Genoffels, ontgoocheld, verwaten, nochtans



Afgelopen week waren er volop Vlamingen in Friesland, vanwege het Frysk Festival, al heeft geloof ik niet iedereen dat doorgehad. Hoe dan ook, je hoort ineens overal mooi Vlaams, met woorden waarvan je denkt, waarom gebruiken wij die niet vaker.

In een stuk van theatergezelschap Marius, dat bij Jellum werd opgevoerd, kwam een man voor die het plan had om rijk te worden met het verbouwen van genoffels. Hij liet er een bos anjers bij zien.

Artistiek leider Guy Coolen was door de lage opkomst bij experimentelere, kleine theaterstukken wel wat ontgoocheld, zei hij.

Acteur Josse de Pauw had het over de verwatenheid van bepaalde mensen, en iemand die bij De Pauws voorstelling, RUHE, betrokken was, vond het Tryatergebouw daarvoor ,,nochtans zeer geschikt''.

Leunstoelsafari

Gryts viste bij mij in de tuin een heel klein rupsje of wormpje van haar mouw. Het zag eruit als een stukje ijzerdraad met haartjes.

Misschien is dit het soort dier dat appels van binnenuit opeet, dachten we zelf, dus we zetten het op een uit de boom gevallen appel, waar toch al gaten inzaten. Maar het gat ging hij (of zij) niet in.

Heel langzaam en een beetje spastisch bewoog het diertje juist de andere kant op. Het richtte zich daarvoor op op zijn achtereind, bleef dan een hele tijd trillend staan, zette zijn vooreind neer en trok dan in een keer de achterkant naar zich toe, zodat er een soort boogje ontstond.




Misschien is een safari met leeuwen en giraffen grootser, maar toch was dit een boeiend natuuruitstapje, en het gebeurde zomaar bij de koffie.

Eerlijk handwerk



Op het terras van de Ierse Pub lieten we deze foto's zien en iedereen zag er smerige dingen in. Zo ver is het al met de mensheid gekomen, want het zijn closeups van de binnenkant van onze handen (drie keer die van mij en een keer die van Rob) gemaakt met de telefoon en het ingebouwde flitsertje. Ze lijken inderdaad wat obsceen, iets uit een video van Chris Cunningham.

Ships that pass in the day



Omdat het echtpaar aan het tafeltje bij het raam zo decoratief de krant zat te lezen en te puzzelen, en ik de laptop toch aan had op de boot naar Ameland, zette ik het ingebouwde filmcameraatje aan.

Het leverde een filmpje op van een minuut of vier, dat nogal statisch is natuurlijk, maar als een verrassing kwam ineens de reddingboot voorbij, die vermoedelijk een patient naar Holwerd bracht. De vorige keer dat ik dat meemaakte bleek achteraf mijn vader erin te liggen, nu was dat niet zo.

Dat stukje heb ik eruit geplukt en het op de MacBook bewerkt. Een keer alsof het een sketch is uit een programma met komische videofilmpjes met ingeblikt gelach.



En de andere alsof het een thriller is. Bedenkt er zelf maar een verhaal bij. Muziek doet veel, maar dat wisten we al.

Dat alles gewoon doorgaat




De lijst met plus- en minpunten van vijftig zijn laat ik nog even op de boekenkast hangen. Deze wijsheid die met de jaren komt is ook vanuit de keuken goed zichtbaar.

Omdat anderen er misschien ook iets aan hebben, hier een nadere blik op de inhoud:

Stukjes


,,We hadden nog veel raardere vragen'', zei Jantien zonet. Zij had, met Kirsten en Eva, een Wie Kent Asing Walthaus Het Best-Kwis in elkaar gedraaid voor mijn verjaardagsfeestje van gisteren. Omdat ik zo dol ben op stukjes en daarom mensen aan de kop zeur om toch vooral te gaan trouwen.



Het was met multiple-choice vragen die vanaf de trap gesteld werden, heen en weer lopende bezoekers (,,A is rechts van de slinger, B links'') en al.




Er waren makkelijke vragen (Asing zijn favoriete koekje) maar ook verraderlijke (de kleur van de vloerbedekking in zijn slaapkamer), die Olga nota bene fout had, terwijl zij al jaren roept dat het zo niet meer kan met die vloerbedekking. Wat op zich klopt. Er waren zelfs vragen die ik zelf niet eens zeker wist (Hoe houdt Asing zich een overvaller van het lijf)



Het ging best snel, het afvallen, zodat er al spoedig nog maar drie mensen over waren, alledrie dames.




Van wie Trijntje won. Een soort dinercheque, als ik het goed heb, voor een etentje met mij. Wie het betaalt stond er niet bij. Misschien was het doorgestoken kaart, met stukjes weet je dat nooit.

,,We hadden bijvoorbeeld ook de vraag'', zei Jantien, ,,Wat is het raarste dat Asing ooit in zijn nek heeft gehad.''

Voor de conversatie op het feest was dat ongetwijfeld een goeie geweest, maar die was zo ook al in orde.




Omdat iedereen dit weblog leest: bedankt allemaal. Je vous aime tous. En de goede antwoorden weten jullie al, dus die hoeven er hier niet bij.

50




Vandaag wordt Madonna vijftig. Plastic Bertrand (24 februari), Simone Kleinsma (8 mei), Paul Weller (25 mei), Prince (7 juni) en Kate Bush (30 juli) gingen haar voor, Michael Jackson (29 augustus), Andrea Bocelli (21 september) en Mathilde Santing (24 oktober) volgen nog.

En dan hebben we het alleen maar over zangers, en niet over allerhande mensen als Michel Houellebecq (26 februari), Sharon Stone (10 maart), Astrid Joosten (22 maart), Andie McDowell (21 april), Daniel Day Lewis (29 april), Roddy Doyle (8 mei), Kevin Bacon (8 juli), Jennifer Saunders (12 juli), Angela Bassett (ook vandaag), Tim Burton (25 augustus),Tim Robbins (16 oktober), Viggo Mortensen en Ivo Pogorelich (beiden 20 oktober).

En ikzelf, maandag. De gedachte dat er meer zijn die er tegenaan hikken dit jaar is wel plezierig.

Even na middernacht stonden er twee man op de stoep te zingen omdat ze dachten dat het vandaag was en de bovenstaande foto kreeg ik bij wijze van kaart uit Wenen, van Johan Huizing. De weerspiegeling is zijn elleboog.

Caspar de Robles



Gisteren werd voor het eerst de Caspar de Robleszwemtocht gezwommen, een onderonsje dat over een paar jaar een bekende traditie is, en ik was te laat voor de finale.

,,Het begint om half drie en duurt een uurtje'', had Arjen me gesms't. Kirsten zwom ook mee, als enige vrouw bij zes mannen.

De finale was bij het strandpaviljoen van Harlingen en dat pilaarbeeld op de dijk van Caspar de Robles, Baron van Billy, Heer van Vilena, Ridder van de Militaire Orde van Sint Jacobus, Commandeur van Horcajo, van de oorlogsraad van de Koning van Spanje, Kolonel van een Waals infanterieregiment, Gouverneur van Friesland, Groningen, Ommelanden, Drenthe enz. Technisch gezien onze vijand tijdens de Tachtigjarige Oorlog, maar ook daar kun je best een beeld voor neerzetten.

Als ik daar om half vier was, zou ik het wel meemaken.

Bij het paviljoen was om kwart voor vier (verkeerde afslag, niet willen omkeren, racen door Kimswerd, Pingjum, Zurich) niemand te zien. Niemand bekend, bedoel ik, op de ouders van Kirsten na, die op het strand liepen.

,,We zijn er ook nog maar net'', zei haar vader. ,,Het duurt nog wel een uur hoor, om half vijf komen ze pas aan.''

Maar hij had het mis, ze waren al aangekomen, op een pier verderop. Kirsten was de eerste bij de vrouwen geworden, daar hebben we er in het paviljoen maar eentje op genomen.

Fuck

In de muziek/dvd-zaak aan de Wirdumerdijk klonk 'Hotel California', maar dan een latino-versie. Het kwam me bekend voor, het zit in een film meende ik, maar ja, welke film?

Terwijl ik luisterend naar het plafond staarde, vroeg de jongen achter de balie of hij me ergens mee kon helpen.

,,Dit muziekje zit in een film, maar welke?'', zei ik.

,,Geen goede beurt voor een filmrecensent'', zei de jongen, die kennelijk wist wat ik doe. ,,Het is een klassieker.''

Dat hielp ook niet echt. ,,The Big Lebowski'', zei hij.

Hij had gelijk, dat had ik moeten weten.



Het erg leuke muziekje staat hier.

Erotiserende Wadden



Dat de Wadden bevorderend werken op de erotiek - dat staat vandaag in de krant op basis van een flutonderzoek onder vierhonderd mensen - wisten ze bij de Leeuwarder radiozender Radio Ascona al jaren. Ach, Radio Ascona - bestond het nog maar.

Faces




Michel is de neef van Rita, en een Oosthoeker, ik kom uit Hollum, dus van de andere kant van de hoge dijk. We kunnen hetzelfde kunstje met ons gezicht, al zijn Michels tanden er geschikter voor. Johanna, de oma van Michel, vindt dit een beschamende foto en zou hem weggooien, zei ze.

Easterlittens



Eerst ging er een heteluchtballon onder achter mijn auto.



Toen de zon. Zo groot is de rust vanaf het terras van Pieter Steinfort, ergens aan het einde van de wereld maar toch maar een kwartiertje vanaf Leeuwarden. Wie had dat vijf jaar geleden bij hem bedacht.