Het concert van Jopie Heesters gisteravond was adembenemend. Lars noemde het 'fantastisch', Ronald 'betoverend' en ik gaf toe dat ik een brok in mijn keel had gevoeld bij het ultra-sentimentele moment dat Heesters 'Nou tabe dan' zong. Dat vertelden we allemaal aan een journalist die buiten reacties voor het AD stond te verzamelen. En die uit Harlingen bleek te komen, trouwens.
We hebben zo hard 'Bravo!' geschreeuwd, al toen hij voor het eerst opkwam, dat ik de hele zondag schor ben geweest. Jopie Heesters zelf zei na afloop op een persconferentie: ,,Es war wunderbar''. Want zijn Nederlands houdt niet over, daar had zijn vrouw 'Simonchen' van tevoren al wat over gezegd. Dat spreekt hij bijna nooit meer, zei ze, bovendien was hij laatst gevallen en hij had een oorontsteking gehad, dus dat was wat te veel gevraagd.
Hij zong zelf negen liedjes, maar we hoorden er meer omdat tussendoor zijn vrouw Simone vanaf haar laptop een soort diashow vertoonde op groot scherm met foto's uit het familie-album. Met op de geluidsband dus Heestersmuziekjes.
Simone draaide niet voor het hete hangijzer weg: ,,Dachau'', kondigde ze aan en daar verscheen een tekst met het bezoek dat hij in 1941 aan het concentratiekamp had gebracht. Met de foto's van dat bezoek erachteraan.
Ze las het overigens allemaal in het Nederlands voor, wat wel redelijk ging. Het had wel wat charmants, al waren er woorden als 'kinderschoenen' of 'huishoudster' waar ze in vastliep. Er was een tekst over Casanova waar iedereen opgelucht was dat ze het eind heelhuids haalde. Ze deed ook van alles over zijn films, maar bewegende fragmenten waren er niet, helaas. Misschien kon haar laptop dat niet aan.
We kwamen voor Jopie, die zijn liedjes zong terwijl hij tegen de vleugel leunde, een biertje onder handbereik. Geen orkest of danseressen, zoals vorig jaar in Wittenberge, maar een pianist en Simone, die hem om beurten vertelden, wat de eerste woorden van het volgende lied waren. Waarna het hele lied, het was een mirakel, er zo uitrolde.
1: Ode aan de Westertoren. Meteen applaus, al bij opkomst trouwens, maar ook na de eerste regel, want hij zong dit in 1934 ook al, in de film 'Bleeke Bet'.
2: Ich knüpfte manche zarte Bande, uit 'Der Bettelstudent, een wat gek liedje dat erover gaat dat vrouwen uit alle landen wel iets moois hebben, maar dat Poolse vrouwen al die mooie eigenschappen in zich verenigen.
3: Erinnerung. Zeg maar het 'My way' van Jopie Heesters. ,,Die Jahren flogen dahin, in mein Herz blieb ich jung'', dat werk.
4: La bayadere. ,,Ich sing noch ein Lied'', zei hij als aankondiging. ,,Dan habt ihr Pause. Das habt ihr verdient.'' Na de pauze vroeg hij of we wel een biertje hadden gedronken. Hij had een dame getroffen, zei hij (maar dat kan showbizzkletskoek zijn) die 75 was en heel lang geleden met hem in De Munt in Amsterdam chocolademelk had gedronken. Toen hij haar destijds naar huis bracht, had haar vader hem een emmer water over het hoofd gegooid.
5: Ich bin gottseidank nicht mehr jung. ,,Mir lächelt die Zukunft heut' noch zu'', was daar een zin uit. Dat meent hij blijkbaar echt, want na afloop vertelde hij op een persconferentie dat hij volgend jaar wel weer wil komen. Dan zou hij 105 zijn.
6: Nou tabe dan, een hoogtepunt, met een lekker sentimentele tekst van Louis Davids over een man die afscheid neemt omdat hij naar de Oost vertrekt. We hadden overigens in de diashow al een foto uit de jaren twintig gezien, van Heesters, Louis Davids (geschreven als Luis) en Willy Walden op het strand bij Scheveningen. Dezelfde man die hier op het podium stond liep daar destijds al, toen onze ouders nog geboren moesten worden.
7: Droeve tijden, geen lied, maar een smartlap-achtig gedicht uit 1871 van ene Gentil Anheunis. Heesters vindt onze tijd ook droevig, blijkbaar: ,,es sieht immer böser aus''.
8: Da geh ich in's Maxim uit 'Die lustige Witwe', zijn operettehit, zeg maar. Allerlei mensen in de zaal neurieden mee. ,,Wie zei daar dat operette uit was'', fluisterde Ronald naast me. De foto helemaal bovenaan is daarvan, want hij zette er - met hulp van Simone - zo'n uitklapbare hoge hoed voor op en gooide elegant een witte sjaal om. Lars heeft er een filmpje van gemaakt.
Het was trouwens inmiddels wel duidelijk dat Jopie Heesters moe werd: het leek aan het begin van dit lied net of hij in slaap was gevallen. Hij zei ook dat er nog een liedje kwam en we dan allemaal lekker konden gaan slapen.
9: Man müßte Klavier spielen können, zijn filmtophit. Direct erachteraan komt de regel: ,,Wer Klavier spielt hat Glück bei den Frau'n''. Dat is later geparodieerd als ,,Man müßte Geschirr spülen können'', volgens mij met dezelfde vervolgregel. Pianist Uli ging helemaal uit zijn dak, zie het filmpje maar.
10: Durch dich wird diese Welt erst schön, oo uit Die lustige Witwe. Hij zong het voor zijn vrouw, zei hij erbij, maar ook voor het publiek, ,,denn die haben dafür bezahlt''.
11: Daar bij die molen, dat hij, zei hij zelf, speciaal zong voor Simone, maar ook voor het publiek, ,,want die hebben ervoor betaald''. Dat was nog eens een fantastische uitsmijter, de zaal zong mee onder zijn leiding (zie het filmpje van Lars) en ik zal het lied nooit weer horen zonder aan Unser Jopie te denken.
Bravo! Bravo!
