Schwarzeneggerelleboog

Mijn elleboog, pas nog leeggeprikt, is weer helemaal opgezwollen. Erger nog, de bult zit nu ook over een groot stuk onderarm. Noemde de assistent van Anne het twee weken geleden nog een 'studentenelleboog', het is nu meer een Schwarzeneggerelleboog. En in tegenstelling tot vorige keer doet het pijn, scherp.

Dus ik ging vandaag weer naar Anne. Zijn assistent - die Rick heet, vroeger geen huisarts wilde worden en zeker niet in Delfzijl en al helemaal niet zijn vader daar zou gaan opvolgen (dat gebeurt nu allemaal wel, vertelde hij, hij heeft kinderen en net een huis gekocht en zo, zo gaat dat) - die assistent mocht nu prikken.

Het deed veel meer pijn, er kwam veel viezer vocht uit en ook bloed. De bult op de elleboog werd kleiner, maar die op mijn arm niet. En ditmaal moet ik er antibiotica bij slikken. Want ik moet tenslotte volgende week als goedheiligman talloze niet-snel-gevulde kinderhandjes schudden.

Dit keer geen foto van de elleboog, maar van de spuit na afloop, in het opvangschaaltje. Dat gele en rode vocht kwam eruit. Het rook, gek genoeg, helemaal nergens naar. ,,Dat betekent dat er geen pus in zit'', zei Rick.

Veiligheid

Net nadat we de Merwede waren overgestoken begon de auto eigenaardig te slingeren. Niet erg, gelukkig, gewoon een beetje, maar genoeg om me ongerust te maken. Op de vluchtstrook even verderop was het duidelijk zat: lekke band.

Ik had Ytsen, Dick en Sjakkie bij me, alledrie zonder rijbewijs, dus als iemand de band moest verwisselen zou ik het zelf zijn. Ik heb het wel eens gedaan, maar leuk werk is anders en ik had nette kleren aan voor de begrafenis van oom Govert, waar we naar op weg waren.

Gelukkig: we stonden pal naast de praatpaal en ik ben lid van de wegenwacht. Dat is verstandig, als je in een auto uit 1990 rijdt. ,,Blijft u voor uw veiligheid achter de schermen staan'', zei de ANWB-dame ongerust.

De man van de wegenwacht kwam snel, bakende onmiddellijk de vluchtstrook af met een reeks fel-oranje pilonen (pylonen?) en verzocht ons, voor onze veiligheid, in de berm te blijven staan. Ik mocht nog net de kofferbak openmaken, zodat hij het reservewiel kon losmaken, maar daarna was het weer de berm in.

Een krik, dat is tegenwoordig een opblaaskussen met een rubber blok erop: de auto gaat zo de hoogte in. Bijna verwisselde hij het verkeerde wiel (alle wielen onder mijn auto zien er nogal oud uit), maar vanuit de berm riepen we net op tijd dat het een ander wiel betrof.

Toen hij dat verwisseld had en mij had gewezen op alles wat er mis was met die band (heel veel, dat kon ik ook zien, de flarden hingen erbij), droeg hij me op om dadelijk eerst op de vluchtstrook te blijven rijden. Ik moest pas invoegen als ik net zo'n snelheid had als het langsrazende verkeer.

Hij zal wel gedacht hebben, zo'n onnozele hals die niet eens een band kan verwisselen draait zo de snelweg op. ,,Als zo'n vrachtwagen moet remmen, meneer, dat geeft zo'n ellende. Het is voor uw veiligheid'' voegde hij toe en gaf me een hand.

Lang leve de ANWB.

Oh ja: mijn auto trilde al weken nogal, ik dacht dat het iets met de motor zou zijn. Maar nadat de band was verwisseld was het met het trillen ook gedaan.

Op zijn handen

Dit is mijn collega Sietse. Vandaag vertelde hij dat hij vroeger bij een schoolmusical een heel lied lang op zijn handen had gestaan en dat hij vermoedde dat hij dat nog steeds wel goed zou kunnen.

,,Doe het eens'', vroeg ik, want ik ben dol op mensen met een kunstje.

Sietse was het inderdaad niet verleerd. Hij kreeg er wel een vuurrood hoofd van.

Maar ik had juist gedacht dat hij echt op zijn handen zou staan, met de benen in de lucht en ik zei dat dit me niet erg moeilijk lijkt. Hij daagde me uit: ,,Doe het zelf dan eens.''

Ik probeerde het, maar kon het niet.

Al is Sietses prestatie niet iets dat je alle dagen ziet, toch vind ik echt op je handen staan, zoals circusacrobaten doen, knapper.

Brussels by night

Van de stad hebben we weinig gezien, op het Atomium na dan, want we logeerden in een stille buitenwijk waar op de straatlantaarns en die mooie verkeerspalen op vluchtheuvels na amper licht was. Zelfs niet in de huizen. Er was ook bijna niemand op straat, en in het cafeetje in de buurt van het hotel spraken de enige drie andere bezoekers niet Vlaams en niet Waals, maar iets met een harde G erin.


Er rijden wel heel mooie, ouderwetse trammetjes. (Op de foto's klikken, dan worden ze groter)

Atomium

Op de foto's in schoolboekjes vond ik het Atomium in Brussel vroeger al mooi, zoals plaatjes met atomen en moleculen in de jaren vijftig en zestig eigenlijk altijd mooi waren, met die om elkaar draaiende bolletjes.

Maar het Atomium in Brussel is de laatste jaren een probleem geweest, je kon er niet in, het zag er sjofel uit en sommigen wilden het zelfs afbreken.

Ons hotel was er vlak bij, dus na het ontbijt konden we met eigen ogen zien dat goed is opgeknapt. Het glimt al van verre, de bollen doen denken aan de metalen bal bij jeu de boules, met allemaal vlakjes. Of misschien aan de Death Star uit 'Star wars', maar dan verchroomd.

Er hingen overal alpinisten aan. Eerst dachten we dat het een sportdag was, maar het waren mensen van de onderhoudsdienst.

,,Waarom hebben jullie je helm niet op'', zei een opzichter boos tegen ons. We legden uit dat we uit Nederland kwamen en hier helemaal niet werkten.

,,Heeft u het hek niet gezien?'', vroeg hij.

,,Dat stond open'', zeiden we.

Over zoveel Nederlandse onbeschaamdheid kon hij alleen maar zijn hoofd schudden. Verder was hij heel vriendelijk, hij vertelde dat ze dit soort knutselende alpinisten zelfs uit Engeland halen. En ik had mijn foto's toch al, dus we liepen braaf weer het terrein af.
(als je op de foto klikt, krijg je 'm groter)

Appelmoes

Een kindermenu, toen wij nog in De Zwaan zaten, was kipfrietappelmoes, waarbij de kip eventueel door een frikadel vervangen kon worden. Appelmoes zat meestal ook als extraatje bij het menu voor volwassenen. Dat kwam op tafel in een schaaltje met een vruchtje erbovenop. Vraag me niet waarom, zo hoorde dat. De vruchtjes kwamen uit blikjes van de firma Delmonte.

Inmiddels eten mensen meer fancy dingen, borden worden gegarneerd met rare harde vruchtjes met het steeltje er nog aan en als je ijs toe neemt krijg je een bolletje op een plaat zo groot als een verkeersbord, waarover breeduit een dunne sliert chocola is geslingerd. In zulke verfijnde tijden is geen plaats voor appelmoes met vruchtje. Dacht ik.

Gisteren was ik met een groep redacteuren onderweg naar Brussel, en onderweg stopten we bij Van der Valk in Eemnes. Buiten kwamen we boekenliefhebber Martin Ros tegen, zodat we meteen wisten dat we hier op kwaliteit konden rekenen. En jawel, daar kwamen bij het hoofdmenu de schaaltje appelmoes op tafel met echte vruchtjes!

Verscheidene collega's verbaasden zich erover dat dit wegrestaurant zo vol zat, op een gewone maandagavond. Ik weet waaraan het ligt.

We blijven netjes

Verderop in de Grote Kerkstraat, op de T-kruising met de Kleine Hoogstraat, hebben ze rode gordijnen. Ik heb ze op de foto gezet omdat ik een tijdje probeer als een toerist naar Leeuwarden te kijken. Die woning is natuurlijk geen huis van plezier, maar toch denkt iedereen met wie ik er langsloop bij die rode ramen aan hele oude beroepen.

Daarom kan ik in mijn huis beter niet aan zulke gordijnen beginnen. In het koopcontract staat dat ik tot 2038 geen ,,kamerverhuurbedrijf, een horecabedrijf, een dancing, bioscoop, bordeel, besloten club, massage en/of sauna-instituut, handel in pornografische artikelen of dergelijke zaken'' mag beginnen.

Als ik het wel doe, moet ik elke dag 10.000 gulden betalen aan de Congregatie van de Religieuzen Penitenten der Derde Orde van de Heilige Vader Franciscus, ofwel de liefdadigheidsinstelling Sint Lucia in Bennebroek. Ik verzin dit niet. Dus ik zal die Religieuzen Penitenten maar niet uitlokken met rode gordijnen.

Sinterklaas

Zeggen dat Sinterklaas niet bestaat is eigenlijk net zoiets als zeggen dat de paus niet bestaat. In beide gevallen gaat het om verklede meneren, die zich gedragen op een manier die bij hun uitdossing hoort en zich niet bij de eigen naam laten noemen. Iedereen om hen heen doet daaraan mee, omdat ze daar schik in hebben. Sinterklaas is sympathieker, want die bemoeit zich niet met andermans seksleven.

Zonet kwam hij aan in Leeuwarden, met een paar schepen tegelijk, en een ervan is de grootste stoomboot die ik ooit heb gezien, hij kwam als een muur naar de Prinsentuin varen, en de stoomfluit speelde ook nog een melodietje. Als een echte toerist in eigen stad heb ik een fotootje van de Sint gemaakt. Als je erop klikt, krijg je hem groter.

Studentenelleboog

,,Ha!'', zei de assistent van Anne (mijn huisarts) vanmorgen. ,,Een studentenelleboog!''

Want al een paar weken is mijn elleboog heel raar dik, net of er onder de huid een slap opgeblazen ballonnetje zit. Omdat je het verder niet voelt dacht ik, het gaat wel over, maar het werd heel langzaam steeds een beetje dikker. Dus ik naar Anne.

,,De tijd dat we student waren ligt ver achter ons'', verzuchtte die, want we hebben lang geleden op dezelfde studentenflat gewoond.

Het was, stelden de heren vast, een soort vochtophoping, die je krijgt als je je elleboog heel hard stoot of als je er vaak op leunt. Ik heb dus te veel met mijn ellebogen gewerkt.

Omdat ik wel vermoedde dat er geprikt zou worden, had ik de camera meegenomen. Lekkere vieze Ria-Bremerfoto's, gemaakt door de assistent.





Hij was toch best dik, als je het zo ziet.





Er ging een spuit in, waarmee Anne vuilgeel doorzichtig vocht uit het onderhuidse kussen zoog. Het zag eruit als bedorven Fanta. Je kon het niet ruiken, want het kwam in een buisje.





Die naald liet hij erin zitten, daar drupte nog wat bloed uit. Eerst op de hand die Anne eronder hield...





... en toen in een Tupperwarebakje, dat op het aanrecht stond. ,,Ik had dit zelf ook wel kunnen doen, met een keukenmes'', zei ik. ,,Dan had u raar opgekeken, vooral als u daar ook kip mee had gesneden'', zei de assistent.





Er ging vervolgens prednison (schrijf je dat zo?) in de elleboog, tegen infectie. ,,Daar krijg je toch een heel dik hoofd van'', vroeg ik geschrokken. ,,Alleen als je het slikt'', stelde dokter Anne me gerust.





Een mooie pleister erop en klaar. Je ziet al meteen dat het dunner is. Wel heb ik zo lang met die verdikking geklooid, dat ik nu het gevoel heb dat ik onder mijn elleboog iets mis...

Dankert

'Dankert & Dankert' draaide gisteren op het filmfestival. Ik zat tussen Lars aan de ene kant en Jantien en Jeroen aan de andere. De film - eigenlijk is een tv-serie - gaat over twee advocaten, allebei vet neergezet door Peter Tuinman.

Halverwege boog Jantien naar me toe. ,,Wat een kutmacho's, die Dankerts'', fluisterde ze.

Wat later boog Lars, die voorlichter is geweest bij het Openbaar Ministerie zich naar me toe. ,,Ze hebben de aard van het strafrecht niet echt begrepen'', zei hij.

Nog wat later - op het scherm was een achtervolging gaande, waar de politie klem zat in de draaideur van ziekenhuis Nij Smellinghe in Drachten - boog Jeroen zich naar ons toe. ,,Bassie en Adriaan'', fluisterde hij.

'Dankert & Dankert' is voor tv wel geschikt, denk ik want het maakt veel bij de kijkers los.

Animatie

Hier op het filmfestival staat een simpele opstelling waar je zelf een animatiefilmpje kunt maken volgens het beeldje voor beeldje principe. Die komen allemaal op een website te staan, maar daar is het een ratjetoe, dus mijn kostelijke werk zet ik hier even apart. Het heeft geen titel. Je kunt mijn pen erin zien.

Wie komt er alle jaren

Het is weer die tijd: Sint is in aantocht. Ik mag ook opdraven, drie keer maar liefst, en daar ben ik best trots op. Ik had er nog helemaal niets van gehoord, dus ik belde Mieke, om te horen of ik op 5 december nog wel verwacht word. Je weet het maar nooit, ze hebben misschien wel een groot nieuw talent gevonden. Vorig jaar belde Mieke me tenslotte al voor de zomer.

,,Wij waren er gewoon van uitgegaan dat je weer zou komen'', zei Mieke.

(Hierbij een mooie foto die ik van Martha Appelman opgestuurd kreeg: zowel de Sint staat erop als De Zwaan. Nu ik dit zie denk ik: ik moet eens naar de rommelmarkt, op zoek naar een bril die meer bij zulke gelegenheden past.)