Pauze

Pauzes in films, daar heb ik een hekel aan. Is de spanning in de film opgelopen, zoals gisteren in 'United 93', floepen de zaallichten aan en loopt iedereen weg om snoep te halen. In Leeuwarden doen ze het altijd, soms zelfs middenin een scene.

Als ik in een jaar honderd films met een pauze zie, heb ik dus op zijn minst honderd kwartier zitten wachten tot de lichten weer zouden doven. Dat is per jaar iets meer dan een dag, die de bioscoop van mijn leven afsnoepte omdat ze zonodig hun veel te dure bekers cola willen verkopen.

En dan heb ik het nog niet eens over de films die ik in die verloren dag had kunnen zien.

Ericsson

Johannes was gisteren jarig, en hij liet trots de telefoon zien die hij laatst op een rommelmarkt heeft gekocht. Het is een Ericsson uit 1958, Johannes weet zulke dingen. ,,Hij is net zo oud als mijn broer Jaap'', meldde hij.

Het is een echte, robuuste telefoon, met een hoorn die lekker zwaar in de hand ligt.

Om te demonstreren hoe fantastisch het toestel rinkelt verschool Johannes zich op zijn slaapkamer, en belde hij zijn vaste nummer met zijn mobieltje. Je hoort eerst een 'ping' (was ik al helemaal vergeten) en dan pas het gerinkel. Als je opneemt, klikt er eerst iets.

Wat ik ook vergeten was: zulke telefoons hadden voorin een vakje voor een stukje papier in met je eigen telefoonnummer. Dat stond er bij ons thuis in elk geval op. Achteraf vraag je je af, waarom dat eigenlijk nodig was.


Hij staat ook heel goed bij Johannes zelf.

Men vraagt

In Diever wordt elk jaar een stuk van Shakespeare opgevoerd, in een openluchttheater. Als je erheen rijdt kom je door het mooie Frederiksoord, waar een fraai, ouderwets uitziend hotel op de tweesprong staat. 's Avonds is het verlicht, tot na middernacht.

Vannacht op de terugweg zette ik de auto neer om te proberen er een foto van te maken. Zo vaak kom ik hier tenslotte niet voorbij.

Terwijl ik mijn auto als statief gebruikte (vandaar dat het zo spiegelt) was er een meneer met een stropdas uit het gebouw komen wandelen. Hij had ook een snor, meen ik.

,,Men vraagt zich af, wat u aan het doen bent?''

,,Ik vind het een mooi gebouw en ik probeer er een foto van te maken'', zei ik met het gevoel of ik met iets strafbaars bezig was.

,,Ik ben niet van de belastingdienst hoor'', voegde ik toe. ,,Of de bvd.''

De man zei niks. Er was nog een heer naar buiten gekomen. Die zei ook niks.

Ik drukte een paar keer af, probeerde nog wat smalltalk over het bedrijf, en vond het wel mooi geweest. Drenthe, zeggen ze wel eens, hangt aan elkaar van turf, jenever en achterdocht. Of dat van de turf en de jenever klopt, weet ik niet zeker.

(Het is helemaal geen mooie foto, overigens)

Bubble rings







Lars maakte me attent op een filmpje met een eigenaardig fenomeen: duikers die ringen van lucht uitblazen. Ze kunnen er zelfs een rood dingetje aan hangen, verbazingwekkend. Het is Japans, natuurlijk. Daar doen ze zulke dingen.

Jetzt geht's losss...

In de trein naar Utrecht stapten vanmorgen (woensdagmorgen) vier jongens in, allevier met blikje bier in de hand en in het oranje gekleed. Eentje had zo'n plastic wehrmachthelm op, ook oranje, met de tekst 'Jetzt geht's losss...'.

Ze installeerden zich in zo'n tussengang in de trein (perron heet dat geloof ik), waar van die klapstoelen zijn. Overal lag oranje confetti, want een van hen had de tas laten vallen. Bij elk station begonnen ze brullend te zingen en op de wanden te trommelen.

Ze kwamen uit Leeuwarden, vertelden ze, en reisden vandaag naar Frankfurt, om er hopelijk te feesten met andere oranjefans. ,,We hebben al kaartjes'', vertelde de jongste, een zestienjarige. Ik dacht dat hij bedoelde voor de wedstrijd Nederland-Argentinie, maar het waren kaartjes voor de trein van Utrecht naar Frankfurt. In plastic tassen hadden ze blikjes bier mee.

,,Dat zijn van die dronken lui'', zei iemand achter me in de coupe afkeurend, toen de knapen weer op de wanden trommelden.

,,Ja'', zei een Rotterdamse mevrouw verderop. ,,Ik zag ze vanoggend om hallef ellef al aan het bier. 't Is maar waar je zin in hebt, het is niet eens warrem weer.''

Ze wekten inderdaad de indruk dat ze te vroeg piekten. Ik stelde me voor hoe ze een paar uur later in Frankfurt aan zouden komen, een beetje duf van het bier, op een misschien wel uitgestorven station in een stad waar ze de weg niet weten. Ik was er graag achteraan gereisd om het te zien, maar ja, ik had geen kaartje.

(De foto is op het station van Utrecht)

Jetzt geht's weiter

De vier Leeuwarders hebben het gehaald, las ik in de krant van gisteren: collega Robert-Jan Speerstra sprak met hen in Frankfurt. Bij de grens hadden ze wel de wehrmachthelm moeten inleveren. Een T-shirt met de tekst 'Wo ist mein Fahrrad' mocht aanblijven. De jongens waren flink aangeschoten geweest, zei Robert-Jan.

Hangen

Zondag heb ik een tijdlang aan de planeet aarde gehangen, als het ware, met tweeduizend anderen. Het was bij een kunstproject van Oerol op Terschelling, waar we op uitgegraven ringen op het strand bij Formerum werden neergelegd.

Daar zouden een overvliegende satelliet ons op de foto zetten, maar kunstenaar Rob Sweere kon dat niet garanderen, want kennelijk is het met satellieten moeilijk afspraken maken. Daarom kwam er ook een vliegtuigje over met een fotograaf erin.

Het was de bedoeling dat we er een half uur zwijgend zouden liggen (dat gebeurde ook, heel eigenaardig, zo'n doodstil strand) en over het heelal na zouden denken, omdat we daar tenslotte toch naar lagen te kijken.

Ik dacht na een tijdje vooral, dat ik me van tevoren had moeten insmeren. Want het heelal - en vooral de zon - keek ongenadig naar ons terug. Ik heb er nog een rooie kop van.



(De foto bovenaan heb ik op goed geluk gemaakt door het fototoestel omhoog te houden, de tweede foto is kort nadat Rob Sweere met een scheepsbel had aangegeven, dat het half uur voorbij was. Iedereen ging rechtop zitten en klappen. ,,Ik ben heerlijk tot rust gekomen'', zei de mevrouw naast me. Hieronder staat de foto vanuit de satelliet of het vliegtuigje. Ik lig op de zevende cirkel, met die verbrande kop).

Ferme jongens

Vandaag en morgen zijn er open dagen op de vliegbasis bij Leeuwarden, met als hoogtepunt optredens van de Blue Angels, Amerikaanse straaljagers die knappe stunts kunnen.

Zonet was de eerste show en ze vlogen keer op keer over Leeuwarden. Ik kon ze uit het raam en vanuit de tuin zien. Zelfs op afstand is het indrukwekkend.

Vogels lijken er wel wat onrustig van te worden. En er zijn ook mensen die dat scheurende gebrul hinderlijk vinden en zo'n show verspilling. Dat is het misschien ook wel, maar het is ook hartstikke stoer.

Als ik veertien was en ik zou zoiets zien op een open dag, dan wilde ik onmiddellijk straaljagerpiloot worden.



Ze zijn ook heel gewoon, die piloten. Van de week zaten ze met zijn allen op het terras van de Ierse pub en ze vroegen bescheiden of ze een stoel van ons tafeltje mochten. Ze drinken bier en een enkeling rookt zelfs.

Spuitcola

Sinds Johannes me een keer liet zien dat het tv-beeld gaat golven als je een elektrische tandenborstel in je mond steekt, heb ik veel respekt voor mensen die dat soort dingen uitvinden.

Zo ook voor de Amerikaan die heeft bedacht, dat als je mentos in een fles cola gooit, de cola er met grote kracht uitspuit.

Gisteren hebben we dat nagedaan voor een foto in de krant, want in de VS schijnt het een rage te zijn.

Je neemt een fles en een rol mentos. Je maakt een buisje zonder bodem waar de mentos inkunnen, daar hou je een kartonnetje onder en het geheel hou je boven een open fles cola. Als je het kartonnetje wegtrekt, vallen alle snoepjes in een keer in de fles. Bijna dadelijk spuit er een enorme straal uit. Pepsi wil beter dan Coca Cola, maar de flessenmond van Pepsi heeft een twee millimeter kleinere doorsnee.

Dit is de foto die in de krant heeft gestaan.



Het proces doet aan spoetnik denken, dat we vroeger maakten van priklimonade, koffiemelk en suiker. Dat bruiste ook fantastisch en het had een heel eigenaardig smaakje. Ook spoetnik, bedenk ik nu, is op een dag door iemand uitgevonden.

(De foto's zijn van Siep van Lingen)

Lichtsnelheid

De snelheid van het licht is bijna 300.000 kilometer per seconde, en dat kan ik makkelijk fietsen. Daar ben ik achter gekomen in het Historisches Museum van Bern, waar een werkelijk fantastische tentoonstelling over Einstein is. Die heeft in Bern gewoond, vandaar.

Om de bijzondere effecten te tonen die je zou zien als je de snelheid van het licht zou benaderen, is daar een groot scherm met zo'n fitnessfiets ervoor. Op het scherm is Bern te zien, heel kaal en zonder mensen op straat, als in een goedkope game. Je moet van het huis van Einstein naar zijn kantoor op het octrooibureau, of andersom. Hoe harder je fietst, hoe meer de straat naar je toebolt en hoe krommer de gebouwen worden.

Op deze fotos, door Jan Visser gemaakt, zit ik nog maar op 2 procent van de lichtsnelheid. Lijkt niks, maar is altijd nog zesduizend kilometer per seconde, ofwel 21,6 miljoen kilometer per uur. Als je de lichtsnelheid haalt, wordt het beeld helemaal wit. Of eigenlijk meer een beetje groenig.

De kenners




Margriet Brandsma van de NOS is een groot voetballiefhebber. Ze was laatst in Leeuwarden. Wie wint volgens haar de WK?

,,Brazilië'', zei ze bijna zonder nadenken. ,,Maar dat zegt iedereen.''

Kees 't Hart, die SC Heerenveen een jaar heeft gevolgd, kijkt altijd naar voetbal. Wie wint volgens hem het WK?

,,Brazilië'', zei hij gisteren. ,,Ja hoor. Al maakt Argentinië ook wel een goede kans.'' Zondagmiddag zat hij naar een oefenwedstrijd van het Nederlands elftal tegen Australië te kijken en mopperde na afloop: ,,Daar kunnen ze al niet eens van winnen.''

Wybren de Boer, eerst sportredacteur bij de Leeuwarder en de Volkskrant en nu bij Studio Sport, mailde me vanochtend over wat anders. Ik stuurde een mailtje terug, met de vraag wie het WK gaat winnen.

,,Brazilië wint het WK'', mailde hij terug. ,,Maar dat zegt iedereen al, dus dat is niet een bijster verrassende voorspelling.''

Waarom spelen ze dat WK eigenlijk nog?

Haagse klaproos

Toch in Den Haag, ook langs bij Kees 't Hart en Euf Lindeboom. Die zeggen al tijden dat hun huis klaar is en zo mooi en bezienswaardig. Dat klopt allemaal. De tuin is dat eveneens. Een tuin hadden ze in Leeuwarden niet, want Euf geeft daar niet om zei ze toen altijd, maar nu is ze ineens heel fanatiek. Ze voert er de vogels, plant er klaprozen met zaad van de Hema (zie foto) en verbouwt zelfs haar eigen kruiden.

Haagse poppeslok

Ze heet Madelief Rozemarijn, een naam die aan een kruidenrekje doet denken, schreef ik op het kaartje. Je moet altijd maar afwachten of zoiets goed valt bij verse ouders, maar ik mocht nog steeds bij Henk en Babette in Den Haag langskomen voor een poppeslok. Dat deed ik dit weekeinde.

De poppeslok bestond uit twee flessen Argentijnse witte wijn; Babette was inmiddels al lang naar bed gegaan. Madelief Rozemarijn trouwens ook. Op de foto - de eerste die ik ooit op een Apple-computer heb bewerkt - Henk en z'n dochter.

Vrachtautobehang

Eva is naar Emmeloord verhuisd, naar een woning bij een boerderij uit 1943. Gisteravond hebben we er met een groepje collega´s het woordenboekspel gespeeld, en vooral ook het huis bekeken.

Aan de wand van een van de slaapkamers zit nog het behang van de vorige bewoners. Het staat vol met plaatjes van vrachtwagens. Ook op de gordijntjes staan vrachtwagens. We waren er allemaal een beetje jaloers op.