Leeg

Voordeel dat het zo koud is: het strand is vrijwel leeg. Dit is het gebouwtje van de Catclub.



Behalve Giso, Zoë (op de foto) en ik dan, vrijdagmiddag. Toch schijnt het topdruk te wezen.

KNZHRM

,,Het doet me altijd wel wat'', snufte Regina vanmiddag, nadat we naar het uitgaan van de paardenreddingboot hadden gekeken. Dat is voorstelbaar, want het deed mij eigenlijk ook wel wat.

Ik had visioenen van jaren bootwateren in de Zwaan, waar de bemanningsleden na afloop recht hadden op twee borrels en een sigaar van de KNZHRM, de Koninklijk Noord- en Zuid-Hollandse Reddings Maatschappij. Ook wel genoemd Kan Niet Zwemmen, Help! Red Mij! De sigaren waren van die dikke van Agio of Hofnar. Niet iedereen rookte ze, maar ze waren toch altijd allemaal op.



Het nostalgiegevoel is het sterkst bij het geratel van de rupsbanden van de wagen waar de reddingboot op wordt voortgesleept. Vroeger hoorde je dat door het hele dorp en het klinkt nog precies zo. Het doet denken aan metalen hamerslagen op klinkers, helemaal niet wat je je voorstelt bij rupsbanden.




Overigens was ik jaren niet meer bij deze reddingboot geweest. Het was me ontschoten hoe koud het op het strand kan zijn. De paarden hadden zo te zien ook weinig aansporing nodig om weer de zee uit te lopen.

Oorlog en vrede

De ouders van Kees zijn veertig jaar getrouwd, als ik het goed heb onthouden, en het verzoek was of ik een gezinsfoto wilde maken. Dat is inmiddels gebeurd.

Voor het zover was zette ik Annie, de dochter van Kees en Lolkje op de foto, terwijl ze op het tapijt lag.



Ze doet denken aan dat jongetje op de hoes van 'War' van U2. Annie kijkt wel een stuk vriendelijker. Het is dan ook geen tijd voor war, maar voor vrede op aarde & zo.

Harde zuurtjes

Erg druk was het niet, de vertoning van drie rare films op de avond voor kerstavond in het Filmhuis. Maar geslaagd was deze Trashmis wel, want tijdens de laatste film liep een van de bezoekers eruit. De film, 'Hard candy', gaat over een veertienjarig meisje dat nogal extreem tekeer gaat tegen een oudere man, die ze van iets ergs verdenkt.

,,Ik kon het niet aanzien'', liet Marco, de vertrekkende bezoeker, via sms weten. Het was de eerste keer in vijf keer Trashfestival, dat hij om die reden bij een film is weggelopen.

Trashmis

Even een stukje reclame, voor de terugkeer van het Trashfestival, dat Lars en ik in de jaren negentig zes keer organiseerden met het filmhuis. Lars kwam er nu niet aan te pas, maar hij mailde wel: ,,goed dat het er weer is''.

Zaterdag vertonen we in het Filmhuis in Leeuwarden drie films voor fijnproevers, een over een krankzinnige moordenaar en een woonhuis vol jonge studentes rond kerst (Black Christmas), een over een soepele en gewetenloze inbreker (Danger: Diabolik, daar is de foto ook uit) en een over een internetpedofiel en een van zijn slachtoffers (Hard candy). Beter kun je de kerstdagen volgens mij niet ingaan.

Absorptie

Ook een plek waar je geen foto's mag maken, in elk geval niet als bezoeker volgens mij, is de Tweede Kamer. Dit is op de publieke tribune, onder het driehoekig systeemplafond, met naast me een van mijn studenten.

Ik was er gistermiddag met een deel van mijn Windesheimklas, studenten journalistiek dus die het het wekelijkse vragenuurtje wilden bijwonen. Daar loop je zo binnen, hadden ze bij de Tweede Kamer verteld.

In de praktijk valt dat tegen. De rij wachtenden bij het Tweede Kamergebouw begint al op straat. Het doet denken aan de rijen in Disneyland, al zijn daar de attracties leuker.

Er zijn twee draaideuren, een voor ambtenaren (zo leek het tenminste) en een voor bezoekers. Die tweede wordt bewaakt door een team beveiligers, die nu en dan een paar mensen binnenlaten.

Toen we bijna aan de beurt waren, riep een bewaakster ,,Kunt u even ruimte maken? Er moet een school naar binnen.'' De schoolklas bleek te bestaan uit mensen van rond de vijftig, die achter elkaar aan door de deur schuifelden. Ik had geen zin om nog langer te wachten en liep met de studenten achteraan. ,,Bent u van de school?'', wilde de bewaakster weten.

,,Ja hoor'', zei ik. Want dat zijn we tenslotte.

Zo kwamen we er toch in, op een niet eens volle publieke tribune. Het vragenuurtje was zo goed als voorbij, maar we waren op tijd voor wat celebrity spotting. We zagen Balkenende, Verdonk, Rutte, Van Bommel, Marijnissen, Joop Atsma (nou ja, die zag ik dan, de studenten kenden hem niet) en Geert Wilders, die erg populair is onder studenten.

Na het vragenuurtje stroomde de kamer bijna leeg. De overblijvers begonnen over het absorptievermogen van de EU, zodat wij na een tijdje ook vertrokken.

,,Jeemig'', zei een van de studenten. ,,Wat was dat saai.''

,,Ik vond het best interessant'', zei een ander. ,,Ik wil later wel in de politiek.''

Peter

,,Ma, dat weet je misschien niet, maar als jij een kopje water opdrinkt, dan zitten daar moleculen in die ook in dinosauruspis hebben gezeten'', zei Peter de Feijter gistermiddag tegen zijn moeder.

,,Nou, ik ben blij dat ik het nu wel weet'', zei zijn moeder onverstoorbaar.

Peter, die vroeger op dezelfde studentenflat woonde als wij allemaal, maar nu al een tijd in Nieuw Zeeland met zijn gezin, is even in Nederland met dochter Femke. En zijn zus leek het aardig om een surpriseparty te houden, met bewoners van de flat.

Het is het altijd fijn om te merken dat iedereen wel ouder is - Peter is begin dit jaar vijftig geworden, wij volgen de komende jaren - maar er verder niets veranderd is. Tot en met de eigenaardige De-Feijterhumor toe.

De surprise was op de kunstijsbaan van Enschede, we moesten allemaal schaatsen was het idee. Daar heb ik voor bedankt, want ik kan helemaal niet schaatsen. Jan Visser ook niet, en Jantje Blaauwbroek had geen zin. Het werd ons goed ingepeperd door de anderen, dat juist de drie met Friese roots hier niet schaatsten. En Heerenveen verloor die middag ook nog eens met 5 - 1 van FC Twente.

Toontje


Ik was een keer eerder bij de ouders van Peter in Hengelo. Destijds hadden ze een schildpad, met een klein boorgaatje in zijn schild, zodat ze hem in de tuin aan een touwtje konden zetten, net als een geit.

Zijn vader vertelde destijds, hoe sterk zo'n schild wel niet is.

,,Je kunt er gewoon op staan, dan gebeurt er niks'', zei hij. ,,Daar voelt hij niks van, ga er maar eens op staan!''

Ik vond het een naar idee, ik vind het al akelig als ik per ongeluk op een slak trap, maar er was geen ontkomen aan. Ik probeerde eerst met een voet, en zei toen iets van ,,Ja ik voel het inderdaad!''. Maar daar trapte meneer De Feijter niet in. Ik moest er met mijn volle gewicht op. Het kan inderdaad, het kraakte niet eens.

,,Toontje hebben we niet meer'' vertelde mevrouw De Feijter nu een beetje weemoedig. De schildpad leeft nog wel, maar zit in een soort pension in Zeeland.

Maori's

Wat in Canada en de VS de indianen zijn, zijn in Nieuw-Zeeland de Maori's; de oorspronkelijke bewoners, inmiddels aan de drank en de drugs, die voortdurend dingen krijgen van de overheid omdat iedereen zich schuldig over hun behandeling voelt. Iedereen heeft daar dan weer een hekel aan, maar dat hoor je natuurlijk niet hardop te zeggen.

Zijn er ook moppen over Maori's, vroeg ik.

,,Een heleboel'', zei Peter. ,,Weet je wat een Maori doet als er te veel vliegen in de keuken zijn?''

Dat wisten we niet.

,,Voortaan in de kamer schijten.''

Meer foto's


Henk op het ijs. Ik moest foto's van hem maken zodat hij aan Aukje en zijn zoons kan bewijzen, dat hij echt heeft geschaatst. Schaatsen is een groot woord, maar hij bleef wel rechtop staan en draaide zijn rondjes.



Femke, de dochter van Peter en Marjan. Iedereen bedwong zich om te zeggen ,,Wat ben jij al groot geworden zeg´´, maar ze dachten het volgens mij wel allemaal.



Jantje en Jan. Jantje schaatste niet, Jan wel, maar die is altijd al fanatiek geweest. De rode mutsen waren een speciale toevoeging van de zus van Ellen. Ze had eerst geprobeerd, die neer te leggen bij de man achter het loket bij de ingang, die kon ze dan aan iedereen uitdelen die hier voor Peter kwam. ,,Daar zit ik hier niet voor'', zei de man grimmig. En wij allemaal maar denken dat de de mensen in die streek zo vriendelijk zijn.




Een krentenwegge bij de ouders van Peter in Hengelo. Ik hoorde het woord voor het eerst, maar dit soort krentenbrood is lekkerder dan al het krentenbrood dat ik ooit heb gegeten. ,,En ook lekkerder dan dat Friese suikerbrood'', vond Peters broer Christian, wiens zwager in Grou woont.



De ouders van Peter, die een enorme berg zuurkool hadden gemaakt. Peters vader heeft altijd bij Holland Signaal gewerkt, en vertelde vol trots over een nieuw apparaat, dat ze daar na de jarenlange dip hebben gemaakt, dat op 2000 kilometer afstand een opstijgende raket kan detecteren.



In de keuken hing een streektaaltegeltje in het Twents denk ik. Wat erop staat is me een raadsel maar het klopt vast en zeker.

(Jan van den Belt heeft er ook een paar foto's online gezet)

Kerstnazorg




Boven bij de V & D is het kerstmarkt, het glittert je tegemoet van de ballen, de lichtjes en de sierkaarsen. En op de begane grond zijn, heel subtiel, de blusdekens in de aanbieding. Want je weet het maar nooit, met al die brandende waxinelichtjes. In deze winkel wordt echt aan alles gedacht.

IJsbeeld

Zaagt deze man het beeld van Willem Lodewijk op het Hofplein om? Nee, hij maakt een ijsbeeld, dat pal naast de tijdelijke schaatsbaan van een speciaal soort plastic staat.

Die beelden kende ik alleen van krantenfoto's. Die maak je door met kleine kettingzagen het ijs voortdurend af te slijpen, zag ik nu. Je zou denken, dat wordt matglas-achtig, maar het blijft mooi helder, als een reusachtig Swarovski-glittertje.

,,Hoe lang staat zoiets'', vroeg ik de maker. Want het ziet er erg breekbaar uit en in Leeuwarden schoppen ze 's nachts graag tegen dingen aan.

,,Vanavond laat is het al weg'', zei hij. ,,Het waait hard, dan is zo'n beeld zomaar gesmolten.''

Kerststemming




Overal hangen lichtjes en staan kerstbomen te koop, maar echt in de stemming ben ik nog niet. Gelukkig houden mensen me op de hoogte van sites als deze, waar je zelf de kerst in kunt dansen. Ik heb nog steeds geen kerststemming, maar wel de slappe lach. Het geluid moet erbij aan.

Nieuwe dienstregeling

Het lijkt me een reusachtige prestatie om een nieuwe dienstregeling te maken, wat de NS de afgelopen tijd heeft gedaan. Voor de ochtendtrein van Leeuwarden naar Zwolle, toch altijd al vol, pakt het in elk geval verrassend uit. Ik heb nog nooit zo'n volle bak gezien, behalve op plaatjes van de Japanse metro.

In Leeuwarden al moesten er mensen in het gangpad staan. Er waren maar drie treinstellen, vertelde iemand.



In Heerenveen kwamen er veel meer bij dan er uitstapten, zodat de gangpaden zich nog verder vulden. Naast me ging iemand op de grond zitten studeren.

In Wolvega riepen instappende meisjes: ,,Doorlopen, nog niet iedereen is binnen.''

,,Het staat hier al helemaal vol'', mopperde een mevrouw terug.

,,U mag ook in de eerste klas'', zeiden de meisjes, die duidelijk vaker met de trein gaan.

,,Ja maar die zit ook vol'', zei de mevrouw. Toch schoof ze een eindje op.

In Meppel was er alweer zo'n stroom instappers. De mensen op het middenpad leken er wat minder de lol van in te zien.

,,Wil iedereen die in het gangpad staat een beetje inschikken'', klonk het uit de speakers. ,,Dan kan iedereen mee. Zo lang dit niet gebeurt, gaat deze trein niet vertrekken.''

Toen we dan toch wegreden zei een van de meisjes: ,,Zo, we rijden. Nu weten ze dat dit past, dus dit gaan ze elke morgen doen.''

(De kiekjes zijn met mijn mobieltje gemaakt, dus echt mooi zijn ze niet)

All about Yves



Ditmaal haalden Rik en ik Gent wel. De vorige keer, vier weken terug, vloog vlak voor Antwerpen de motor van mijn auto in de fik. Nu hadden we de auto van Christien mee, Riks moeder.



De binnenstad van Gent is krankzinnig pittoresk, met overal brede waters, verlichte gevels, trolleybussen, een kunstijsbaan op een plein, heel veel kerken en nog meer cafees vol mensen. De meeste steden zouden al dolgelukkig zijn met een zo´n straatje, in Gent wemelt het ervan.



Ons hotel heette Dampoort, ze nemen er de telefoon op met Frituur Dampoort, want zo heet het op de begane grond. Zelfs om kwart over drie ´s nachts zitten er klanten. Om misverstanden te voorkomen geeft een blauwe neonpijl op de gevel aan, waar de ingang van het hotel is.

Hoewel we met zijn tweeen waren, kregen we een vierpersoonskamer. Volgens de verhuurder was die ruim genoeg om er een feest te geven. Dat hebben we niet gedaan, want we hadden al genoeg bier gehad in het ´Trollencafé´. Dat is een café dat ze versierd hebben met trollen, alsof het de Efteling is.



We kwamen voor de Stanley Kubrick-tentoonstelling, die ik anderhalf jaar geleden in Berlijn heb gezien, maar Rik nog nooit. In Berlijn mocht je foto's maken, hier mocht het niet. Wat op mij werkt als een rode lap op een stier: ik heb er stiekem een paar gemaakt.



Ergens achterin het klooster waar de tentoonstelling was stonden die jaren zestigstoelen uit '2001 - A space odyssey', die 'djinn' heten en ontworpen zijn door Olivier Morgue. Je mocht er niet aankomen. (De foto heb ik in Berlijn gemaakt.)

Ik vroeg een suppoost met een groene trui, wild haar en priemende ogen of die stoelen eigenlijk lekker zaten. Want ze zien er een beetje synthetisch uit. Hij mompelde iets dat ik niet goed verstond.

Vanaf dat moment dook deze suppoost, die volgens het bordje op zijn borst Yves heette, voortdurend bij ons op en keek ons daarbij doordringend aan.

Gingen we naar de wc, kwam Yves ook in de toiletruimte. Liepen we naar een display, bleek Yves daar te staan. Zaten we in een verduisterde zaal naar een filmfragment te kijken, kon je erop wachten tot Yves in de schemering verscheen. Af en toe keek hij om een hoek, als om in de gaten te houden dat we de stok uit 'A clockwork orange' niet zouden aanraken.

Zou hij ons niet vertrouwen? Zou hij door hebben dat ik af en toe in het geniep een foto nam? Of was er iets anders?

,,Moet u nu alweer naar de wc'', vroeg ik Yves toen ik daar zelf heen ging. Want toen ik er een half uurtje eerder wat water had gedronken was hij daar ook al. Hij keek me strak aan en mompelde iets.

Eenmaal buiten keek ik een paar straatjes verderop op het schermpje van mijn toestel, wat mijn stiekeme kiekerij eigenlijk had opgeleverd. Het stelde niet veel voor.

,,Je moet niet omkijken'', zei Rik. ,,Maar hij staat achter ons. Hij is ons gevolgd.''

Rik maakt wel vaker van die grapjes.

,,Nee echt'', zei hij.

Ik dwong mezelf om niet om te kijken, ik tuin er niet graag met open ogen in. Maar toen we verderop de hoek omgingen, zwaaide Rik naar iemand.

Nu keek ik. En inderdaad, honderd meter achter ons stond Yves.

Ik wuifde ook maar. Hij zwaaide terug en maakte een gebaar met zijn andere hand alsof hij nog iets van ons verwachtte. Moesten we terugkomen? Hadden we toch iets in het gastenboek moeten schrijven? Hadden we een stukje van de tentoonstelling gemist? Deed hij de man na uit 'Eyes wide shut' die zo geheimzinnig onder een lantarenpaal staat?

Zoiets laat je niet los, zelfs al zit je alweer helemaal in Leeuwarden een stukje op je weblog te zetten.

Klokkenluider




,,Je hebt geen deurbel'', verwijten bezoekers me soms, als ze er eindelijk achter zijn dat je ook met de brievenbus kunt klepperen of op het raam kloppen.

,,Die heb ik wel'', zeg ik dan. ,,Die ligt in een doosje in de gang.''

Maanden geleden heb ik namelijk bij Auke Rauwerda een trekbel gekocht. Maar die moet nog steeds opgehangen worden.

Dat kwam nu eens goed uit, want daarom konden we de bel deze week gebruiken bij de speeddate, die Ellen en ik georganiseerd hadden in de Bres.

Ik voelde me net Jan van de slager, die vroeger met zo'n bel door Hollum fietste als er wat te beleven was. Zijn boodschappen begonnen steevast met Attentie Attentie en het woord Hedenavond kwam er ook altijd in voor. Tegenwoordig heeft hij trouwens zo'n auto met megafoons op het dak.

(De arty foto is door Ellen gemaakt)

Sneu




Maandags en dinsdags geef ik les in Zwolle. Dus dit jaar geen sunneklaas op Ameland. Jammer, want het geluid van stokken die over straatstenen ratelen als alles nog moet beginnen en de straten donker zijn, terwijl je je eigen ademhaling hoort in het masker, is met weinig andere dingen te vergelijken.

Thuis in Leeuwarden staat al jaren een oude roeper, die ik steeds vergeet mee terug te nemen naar Hollum. Daar heb ik net in de keuken even op geblazen. Dan heb je toch een beetje sunneklaas, tenslotte. Er is weinig aan in je eentje, dus ik ga maar naar de film.

(Overigens staat op de weblog van Vincent Robijn een verwijzing naar een stokoude aflevering van 'Van gewest tot gewest' over sunneklaas, uit 1967. Hij zit hier, onder 4 december 2004.)

Heertjes




Dat deze foto is gemaakt was ik al helemaal vergeten. Het was in Cafe Wouters, nog voor de zomer, en daar was geloof ik een discussie over hoe het Noorden in de landelijke journalistiek wordt afgeschilderd.

Voor de discussie ging ik met Sjoerd Ybema en Jacco de Boer op de plaat. Gryts nam de foto en zette hem onlangs online. 'League of gentlemen', zette ze erboven. 'The world is not enough', zou ik hebben gekozen.

Taart

Het verleidelijke van de wetenschapsquiz is, dat de vragen zo simpel zijn, dat je er automatisch over gaat nadenken en dan in de war raakt.

De vragen stonden zaterdag in de krant, en nummer zestien, over taart, liet me niet los.

Die gaat zo:

Je krijgt achter elkaar in willekeurige volgorde zes taarten te zien van verschillende grootte. Na elke taart moet je beslissen of je deze wilt of niet. Je mag maar één keer ja zeggen. Wat is de beste strategie om de grootste taart te bemachtigen?

1: Je verwerpt de eerste twee mogelijkheden en kiest daarna voor de eerste taart die groter is dan de eerste twee.

2: Je verwerpt de eerste vier mogelijkheden en kiest daarna voor de eerste taart die groter is dan de eerste vier.

3: Met een dobbelsteen, want het zal altijd een gok blijven.

Zo achter een kop koffie zonder pen en papier kwam ik er niet uit, dus ik stuurde een sms aan Jan Visser die ook aardigheid heeft aan dit soort vragen.

Jan belde een dag later, want hij is niet zo sms-achtig. Volgens hem is het een bekend probleem, hij meende van Von Neumann, maar dan over huwelijken. Dat moest ik maar even googlen, want Jan zat zelf op dat moment in de auto.

'Von Neumann' en 'marriage' levert vooral veel op over de twee huwelijken van Von Neumann.

Uiteindelijk stuitte ik op een 'marriage theorem' van een zekere Philip Hall. Dat is toch een beetje anders: het gaat om een groep trouwlustige jongens en meisjes. De meisjes hebben een aantal jongens op het oog met wie ze wel willen trouwen, de jongens zijn al tevreden als ze met een meisje trouwen dat hun wil. Ze moeten zo gekoppeld worden, dat iedereen blij is.

Via dat puzzeltje kwam ik bij een andere uit, over piraten die buit verdelen. De hoofdman maakt stapeltjes, net zoveel als er piraten zijn, en steeds moet een piraat zeggen: ,,Doe me dat stapeltje maar.'' Dat lijkt al wat meer op die taarten, maar er is een verschil want je kunt van het ene stapeltje goud wat afhalen en dat bij een ander stapeltje doen.

Kortom, het leidde tot niets. Met pen en papier kwam ik uiteindelijk tot een verbluffend eenvoudig antwoord (nummer 3). Volgens Jan zit het anders, maar daar krijg ik nog een mail over.

Een klein hoekje

Gisteravond hebben Kees en ik voor een klein publiek van liefhebbers de toptien gepresenteerd van botsingen uit films. De foto hierboven komt uit 'Crash', de nummer een.

Zulke toptienen gaan we vaker doen, de volgende is in februari.

,,Ik begon er helemaal van te hyperventileren'', zei Anneke van Renssen, de bazin van het Filmhuis, waar we draaiden. ,,Ik ging in de pauze even buiten een sigaret roken en ik dacht ineens: 'Wat rijden hier veel auto's'. Ging er ook nog een meisje oversteken, ik had de neiging om haar terug te roepen.''

Boerka

Ze zijn nog niet verboden, de boerka's, dus toen Adwin er met eentje uit Kaboel aan kwam zetten, hebben we hem op de redactie uitgeprobeerd. Het is een mooi blauw gewaad vol plooitjes, synthetisch zo te voelen en het ruikt naar duffe kledingopslag.



Ik heb hem ook even gepast, om te kijken of je een foto kunt maken door het kijkgaatje. Dat kan, je kunt er zelfs heel behoorlijk door kijken. Veel beter dan door sommige plastic maskers die ik bij Sunneklaas op Ameland wel heb gedragen.

Hoe dan ook, het lijkt me flauwekul om ze te verbieden. Als ze toch iets willen verbieden, doe dan wielrennersbroeken. Vooral van mensen die helemaal niet aan het wielrennen zijn.

Stayokay

Niet veel mensen die ik ken zijn in Kring van Dorth geweest, maar ik wel. Daar is de jeugdherberg (Stayokay, heet dat nu) van Gorssel verstopt. Jan van den Belt vierde er zaterdag, dat hij 12,5 jaar getrouwd is met Marjanne.

Het is een rustieke Stayokay, met opgezette dieren aan de muur en slaapzalen met namen als 'Bijenkorf' en 'Hazeleger'. Ik had een bed in 'Hondemand'.


Jan en Marjan hebben twee zoons, Koen en Sjoerd. Volgens mij staat Sjoerd hier op de foto. Die kan heel lang en heel intens naar je kijken.

Omdat we allemaal een dagje ouder zijn, was het feest al om twaalf uur afgelopen, toen ging de bar in elk geval dicht. Een paar volhouders, onder wie Gerrit Bosman die nog net zo druk is als toen hij studeerde, maar inmiddels wel longarts, stelden voor om een taxi te bellen en nog ergens heen te gaan.

,,We gaan naar Dieka, we gaan naar Dieka'', riep Gerrit enthousiast. Hij komt uit de buurt dus hij zal het wel weten. Maar Dieka werd het niet, want dat is helemaal in Markelo, veel te ver weg.

Een klein groepje - ik ook - ging daarom naar Deventer. Het enige cafe dat ik ken, Chez Antoinette, waar ik twintig jaar geleden een keer met Menno was, ging net dicht.

De keus viel op Sjampetter, een eigenaardig cafe waar de politie (als we de eigenaar mogen geloven) voortdurend op loert. Ook al is daar (zei de eigenaar) geen enkele reden toe. Eigenlijk was de tent al dicht, maar de eigenaar bleef maar rondjes geven. De politie is niet langs geweest.

Schoolreisje

,,Komen we nu ook op uw weblog'', wilden een paar van mijn leerlingen weten.

,,Nou'', zei ik, ,,ik had me voorgenomen om niet over jullie te schrijven. Ik schrijf ook nooit over mijn collega's.''

,,Zijn wij soms niet interessant genoeg?'', vroegen ze meteen, en het klonk verontwaardigd.

Dus hierbij. Gisteren ben ik met mijn groep naar 'De wereld draait door' geweest. De sfeer was die van een schoolreisje, vooral op het perron in Zwolle waar een vrijend paartje van een bank verjaagd werd, zodat iedereen (bijna iedereen) in een keer op de foto kon.

Dit is dus 1E. De stukken die ze schrijven staan hier (als je op 1E drukt). En hieronder in Amsterdam.









Nu is het wel mooi geweest met die foto's. Op weg naar de tram terug liepen we op met Thom Hoffman, de slotgast. Hij wilde weten of deze hele groep (,,Komen jullie helemaal uit Zwolle?'') de prachtfilm 'Zwartboek' wel had gezien.

,,Ja'', zei Thomas.

,,Nee'', zei Jitse.

Thomas had gelogen, vertelde hij later, anders was het zo sneu voor Hoffman.

Navarone

Donderdag presenteren Kees en ik in het Filmhuis de tien (vermoedelijk elf) beste ongelukken uit de filmgeschiedenis.

Dat wil zeggen, de beste tien die we te pakken konden krijgen, want we laten de ongelukken erbij zien. Een mooi oud maar nogal gruwelijk instructiefilmpje uit 1959 over veilig autorijden is hier te vinden, om vast in de stemming te komen.

Het is het begin van iets dat we vaker gaan doen, met elke keer een canon (zo heet een toptien tegenwoordig) uit de film, 'het mooiste ruimteschip', 'de raarste Elvis' of 'de beste scene op een toilet'. Om van de raardere ideeen nog maar te zwijgen.

Er komt ook een website bij, maar dat moet allemaal nog. Je mag alleen bij deze canonclub, die we Navarone hebben genoemd, als je lid wordt. Het is maar een schijntje en dan mag je ook meebeslissen.

There's been a terrible accident!



Kent u die mop van Asing en Rik die dit weekeind naar Gent zouden rijden?
Ze gingen wel, maar ze haalden het niet, want de auto vloog onderweg in brand.



1. Naar Gent

Dat zit zo. Ik zou met Rik - de zoon van Anne en Christien - naar de grote Stanley Kubrick-tentoonstelling in Gent. Ik had hem vorig jaar in Berlijn al gezien, maar ik wilde best nog een keer. Rik heeft tijdens een studiejaar in Boston (gulle ouders) Kubrick ontdekt en zoiets moet je aanmoedigen.

,,Je mag mijn auto wel mee'', zei Christien zaterdagavond, voor we vanuit Drachten vertrokken. Maar dat is mijn eer te na. Ik ben heel content met mijn Peugeot 309, drie jaar geleden gekocht bij Hans Peugeot in Assen voor 700 euro, en elk jaar weer door de APK goedgekeurd.

Op de E19 van de Belgische grens naar Antwerpen was er iets raars. Een ratelend geluid. Rik reed en keek me aan. ,,Hij maakt wel vaker geluid'', zei ik.

Maar toen kwam er een harde knal, als van een klapband. Rik zette de auto op de vluchtstrook. De banden waren allemaal nog heel. Wel kwam er rook uit de grille.

Ik opende de motorkap en dacht: hee, er zit een oranje lamp in de motor. Pas na een paar seconden had ik door dat het geen lamp was, maar een flakkerend vuurtje.

,,Rik'', zei ik. ,,Pak even een fles mineraalwater, want de motor staat in brand.''

Hij hoorde het niet dadelijk, maar toen ging al onze Spa eroverheen. Het bleef nog een tijd roken.


Toen Rik Christien belde, kreeg ze de slappe lach.



2. Belastingparadijs Brasschaat

,,Binnen een uur komt er iemand bij u van de SEB'', zei de telefoniste van de ANWB. Of ze zei SBE, of BSE.

Dat duurde langer en het was heel koud. Na ongeveer anderhalf uur, onze alarmlichten knipperden steeds zwakker, dook een takelwagentje op van de depannage.

,,Start hem eens'', zei de man. Maar de accu was leeg. Hij zette er stroom op, en toen ik startte vlogen de vonken in het rond.



,,Ik denk dat de bedrading gesmolten is'', analyseerde hij. Hij wees me erop, dat het ook anders had kunnen lopen, want de benzineleiding loopt pal over waar het gebrand had.




De Peugeot werd op de takelwagen gehesen en hij zette ons met zijn lekkere warme auto af bij Van der Valkmotel Dennenhof in Brasschaat. Dat is het plaatsje waar al die rijke oude Nederlanders wonen die geen belasting willen betalen.



,,Die zijn er nog steeds'', vertelde de garagehouder. ,,Maar het worden er wel minder, want ze gaan nu meer naar Duitsland.''



3. Heel keurig

Motel Dennenhof leek leeg, maar dat was het niet, want vanaf de eerste verdieping klonk feestgedruis, met Borsato en veel gestamp. Af en toe liep een dronken Belg het gebouw uit, ondersteund door anderen.

Het enige dat vrijwel leeg was, was de hotelbar. Daar zat de eigenaar (denk ik) grote kruiswoordraadsels in te vullen. Zuchtend schreef bij ons in voor kamer 5. Ik vroeg er een bon bij, want de ANWB (geweldige club is dat) betaalt het allemaal terug.



,,Mijn moeder zou zeggen: heel keurig'', zei Rik, nadat hij op kamer 5 de douche had geinspecteerd. Moeders zijn allemaal hetzelfde, want dat zou de mijne ook zeggen.



4.BMW

Om negen uur 's ochtends belde de dame van de ANWB.

,,Denkt u dat uw auto nog te repareren is?'', vroeg ze. Dat lijkt me de moeite niet meer zei ik en dat bleek zij ook te denken. Hij wordt teruggesleept naar Nederland, want dat moet. Of naar de eerste de beste sloperij over de grens, of naar de garage van Hans Peugeot. ,,Maar dat hoef u niet meteen te beslissen.´´

Ze had ook al rondgebeld naar autoverhuurbedrijven, maar die waren allemaal dicht op zondag. ,,U heeft er niet toevallig een gezien, waar u nu bent?''

De enige kans was nog het vliegveld in Antwerpen, waar ook autoverhuurders zitten. Dan moesten we daar maar met een taxi naartoe, zei ze. En of er ook een voorkeur voor een bepaalde auto was.

,,Dat kan me niet schelen'', zei ik.

,,Je had BMW moeten zeggen'', riep Rik vanonder zijn dekbed.

Het maakte niet uit. Ook op het vliegveld was niks te krijgen. De beste optie was, om de trein te nemen naar huis, als we tenminste op zondagavond weer thuis wilden zijn.


5. Terrible accident



Onder de douche schoot me een scene te binnen uit 'A clockwork orange' van Stanley Kubrick. Alex en zijn bende bellen aan bij een keurig huis, met de smoes: ,,There's been a terrible accident!''

,,We hadden hier in Brasschaat bij rijke Nederlanders moeten aanbellen'', zei ik even later tegen Rik. ,,Zeggen dat we een vreselijk ongeluk hebben gehad. En dan trekken we de boekenkast omver, we schoppen de man kreupel en we verkrachten de vrouw zo dat ze in het ziekenhuis overlijdt!''

Grof he? Maar Rik kon de verwijzing meteen plaatsen. Filmfans zijn nu eenmaal een beetje raar.



6. Geen Gent



Brasschaat ligt pal tegen Antwerpen aan, een leuke stad voor een verloren zondagmorgen.



Je kunt er over de vogeltjesmarkt wandelen en door een overdekte markthal met oude televisies, heel veel dvd's, zingende kerstversiering en schoenen voor 7,50 per paar. We kochten alleen een paraplu, want het regende.





Er is een kathedraal.



En recht ertegenover kun je wafels eten in restaurant De Gulzige Paap.

Maar een Stanley Kubricktentoonstelling hebben ze er niet. Dus binnenkort proberen we het nog een keer.