisch!

Het inspireerde dadelijk tot bovenstaand flauwekulfilmpje (dank aan Rob Leemhuis). De ondertiteling is misschien niet altijd correct Leeuwarders, maar ik heb zoveel mogelijk het Amelands proberen te vermijden.

Vrienden van Heino

De bierpullen waren van plastic, de dienstertjes droegen dirndlpakjes uit de kostuumverhuur, maar Heino was helemaal echt, gisteravond in de feesttent in Surhuisterveen. Zijn muziek ook: hij had een band en een achtergrondkoortje meegenomen. In de tent werd gefluisterd (of hardop beweerd) dat het 38.000 euro zou hebben gekost om deze icoon van het Duitse lied naar Surhuisterveen te krijgen.

We waren er met een man of achttien in een grote bus, die ons om half tien van het Oranje Bierhuis naar Surhuisterveen bracht en om een uur 's nachts weer terug.

Kees had zijn mandoline mee, ik had de teksten van een paar bekende Heino-liederen op papier gezet. Zo konden we nog voor de bus er was op het bordes van het stadhuis al even oefenen op La Montanara, So blau blau blau blüht der Enzian en natuurlijk Schwarzbraun ist die Haselnuss, met het mooie refrein

Holadie Juviduvi Die ha ha ha ha
Holadie Judiduvi Die ha ha ha ha
Holadie Juviduvi Die ha ha ha ha
Holadie Judidudi Die
Juvi Duvi Die ha ha ha ha
Juvi Duvi Die ha ha ha ha
Juvi Duvi Die ha ha ha ha
Judi Duvi Die

De timing was perfect: toen we de tent binnenkwamen werd juist Heino aangekondigd en alles stormde naar voren. Wij stonden helemaal vooraan, en mede dankzij het oefenen op het bordes en in de bus ging het meezingen heel behoorlijk. Er waren verrassend veel oudere bezoekers, die ook alles meezongen, zelfs de coupletten. Echte fans, die de jaren zestig/zeventig/tachtig, bloeitijd van de schlager, nog hadden meegemaakt.

Heino droeg een rood jasje, dat volgens Kees van de kledingzaak al heel vaak naar de stomerij is geweest. Dat kun je zien aan de kreukeltjes bij de schouder. Passend, want Heino, 73 jaar, is zelf ook wat kreukeliger geworden.

Het was een enorm kabaal in de tent. Wanneer een nummer was afgelopen scandeerde iedereen Hei-No Hei-No! Zodat de zanger, die er wel lol in leek te hebben, af en toe ook applaus voor zijn band vroeg. In het begin sprak hij het publiek nog aan met ,,Geehrte Damen und Herren'', maar na een lied of zes besefte hij dat dat teveel afstand schept en vroeg hij of hij ons ,,Freunde'' noemen mocht.

Als hij een verhaaltje hield hoorden volgens mij alleen de voorste rijen het. Achter ons stond de jeugd van Surhuisterveen op de tafels met plastic bierpullen te zwaaien en te brullen: ,,Alle Duitsers zijn homo''. Wat Heino niet leek te horen of te deren. Zijn vader is aan het Oostfront gevallen en verschillende naasten stierven door ziekte of zelfmoord, Heino kijkt nergens meer van op.

Hij zong zijn bekende werk, maar ook andere hits als Buena Sera en La Paloma (dat schijnt het meest gecoverde nummer ter wereld te zijn). Daarnaast oude Duitse successen als Auf Der Reeperbahn Nachts um Halb Eins en Alte Kameraden. En een medley van Duitse volksliederen. Het enige dat ontbrak, was gek genoeg Schwarzbraun ist der Haselnuss. Dat zal alleen als riedeltje in het intro.

Soms zong hij zelf, soms playbackte hij, zoals in die Volksliederenmedley.

,,Hij playbackt'', zei ik tegen Lars, die ook mee was.

,,Dat mag best, voor een bejaarde'', zei Lars. ,,Niet iedereen kan Johannes Heesters zijn.''



Het was lange tijd onduidelijk of er een Meet & Greet in zou zitten met de 73-jarige. Hij gaf nog een paar toegiften, signeerde een paar meegebrachte LP's en verdween door het zijdoek. De band pakte ook in.

,,Nu meekomen'', siste Sjoerd ineens. We liepen achter een organisator aan, die ons in de VIP-tent dumpte, waar Heino misschien zou verschijnen. Nu was het nog leeg, op ons, wat schaaltjes borrelnootjes en een handjevol handtekeningenjagers na. Daar was een accordeonduo uit Apeldoorn bij dat eerder die avond had opgetreden en een mevrouw uit Buitenpost, die al 35 jaar fan was maar Heino nog nooit live had gezien. ,,Alleen op de Duitse televisie'', zei ze.

Zij was dan ook zielsgelukkig toen Heino werkelijk kwam, met een nerveuze jonge Duitser die voortdurend klaagde dat ze eigenlijk weg moesten en er geen tijd was voor dit soort dingen. Dat hielp niet, we schudden hem geestdriftig de hand, complimenteerden hem met het geslaagde optreden (mijn diepteinterview met Heino ging zo: ,,Das war hervorragend, herr Heino.'' - ,,Danke'') en gingen allemaal met hem op de foto. De fan uit Buitenpost staat links.



Kees liet zijn mandoline door Heino signeren. ,,Ik ga er lak overheen smeren'', zei Kees, die ook een door Dick Dale gesigneerde gitaar bezit.

Na een minuut of vijf greep de nerveuze Duitser in - je ziet hem rechts op de foto al gestresst kijken. Heino verdween uit uit de viptent en uit Surhuisterveen, maar hij verdwijnt nooit meer uit onze herinnering.