De moed



Gisteren kwam er een dominee de ziekenzaal binnen waar pa ligt. Niet voor pa (die heeft daar niks mee) maar voor de man aan de overkant, een oude heer die er altijd netjes uitziet, grijs, achterover gekamd haar, bril, een broek met brede bretels. Hij spreekt tegen iedereen Fries.


,,Ik kwam eens kijken hoe het met u gaat'', begon de dominee, een jonge man in een streepjespak met een klein bijbeltje in zijn hand, die liep alsof hij wilde dat hij onzichtbaar was. Onprettig werk lijkt me dat, want vorige week zijn bij die oude heer uitzaaiingen vastgesteld waar weinig meer aan te doen is.

Hoewel ik met pa bleef praten, ving ik flarden op van het gesprek. Over hoe het nu was, hoeveel kinderen er waren, hoe oud hij eigenlijk was, en of hij het wel volhield. Dominee moest de vragen vaak herhalen, de oude heer is wat hardhorend, hij gaf zelf vrij luid antwoord, in het Nederlands ditmaal. Allemaal nuchtere gemeenplaatsen als ,,het gaat zoals het gaat''. Ja, ja, zei de dominee dan, zo is het.

Toen de man zei dat hij het best volhield zo, probeerde de dominee daarop in te gaan. Of de zieke ook moed putte uit zijn geloof, wilde hij weten.

,,Wat?'', vroeg de man.

Of hij moed putte uit het geloof, herhaalde de dominee.

Nee, de man reedde zich zo wel, dat was allemaal niet nodig.

Het ging een minuut of tien door, de bijbel kwam niet open en de dominee nam afscheid met een ,,ik hoop dat we dit gesprek nog eens voort kunnen zetten''. Hij vertrok met een korte groet onze kant op.

Hij was de deur nog niet uit of de overbuurman keek ons aan. ,,Die hebben mijn kinderen op me afgestuurd'', zei hij. Als vanouds in het Fries.

Hoofddeksels




Cocorosie was het mooiste wat ik op Lowlands hoorde, twee zingende zusjes, een met een roze jas en een met een gele, met vreemde liedjes in een schemerige en afgesloten feesttent. In recensies over Lowlands staat er weinig over, dus qua smaak zit ik er weer eens helemaal naast.

Je mag er foto's maken, maar alleen met prutscamera's. Een spiegelreflex mag het terrein niet op. De controle is niet zo heel streng, dus het lukt wel. Ze zijn vermoedelijk bang dat mensen te scherpe foto's maken van de optredende groepen. Ik heb het geprobeerd van The Good The Bad And The Queen, om te zien hoe dat uit zou pakken. Zo dus.



Zanger Damon Albarn heeft een schoorsteenvegershoed op, die rechtstreeks uit Dickensfilm komt. Het valt op Lowlands toch al op, dat jongens meer hoofddeksels dragen. Niet alleen van die baseballpetjes, die een beetje uit lijken te raken, maar vooral veel petten die er wat militair uitzien, groen en een beetje flodderig.

Die kon je ook gratis krijgen, bij een tent van Essent. Dat waren hele speciale petten, met een regenponcho in een geheim vakje verborgen. En al regende het niet, zoiets is altijd handig. Hieronder Klaas en Fokke met zo'n pet.




Daarnaast waren er cowboyhoeden, een enkele geknoopte doek, vilten boerenpetten, tropische helmen, matrozenpetjes (vooral bij fans van Turbo Negro, een kruising tussen een metalband en de Village People), van die vlotte korte hoeden die de overleden vader uit Six Feet Under draagt en zelfs zo'n halvemaanvormige piratensteek. Misschien komt de hoed wel terug, dat zou fantastisch zijn.

Einde



Op dat festival lopen mensen met wel vijf, zes polsbandjes van eerdere popfestivals, trofeeen van soms al jaren geleden. Ik heb het mijne gisterochtend los laten snijden door Teunie, de secretaresse van de hoofdredactie die naast me zat bij een computercursus en die altijd een zakmesje in haar tas heeft.

Sleurhutsleuren


Het VW-busje waar we eerdere jaren mee naar Lowlands gingen was kapot, de rem doet het niet meer. Dat bleek een uur voor we zouden vertrekken. Gelukkig herinnerde Kees zich dat bij de boerderij van zijn schoonouders een oude caravan staat, en die mochten we wel lenen, omdat ze hem een voorbeeldige schoonzoon vinden of omdat ze weinig om die caravan geven. Die bus is mooi, maar zo'n lullige caravan die je gewoon op zijn plek duwt heeft ook wel wat.

Mijn wijf

Op Lowlands maakte ik een foto van een dame die in een van de tenten op een houten tafel stond te dansen. Het zag er eng uit, want de tafel was nat en glad. Ik maakte allerlei van zulke foto's maar ik heb de meeste alweer gewist, zoveel is er niet aan.

Terwijl ik scherp stelde ging er een man voor haar staan, met een zonnebril op al was het midden in de nacht.

Even later liep hij op me af, ik liet hem het donkere plaatje zien dat ik had gemaakt. ,,Je kijkt bars, hoor'', riep ik boven de muziek uit.

Hij was ook bars.

,,Mijn wijf wordt niet op de foto gezet'', zei hij.

En hij herhaalde, voor alle duidelijkheid, ,,mijn wijf wordt niet op de foto gezet.''

Daarom heb ik deze kostbare foto maar bewaard. Dat wijf daar achter ziet u zelden op de foto.

Zombies van de Spanjaardslaan



Jelle, het zoontje van Jantien en Jeroen, kan zonder inspanning zijn pupillen uit zijn ogen wegdraaien. Ziet dat er al eng uit, als hij zijn oogleden vervolgens naar beneden trekt is het pas echt een griezelig gezicht. Verder is het een heel lief uitziend jongetje.

Hollands vlag, jij bent mijn glorie



Op de pier van Holwerd wapperen boven de ingang van het Wagenborggebouwtje vijf vlaggen. Ik kan er, bedacht ik vanmiddag, vier thuisbrengen.

De flowerpowervlag rechts, met scheve strepen en ronde bladvormen, is de Friese. Dan die nautische van Wagenborg Passagiersdiensten.

Dan, een beetje hoger dan de rest, de Nederlandse.

Dan die van Ameland, met twee keer drie streepjes en een halve maan, die zouden verwijzen (zeggen ze op Ameland) naar een maanverlichte avond waarop eilander jutters er met drie balken vandoor zijn gegaan.

Maar dan is er een mysterieuze, met sterren en golvende strepen. Vroeger hing er, volgens mij, ook nog zo'n blauwe vlag van de EU bij, maar die zie je nergens meer.

,,Weet u wat voor vlag dat is'', vroeg ik mijn vader in het ziekenhuis.

,,Volgens mij is die van Holwerd'', zei hij.

Hij zat in de buurt: het is die van de gemeente Dongeradeel. Wat zo'n gemeente met een vlag moet blijft een raadsel. Trots zijn ze er niet op, want op de site van de gemeente is hij niet te vinden.

Nat scheren




In de film Lucky Number Slevin scheert hoofdpersoon Josh Hartnett zich nat, en veegt hij vervolgens de scheerschuimresten van zijn gezicht met een handdoek.

,,Dat doen ze in Amerikaanse films altijd', zei Joop.

Hij bedoelde dat met die handdoek, terwijl wij ons gezicht gewoon naspoelen. Hij kon daar wel eens gelijk in hebben, ik geloof dat ik dat droog afvegen vaker in films heb gezien. Op internet is er niks over te vinden, dus in het echte leven scheert niemand zich op die manier. Zet die opvoedingsexperts die beweren dat films zo'n slechte invloed hebben op onze jeugd maar bij het vuil, kortom.

Kunst op de Magere Brug





Op de Magere Brug over de Amstel was gistermiddag een groep dames neergestreken, die met grote halen en iets dat op plakkaatverf leek het uitzicht schilderden. Sommigen zaten erbij en lieten hun doekjes tegen de balustrade van de brug leunen. Anderen stonden, hielden in de ene hand het opgespannen doek en in de andere de kwast. Onhandige houding lijkt me.

Een van die staande dames schilderde ondermeer het huis van Joop en Christien, dus ik zei ,,Ik ga even een opdringerige foto van u maken'', en deed dat vervolgens, terwijl de anderen giechelden en riepen: ,,Nou je komt vast in de krant!'' Oordeel zelf, het huis is het derde van links, zowel op het doek als op de foto, met die witgekroonde gevel.

All the world's a stage




In het openluchttheater in Diever mag je geen foto's maken tijdens de voorstelling van As You Like It. Dat deed ik dan ook niet, braaf als ik ben. Maar bij het wulpse herderinnetje Audrey, dat min of meer pal voor me klaar ging liggen in de hoop op een herdersuurtje met de nar Toetssteen bezweek ik voor de verleiding. ,,Een slet ben je niet'', zegt Toetssteen tegen haar, in de zeer vrije vertaling van Jack Nieborg. ,,Dat word je. En daarom wil ik met je trouwen.''

Chicklit



Vrouwen die het niet best hebben treffen het maar. Hun boeken worden in groten getale uitgegeven en dan gelezen door andere vrouwen, die graag willen zien dat het altijd nog erger kan. Op de boekenmarkt in Deventer lagen een heleboel van zulk soort boeken bijeen.



Deze mevrouw was meer in thrillers geinteresseerd.

Operagangers



Zelfs in het weiland trekt opera bezoekers aan, die er opvallend uitzien. Zoals dit echtpaar, dat zaterdagavond in de pauze van Spanga, tussen 'God's Videotheek' en 'Samson et Dalila' in, met interesse alle krantenknipsels las. ,,Ik denk dat zij erbij horen'', opperde een bezoekster. ,,Ik zie voor me hoe die meneer destijds aan een parachute naar beneden is gekomen om ons land te bevrijden.''



Op de invalidenparkeerplaats stond een auto met 'The god delusion' op de hoedenplank. De gebonden uitgave, ook nog. Dat moet toch iets betekenen.



'God's videotheek' eindigt met een close-up van een varken, die op het doek blijft staan. Tijdens de pauze wordt het podium leeggehaald, onder meer door regisseur Corina van Eyk (groene broek). Toen ze doorhad dat ik een foto van haar probeerde te maken, liep ze kordaat het podium op, met haar assistente, en boog naar het varkensportret. Symbolisch, nam ik aan, in die opera spelen varkens een belangrijke rol, en nu bracht de regisseur een eerbetoon.

Zelf zag ze het anders. ,,Heb je onze reet er goed op?'', kwam ze even later vragen.



Bariton Martijn Sanders deed ontzettend aan Bertje Bus denken, lang geleden ons buurjongetje. Niet dat die zo goed kon zingen, ik kan me niet herinneren dat ik hem ooit heb horen zingen, maar hij had precies zo'n potloodsnorretje.

Waar blijft de tijd




Ik zet eigenlijk nooit links op dit blog, maar deze pagina vind ik zo fascinerend, dat ik het een keertje doe.

De neus in



Omdat mijn vader in het ziekenhuis veel te weinig eet krijgt hij voeding door een slangetje in zijn neus. Hoe lang die buis moet zijn, dat stellen ze heel timmermansachtig vast door een lengte af te knippen van het oor tot ongeveer bij de navel, beschreef hij. Daarna proppen ze hem door je neus naar binnen en luisteren met de stethoscoop of hij er al is.

Er pompt de hele tijd een beige papje doorheen, gemaakt door Nutricia. Je merkt er niks van, zei pa, behalve dat zo'n slang vervelend aanvoelt.

Anders dan potjes babyvoeding, waar het aan doet denken, heeft dit vermoedelijk geen smaak, je maag proeft het toch niet. Gek genoeg geven ze de zakken waar het inzit vrolijke regenboogkleurtjes, je vraagt je af waarom.



Dit staat op de bijsluiter. Het bevat ook arabische gom, dat we op de kleuterschool als lijm gebruikten. Dat zat in een colaflesje-achtig glazen potje met een rubberdop waarmee je de lijm kon smeren en die na verloop van tijd verstopt raakte met droge plakselschilfers. Op de kleuterschool mochten we het nooit in de mond steken, net zo min als kleurpotloden, en kijk nu eens. Volgens wikipedia zit het zelfs in drop.

PS

Overigens: pa kreeg inmiddels al over de honderd kaarten. Als een van de afzenders dit leest, bedankt.